Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΛΕΙ ΑΡΜΟΔΙΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΟΝΑ…
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ – Ο ΓΡΑΦΩΝ
Σε ηλικία 14 ετών, όντας μαθητής τής Γ’ Γυμνασίου στο 7ο Γυμνάσιο Παγκρατίου, συμμετείχα με άλλους δύο (μόνο), συμμαθητές μου (και δικό μας «πανώ»…) στίς φοιτητικές διαδηλώσεις πού γίνονταν με επίκεντρο τά Προπύλαια τού Πανεπιστημίου Αθηνών και αίτημα το ιστορικό : «Προίκα στην Παιδεία – 15% τού Προϋπολογισμού».
Σε ηλικία 17 ετών, όντας μαθητής τής Ε’ Γυμνασίου και μέλος τής Ε.ΔΗ.Ν (Νεολαίας τής Ενώσεως Κέντρου), συμμετείχα σε όλες σχεδόν τις διαδηλώσεις πού συντάραξαν την Ελλάδα και ιδίως την Αθήνα με αιτία το βασιλικό πραξικόπημα, τον εξαναγκασμό σε παραίτηση τού τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και την «φυτευτή» κυβέρνηση τών αποστατών βουλευτών τής Ενώσεως Κέντρου, με «αρχιερέα» τής αποστασίας τον Κων. Μητσοτάκη.
Σε ηλικία 19 ετών, όντας φοιτητής στην Νομική Σχολή Αθηνών και εκλεγμένος Πρόεδρος τών πρωτοετών συμφοιτητών μου, στις αρχές Μαϊου 1967, εκφώνησα λόγο κατά τής δικτατορίας τών Συνταγματαρχών στό Αμφιθέατρο «Σαριπόλων» με συνέπεια να συλληφθώ από την Γενική Ασφάλεια (γιά πρώτη φορά…)
Επακολούθησαν ακόμη προσαγωγές μου, «εξακριβώσεις στοιχείων» και συλλήψεις μου στα πέντε (5) πρώτα χρόνια τής δικτατορίας (1967-1971), αφού δεν παρέλειψα να συμμετέχω σε όλες τις γνωστές αντιστασιακές διαδηλώσεις πού συνέβησαν, κατ’ αρχήν με την ευκαιρία τής κηδείας τού Γεωργίου Παπανδρέου 1.11.1968, εν συνεχεία με τό μνημόσυνο τού «Γέρου τής Δημοκρατίας» την 1.11.1969, την κηδεία τού Νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, το 1971 κ.λπ.
Σε ηλικία 24-25 ετών, φοιτητής επί πτυχίω κατά τά έτη 1972-1973, συμμετείχα στό αντιστασιακό φοιτητικό κίνημα (τολμώ να ισχυρισθώ ως ένας εκ τών πρωτεργατών του), δίνοντας αγωνιστικό παρόν (αρχικά αυτόνομα και εν συνεχεία ως μέλος τού Π.Α.Κ. τού Ανδρέα Παπανδρέου, με την σπουδαστική του έκφραση «ΠΑΝΑΡΜΟΝΙΑ»), σε όλες τίς καταλήψεις τής Νομικής Σχολής αλλά και την ιστορική κατάληψη τού Πολυτεχνείου τόν Νοέμβριο 1973, «εισπράττοντας» γι’ αυτή την έντονη δράση μου, συλλήψεις, «αποκρύψεις», στέρηση πτυχίου επί τριετία, στέρηση διαβατηρίου, βασανισμούς στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και καταγραφή μου στόν κατάλογο με τούς πλέον επικίνδυνους γιά την «Χούντα» φοιτητές.
Από το 1976, όντας Δικηγόρος Αθηνών, ασκώ μάχιμη δικηγορία με ιδιαίτερη δραστηριότητα στο εργατικό δίκαιο και πάντοτε με το μέρος τών εργαζομένων, όντας και Νομικός Σύμβουλος τού Δήμου Καλλιθέας από το 1980 μέχρι σήμερα.
