Γρηγόρης Κοσσυβάκης

O Νικηφόρος Κοσσυβάκης γεννήθηκε τό έτος 1917 και έζησε μέχρι τήν εφηβεία του στό χωριό Μεγαλόχαρη τής ορεινής Αρτας. Υπήρξε γόνος τής ιστορικής οικογένειας τών Κοσσυβακαίων πού είχαν έντονη πρωταγωνιστική πολεμική δράση σε όλους τούς απελευθερωτικούς αγώνες τής Ηπείρου ακόμη και πρίν από τό 1821.

Ο Νικηφόρος Κοσσυβάκης σπούδασε Γεωπόνος στην Γεωργική Σχολή Κόνιτσας και -εν συνεχεία τό έτος 1938- κατετάγη στόν Ελληνικό Στρατό. Στήν διάρκεια τής θητείας του υπηρέτησε ως λοχίας στήν ευζωνική φρουρά αλλά και αναδείχθηκε πανελληνιονίκης στούς αγώνες στρατιωτικού πεντάθλου, κατακτώντας τό χρυσό μετάλλιο.

Με τήν κήρυξη τού Ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-1941, η στρατιωτική μονάδα του μεταφέρθηκε διά θαλάσσης στόν Βόλο και από εκεί μέ σύντονες βάδην πορείες μέσω Τρικάλων – Γρεβενών – Καστοριάς και υπό συνεχείς αεροπορικούς βομβαρδισμούς, έφθασε στίς αρχές Νοεμβρίου 1940 στήν πρώτη γραμμή τού μετώπου, όπου και ενεπλάκη αμέσως σέ μάχες μέ τούς Ιταλούς εισβολείς.

Εκτοτε, μαχόμενη και προωθούμενη συνεχώς, τόν Φεβρουάριο 1941 κατείχε θέσεις στόν τομέα τής Κορυτσάς, στήν Βόρειο Ηπειρο. Εκεί, σε αντεπίθεση τών Ιταλών και πολύνεκρη μάχη στό όρος “Τομόρι”, ο Νικηφόρος Κοσσυβάκης, ως επικεφαλής διμοιρίας πολυβόλων, τραυματίστηκε επικίνδυνα από θραύσματα όλμου αλλά συνέχισε μαχόμενος επί ώρες -άν και αιμόφυρτος- μέχρι τής υποχωρήσεως τών εχθρών.

Γιά τήν δράση του στήν μάχη αυτή και τήν εν γένει πολεμική προσφορά του, προήχθη επ’ ανδραγαθία στό πεδίο τής μάχης και έλαβε τό μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων.

Κατά τήν διάρκεια τής Γερμανοϊταλικής Κατοχής στήν Ηπειρο, η οικογένεια τών Κοσσυβακαίων, μέ επικεφαλής τόν πατέρα τού Νικηφόρου, Γρηγόρη Σωτ. Κοσσυβάκη, διεδρα-μάτισε σημαίνοντα ρόλο στήν συγκρότηση τού στρατιωτικού ΕΔΕΣ, ο δέ Νικηφόρος υπήρξε ο πρώτος οπλαρχηγός του πού έδωσε επιτυχή μάχη με τούς Ιταλούς επιδρομείς στην ορεινή Αρτα αλλά είχε και εν συνεχεία έντονη ανταρτική δράση, στήν περίοδο 1942-43.

Κατά τίς εμφύλιες διενέξεις τού 1944, ο Νικηφόρος Κοσσυβάκης εντάχθηκε στόν στρατιωτικό ΕΛΑΣ όπου συγκρότησε και εκπαίδευσε επιδρομική ομάδα, ως αρχηγός τής οποίας έδωσε αιματηρές μάχες κατά τών Γερμανών στήν περιοχή τού Μακρυνόρους Βάλτου.

Γιά τίς απώλειες τών Γερμανών από τήν δράση τής συγκεκριμένης “ομάδας αυτοκτονίας” τού Νικηφόρου, εκδόθηκε ειδική αναφορά τής Γερμανικής στρατιωτικής διοίκησης.

Στήν συνέχεια τών δραματικών γεγονότων τής εμφύλιας συρράξεως και τής επαίσχυντης δολοφονίας τού πατέρα του (από παρακρατικούς “μπράβους” τού Ν.Ζέρβα…) την 10.04.1947, ο Νικηφόρος υποχρεώθηκε καταδιωκόμενος να επιβιώσει επί διετία στήν οροσειρά Βάλτου, παραμένοντας ένοπλος και ασύλληπτος.

Μεταπολεμικώς και εν έτει 2001, ο Νικηφόρος Κοσσυβάκης, έχοντας τήν σπάνια πρόνοια να κρατά καθημερινό ημερολόγιο συμβάντων, κατέγραψε με ιδιαίτερη ενάργεια τήν ως άνω δράση του στό βιβλίο του “Η ΤΡΙΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ” (Εκδόσεις “Αγκυρα”), κληρονομώντας μας μία -μοναδικής διδακτικής αξίας- παρακαταθήκη ανιδιοτελούς πατριωτικής και αγωνιστικής προσφοράς.

Τόν ευχαριστούμε και τόν ευγνωμονούμε!!!

Καλή αντάμωση Πατέρα μου…

Αθήνα, 4η Μαϊου 2015

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

«Ε Α Ρ Ι Ν Ω Ν  Ο Ρ Α Μ Α Τ Ω Ν  Μ Η Ν Υ Μ Α Τ Α»

Π ά σ χ α  2 0 1 5

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Εις τήν Χώραν τής εαρινής κοσμογονίας

και τών ευωδιαστών αλίκων ταξιανθιών,

χρείαν έχωμεν χαρμοσύνων ήχων,

διά σημάντρων Αναστασίμων ευχών.

Τό τών θνητών αιτούμενον, αυτονόητον

εφ’ όσον επί παραμυθίαν ετάχθημεν

και εξ υπερκοσμίων αρχαγγέλων

αναμένωμεν τήν παρηγορίαν τών δεινών.

Ωστόσον ιδού, υλακές αχρείων οφειλετών

ιερών αιμάτων, οστών και δακρύων,

σαρδονείως αξιώνουν καινήν τοκοφορίαν,

ορεγόμενοι και τίς λοιπές Καρυάτιδες…

Μαθητευόμενοι μάγοι -ορθώς- προβάλλουν,

αξιοπρέπειαν και έντιμον αντίστασιν,

πλήν -ανοήτως- λησμονούν ορθάνοιχτες

τίς Κερκόπορτες τού προαιωνίου Αιγαίου,

ανεχόμενοι “ακρίτες” στίς καίριες επάλξεις,

δειλούς κουκουλοφόρους, πυρπολητές

τών ιερών και οσίων λαβάρων μας…

Προσφιλείς συνΕλληνίδες και συνΕλληνες,

άς γρηγορούμε και άς επαγρυπνούμε,

μέ περίσκεψιν ελευθέρων πολιορκημένων,

τί η αναγκαία έξοδος δέν θά είναι άδακρυς…

———————–

Γρηγόρης Νικηφ.Κοσσυβάκης

O Beautiful country of the dreamish highlands

of the mountainous crystal water,

which row everywhere praising you

in your innumerable lakes.

O Land of the cloudy sceneries, of the poets

and the bloodstained castles,

where the heavy tumult

echo of William Wallace still sounds.

For centuries your heroic sons

are sacrificed in the unfair wars

for the interests of haughty England,

having the dream for an independent country.

Their bones in Africa and India

up to the muddy hills of Waterloo,

where the Highlanders regiments

made Napoleon the Great to run away.

Thousands of Scottish who died for no reason

and millions their unborn children,

premeditated crime in order to order

without any danger, “Her Majesty”…

But all those had the right to vote

and they must be counted in the referendum,

so that the decision will be festive

for the independence of lovely Scotland!!!

Athens, 27 July 2014

Gregory Nikif. Kossivakis

Lawyer and Writer

kossyvakislaw@gmail.com

Πανέμορφη χώρα τών ονειρικών υψιπέδων

και τών ορεινών κρυστάλλινων νερών,

πού ρέουν -υμνώντας σε- από παντού

μέσα στίς αναρίθμητες λίμνες σου.

Χώρα τών τοπίων τής ομίχλης, τών ποιητών

και τών αιματοβαμμένων κάστρων,

όπου αντιλαλεί ακόμη ο εγερτήριος ήχος

από τίς πολεμικές γκάϊντες τού Ουάλλας.

Εδώ και αιώνες τά ηρωϊκά παιδιά σου

γίνονται θυσία στούς άδικους πολέμους

τών συμφερόντων τής μισητής Αγγλίας,

μέ όνειρό τους μιά aνεξάρτητη πατρίδα.

Τά οστά τους στήν Ινδία και στήν Αφρική,

ως τούς λασπωμένους λόφους τού Βατερλώ,

όπου τά συντάγματα τών Χαϊλάντερς

πισωγύρισαν τόν Μεγάλο Ναπολέοντα.

Μυριάδες οι αδικοσκοτωμένοι Σκώτοι

και εκατομμύρια τά αγέννητα παιδιά τους,

έγκλημα προμελετημένο, γιά νά βασιλεύει

ακίνδυνα -εσαεί- η «αυτής Μεγαλειότης»…

Όμως, όλοι εκείνοι είχαν δικαίωμα ψήφου,

και πρέπει νά μετρηθούν στό δημοψήφισμα,

έτσι, γιά νά είναι πανηγυρική απόφαση

η ανεξαρτησία τής αγαπημένης Σκωτίας!!!

Αθήναι, 27^η Ιουλίου 2014

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος – Συγγραφέας

(ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟ ΕΚΔΟΣΗ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ «ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ»)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ’. Από την Αίθρα την Τροιζηνία μέχρι την Υπατία την Αλεξανδρινή.

(Όμως) Δ έ ν θ ά π ε ρ ι ο ρ ι σ τ ο ύ μ ε μ ό ν ο ν στούς κορυφαίους αρχαίους Έλληνες διανοητές οι οποίοι καθόρισαν διαχρονικά -μέ τόν βίο και τά έργα τους- τήν πολιτισμική πορεία τής ανθρωπότητος.

Εχουμε υποχρέωση ν’ αναφερθούμε και στίς «καταγεγραμμένες» αρχαίες Ελληνίδες προγόνισσές μας, οι οποίες διακρίθηκαν σέ όλους τούς τομείς τών επιστημών, τών τεχνών και τής φιλοσοφίας, προβάλλοντας ένα αξεπέραστο πρότυπο διανοούμενης γυναίκας πού δέν είχε εμφανισθεί ποτέ στήν οικουμένη αλλά και μέχρι σήμερα «αναζητείται»…

(Τό τονίζουμε αυτό διότι, μεταγενέστερες δογματικές σκοπιμότητες παράλληλα μέ τίς δόλιες καταστροφές τών αποδεικτικών στοιχείων, οδήγησαν σέ εσφαλμένες -έως και ανόητες- απόψεις-παραδοχές, δήθεν περί αρχαίων Ελληνίδων γυναικών τού «γυναικωνίτη» και τής αμαθείας, ακριβώς διότι -όπως προαναφέραμε- έτσι βίωναν και διαβίωναν κατά κανόνα οι γυναίκες σέ όλους τούς άλλους αρχαίους λαούς και «δέν έπρεπε» ν’ αποδεικνύονται «διαφορετικές» οι Ελληνίδες προγόνισσές μας αλλά και ο Ελληνισμός πρωτοπόρος ακόμη και στό ζήτημα τής χειραφετήσεως τών γυναικών…)

Θά αναφερθούμε λοιπόν (εκτός από τήν πρωτοπόρο (;;;) Αίθρα τήν Τροιζηνία και τήν «εσχάτη» Υπατία τήν Αλεξανδρινή), σέ πληθώρα γυναικών φιλοσόφων, μαθηματικών και αστρονόμων όπως η Θεμιστόκλεια ή Θεόκλεια η Δελφίς (Iέρεια τών Δελφών και διδάσκαλος τών «Δελφικών Ηθικών Αρχών», μέ πλέον διακεκριμένο μαθητή της τόν μεγάλο μύστη Πυθαγόρα!!!), Θεανώ και Δαμώ οι Κροτωνίες (αντιστοίχως σύντροφος και κόρη τού Πυθαγόρα), Αριγνώτη η Σαμία, Περικτιόνη η Αθηναία (μητέρα τού μεγάλου Πλάτωνος), Αγλαονίκη η Θεσσαλή, Πολυγνώτη η Μιλησία (σύντροφος και μαθήτρια τού Θαλή), Φίντυς ή Φίλτυς η Κροτωνία, Αβροτέλεια και Πεισιρρόδη οι Ταραντίνες, Βιτάλη η Κροτωνία (εγγονή τού Πυθαγόρα και κόρη τής Δαμούς), Διοτίμα η Μαντίνεια, Αξιοθέα και Εχεκράτεια οι Φλoιάσιες αλλά και Νικαρέτη η Μεγαρίς (κόρη τού περίφημου φιλοσόφου-μαθηματικού Στιλπωνος τού Μεγαρέως).