Παράλληλα, διατήρησα πάντοτε το ενδιαφέρον μου γιά τά κοινά και διετέλεσα τέσσερις φορές (κατά τις εθνικές εκλογές τών ετών 1989, 1990, 1996 και 2000), υποψήφιος Βουλευτής τού «Συνασπισμού τής Αριστεράς», στην Αρτα και στην Β’ Αθηνών.
Ηδη, από το έτος 2007, ασχολούμαι και με την συγγραφή βιβλίων ιστορικού περιεχομένου με πρώτο το «ΙΔΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» (Εκδόσεις «Αγκυρα» 2007, Εκδόσεις «Ζήτρος» 2010) και δεύτερο το «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗ-ΝΙΣΜΟΣ» (Εκδόσεις «Κάδμος») αλλά και την δημιουργία DVD γιά την Τηλοψία, με θέματα ιστορικού και εθνικοπατριωτικού ενδιαφέροντος, πού μεταδίδονται ακόμη από 30 περίπου επαρχιακούς τηλεοπτικούς σταθμούς.
Εν όψει όλου αυτού τού βιογραφικού αλλά και τών κρισίμων ημερών πού ο Ελληνισμός υφίσταται, με αιτία τις άφρονες πολιτικές πού άσκησαν οι εκλεγμένες Κυβερνήσεις τής τελευταίας 25ετίας και εν όψει τού πρωτόφαντου «κινήματος τών αγανακτισμένων» οι οποίοι, από την 22η Μαϊου 2011 και συνεχώς έκτοτε διαμαρτύρονται έντονα γι’ αυτές τις πολιτικές, θεώρησα ότι, γιά άλλη μιά φορά (έστω και στά 64 χρόνια μου), έπρεπε να δώσω τό παρόν.
Ετσι λοιπόν, με αρχή την ημέρα συγκέντρωσης στά Προπύλαια τού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ομιλητή τον βάρδο τής «Ρωμιοσύνης», τον αγέραστο Μίκη Θεοδωράκη αλλά και άλλους σεβαστούς και έντιμους συνΕλληνες και την συμβολική «αδελφοποίηση» τών δύο συγκεντρώσεων πού επακολούθησε, έγινα γιά κάποιες ημέρες κοινωνός ενός κινήματος διαμαρτυρίας πού θεωρώ ότι δεν έχει προηγούμενο στήν πολιτική ζωή τής Χώρας.
Ας μού επιτραπεί λοιπόν να επισημάνω τά κύρια χαρακτηριστικά τού Κινήματος τών «αγανακτισμένων», όπως τά είδα, τά άκουσα και τά κατενόησα:
1. Kατ’ αρχήν το κίνημα τών «αγανακτισμένων» υπήρξε εντελώς αυθόρμητο, υπό την έννοια ότι κανένας γνωστός πολιτικός φορέας δεν το εμπνεύστηκε ούτε το οργάνωσε και το τονίζω αυτό γιατί δεν αποκλείεται να ακούσουμε στο μέλλον πολλά «σενάρια» περί τής «πατρότητός» του…
2. Αφορμή του υπήρξε η μετάδοση από τηλεοράσεως τού ειρωνικού συνθήματος τών αντίστοιχων Ισπανών «αγανακτισμένων» : «Κάνετε ησυχία, μην ξυπνήσουμε τους Ελληνες»…, γεγονός πού λειτούργησε αφυπνιστικά, αρχικά σ’ εκείνους πού είχαν την πρωτοβουλία μέσω «Ιντερνετ» να καλέσουν τους Ελληνες πολίτες στην πλατεία Συντάγματος αλλά και στούς πολλούς πού έσπευσαν να ανταποκριθούν άμεσα στο κάλεσμα τών πρώτων.