Και ακόμη: Αρήτη η Κυρηναία, Τιμύχα η Κροτωνία, Πάνδροσος η Αλεξανδρίς, Κρατησίκλεια, Χειλωνίς, Νισθεάδουσα και Κλεαίχμα οι Λάκαινες, Λασθένεια η Αρκάς, Τυρσηνίς η Συβαρίτις, Οκκελώ και Εκκελώ (αδελφές) οι Λευκάνειες, Βοιώ και Βαβέλυκα οι Αργείες, Πτολεμαϊς η Kυρηναία, Μυία η Κροτωνία (σύζυγος τού φημισμένου πολυΟλυμπιονίκη Μίλωνος τού Κροτωνιάτη).

Και ακόμη: Σωσιπάτρα και Ασκληπιγένεια οι Αθηναίες, Νικοβούλη η Aλεξανδρινή, Ιππαρχία η Μαρωνίτισσα, Μυλλία η Κροτωνία, Ελορίς η Σαμία, Πυθαϊδα από τήν Αττική (πατέρας της ο σπουδαίος μαθηματικός Ζηνόδωρος ο Παιανιεύς), Μενεξένη, Αργεία, Θέογνις, Αρτεμισία, Παντάκλεια (όλες θυγατέρες τού Διοδώρου τού Μεγαρέως, ιδρυτού τής Μεγαρικής Φιλοσοφικής Σχολής) αλλά και Εύμητις η Ρόδια ή η «Λίνδια» (θυγατέρα τού Κλεόβουλου τού Ρόδιου, εκ τών ονομαστών αρχαίων «επτά σοφών»).

Περαιτέρω, δ έ ν θά βρεθούν ε κ τ ό ς τών αρχαίων Ελληνίδων, διακεκριμένες ποιήτριες-μουσικοί, όπως οι «μυθιστορικές» Πιερίδες Νύμφες (Ακαλανθίς, Κολυμβάς, Κεγχρίς, Ιυγξ, Νήσσα, Δρακωντίς, Πιπώ, Χλωρίς και Κίσσα) αλλά και οι υπέρτερές τους (μετά από μουσικό διαγωνισμό!!!) «Ελικωνιάδες» Μούσες (Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Πολύμνια, Καλλιόπη, Ερατώ, Ουρανία, Τερψιχόρη).

Και ακόμη εκείνες τών «Αρχαϊκών» χρόνων, όπως η φημισμένη Σαπφώ η Λέσβια αλλά και οι γνωστές μαθήτριές της: Αναγόρα και Ανακτορία οι Μιλήσιες, Γογγύλα η Κολοφώνια, Ευνείκα η Σαλαμινία, Δαμοφύλη η Παμφυλίς και Κυδνώ η Μυτιληναία.

Επίσης οι ονομαστές και βραβευμένες σέ μουσικούς και ποιητικούς αγώνες όπως: Τελέσιλλα η Αργεία (ηγέτις και εμψυχώτρια τών συμπολιτών της σέ αιφνίδια εκστρατεία τών Σπαρτιατών κατά τού Αργους), Αριστονίκα και Ηροφίλη οι Δελφείες, Μύρτις η Ανθηδονία, Κόριννα η Ταναγραία, Ανύτη η Τεγεάτις, Πράξιλλα η Σικυωνία, Γοργώ η Λέσβια, Θεανώ η Λοκρίς, Ηριννα η Τηλία (πού απεβίωσε μόλις σέ ηλικία 19 ετών), Κλειταγόρα η Θεσσαλή, Αναξώ η Μυτιληναία (κόρη τού μεγάλου Λέσβιου ποιητή Αλκαίου), Βοιώ η Δελφίς, Ευξίππη, Ηδύλη και Μοσχίς οι Σάμιες, Μυρώ η Βυζαντία, Φιλαινίς η Λευκαδία, Λεόντιον η Κολοφώνια, Αριστοδάμα η Σμυρναία, Μοσχίνη και Ηδύλη οι Αττικές, Αριστομάχη από τίς Ερυθρές τής Μικράς Ασίας, Νοσσίδα από τούς Επιζεφυρίους Λοκρούς και άλλες πολλές.

Αλλά και κανένα αρχαίο έθνος δέν μπορεί νά επικαλεσθεί και νά προβάλλει τήν ύπαρξη γυναικών Ιατρών, όπως οι «μυθιστορικές» Ιωνιάδες νύμφες, Ιαση, Καλλιφάεια, Πηγαία και Συνάλλαση (οι οποίες είχαν τό «ιερό» τους στίς πηγές τού ποταμού Κυθήρου στήν Ηλεία και φημίζονταν γιά τήν παροχή ιατρικής θεραπείας από κάθε αρρώστεια και από κάθε είδους πόνους – Παυσ. 6/22.7, Στραβ. 8/3.32), η επίσης «μυθιστορική» Ωκυρρόη (θυγατέρα τού «Κενταύρου» Χείρωνος) αλλά και οι φημισμένες κόρες τού Ασκληπιού («Θεού» τής Ιατρικής), Ακεσώ, Αίγλη, Υγεία, Ιασώ και Πανάκεια.

Και άν εκείνες ήσαν …«μυθιστορικές», ωστόσο υπήρξαν και κατεγράφησαν διάσημες Ελληνίδες ιατροί-θεράπουσες όπως: Αγνοδίκη η Αθηναία, Φαιναρέτη και Δεινομάχη οι Κώες (μητέρα και κόρη αντιστοίχως τού μεγάλου ιατρού Ιπποκράτη), Φαιναρέτη η Αθηναία (μητέρα τού κορυφαίου φιλοσόφου Σωκράτους), Θεοδωρίς η Λήμνια, Φιλίστα η Ηλεία, Σάλπη η Λέσβια, Ολυμπιάς η Θηβαία, Μυρώ η Ρόδια, Στραβωνία η Φωκαϊς, Φιλονίλα και Ζήναϊς από τήν Ταρσό τής Κιλικίας.

Ακόμη δέ: η Θεοδοσία, η Μητροδώρα, η Κλεοπάτρα, η Ασπασία, η Παμφύλη, η Βερενίκη, οι αδελφές Ερμιόνη και Ευτυχία αλλά και άλλες προικισμένες και ονομαστές θεράπουσες, καταγόμενες από τά άκρα τού ευρύτερου αρχαίου Ελλαδικού χώρου, όπου λειτουργούσαν τά 320 (!!!) «Ιατρικά-Θεραπευτικά Κέντρα» τού Ελλαδικού κόσμου, τά περίφημα «Ασκληπιεία», σπουδαιότερα τών οποίων υπήρξαν εκείνα τής Κώ, τής Επιδαύρου, τής Εφέσου, τής Κνίδου, τής Αλεξανδρείας, τής Τρίκκης, τών Αθηνών, τής Κυλλήνης, τής Ρόδου, τής Δήλου, τής Μήλου, τής Τιτάνης στήν Σικυωνία κ.ά.

Επίσης έχουν διασωθεί ονόματα σπουδαίων εικαστικών δημιουργών (ζωγράφων) όπως: Αναξάνδρα η Σικυωνία, Τιμαρέτη η Αθηναία (κόρη τού διάσημου ζωγράφου Μίκωνος), Ιαία και Λάλα οι Κυζικινές αλλά και Αρισταρέτη (κόρη τού φημισμένου ζωγράφου Νεάρχου), Ειρήνη (κόρη τού ονομαστού ζωγράφου Κρατίνου), Ελένη (κόρη τού σπουδαίου ζωγράφου Τίμωνος), Αλεξάνδρα (κόρη τού επίσης γνωστού ζωγράφου Νεάλκους) αλλά και η Καλυψώ, η Ολυμπιάς, η Αλκισθένη κ.ά.

Υπήρξαν όμως και διακριθείσες Ελληνίδες συγγραφείς, όπως: Αγαλλίς και Αναγαλλίς οι Κερκυραίες, Δημώ και Γνάθαινα οι Αθηναίες, Εστιαία και Νικοβούλη οι Αλεξανδρινές, Γαλήνη η Σμυρναία, Θεανώ η Θουρία, Παμφίλη η Επιδαυρία και Τιμοξένα η Χαιρωνία (σύζυγος τού φιλοσόφου-ιστορικού Πλουτάρχου).

Θεωρούμε -ωστόσο- ότι, τό στοιχείο πού προβάλλει ανάγλυφα, τόσο τήν μοναδική πολιτισμική κοσμογονία πού επιτελέσθηκε κατά τήν μακραίωνη ιστορία τού αρχαίου Ελληνισμού όσο και τήν -κατ’ αυτήν συντελεσθείσα- χειραφέτηση τών αρχαίων Ελληνίδων, είναι οι αθλούμενες γυναίκες του, μεταξύ τών οποίων κ α ι Ολυμπιονίκες!!!

Τά σωζόμενα στοιχεία είναι ελάχιστα αλλά «βοούν» και τά παραθέτουμε εφ’ όσον -ευτυχώς- έχουν διασωθεί ονόματα φημισμένων αρχαίων Ελληνίδων αθλητριών, αρχής γενομένης από τήν πασίγνωστη «μυθιστορική» Αταλάντη τών προΟμηρικών ετών, από τόν Ορχομενό τής Βοιωτίας, η οποία ήταν ασυναγώνιστη στούς δρόμους ταχύτητος αλλά και τίς απεικονιζόμενες σέ Μυκηναϊκες τοιχογραφίες υπερήφανες αρματηλάτισσες.

Όμως, έχουν διασωθεί -τό προείπαμε- ονόματα γυναικών Ολυμπιονικών, όπως:

H Kυνίσκα, «θυγάτηρ Αρχιδάμου, βασιλεύσαντος Σπαρτιατών, αδελφή δε Αγησιλάου, Ολυμπίαση πρώτη νίκην ανείλετο άρματι», στίς Ολυμπιάδες 96η και 97η (Παυσανίας, Λακωνικά 15, 1).

Η Ευρυλεωνίς, επίσης από τήν Σπάρτη, η οποία «…νίκην δε ίππων συνωρίδι ανείλετο Ολυμπικήν», δηλαδή, επέτυχε πρώτη νίκη στόν αγώνα αρματοδρομίας δυϊππων αρμάτων. (Στήν 103η Ολυμπιάδα, όπως αναφέρει ο Παυσανίας στό Βιβλίο του «Λακωνικά», 8, 6).

Η Βελιστίχη από τήν Μακεδονία, τής οποίας η εικόνα υπήρχε στήν Ολυμπία μέ τήν επιγραφή «…επί μέν τη συνωρίδι Βελιστίχην εκ Μακεδονίας της επί θαλάττη», στίς 128η και 129η Ολυμπιάδες (Παυσανίας, Ηλ. Δ’ 8, 11.).