3. Οι συμμετέχοντες «αγανακτισμένοι» πολίτες δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη ηλικιακή μερίδα τού πληθυσμού και αν -για λόγους βιολογικούς- προεξάρχουσα είναι η νεολαία, αντιπροσωπεύονται όμως όλες οι ηλικίες, όλες οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι επαγγελματικές τάξεις, σε διάφορες αναλογίες, όλων αποφασισμένων να εγκαταλείψουν την παθητικότητα «τού καναπέ και τής καφετέριας» και την ανούσια (θα έλεγα και «στημένη»…), αντιπαράθεση γιά το «ποιός φταίει περισσότερο ή λιγότερο», από αυτούς πού κυβέρνησαν την Χώρα.
4. Αιτία κύρια και αποφασιστική (πού προκάλεσε το «θυμοειδές» κίνημα τών «αγανακτισμένων»), απετέλεσαν οι -εδώ και 20 μήνες- αυθαίρετες και αντεργατικές επιλογές τής Κυβέρνησης, οι οποίες έφεραν σε απόγνωση μεγάλες λαϊκές μάζες, περιόρισαν δραματικά τά εισοδήματά τους και εκτόξευσαν στα ύψη τούς αριθμούς τών ανέργων πολιτών.
Και τονίζω ότι ήσαν αυθαίρετες οι κυβερνητικές επιλογές διότι, με άλλες «επαγγελίες» εξελέγη η νύν Κυβέρνηση και -επομένως- δέν είχε, ούτε έχει λαϊκή εντολή να τις εφαρμόσει, οι δε παλινωδίες της μόνο ως εξαπάτηση τών Ελλήνων ψηφοφόρων μπορούν να χαρακτηριστούν.
Παράλληλα βέβαια και διότι -αυτές οι επιλογές τής Κυβέρνησης- έχουν εξευτελίσει τήν εθνική μας αξιοπρέπεια στό εξωτερικό, με τόν -άνευ ουσιαστικών διαπραγματεύσεων- «τερατώδη» δανεισμό μας, την υποθήκευση και την εκχώ-ρηση τής εθνικής μας περιουσίας σε διεθνή χρηματοπιστωτικά (βλ. τοκογλυ-φικά…), κέντρα, την συνεχή υποχωρητικότητά της στίς ιταμές προκλήσεις και αξιώσεις τής Τουρκίας και τών λοιπών «συμμάχων» και γειτόνων μας αλλά και την αδιαφορία της γιά το οξύτατο πρόβλημα τής λαθρομετανάστευσης πού ταλανίζει την καθημερινότητα και διαλύει τον συνεκτικό ιστό τής Ελληνικής κοινωνίας.
5. Η απρόσμενη διάρκεια τού κινήματος, πού μέχρι την αποφράδα ημέρα τής 29ης Ιουλίου 2011, μετρούσε 35 (τριάντα πέντε) ημέρες αλλά και η «αναπαραγωγή» του στίς περισσότερες πόλεις τής Χώρας.
6. Η («ανησυχητική» γιά τους κατεστημένους πολιτικούς φορείς…), επιμονή τών «αγανακτισμένων» να μην δέχονται «καθοδηγητικές προσμίξεις» από τά γνωστά κόμματα και «συνιστώσες», μέ παράλληλη δυναμική «αποβολή» από το Σύνταγμα όσων εξ αυτών προσπάθησαν να «καπελώσουν» το κίνημα, προωθώντας αυθαίρετα πρός την πλατεία «περίεργες» πορείες και πρακτικές…
7. Η αυθόρμητη (φανερά «αδούλευτη» αλλά συνήθως ευρηματική…), «φωνη-τική» συνθηματολογία και η αναδρομή σε ιστορικά συνθήματα όπως τό («δικό μας»…), «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», τά ποικίλης θεματολογίας «πανώ», πού αποδεικνύουν την πολυσυλλεκτικότητα τών συγκεντρωμένων αλλά και με (ευχάριστη), κυρίαρχη συνισταμένη «υπογράμμισης» τών ιαχών τους την Ελληνική σημαία… (Τήν -τόσες φορές- ταπεινωμένη και πυρπολημένη στό παρελθόν, από τις ορδές ανεγκέφαλων «αναρχικών»…)
8. Ο όγκος τών «αγανακτισμένων» (πού σε ορισμένες ημέρες έφθασε και τις 200.000 άτομα !!!), ο ενθουσιώδης παλμός τών συγκεντρωμένων, οι καθημερινές συνελεύσεις ελευθερίας λόγου, η επιμονή τους σε ειρηνική εκδήλωση τών αιτημάτων τους αλλά και η πρωτοφανής ηθική πίεση «συνειδητοποίησης» πού αποδείχθηκε ότι ασκούν στούς εκλεγμένους εκπροσώπους (βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους κ.λπ.)
9. Η -«ημέρα με την ημέρα»- καλλίτερη αυτοοργάνωση τών συγκεντρωμένων (δημιουργία ιατρείου, διανομή μασκών προστασίας και εκτύπωση φυλλαδίων με οδηγίες αντιμετωπίσεως τών δακρυγόνων και τών άλλων χημικών (σπρέϋ Maalox κ.λπ), η προμήθεια με μπουκάλια νερό κ.λπ.
(Δεδομένου ότι ήταν πρόδηλο πώς η Αστυνομία προετοιμάζονταν από ημέρες γιά την τελική «εκκαθάριση τής πλατείας» και έκανε διαρκώς δυναμικές «πρόβες»…)
10. Η -μέσα από απόλυτα νόμιμες διαδικασίες- συλλογή υπογραφών γιά δημο-ψήφισμα εκ μέρους μιάς δραστήριας επιτροπής με την επωνυμία «300 Ελληνες», η οποία μέχρι και την 29η Ιουλίου είχε συγκεντρώσει υπέρ τις 100.000 (ναί, εκατό χιλιάδες…), υπογραφές με εύστοχα και επίκαιρα θέματα, από την κατάργηση τού μνημονίου και την έξοδό μας από το ΔΝΤ μέχρι την ανακήρυξη τής ΑΟΖ !!!
(Θέμα με το οποίο αποφεύγει να καταπιαστεί η -«γραικυλικής» νοοτροπίας- οσφυοκάμπτουσα Κυβέρνησή μας «όπως ο διάβολος το λιβάνι»…)
Συμπερασματικά λοιπόν και με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μου, θεωρώ εύλογα ότι πρόκειται γιά ένα νέο «Πολυτεχνείο», μακράς διαρκείας, «ανοιχτού χώρου», ανέλεγκτο, ακηδεμόνευτο και (πραγματικά) επαναστατικό.
Ως εκ τούτου -τό κίνημα τών «αγανακτισμένων»- «κατέστη» βραχυπρόθεσμα μέν αφόρητα ενοχλητικό, μακροπρόθεσμα δε άκρως επικίνδυνο :
ΤΟΣΟ γιά την (εκάστοτε) Κυβερνητική εξουσία τού νύν Κυβερνώντος Κόμματος αλλά και τού κόμματος τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σύν τά πρόθυμα «εξαπτέρυγά» τους (ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα, κ.λπ.), πού «ονειρεύονται» μερίδιό της, εφ’ όσον το απρόσμενο αυτό «κίνημα» είναι πρόδηλα (και εξ ορισμού) αντιεξου-σιαστικό.
ΟΣΟ ΚΑΙ τών («οιωνεί» αντιπολιτευομένων) κομμάτων τής Αριστεράς (Κ.Κ.Ε., «ΣΥΡΙΖΑ» κ.λπ.), γιατί τούς «χαλάει την επαναστατική πιάτσα» εφ’ όσον «δέν χωράει» στα κομματικά τους «μαντριά», δέν δέχεται καθοδήγηση αλλά μέσα από τις -άμεσα- δημοκρατικές διαδικασίες πού τηρούνται «ευλαβικά» στίς αυθόρμητες συγκεντρώσεις και ομιλίες τού «κάτω μέρους τής πλατείας», συνειδητοποιεί μεγάλες λαϊκές μάζες και σφυρηλατεί μιά νέα πολιτικοκοινωνική αντίληψη πού θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα να εκφράζει αντιρρήσεις, να προβάλλει ιδέες και να μήν πειθαρχεί σε «γραμμές» και «θέσφατα».