Όμως, Ολυμπιονίκες είχαν αναδειχθεί και η Θεοδότα η Ηλεία (σέ άγνωστης χρονολογίας αρματοδρομία), η κόρη της Τιμαρέτα (σέ αρματοδρομία κατά τήν 174η Ολυμπιάδα) και η Μνασιθέα η Κασία (και αυτή σέ αρματοδρομία κατά τήν 200η Ολυμπιάδα.)

Ασφαλώς, οι «καταγεγραμμένες» Ολυμπιονίκες γυναίκες είναι ελάχιστες εν συγκρίσει πρός τούς «ατελείωτους» καταλόγους τών Ολυμπιονικών ανδρών και μόνον όμως από τήν ενδεικτική αναφορά τους προκύπτει ότι, η ανάδειξή τους -επαγωγικώς- επιβεβαιώνει τήν δυνατότητα τής συμμετοχής στούς «Ολυμπιακούς» αγώνες -εκτός τών ιδίων- και τών πολλαπλασίων συναθλητριών τους, μέ τίς οποίες οι νικήτριες αναγκαίως συναγωνίζονταν αλλά εκείνες (όπως συνήθως συμβαίνει) δέν έτυχαν ιδιαί-τερης τιμητικής καταγραφής.

Προδήλως -λοιπόν- υπήρχαν συμμετοχές ευαρίθμων α θ λ η τ ρ ι ώ ν από πολλές πόλεις και περιοχές, στούς σημαντικούς αθλητικούς αγώνες πού διεξάγονταν επί εκατοντάδες χρόνια, σέ όλο τόν Ελλαδικό χώρο.

Ετσι διαπιστώνεται και η δυνατότητα άλλως η ευχέρεια τής προετοιμασίας τους στήν καθ’ εκάστη γενέτειρα πόλη, επομένως και η ύπαρξη εκεί αθλητικών υποδομών (σταδίων, γυμναστηρίων, ιπποδρομίων κ.λπ.)

Κυρίως -όμως- διαπιστώνεται η θετική διάθεση και η συγκατάνευση τών αρχών τών πόλεων και τών αντιστοίχων τοπικών κοινωνιών, καθ’ όσον αφορά τήν απρόσκοπτη και αθρόα συμμετοχή νεανίδων και γυναικών σέ αθλητικές δραστηριότητες, τόσο στίς ίδιες τίς γενέτειρες πόλεις όσο και σέ αγώνες μέ πανελλήνια «αίγλη».

(Οπου αποδεικνύεται ότι, τό παναρχαίο ρητό «νούς υγιής εν σώματι υγιεί» δέν υπήρξε «κενό γράμμα», εφ’ όσον είχε πλήρη εφαρμογή στήν καθημερινότητα τών Ελλήνων και Ελληνίδων, μάλιστα δέ σέ όλη τήν έκταση τού αρχαίου Ελληνικού κόσμου…)

Τ’ ανωτέρω επιβεβαιώνονται και από τήν καταγραφή νικητριών γυναικών και σέ άλλους -πλήν τών «Ολυμπιακών»- σημαντικούς αθλητικούς αγώνες πανελλήνιας εμβέλειας, όπως υπήρξαν η Αριστόκλεια και η Ηπιόνη οι Λαρισαίες (νικήτριες σέ αρματοδρομίες στά «Ελευθέρια» τών Πλαταιών), Δαμοδίκα η Αιολίς, Κτησύλλα από τήν νήσο Κέα (νικήτρια στά Δελφικά «Πύθια»), Μνασιμάχα από τήν Θεσσαλία και Λύσις από τήν Μαγνησία τού Μαιάνδρου (νικήτριες σέ αρματοδρομίες στά Αττικά «Αμφιάρεια»), Μνησιάδα η Αργεία (νικήτρια σέ αρματοδρομία στά μεγάλα «Παναθήναια»), Τρυφώσα η Κορινθία, σταδιονίκις («στάδιον» = αγώνας δρόμου 187 μέτρων) δύο φορές «Πυθιονίκις» και μία φορά «Ισθμιονίκις» αλλά και η αδελφή της Διονυσία, δύο φορές «Ισθμιονίκις» σε αγώνα «σταδίου».

Ακόμη, αναφέρονται ως σπουδαίες αθλήτριες, η Ζευξώ η Κυρηναία, (σύζυγος τού Πολυκράτους από τό Αργος) και οι κόρες της Ευκράτεια, Ερμιόνη και (επίσης) Ζευξώ, νικήτριες σέ αρματοδρομίες και ιπποδρομίες στά «Παναθήναια».

Αφήσαμε «τελευταία» τήν περίπτωση μιάς αρχαίας Ελληνίδας αθλήτριας, τής περίφημης Ηδέας ή Ηδείας από τήν Κόρινθο, η οποία αναδείχθηκε και αυτή σταδιονίκις στούς αγώνες τών «Νεμέων» και τών «Ισθμίων» αλλά -επί πλέον- και σ’ ένα επικίνδυνο και θεωρούμενο ως κατ’ εξοχήν ανδρικό άθλημα, αυτό τής «ενόπλου αποβάσεως»!!! (Δηλαδή τού άλματος από τέθριππο άρμα, φορώντας περικεφαλαία και θώρακα και κρατώντας δόρυ και ασπίδα, ενώ αυτό έτρεχε μέ μεγάλη ταχύτητα…)

Παραλλήλως -όμως- εκείνο τό «κορίτσι-θαύμα» τής εποχής του δέν ήταν απλώς μία δυναμική υπεραθλήτρια αλλά διέθετε και καλλιτεχνική ευαισθησία αφού πρώτευσε και σέ αγώνες κιθαρωδών στήν εορτή τών «Σεβαστείων» τών Αθηνών!!! (Τά ανωτέρω έχουν διασωθεί σέ επίγραμμα τού έτους 45 μ.Χ.)

(Εμείς συνιστούμε στούς αναγνώστες μας και ιδιαίτερα στίς αναγνώστριές μας τό βιβλίο τού σύγχρονου «χαλκέντερου» και πολυβραβευμένου συγγραφέως Ευαγγ. Σπανδάγου, μέ τίτλο «808 Διακεκριμένες Γυναίκες τής Αρχαίας Ελλάδος» – Εκδόσεις «ΑΙΘΡΑ», όπου επαληθεύονται πλείστα εκ τών ανωτέρω εκτιθεμένων αλλά και πολλά άλλα πρόσωπα και στοιχεία, σχετικά μέ τήν ανάδειξη και τήν τεράστια δημιουργική συνεισφορά τών αρχαίων προγονισσών μας στό ιστορικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι τού διαχρονικού Ελληνισμού.)

«Εν συμπεράσματι» λοιπόν, τό γεγονός τής καταγεγραμμένης υπάρξεως και δράσεως προικισμένων και πολυσυνθέτων Ελλήνων και Ελληνίδων, σέ τέτοιους αριθμούς και μέ τέτοια «ποικιλία» δραστηριοτήτων, δεξιοτήτων και διακρίσεων, αναμφιβόλως επιβεβαιώνει, τ ό σ ο τήν διαδεδομένη ύπαρξη πληθώρας κέντρων διδασκαλίας (τά περίφημα «Γυμνασια») σημερινού πανεπιστημιακού επιπέδου και ευρύτερης παιδείας πνεύματος και σώματος, επιστημοσύνης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, σέ όλη τήν γεωγραφική έκταση τού αρχαίου Ελληνικού κόσμου, ό σ ο και τήν δυνατότητα άλλως τήν ευχέρεια τ ή ς σ υ μ μ ε τ ο χ ή ς κ α ι τ ή ς α ν α δ ε ί ξ ε ω ς σ’ α υ τ ά τ ώ ν δ ι α κ ρ ι ν ο μ έ ν ω ν γ υ ν α ι κ ώ ν.

Τέτοιες «Σχολές», φημισμένες και επίζηλες υπήρξαν και «άνθησαν» επί μακρούς χρόνους -στόν ευρύτερο Ελλαδικό χώρο- πολλές.

Θά αναφερθούμε στίς πλέον ονομαστές, προκειμένου νά εξοικειωθούν μέ τήν ύπαρξή τους, οι νέες και οι νέοι μας, οι οποίοι είτε γνωρίζουν ελάχιστα περί αυτών είτε στερούνται πάσης σχετικής γνώσεως και πληροφορίας, στά πλαίσια τής ενορχηστρωμένης εκστρατείας «λήθης» τήν οποία -επί δεκαετίες- μεθοδεύουν και απεργάζονται εγχώριοι «μανδαρίνοι»-επιλογείς τών διδακτέων βιβλίων τής αρχαίας ιστορίας μας.

Βιβλίων πού περιέλαβαν στά περιεχόμενά τους ακόμη και τίς …δυναστείες τών Αιγυπτίων «Φαραώ» (…) αλλά ό χ ι τίς αρχαίες Ελληνικές Σχολές, τούς ιδρυτές και διδάσκοντες σ’αυτές, τίς μεθόδους διδασκαλίας τους, τίς φιλοσοφικές, τίς επιστημονικές και τίς λοιπές -ο ι κ ο υ μ ε ν ι κ ή ς και δ ι α χ ρ ο ν ι κ ή ς α ξ ί α ς- κατακτήσεις και επιτεύγματά τους.

«Είχαμε» λοιπόν: Τήν «Ιωνική Σχολή» τού Θαλή τού Μιλησίου, τήν «Νέα Ιωνική Σχολή» τών Αναξαγόρα, Δημόκριτου, Εμπεδοκλή και Λευκίππου, τήν «Πυθαγόρειο Σχολή» στόν Κρότωνα, τήν «Ελεατική Σχολή» πού ίδρυσε ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, τήν «Σχολή τής Κυζίκου», τήν «Ελευθέρα» ή «Σοφιστική Σχολή» στήν Αθήνα, τήν «Περιπατητική Σχολή» τού Αριστοτέλους στήν Αθήνα, τήν «Σχολή τών Στωϊκών» τού Ζήνωνος τού Κιττιέως, τήν «Ευκλείδιο Σχολή» στά Μέγαρα, τίς «Επικούρειες Σχολές» στήν Μυτιλήνη, στήν Λάμψακο και στήν Αθήνα, τήν Σχολή τού Ηρακλείδη στήν Ηράκλεια τού Ευξείνου Πόντου, τήν «Αλεξανδρινή Σχολή» στήν Αίγυπτο, τήν «Ακαδημία» τού Πλάτωνος στήν Αθήνα αλλά και πολλές άλλες, εφ’ όσον όλες σχεδόν οι αρχαίες Ελληνικές πόλεις διέθεταν διδακτικές σχολές αλλά -επίσης- διέθεταν θέατρο, γυμνάσιο και στάδιο.

(Η απαρίθμησή τους και μόνη αποδεικνύει ακόμη περισσότερο τήν τεράστια παιδευτική δυνατότητα αλλά και τήν ποικιλία τών εκπαιδευτικών/μαθησιακών επιλογών πού απολάμβαναν οι αρχαίοι Ελληνες νέοι και οι Ελληνίδες νέες, κατ’ αντίθεση πρός όλους τούς γειτνιάζοντες λαούς, στίς σημαντικές πόλεις τών οποίων, έχουν βρεθεί μέν ερείπια εντυπωσιακών ανακτόρων, πυραμίδων και ναών αλλά ουδέποτε εκπαιδευτηρίων, θεάτρων, γυμνασίων, σταδίων και βιβλιοθηκών…)

Εν τέλει δέ (και αυτό είναι τό πλέον σημαντικό), τήν επικαλούμενη γ ε ω γ ρ α φ ι κ ή δ ι ά δ ο σ η κ α ι δ ι ά σ τ α σ η τ ή ς Ε λ λ η ν ι κ ή ς π ο λ ι τ ι σ μ ι – κ ή ς κ ο σ μ ο γ ο ν ί α ς, η οποία διέλαμψε «τ ό τ ε», τήν α π ο κ α λ ύ π τ ε ι ιδιαίτατα η «πανταχόθεν» προέλευση καθενός και κάθε μίας εκ τών ανωτέρω αρχαίων Ελληνίδων και Ελλήνων «πρωταθλητών» τού πνεύματος, τών επιστημών και τών τεχνών.

Και αυτή καταδεικνύεται από τήν εκ μέρους μας -«μετ’ επιμονής»- καταγραφή τής ι δ ι α ί τ ε ρ η ς κ α τ α γ ω γ ή ς τ ο υ ς, ακόμη και από τίς μικρότερες πόλεις και από τά έλάχιστα σέ έκταση νησιά μας αλλά και από τά ακραία όρια τού γνωστού αποικισμού τών Ελλήνων, όπως τήν Αρελάτη (σημερινή πόλη Αρλ τής Γαλλίας) μέχρι τήν Κυρήνη τής Λιβύης και τόν ποταμό Βορυσθένη (Δνείστερο τής σημερινής Ουκρανίας) και από τήν αρχαία Τροιζήνα τού Σαρωνικού κόλπου και τήν μικρή Τήλο τών Δωδεκαννήσων μέχρι τήν Αμβρακία τής Ηπείρου και τήν Ιμέρα τής «Μεγάλης Ελλάδος» στήν Σικελία!!!

(Συνιστούμε στούς νεώτερους αναγνώστες τού βιβλίου μας, τών οποίων η πρόσβαση στίς διαδικτυακές πληροφορίες είναι κατά κανόνα ευχερέστερη, ν’ αφιερώσουν χρόνο στήν ειδικότερη έρευνα και μελέτη τ ώ ν ε π ι τ ε υ γ μ ά τ ω ν και τών λ ε π τ ο μ ε ρ ε ι ώ ν «τού βίου και τού έργου» καθενός/ καθεμιάς από τούς/τίς παραπάνω εξέχοντες/εξέχουσες προγόνους μας.

Πρόκειται γιά μία άκρως διδακτική -ιστορική, επιστημονική και πολιτισμική- πανδαισία…)

Εν Ελλάδι και μηνί Ιουνίω 25η ημέρα Τρίτη, του εθνοσωτηρίου έτους 2013, αίφνης καταλάγιασαν -επί τέλους- οι επί δεκαετίες ακατάπαυστες ύβρεις, οι δόλιες συκοφαντίες, οι κατ’ αλλήλων κραυγαλέες κατηγορίες περί προδοσίας, ανικανότητος, ασχετοσύνης, «λαμογιάς» και λοιπών «ευγενών» ιδιοτήτων και συμπεριφορών, μεταξύ των ηγεσιών των «κυβερνητικών» πολιτικών κομμάτων της «Νέας Δημοκρατίας» και του «ΠΑΣΟΚ».

Οι άλλοτε άσπονδοι «ιδεολογικοί» αντίπαλοι και αδιαπραγμάτευτοι στις copyright «συνταγές» σωτηρίας της Χώρας, πολιτικοί ηγέτες, οι κ.κ. Αντώνιος Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος, συναποφάσισαν ότι, εφ’ όσον εφεξής συγκυβερνήσουν (βεβαίως μετά των ικανών, καταρτισμένων και δραστηρίων συνεργατών τους…), η σωτηρία της Πατρίδος θα είναι εξασφαλισμένη.

Ετσι σχηματίστηκε μία πρωτοφανής στα πολιτικά χρονικά μας, Κυβέρνηση ΝΔ+ΠΑΣΟΚ, χωρίς άλλες «προσμίξεις».

Υπό άλλες συνθήκες, το γεγονός θα μπορούσε να είναι πραγματικά ευχάριστο, αισιόδοξο και ενδιαφέρον, εφ’ όσον έτσι θα έπαυαν οι Ελληνες να «μαλλιοτραβιούνται» στα καφενεία, για το ποιό από τά δύο κόμματα βλάπτει περισσότερο την Ελλάδα και ποιός από τους (εκάστοτε) αρχηγούς τους, είναι περισσότερο άχρηστος και επικίνδυνος… (Ο Καβάφης βέβαια θα έλεγε «και οι δύο»…)

Όμως, με την τραγική οικονομική κατάσταση πού βιώνει η Ελληνική κοινωνία, με την ανεργία των νέων να κατακτά «πα-νευρωπαϊκό» τίτλο και την νεολαία μας να ξενιτεύεται αθρόα, με τις αυτοκτονίες των απελπισμένων να μετριούνται σε χιλιάδες τά τελευταία 3 χρόνια, τις επιχειρήσεις, τά νοσοκομεία και τά σχολεία να κλείνουν, με τους πολίτες έμφοβους από την ασύδοτη εγκληματικότητα (ημεδαπή αλλά και -κυρίως- αλλοδαπή), ποιός σπαταλά έστω ένα ευρώ στο καφενείο για να βρίζει τους «ηγέτες» μας;;;

Eτσι και αυτοί (αφού ελάχιστοι ευκαιρούν να τους υβρίζουν…), αποφάσισαν να σώσουν (και πάλι) την Πατρίδα αλλά αυτή την φορά «από κοινού»!!!

Όμως, για να φθάσει να χρειάζεται «σωτηρία» η Πατρίδα (η «ισχυρή Ελλάδα» του «καταλληλότερου» Σημίτη…), προφανώς κάποιοι ευθύνονται γι’ αυτό και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει σήμερα, έστω ένας Ελληνας, έστω μία Ελληνίδα πού να μην χρεώνει την καταστροφή της σε όσους την διακυβέρνησαν, τουλάχιστον την τελευταία 12ετία…

Δηλαδή στην Νέα Δημοκρατία (κάπως λιγότερο) και στο ΠΑΣΟΚ (περισσότερο)…

Αλλά προσέξετε:

Oταν μία ποδοσφαιρική ομάδα υποβιβάζεται, ο πρώτος πού αλλάζει είναι ο προπονητής, γιατί αυτός είχε την ευθύνη του σχεδιασμού, της στελεχώσεως και της αγωνιστικής ετοιμότητος της ομάδος. (Eκτός, βεβαίως, άν έχει βάλει το «χεράκι» της και η διαιτησία…)

Όταν μία εταιρεία πτωχεύει από κακοδιαχείριση, το Δικαστήριο ορίζει «σύνδικο πτωχεύσεως» αφαιρώντας οπωσδήποτε την διεύθυνση από τους «μάνατζερ» πού την πτώχευσαν.

Όταν σε ένα νοσοκομείο πεθαίνουν συνεχώς ασθενείς στα χειρουργεία από λοιμώξεις, ο διοικητής (το λιγότερο…) πάει σπίτι του.

Όταν ένα καράβι τσακίζεται στους προβλήτες του λιμανιού, αφαιρείται η άδεια του καπετάνιου και ο ίδιος περνάει από δικαστήριο (τουλάχιστον).

Όταν ένας στρατός (στα καλά καθούμενα…), ηττάται κατά κράτος, ασφαλώς ο ηγήτορας παύεται, παραιτείται ή τουφεκίζεται.

Όταν (πολύ περισσότερο) μία ολόκληρη χώρα «βουλιάζει» οικονομικά από την προφανέστατη ανεπάρκεια, την ασυδοσία και την φαυλότητα των Κυβερνήσεών της, είναι πρόδηλο ότι, ο υπαίτιος Κυβερνήτης δεν μπορεί να έχει το θράσος να ζητά εκ νέου την «εντολή» διακυβερνήσεως, αντιθέτως μάλιστα, εάν είναι Ιάπωνας και έχει φιλότιμο, κάνει οικειοθελώς «χαρακίρι»!!!

[Βεβαίως, εάν είναι Αμερικανοεβραίος με Ελληνική υπηκοότητα, κάνει αμέριμνος περιοδείες ανά την Υφήλιο και «παρα-χωρεί» διαλέξεις (βεβαίως με παχυλή αμοιβή του…), για το πώς κατέστρεψε την Χώρα του και κατέστησε οικονομικά υπόδουλο τον Λαό της…]

Φαντασθείτε όμως τώρα, σε οποιαδήποτε από τις ανωτέρω περιπτώσεις, ν’ αναλαμβάνουν να «προπονήσουν», να «μανατζάρουν», να «διοικήσουν», να «πλοηγήσουν», να «στρατηγήσουν» και εν τέλει να …«σώσουν», για μία δεύτερη φορά, την επιχείρηση, την ποδοσφαιρική ομάδα, το νοσοκομείο, το καράβι, τον στρατό και -εν τέλει- την Χώρα, όχι ένας εκ των ανωτέρω παταγωδώς αποτυχόντων αλλά δύο (2) από αυτούς μαζί!!!

«Ωραίο», λοιπόν, πρόσχημα η επίκληση της «σωτηρίας της Πατρίδος» αλλά πώς να γίνει πιστευτή η ύπαρξη αγαθής προαιρέσεως, πιστότητος και ικανότητος αλλά και τού απαιτούμενου σθένους (εννοώ στίς εντολές των ΑμερικανοΓερμανών αφεντι-κών…), εκείνων πού, άλλα έλεγαν προκειμένου να υπεξαιρέ-σουν την ψήφο των πολιτών-ψηφοφόρων τους και άλλα έπρα-ξαν και πράττουν, εξακολουθητικώς «οσφυοκάμπτοντες»…

Λέξεις «ξεχασμένες», όπως: εντιμότητα, συνέπεια, ευπρέ-πεια, αυτοθυσία, ηρωϊσμός, πατριωτισμός, αλτρουϊσμός, ανιδιοτέλεια, «λένε κάτι» στους «εθνοσωτήρες» μας ή είναι κενές περιεχομένου, όπως ο …«ριζοσπαστικός νεοφιλελευθερισμός» ή ο …«σοσιαλιστικός μετασχηματισμός» και άλλα τέτοια «νεφελώδη» με τά οποία έκαναν «καριέρες» στις πλάτες του Ελλη-νικού λαού, σπρώχνοντάς τον στην σημερινή απελπισία του…

Εμείς πιστεύουμε ότι, εάν κάποιος επικαλείται τον πατριωτισμό του και δηλώνει «σωτήρας της Πατρίδος» θα πρέπει να δηλώσει ρητά ότι είναι έτοιμος να διαθέσει τά πάντα για την Πατρίδα.

Δηλαδή τον εαυτό του, τά παιδιά του, το σπίτι του, την περιουσία του και αυτή η διάθεση και η προθυμία να είναι «επιβε-βαιωμένη» διαχρονικά με τέτοιες πράξεις, με δωρεές και με θυσίες τού ιδίου, των γονέων και των παππούδων του για να γίνει πιστευτή.

Είδατε, συνΕλληνες και συνΕλληνίδες, κάποιον από τους κυβερνώντες μας να διαθέτει τέτοιους προγονικούς τίτλους τιμής;;;

Aντιθέτως στις ημέρες μας είδαμε να γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδος (έστω και για λίγο καιρό…), ο γυιός κορυφαίου συνεργάτη των Γερμανών κατακτητών επί Κατοχής και μάλιστα εμπορικού συνεταίρου του ίδιου του διαβόητου Γκαίμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Αδόλφου Χίτλερ!!!

(¨Η μήπως ακριβώς γι’ αυτό τον επέβαλλαν ως πρωθυ-πουργό οι εδώ «γκαουλάϊτερ» της φράου Μέρκελ, οι …«φιλέλ-ληνες» Φούχτελ και Ράϊχενμπάχ αλλά και τον αποδέχθηκαν ασυζητητί οι ημέτεροι «πατριώτες» συγκυβερνώντες…)

ΣυνΕλληνίδες και συνΕλληνες, Πατρίδα μας δεν είναι η κάθε «Βαnk» και οι «Offshore» των Παρθένων νήσων αλλά τά ερημονήσια του Αιγαίου και τά ορεινά χωριά της Πίνδου.

Ο Λαός μας δεν είναι οι «μάνατζερ», οι συνταξιούχοι βουλευτές τής μιάς θητείας και οι μεγαλοκαταθέτες της «Λίστας Λαγκάρντ» αλλά οι ασφαλισμένοι και οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ και του ΤΕΒΕ, οι ηλιοκαμένοι ξωμάχοι των κάμπων και οι ηρωϊκοί ψαράδες μας πού τά βάζουν καθημερινά με τις Τούρκικες ακταιωρούς.

Πατρίδα μας, ιερή και αδιαπραγμάτευτη, είναι η ιστορική μνήμη και η πολιτισμική κληρονομιά των αρχαίων φιλοσόφων και Μαραθωνομάχων προγόνων μας.

Γνωρίζουν κάτι γι’ αυτή την Πατρίδα και γι’ αυτό τον αδικημένο και περιθωριοποιημένο από τους ίδιους -επί δεκαετίες- Λαό, οι αυτοπροβαλλόμενοι «σωτήρες» μας;;;

ΣυνΕλληνίδες και συνΕλληνες, εμείς πιστεύουμε ότι είναι αδήριτη ανάγκη και πλέον ήλθε η ώρα να απαλλαγούμε από αυτές τις ανάξιες και φερέφωνες «ηγεσίες» και τα φαύλα κόμματα πού αποκλειστικά ευθύνονται για τίς διαχρονικές συμφορές της Πατρίδος μας και του Λαού μας.

Ετοιμάστε λοιπόν την ψήφο σας με σκέψη, σύνεση και πατριωτισμό γιατί η Πατρίδα μας κινδυνεύει ακόμη περισσότερο από τους «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντες» αυτόκλητους «σωτήρες» της πού επιμένουν «να την σώσουν»…

————————-

Υ.Γ. Και επειδή πρέπει να είμαστε δίκαιοι, επισημαίνω ότι, τ’ ανωτέρω εκτιθέμενα προφανώς δεν αφορούν έναν -κατ’ εξαίρεση- ικανό, δραστήριο και σεμνό πολιτικό-υπουργό, τον Κο Γιάννη Μανιάτη, ο οποίος πανθομολογουμένως έχει προωθήσει με συνέπεια και επιτυχία πρωτοφανή για τά Ελληνικά δεδομένα, την σημαντική υπόθεση της εκμεταλλεύσεως των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και του φυσικού αερίου.

«Φαίνεται» ο άνθρωπος και μακάρι να είχαμε άλλον έναν σαν αυτόν αλλά, δυστυχώς, οι εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον (θλιβερό…) κανόνα.

Αθήνα, 26η Ιουνίου 2013

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ

Δικηγόρος – Συγγραφέας

(Κατά τό «Ιλιάδα», έργο του γνωστού …Τούρκου ιστορικού «Ομέρογλου»)
Κεφάλαιο άμετρο…

————————

Συνελληνίδες και Συνέλληνες, βιώσαμε πρόσφατα -για μία ακόμη φορά- τις προκλητικές για το δημόσιο αίσθημα του Ελληνικού Λαού- αντεθνικές δηλώσεις τής γνωστής «ιστορικού» Μαρίας Ρεπούση (Βουλευτού της ΔΗ.Μ.ΑΡ. -να την χαίρεται…), περί τής «άγνωστης» γενοκτονίας των Ελληνοποντίων και της «ανύπαρκτης» εθελοθυσίας των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο!!!

Δεδομένου ότι επακολούθησε και η άμεση/ταυτόχρονη δήλωση-τοποθέτηση συμπαράστασης υπέρ αυτής, τού -επίσης «γνωστού» Πέτρου Τατσόπουλου (Βουλευτού τού «ΣΥΡΙΖΑ» – να τον χαίρεται επίσης), είναι προφανές ότι, το «δύσοσμο» κύκλωμα διατεταγμένης (λέγε με Ιδρυμα Σόρος) (…) αποδομήσεως της Ελληνικής Ιστορικής μνήμης «καλά κρατεί» και -προδήλως- δεν υπέστη μνημονιακές περικοπές τών μισθών του, ώστε να «μαρανθεί» ο ζήλος του…

Αναμένονται παρόμοιες «πατριωτικές» δηλώσεις συμπαράστασης των επίσης γνωστών και μη εξαιρεταίων κ.κ. Βερέμη, Λιάκου, Δραγώνα και άλλων ένθερμων «συναγωνιστών» των ανωτέρω.

Άγιοί μου, Μάρκο Μπότσαρη και «Μαύρε Καβαλάρη», «ΤΙ» βλέπουν τά ματάκια μας και «ΤΙ» ακούν τ’ αυτιά μας!!!

Αθήνα, 03.06.2013

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος – Συγγραφέας

Ζούμε σε μια Χώρα όπου τα ίχνη της ιστορικής παρουσίας και της πολιτιστικής δημιουργίας των αρχαίων προγόνων μας είναι ορατά και αναγνωρίσιμα σε κάθε γωνιά του σημερινού Ελλαδικού χώρου και όχι μόνο, αποτελώντας εν δυνάμει αποδεικτικά στοιχεία τής σπουδαίας πολιτισμικής κληρονομιάς μας από εκείνους, όντα παραδεκτά από κάθε απροκατάληπτο και στοιχειωδώς καλλιεργημένο επί Γής συνάνθρωπό μας.

Ωστόσο, εκτός αυτών των «ορατών» και «αναγνωρισίμων», στην πολιτισμική κληρονομιά μας ασφαλώς περιλαμβάνονται και άλλα εξ ίσου σημαντικά και ιδιαίτερα στοιχεία πού εμείς οι Έλληνες τα «κουβαλάμε» στα γονίδιά μας και μας χαρακτηρίζουν, διαφοροποιώντας μας από άλλα «όμορα» ή μακρινά έθνη.

Άλλωστε, είναι επιστημονικά παραδεκτό ότι, κάθε λαός πού διαθέτει μακραίωνη συνισταμένη εγκατάστασης, δρωμένων, συνηθειών κ.λπ. αποκτά κατά την εξέλιξή του ιδιάζοντα συνεκτικά στοιχεία πού τον χαρακτηρίζουν και τον διαφοροποιούν από άλλους λαούς.

Τα εν λόγω στοιχεία είναι «ανιχνεύσιμα» με διάφορους τρόπους και ένας από αυτούς είναι η γλώσσα τού κάθε λαού και το λεξιλόγιο πού απέκτησε και χρησιμοποιεί κατά την διαδρομή διαμόρφωσης της εθνικής του ταυτότητας και της γλώσσας του.

Έτσι λοιπόν, στην δική μας -πανάρχαιας δημιουργίας και εξελίξεως- Ελληνική γλώσσα διαμορφώθηκαν, υπήρξαν, διατηρήθηκαν και χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, λέξεις και εκφράσεις οι οποίες αποτυπώνουν αδρά την νοοτροπία, τα συναισθήματα και την φιλοσοφική θεώρηση κάποιων ιδεών, πραγμάτων και εννοιών πού σπανίζουν ή δεν υπήρξαν κάν σε άλλους λαούς.

Μία από αυτές τις έννοιες (πού μας ενδιαφέρει στο παρόν αρθρογράφημα), είναι η χαρακτηριστική προσέγγισή μας ως λαού καθ’ όσον αφορά την μεταχείριση άλλως την αντιμετώπιση των «ξένων».

Υπάρχει ολόκληρη σειρά λέξεων και εκφράσεων -παναρχαίων και κληρονομιαίων- πού μας αποκαλύπτει ότι το ζήτημα αυτό απασχόλησε σημαντικά τους αρχαίους Έλληνες προγόνους μας.

Έτσι έχουμε λ.χ. την λέξη «ξενών» πού σημαίνει έναν ιδιαίτερο χώρο στην κατοικία μας, εκ των προτέρων προοριζόμενο και διατιθέμενο για την διαμονή των πιθανών ξένων.

Έχουμε ακόμη την λέξη «φιλοξενία» πού σημαίνει την φιλική μας διάθεση στην έλευση και παρουσία κάποιου ή κάποιων «ξένων» στο σπίτι μας, στο χωριό μας, στην πόλη μας, στην Χώρα μας αλλά παράλληλα έχουμε κατ’ αντίθεση την λέξη/έκφραση «αφιλόξενος»/«αφιλόξενη» πού εκφράζει -απαξιωτικά- μια ιδιότητα/συμπεριφορά πού δ ε ν θέλουμε να μας χαρακτηρίζει.

Έχουμε, τέλος, την έκφραση «Ξένιος Δίας» ή «Ξένιος Ζεύς» πού σημαίνει ότι, η φιλική αντιμετώπιση των ξένων, υπήρξε συνέπεια και «προϊόν» μιάς φιλοσοφικά διαμορφωμένης ιδέας και συμπεριφοράς αλλά «υπό την αιγίδα» του παντοδύναμου Δία, δηλαδή «προστατευόμενη» και «ευλογημένη» από την υπέρτατη προσωπικότητα του Ελληνικού πανθέου.

Τα εν λόγω στοιχεία (πού δεν υφίστανται στους περισσότερους λαούς της υφηλίου ούτε ως γλωσσικές έννοιες, ούτε ως ιστορικά διαδομένες και καταγεγραμμένες συμπεριφορές κ.λπ.), αποτελούν διαχρονικά δείγματα υψηλού κοινωνικού πολιτισμικού ήθους των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας, είναι δε γνωστό ότι, έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας, «ατόφιες» και «εν ισχύ», τόσο ως έννοιες/εκφράσεις, όσο και ως γενικές και απαράβατες κοινωνικές αξίες/συμπεριφορές του λαού μας.

Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε ότι, επί Τουρκοκρατίας, δηλαδή σε μία μακραίωνη εποχή, όπου δεν υπήρχε κάν Ελληνική Πολιτεία ως καθοδηγητικό πολιτικό-πολιτισμικό κέντρο, εν τούτοις, στις πόλεις και τα χωριά των υπόδουλων Ελλήνων (εύλογα προσεκτικών και καχύποπτων σε κάθε ξενική προσέγγιση και παρουσία…), ίσχυε απαρέγκλιτα ο θεσμός της φιλοξενίας.

Εφαρμόζονταν μάλιστα η θεσμική «εντολή» της προστασίας του «ξένου» ή των «ξένων», ακόμη και όταν γίνονταν «εν φιλοξενία» γνωστό, ότι αυτός/ /αυτοί βαρύνονταν με πράξεις σε βάρος συγγενών, συγχωριανών ή συμπολιτών, η δε ασυλία/προστασία τους διαρκούσε καθ’ όλο το διάστημα της «εν οίκω» παραμονής τους.

Μεταγενέστερα, είναι γνωστό ότι, στην διάρκεια τού Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, ο Σερβικός στρατός, ηττημένος από τις Κεντροευρωπαϊκές δυνά- μεις (Γερμανία του Κάϊζερ και των σύμμαχων της Βουλγάρων, Τούρκων κ.λπ), αναγκάσθηκε να διασχίσει καταδιωκόμενος τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου και μεταφέρθηκε με Ελληνικά και συμμαχικά ΑγγλοΓαλλικά πλοία στην Κέρκυρα.

Εκεί λοιπόν, ένας ολόκληρος ξένος στρατός 200.000 ανδρών, άστεγος, ρακένδυτος και πεινασμένος, βρέθηκε να φιλοξενείται επί πολλούς μήνες μέχρι την ανασυγκρότησή του, περιθαλπόμενος (και) από το υστέρημα των -εννοείται πάμπτωχων- νησιωτών μας, χωρίς να σημειωθούν άξια αναφοράς επεισόδια διαμαρτυρίας, απαξίας ή ξενοφοβίας.

Στην διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μεγάλες και μικρές ομάδες Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτικών, μετά την επικράτηση των Γερμανών, βρέθηκαν να φιλοξενούνται τόσο πρόθυμα και ολόψυχα σε πόλεις και χωριά της χέρσου και νησιωτικής Ελλάδας (με ιδιαίτερη έμφαση στην Κρήτη), μέχρι του σημείου ακόμη και στις ημέρες μας, πολλοί εξ αυτών ή και τα παιδιά τους, να έρχονται και να επανέρχονται ευγνωμονούντες στα μέρη όπου Έλληνες πατριώτες, με άμεσο κίνδυνο ζωής, τους έκρυψαν, τους διέθρεψαν και τους βοήθησαν να φυγαδευθούν στην Αίγυπτο και την Μέση Ανατολή.

Μάλιστα, οι ίδιες φιλόξενες συμπεριφορές του λαού μας επιδείχθηκαν ακόμη και υπέρ των Ιταλών στρατιωτών (!!!) όταν κατέρρευσε η Φασιστική Ιταλική κυβέρνηση του Μουσολίνι και οι μέχρι τότε βάναυσοι κατακτητές και εχθροί μας μεταβλήθηκαν σε κοπάδια φυγάδων πού καταδιώκονταν ανελέητα και εκτελούνταν μαζικά από τους πρώην συμμάχους τους Γερμανούς ναζί.

Ο ανεξίκακος Ελληνικός λαός και πάλι διακινδυνεύοντας τα πάντα, τους έκρυψε, τους περιέθαλψε, τους σίτισε και τους φυγάδευσε, χωρίς ίχνος μνησικακίας για όσα είχε μέχρι τότε υποστεί από αυτούς.

Ποιοί λοιπόν μπορούν ν’ αμφιβάλουν ή ν’ αμφισβητούν ότι ο Ελληνικός λαός υπήρξε ανέκαθεν και μέχρι σήμερα, συνειδητά και εν γνώσει φιλόξενος, χωρίς περιφρονητικές, απαξιωτικές και μισαλλόδοξες συμπεριφορές έναντι οποιουδήποτε λαού;;;

Κι όμως, στις ημέρες μας, κάποια από τα πολιτικά κόμματα τής Ελληνικής Βουλής ισχυρίζονται ότι είναι αναγκαία η ψήφιση ενός «αντιρατσιστικού» νόμου, προκειμένου «να προστατευθούν» (από ποιούς;;;) οι εντός των ορίων της Χώρας αλλοδαποί (λαθρο)μετανάστες;;;

Εν όψει αυτών εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να διερωτηθούμε:

Yπήρξαν αδικαιολόγητες και απρόκλητες συμπεριφορές Ελλήνων πολιτών οι οποίες έχουν λάβει διαστάσεις «πογκρόμ», δηλαδή μαζικής καταδίωξης ομάδων ξένων/αλλοδαπών, ούτως ώστε να (παρα)δεχθούμε ότι τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τού Ελληνικού λαού έχουν υποστεί ραγδαία «μετάλλαξη» και γίναμε ως λαός -«εν μία νυκτί»- αφιλόξενοι, μισαλλόδοξοι και «ρατσιστές»;;;

Εμείς θεωρούμε ότι τέτοια δεδομένα δεν υπάρχουν αλλά, επειδή και εφ’ όσον σημειώθηκαν πρόσφατα κάποια μεμονωμένα επεισόδια και γεγονότα σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και περιοχές της Χώρας, θα πρέπει ν’ αναζητηθούν πρωτίστως τα αίτια και οι αφορμές πού τα προκάλεσαν, χωρίς υστεριάζουσες προσεγγίσεις και μικροκομματικές υστεροβουλίες.

Για να βρούμε λοιπόν την ορθή «άκρη», ας γυρίσουμε πίσω στον …«ξενώνα»!!!

Όλες και όλοι γνωρίζουμε ότι, ο «ξενώνας» αποτελεί έναν ελάχιστο χώρο εν σχέση προς την έκταση και την χωρητικότητα ενός σπιτιού.

Και αυτό διότι -αυτονόητα- ο «ξένος» ή οι «ξένοι» πού προορίζονται να φιλοξενηθούν δεν μπορεί παρά να είναι ελάχιστοι συγκριτικά με τους «νοικοκυραίους» και διότι -επίσης αυτονόητα- μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να υπάρχει «φιλοξενία», αυτό δε είναι κανόνας στον «χώρο» και στον «χρόνο».

Όταν όμως (αυθαίρετα και απρόοπτα), οι όποιοι ξένοι, εισβάλλουν απρόσκλητοι στα σπίτια των «νοικοκυραίων» και μάλιστα σε αριθμούς απρόβλεπτους και δυσβάστακτους, καταλαμβάνοντας χώρους πού υπερβαίνουν τον προβλεπόμενο «ξενώνα» και επεκτεινόμενοι βιαίως στα δώματα των φιλοξενούντων, τότε τα δεδομένα της «φιλοξενίας» αποκτούν εισαγωγικά και αλλάζουν πολυδιάστατα, διότι οι απρόσκλητοι ξένοι μεταβάλλονται σε εισβολείς και -ακόμη πιο αυτονόητα- πρέπει να εκδιωχθούν προκειμένου να επανέλθει η αναγκαία ισορροπία και η ευρυθμία στην κατοικία η οποία υπέστη την εισβολή.

Όσοι, λοιπόν, δεν είμαστε ανιστόρητοι και παράλληλα είμαστε απροκατάληπτοι πολιτικά/κομματικά και οικονομικά/συμφεροντολογικά, πλήρως αντιλαμβανόμαστε ότι, όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στις ημέρες μας, δεν είναι παρά μία μεγεθυνμένη και πολλαπλασιασμένη επανάληψη του φαινομένου της βίαιης εισβολής απρόσκλητων ξένων στο ίδιο μας το σπίτι και ως τέτοια είναι πρόδηλο ότι προκαλεί τα αμυντικά αντανακλαστικά εκείνων που τα υφίστανται, δηλαδή των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών.

Επομένως, ως τέτοιο φαινόμενο θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, διότι προφανώς δεν γίναμε εμείς «ρατσιστές» ξαφνικά αλλά γιατί το φαινόμενο της αυθαίρετης παρουσίας και των ποικιλότροπων και παράνομων συμπεριφορών χιλιάδων λαθρομεταναστών στην Χώρα μας, δεν μπορεί να είναι και δεν είναι ανεκτό από τον Ελληνικό λαό.

Αν λοιπόν χρειάζονται νέοι νόμοι, αυτοί θα πρέπει να μελετηθούν, να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν προς την κατεύθυνση της προστασίας των Ελλήνων και των Ελληνίδων πολιτών, για όσα υφίστανται από την αυθαίρετη παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών στην Χώρα μας.

Οι οποίοι λαθρομετανάστες (ανεξάρτητα από τα αίτια της εγκαταλείψεως της χώρας τους και της εισβολής τους στην δική μας αλλά και την συμπόνοια πού μπορεί να μας προκαλεί το υποκειμενικό πρόβλημα καθενός και κάθε μιάς τους…), αδιαμφισβήτητα αποτελούν δεξαμενές στρατολογίας εγκληματικών συμμοριών των ομοεθνών τους, την δράση των οποίων υφίσταται ο Ελληνικός Λαός στην καθημερινότητά του ενώ τα Ελληνόπουλα της Ελληνικής Αστυνομίας εξ αιτίας της μετρούν δεκάδες αθώα θύματα σε νεκρούς και τραυματίες και αναπήρους.

Είναι -επίσης- αδιαμφισβήτητα, οι λαθρομετανάστες, φορείς και μεταδότες λοιμωδών νόσων, δημιουργοί ρυπογόνων εστιών και υποβαθμίσεως ολό-κληρων συνοικισμών όπου τυχαίνει να εγκατασταθούν μαζικά και -βεβαίως- είναι δραματικά αυξητικοί συντελεστές των φαινομένων της πορνείας, της εμπορίας/διαδόσεως των ναρκωτικών, της θλιβερής επαιτείας, του λαθρεμπορίου και τόσων άλλων δεινών σε βάρος της Ελληνικής κοινωνίας.

Κι ακόμη -βεβαίως- οι λαθρομετανάστες αποτελούν εν δυνάμει «αποθήκες» προσφοράς ευτελών εργατικών χεριών, πού η πολυάριθμη παρουσία τους και η άνευ στοιχειωδών όρων εργασίας/αμοιβής «στρατολόγησή» τους λειτουργεί ανταγωνιστικά σε βάρος των Ελλήνων και των Ελληνίδων εργαζομένων και ανέργων, εφ’ όσον οι ασυνείδητοι και συμφεροντολόγοι πλουτοκράτες-εργοδότες (πού δεν λείπουν από κανένα έθνος, επομένως και από το δικό μας…), επιζητούν και επιδιώκουν (εάν δεν υποβοηθούν…), την «αποθήκευση» αυτή, με συνέπεια να οργιάζει η ανασφάλιστη εργασία, να «εκτοξεύεται» η ανεργία των νέων Ελλήνων, να καταρρέουν τα ασφαλιστικά μας ταμεία κ.ο.κ.

Ας αφήσουν λοιπόν τα προσχήματα, τα βαρυνόμενα με πολλές «αμαρτίες» κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», γιατί το μόνο πού δεν έχει ανάγκη ο τόπος μας και ο λαός μας είναι οι κάθε είδους, ύφους και οπισθο-βουλίας «αντιρατσιστικοί» νόμοι, πού ευθέως στοχεύουν στην φίμωση της ελευθερίας του λόγου των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι εύλογα διαμαρτύρονται για το ανεξέλεγκτο «ποτάμι» των λαθρομεταναστών πού αλλοιώνει την πολιτισμική φυσιογνωμία της Χώρας μας και προκαλεί μύρια οικονομικά και κοινωνικά δεινά σε βάρος του Λαού μας.

Εάν οι εκπρόσωποι των λεγομένων «κομμάτων εξουσίας» της Ελληνικής Βουλής ανησυχούν για τις δράσεις και την διόγκωση της επιρροής του ακροδεξιού κόμματος της «Χρυσής Αυγής» (γιατί περί αυτού πρόκειται…), ας αναζητήσουν τα πραγματικά αίτια πού, ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος επέλεξε εκλογικά το κόμμα αυτό και εάν είναι ειλικρινείς στην αυτοκριτική τους (πού ποτέ δεν ήσαν…), θα διαπιστώσουν ότι τα φαινόμενα αυτά οφείλονται στα δικά τους -τραγικά και κατά συρροή- σφάλματα πολιτικής πρόβλεψης και στις άφρονες παραλείψεις τους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα της Αριστεράς, τα οποία -εν ονόματι ενός ανόητου διεθνισμού- επί δεκαετίες αναλώνονται και «ομφαλοσκοπούν» για τα όποια προβλήματα των Πακιστανών και των Νιγηριανών λαθρομεταναστών, αγνοώντας ή απαξιώνοντας τα προβλήματα των ερημωμένων ορεινών χωριών μας ή των εγκαταλελειμμένων ακριτικών νησιών μας.

«Λησμονώντας» ότι, είναι κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπου τους στέλνει ο Ελληνικός λαός προκειμένου να εργασθούν για την επίλυση των δικών του προβλημάτων, αντί να συντελούν στις καταλήψεις δημοσίων κτιρίων από λαθρομετανάστες και ν’ αντιδρούν κοντόφθαλμα και ανιστόρητα σε κάθε -αποτρεπτική της λαθρομετανάστευσης- προσπάθεια βελτίωσης της φύλαξης των συνόρων μας.

Ο Ελληνικός λαός δεν είχε ποτέ ρατσιστικές αντιλήψεις και μισαλλόδοξη νοοτροπία, αντιθέτως μάλιστα, αυτός δίδαξε στην ανθρωπότητα τις ευγενέστερες πολιτικές και πολιτισμικές ιδέες και αξίες, «ματώνοντας» διαχρονικά και δυσανάλογα με το αριθμητικό του μέγεθος για την υπεράσπισή τους.

Γι’ αυτούς τους λόγους, εύλογα αξιώνει από τους εκπροσώπους του την προστασία της ιστορικής και πολιτισμικής του ύπαρξης και αυτοτέλειας, παράλληλα με την αποτροπή της εθνικής του αλλοιώσεως και εξαφανίσεως, ζητήματα τα οποία -όμως- συνεπάγεται η παρουσία και η μονιμοποίηση της εγκατάστασης στην Χώρα μας εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών.

Όσοι λοιπόν φιλοδοξούν να είναι εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού και δεν αντιλαμβάνονται στοιχειωδώς ή αντιπαρέρχονται «μυωπικά» και επιπόλαια αυτά τα -ευθέως απειλητικά για την ύπαρξή μας ως Έθνους- δεδομένα, σκευωρώντας επικίνδυνους για την ελευθερία της έκφρασης των Ελλήνων -δήθεν- «αντιρατσιστικούς» νόμους, να είναι βέβαιοι ότι θα εισπράξουν την οργή και την περιφρόνησή τους στις εκλογικές κάλπες, θα είναι δε οι ίδιοι αποκλειστικοί υπαίτιοι της τεχνητής διογκώσεως της ακροδεξιάς στην Χώρα μας αλλά και των συνεπειών πού αυτή συνεπάγεται για το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Αθήνα, 25.05.2013

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος – Συγγραφέας

« ΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΖΕΙΝ… »

———————————————–

( Μήνυμα Χριστουγέννων 2012 – Νέου Ετους 2013 )

——————————————————————

«Το λιθό λιθάρι»…

——————————————

Αύγουστος 2011:

Βρίσκομαι στό χωριό τών προγόνων μου, τήν Μεγαλόχαρη Άρτας, γενέτειρα τού πατέρα μου Νικηφόρου Γρηγ. Κοσσυβάκη, ο οποίος διανύει τό 94ο έτος τής ηλικίας του.

Καθόμαστε στό μπαλκόνι τού σπιτιού μας σέ ώρα δειλινού και η θέα μας είναι τά εκείθεν τού Ασπροπόταμου όρη τών Αγράφων αλλά και η «εδώθε» ακραία περιοχή τού Νομού Άρτας όπου τό «Τσιφλίκι» Μηλιανών, πατρογο-νική κτηματική περιουσία τών Κοσσυβακαίων, ήδη από τά μέσα τού 19ου αιώνα.

Η περιοχή φωτίζεται από τίς ακτίνες τού ήλιου ο οποίος δύει όπισθέν μας, πίσω από τήν οροσειρά τής “Ζιούρας” πού είναι απόληξη τών ορέων Βάλτου.

Ο πατέρας μου αγναντεύοντας αρέσκεται νά μού δείχνει (γιά «νιοστή» φορά…), τίς διάφορες τοποθεσίες τής εν λόγω περιοχής και επειδή η όρασή του είναι -ακόμη- αρκετά καλή, επιβεβαιώνω ότι οι υποδείξεις του είναι ακρι-βείς, εφ’ όσον και εγώ γνωρίζω τήν περιοχή παιδιόθεν και εξ ιδίας αντιλή-ψεως.

Βεβαίως, οι περισσότερες ονομασίες τών τοποθεσιών δέν είναι καταγραμ-μένες «επίσημα» αλλά τίς γνωρίζουμε από τήν προφορική παράδοση λ.χ. “Ντούρια”, «Λαγκάδα», “Πύργος”, “Λημέρι”, «Κούλια», «Ζάβατος», “Γεφύρι Κοράκου”, «στού Ρωμαίου» κ.λπ.

Η αναφορά σ’ αυτές αποτελεί και σύνδεση μέ γεγονότα πίσω στόν χρόνο, ακόμη και πρίν τό 1821 αλλά και πιό πρόσφατα, στίς μετέπειτα επαναστάσεις τών Ραδοβυζίων (1854, 1866 και 1878), στά Ανταρτικά 1942-1944 ή στόν Εμφύλιο, όπου οι απώτεροι αλλά και οι άμεσοι πρόγονοί μας είχαν αναπτύξει έντονη πατριωτική δράση, οι δέ σχετικές προφορικές διηγήσεις τού πατέρα μου γι’ αυτές είναι πραγματική απόλαυση.

Και ενώ η κουβέντα μας «κυλάει», αίφνης τόν ακούω νά αναφέρεται σέ μιά ονομασία πού μού είναι άγνωστη και ακούγεται κάπως περίεργη: “…είχαμε φθάσει στό Λιθό Λιθάρι…”

“Τί είναι αυτό πατέρα”;;; “Είναι μιά τοποθεσία δίπλα στόν “Άσπρο”, είναι επίπεδη μέ κάτι μεγάλες πέτρες…” μού απαντά.

«Ανήκε δέ στούς συγγενείς μας, τούς «Βαγγελαίους», τόν Θανασούλα και τόν Σεραφείμ Κοσσυβάκη…». «Εχεις κάποια άλλα στοιχεία γιά τό πώς προή-λθε αυτή η ονομασία;;;». «Όχι, δέν έχω υπ’ όψη μου»…

Η κουβέντα μας γιά τό «Λιθό λιθάρι» σταμάτησε στό σημείο αυτό αλλά η απορία μου παρέμεινε και η διαίσθησή μου μέ «βεβαίωνε» ότι κάτι ενδιαφέρον κρύβονταν εκεί…

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2012

Έχω έρθει στό Τσιφλίκι μέ έναν καλό φίλο (τόν Δημήτρη Πατουχέα, Μανιάτη εκ καταγωγής), προκειμένου νά ρίξω μιά ματιά στά οικογενειακά κτήματα και συζητώ μέ τήν εξαδέλφη Ελισάβετ Σωτ. Κοσσυβάκη όταν -ξαφνικά- θυμάμαι τό «Λιθό Λιθάρι».

Η Ελισάβετ έχει μέν ακούσει γιά τήν εν λόγω ονοματοθεσία αλλά δέν γνωρίζει τό ακριβές τής τοποθεσίας.

Ακολουθεί επίσκεψη στό σπίτι τού εξαδέλφου Ανδρέα Θαν. Κοσσυβάκη, όπου μάς υποδέχονται μερικοί συγγενείς και άλλοι φίλοι χωριανοί οπότε, μεταξύ άλλων θεμάτων συζητήσεως, επανέρχομαι στό ερώτημα: «Πού είναι τό «Λιθό λιθάρι»;;;

Ο νεαρός ανεψιός μου, Θανάσης Ανδρ. Κοσσυβάκης, γνωρίζει καλά πού είναι, γιατί -όπως προείπαμε- ανήκει στήν πατρική κτηματική περιουσία τού πατέρα του και προθυμοποιείται νά μάς οδηγήσει εκεί άμεσα.

Ξεκινάμε λοιπόν μέ τό αυτοκίνητό μου, απομακρυνόμαστε από τό Τσιφλίκι ακολουθώντας γιά δύο περίπου χιλιόμετρα έναν ανηφορικό χωματόδρομο μέσα από δάσος μέ βελανιδιές, φράξους και θάμνους.

Οταν φτάνουμε στήν «ράχη» τής λοφοσειράς συναντάμε τόν χωματόδρομο πού συνδέει τά Μηλιανά μέ τόν Μεσόπυργο οπότε κάμπτουμε αριστερά, κατηφορίζοντας από τήν άλλη πλευρά της, μέ κατεύθυνση πάλι πρός τόν Αχελώο.

Σέ λίγη ώρα φθάνουμε κοντά σέ ένα ρέμα και σταθμεύουμε. Ο Θανάσης προπορεύεται και μάς δείχνει μέ υπερηφάνεια έναν περιφραγμένο χώρο όπου μηρυκάζουν ανέμελες δύο εξαιρετικές «παρδαλές» αγελάδες οι οποίες -κατά τά λεγόμενά του- αποδίδουν 20 κιλά γάλα ημερησίως η κάθε μία!!!

Λίγο πιό πέρα υπάρχει και άλλος περιφραγμένος-στεγασμένος χώρος τού Θανάση, όπου ρουθουνίζει ανήσυχα μιά ευμεγέθης γουρούνα μέ αρκετά γουρουνάκια. Είναι «υβρίδια» από αγριόχοιρο, είναι τρισχαριτωμένα γι’ αυτό και τά φωτογραφίζουμε πολλές φορές.

Προχωρούμε λίγο πιό πέρα και ιδού: Τό «Λιθό Λιθάρι» είναι εμπρός μας!!!

Πρόκειται γιά έναν σχεδόν επίπεδο χώρο δύο (2) περίπου στρεμμάτων μέ ελαφριά κατηφορική κλίση πρός τό ποτάμι, από τό οποίο απέχει περί τά 200 μέτρα.

Σέ αντίθεση μέ τήν γύρω περιοχή πού έχει πυκνή θαμνώδη βλάστηση από ρείκια, κουμαριές κ.λπ., η συγκεκριμένη έκταση είναι «γυμνή», μέ ένα ψιλό χορτάρι πού θυμίζει «γκαζόν», ως εάν «κάτι από κάτω» (λίθινο δάπεδο;;;) νά εμποδίζει τήν ανάπτυξη τής βλάστησης.

Στήν άκρη αυτής τής γυμνής έκτασης, πρός τό ποτάμι, διακρίνονται κάποιες μεγάλες πέτρες. Τίς πλησιάζω, τίς δρασκελώ και βρίσκομαι σέ χαμηλότερο επίπεδο, οπότε τίς αντικρίζω από κάτω πρός τά επάνω και μένω ενεός…

Τελικά η διαίσθησή μου είχε πραγματική βάση… Τό «Λιθό Λιθάρι» είναι υπόλειμμα αρχαίου τείχους και αποτελείται από τεράστιους άριστα «γωνια-σμένους» μονολίθους, μήκους περί τό 1 έως 1,5 ο καθένας και ύψους-πλάτους περί τά 50-60 εκατοστά!!!

Σέ κάποια σημεία τό τείχος έχει μία, αλλού δύο και αλλού τρείς σειρές από αυτές τίς τεράστιες πέτρες («λίθους»), μέ χαλάσματα εδώ και εκεί.

Ομως είναι φανερό ότι, όλες μαζί οι σειρές τών μονολίθων αποτελούσαν ένα επίμηκες «ζωνάρι» μήκους τουλάχιστον σαράντα περίπου μέτρων σέ ευθεία γραμμή, χωρίς νά περιλαμβάνω στίς όλες διαστάσεις του τά πλευρικά μέρη τού τείχους, τά οποία είναι δυσδιάκριτα εξ αιτίας είτε φυσικών αιτιών (επιχω-ματώσεις) είτε ανθρωπίνων παρεμβάσεων μέσα στόν χρόνο.

Ο Θανάσης μάς πληροφορεί ότι, πρίν από αρκετά χρόνια, μετά από μιά μεγάλη νεροποντή αποκαλύφθηκαν υπολείμματα ενός παλαιού τάφου χωρίς περιεχόμενο, ενώ κάποια άλλη φορά διαπίστωσε, σέ κάποιο σημείο τού χώρου, ίχνη από «βιαστικό» σκάψιμο… Ως φαίνεται κάποιοι αρχαιοκάπηλοι «οσμίστηκαν θησαυρό» και έσπευσαν!!!

Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται γιά αρχαίο οχυρό πού ήλεγχε τό συγκεκρι-μένο σημείο τού μεγάλου ποταμού, όπου -ίσως- υπήρχε πέρασμα («πόρος») στήν (και από τήν) απέναντι περιοχή αλλά και πιθανή «αποβάθρα» διακομιδής εμπορευμάτων, εάν σκεφτούμε ότι στά αρχαία χρόνια ο Αχελώος πρέπει νά ήταν πλωτός -σχεδόν- καθ’ όλο τό μήκος του.

Σέ κάθε περίπτωση, η τοποθεσία πρέπει νά είχε στρατηγική σημασία διότι δέν πρόκειται γιά ένα απλό φυλάκιο αλλά γιά ένα αρκετά μεγάλο οχυρό πού θά απαιτούσε ευάριθμη φρουρά γιά τήν υπεράσπισή του, η δέ ανάμνησή του παρέμεινε ως τέτοιου στήν μνήμη τών μεταγενέστερων, αφού η ευρύτερη πέριξ περιοχή ονομάζεται μέχρι σήμερα “Πύργος”.

Παράλληλα, φαίνεται ότι δέν ήταν μεμονωμένο αλλά ήταν ένα από μιά διαδο-χική σειρά οχυρών κατά μήκος τού Αχελώου ή «Ασπροπόταμου», αφού πολύ κοντά βρίσκεται τό χωριό “Μεσόπυργος”, ονομασία πού παραπέμπει στήν ύπαρξη και άλλου ή και άλλων “πύργων”, οι οποίοι ήσαν όλοι από τήν δεξιά όχθη, όπως κυλάει τό ποτάμι.

Γιά τό γεγονός αυτό υπάρχει και λογική εξήγηση εφ’ όσον, η «από εδώ» περιοχή είναι εύφορη μέ αρκετές καλλιεργήσιμες εκτάσεις (Τσιφλίκι, Κάμπος Μεσοπύργου κ.λπ.), ενώ η απέναντι όχθη/πλευρά (σήμερα χωριό Γριμπιανά, και συνοικισμός «Ομπράβα» τού νομού Καρδίτσας), είναι σχεδόν κάθετη στό ποτάμι μέ ελάχιστες εκτάσεις καλλιεργήσιμες.

Οπότε -επαγωγικά- οι «απέναντι» ασφαλώς εξ ανάγκης θά ήθελαν νά «απαλ-λοτριώνουν» τήν παραγωγή αγαθών τών «εδώθε» και εκείνοι -επίσης κατ’ ανάγκην- έφτιαχναν ισχυρά λίθινα οχυρά («πύργους») προκειμένου νά τήν προστατεύουν.

Δέν διαθέτω ειδικές αρχαιολογικές γνώσεις γιά νά καθορίσω μέ ακρίβεια τήν παλαιότητα τής κατασκευής τού συγκεκριμένου οχυρού αλλά -εξ όσων έτυχε νά γνωρίζω μελετώντας- τό μέγεθος τών μεγαλίθων και η κατασκευή τού τείχους μάς παραπέμπει σέ εποχές προκλασσικές («Γεωμετρικές», «Αρχαϊκές», δηλαδή σέ εποχές «Αθαμάνων», «Αργιθεατών», «Δολόπων») αλλά -ίσως- και σέ παλαιότερες, δηλαδή εκείνες τών «Διίων» Πελασγών προγόνων μας.

Αλλωστε, η ευρύτερη περιοχή, πρίν τήν εφαρμογή τού πρόσφατου νόμου «Καλλικράτη», ονομάζονταν «Δήμος Τετραφυλίας» σέ ανάμνηση τού ομώνυ-μου παλαιότερου μετά τήν ενσωμάτωση τού νομού Αρτας στήν Ελλάδα τό έτος 1881 (σ’ αυτόν υπήρξε Δήμαρχος επί 20ετία ο προπάππος μου Σωτήρης Ιωάν. Κοσσυβάκης και ο παππούς μου Γρηγόρης Σωτ. Κοσσυβάκης) αλλά και σέ ανάμνηση τού αρχαίου Δήμου Τετραφυλίας, εφ’ όσον -ως γνωστόν- οι πρόγονοί μας, οι πανάρχαιοι Ελληνες, είχαν «εφεύρει» και τόν θεσμό τής Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρώτοι απ’ όλους, από τότε…

Θεωρώ βέβαιο ότι, η Δημοτική Αρχή τού Δήμου «Γεωργίου Καραϊσκάκη», στά όρια τού οποίου ανήκει τώρα η περιοχή και ο Δήμαρχος [φίλτατός μου Δημήτρης Γαλλίκας, στόν οποίο παρέδωσα ιδιοχείρως την 17.01.2013 τήν παρούσα μαζί μέ ενδεικτικές φωτογραφίες τού αρχαιολογικού χώρου πού πήρα], ασφαλώς θά αξιοποιήσουν τό εύρημα και είθε η επίσημη αρχαιολογική έρευνα ν’ αναδείξει πολύτιμα στοιχεία πού -ίσως- μάς κρύβει τό «Λιθό Λιθάρι».

Ως πρώτο -ιστορικά χρήσιμο- συμπέρασμα εκτιμούμε τό γεγονός ότι, από μόνη της η διατήρηση μέχρι σήμερα τής αρχαίας Ελληνικής ονομασίας τού συγκεκριμένου χώρου («λίθος») αλλά και πλήθους άλλων αρχαίων Ελληνικών λέξεων και εκφράσεων τής καθομιλουμένης, ως συνέχεια προφορικής παρά-δοσης, επιβεβαιώνει τήν ανά τούς αιώνες αδιάσπαστη κατοίκηση και παρου-σία στήν περιοχή αυτοχθόνων και ομόγλωσσων Ελληνικών πληθυσμών.

(Γεγονός πού αποτελεί -βεβαίως- και αποστομωτική απάντηση γιά όσους υποβολιμαία «φαντασιώνονται» εδώ ξενόφερτες Βαλκανικές «μετεγκαταστά-σεις» και «καθόδους» αλλοφύλων…)

Μιά ενδιαφέρουσα πληροφορία πού επιβεβαιώνει τήν ανωτέρω επαγωγή μας σχετικά μέ τήν συνεχή αρχαιοελληνική παρουσία αλλά και τήν «πάλαι ποτέ» πολιτισμική άνθησή της στήν περιοχή μας, μού έδωσε πρόσφατα ο δραστήριος συγχωριανός Βαγγέλης Στασινός, ο οποίος μάλιστα διαθέτει ένα αξιόλογο νεόκτιστο ξενοδοχείο μέ τήν ονομασία «Πύργος, στό κέντρο τού χωριού Μεσόπυργος.

Συγκεκριμένα ο Βαγγέλης μού είπε ότι, στό Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, στήν συλλογή «Καραπάνου», μεταξύ άλλων ευρημάτων από όλη τήν Ηπειρο, υπάρχει ως εύρημα τής περιοχής Μεσοπύργου, ένα ορειχάλκινο αγα-λματίδιο τής Θεάς Αρτέμιδος καθώς και αρκετά αρχαία νομίσματα απροσδιό-ριστης εποχής.

Τήν πληροφορία κατείχε ο Βαγγέλης από ακριτομύθιες τού προπάππου του πού μεταφέρθηκαν στόν παππού του και στόν πατέρα του Γιώργο Στασινό, (τέως Πρόεδρο της Κοινότητος Μεσοπύργου), απηχώντας προφανώς γνώσεις του από τήν εποχή τής ύστερης Τουρκοκρατίας στήν περιοχή μας.

Πράγματι, όπως είναι γνωστό, κατά τά έτη 1875-1876, ο Αρτινός πολιτικός και μεγαλοκτηματίας Κων/νος Καραπάνος, σέ συνεργασία μέ τόν Πολω-νοεβραίο Μηχανικό Μινέϊκο (πρόκειται γιά τόν πατέρα τής Σοφίας Μινέϊκο, γιαγιάς τού τ. Πρωθυπουργού Γεωργ. Ανδρ. Παπανδρέου), είχαν λάβει επί-σημη άδεια από τό Οθωμανικό κράτος και διενήργησαν ανασκαπτικές αρχαιο-λογικές έρευνες στό ιερό τού Διός Ναϊου στήν Δωδώνη.

Τά αποτελέσματα τών ανασκαφών ήταν πολύ σημαντικά αφού, όπως επισή-μως καταγράφεται σέ σύγχρονο έντυπο τού Υπουργείου Πολιτισμού, μέρος αυτών κατέληξε (βλέπε ξεπουλήθηκε…), στά Μουσεία τής Κωνσταντινούπο-λης και τού Λούβρου στό Παρίσι, ενώ 209 (!!!) χάλκινα αγαλμάτια από παράλ-ληλες λαθρανασκαφές και σέ άλλα σημεία τής Ηπείρου ξεπουλήθηκαν στό Μουσείο Αντικών τού Βερολίνου τό έτος 1904 (…)

Επειδή λοιπόν (ως φαίνεται από τά παραπάνω), είχε «ανοίξει η όρεξη» τών ανωτέρω «ευεργετών», προφανώς φρόντισαν νά ενημερώσουν γιά τό «ενδια-φέρον» τους και τούς χωρικούς τών σκλαβωμένων -τότε- Ηπειρωτικών νομών, οι περισσότεροι τών οποίων βρίσκονταν σέ καθεστώς οικονομικής δουλείας υπό τόν Καραπάνο, οπότε κάθε αρχαιολογικό εύρημα έρχονταν στό φώς, είτε τυχαία είτε από λαθρανασκαφή, κατέληγε στά χέρια αυτού και τών συνεργατών του (…)

Κάπως έτσι, τό ορειχάλκινο άγαλμα τής Θεάς Αρτέμιδος τού Μεσοπύργου και τά αρχαία Ελληνικά νομίσματα πού βρέθηκαν εκεί, κατέληξαν στά χέρια τού Καραπάνου, θά είναι δέ «τύχη αγαθή» εάν (κυρίως) τό συγκεκριμένο άγαλμα περιλαμβάνεται στήν Συλλογή πού εκείνος (προφανώς γιά τήν «υστε-ροφημία» του…), δώρισε στό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών μέ τό υπ’ αρ. 7018/22.06.1902 δωρητήριο συμβόλαιο.

Τό δυσάρεστο στήν όλη ιστορία είναι ότι, όπως μέ βεβαίωσε ο Βαγγέλης Στασινός, κατά τό θέρος τού έτους 2003, εμφανίστηκαν στόν Μεσόπυργο Γερμανοί αρχαιολόγοι (;;;) οι οποίοι επιδόθηκαν σέ έρευνες, φωτογραφήσεις και λαθρανασκαφές σέ διάφορα σημεία τής γύρω περιοχής, χωρίς τό γεγονός νά λάβει τότε δημοσιότητα…

Θεωρώ ότι, η Δημοτική μας Αρχή πρέπει νά ερευνήσει και γι’ αυτό τό συμβάν πού τό θεωρώ απαράδεκτο νά έχει συμβεί και επικίνδυνο γιά τά όποια σπαράγματα τής αρχαίας κληρονομιάς μας πού -ίσως- υπάρχουν ακόμη εκεί.

Ηδη, προσπαθούμε νά αξιοποιήσουμε τίς ανωτέρω πληροφορίες τού φίλου Βαγγέλη Στασινού και ερευνούμε στό Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο γιά τόν εντοπισμό και τήν φωτογράφηση τών εν λόγω ευρημάτων, τά οποία -ασφαλώς- αποτελούν πολύτιμα στοιχεία γιά τήν αρχαία πολιτισμική κλη-ρονομιά μας, ως Ελλήνων γενικότερα αλλά και ως Ηπειρωτών-ορεινών Αρτινών ειδικότερα.

Eπίσης καλούμε όποιους συμπατριώτες και συμπατριώτισσες γνωρίζουν κάτι σχετικό μέ τ’ ανωτέρω νά επικοινωνήσουν μαζί μας στό Kossyvakislaw @ gmail.com ή μέ τόν Δήμο «Γεωργίου Καραϊσκάκη».

Αθήναι, 21η Ιανουαρίου 2013

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος – Συγγραφέας