(Εξ ού και τά «ξυνισμένα μούτρα» τής -κατά τά άλλα συμπαθούς και έντιμης συναγωνίστριας- Αλέκας Παπαρήγα όταν αναφέρεται στούς «αγανακτισμένους».)
Θεωρώ ότι «ο φόβος και ο τρόμος» όλων αυτών τών «παλαιάς κοπής κατεστημένων», είναι μήπως το κίνημα τών «αγανακτισμένων» αποκτήσει πολιτική έκφραση και συμμετάσχει στίς προσεχείς εκλογές (λ.χ. υπό την αιγίδα τής Επιτροπής τών «300 Ελλήνων», είτε υπό κάποιον «χαρισματικό» εξ αυτών πού μπορεί να προκύψει…), οπότε, με βάση τούς αριθμούς τών πολιτών πού συμμετείχαν στίς συγκεντρώσεις όλες αυτές τις ημέρες και την απήχηση πού ολοφάνερα είχε, δεν θα ήταν απίθανο ένα ποσοστό 10% με 15% υπέρ αυτού και τότε αλίμονο στίς «αυτοδυναμίες», τά «εξαπτέρυγα» και την «αντίσταση στους χώρους δουλειάς» (η οποία -βεβαίως- ουδόλως ενοχλεί τις Κυβερνητικές εξουσίες…).
(O γράφων έχω την περιέργεια να δώ, εάν οι περίφημες «σφυγμομετρήσεις» («gallop»), θα τολμήσουν να περιλάβουν στά ερωτήματά τους την πρόθεση ψήφου στούς «αγανακτισμένους»…)
Β. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ 28 ΚΑΙ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011.
Με δεδομένη την αδήριτη εντολή τών μεγαλοτραπεζιτών τής Ευρώπης για τήν -με συνοπτικές διαδικασίες- αποδοχή τού «μεσοπροθέσμου προγράμματος» και τού «εφαρμοστικού νόμου», δηλαδή τής νομοθετικής επικύρωσης τού ξεπουλήματος τής εθνικής μας περιουσίας και τής δανειακής υπερχρέωσης (άρα και τής εξάρτησης δουλείας), τού Ελληνικού λαού εσαεί, ήταν προφανές ότι θα έπρεπε να εξαλειφθεί «ριζικά» το ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο γιά το εξουσιαστικό κατεστημένο, κίνημα τών «αγανακτισμένων», πού η ανυποχώρητη θέση του σ’ αυτές τις δόλιες μεθοδεύσεις υποδούλωσης τού Ελληνικού λαού ήταν το καταλυτικό (και διόλου «σίκ»..) σύνθημα : «Εεέ, οοό, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ‘δώ, ούστ !!!», συνοδευόμενο από αμέτρητες «μεγαλοπρεπείς» μούντζες…)
Θα περιοριστώ λοιπόν να περιγράψω, με όσες λεπτομέρειες υπέπεσαν στην αντίληψη μου, τις δόλιες μεθοδεύσεις, τις αντιδημοκρατικές τακτικές και τις εγκληματικές πρακτικές πού μεταχειρίστηκε αυτή η (εδώ γελάμε πικρά…), «Σοσιαλιστική» κυβέρνηση τού Γιώργου Παπανδρέου (ή G.A.P.), προκειμένου να υπερψηφιστεί ανώδυνα (και χωρίς την -«δυσφημιστική» για την Κυβέρνηση- παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων λαού πού θα διαμαρτύρονταν έξω από την Βουλή τών Ελλήνων), το διαβόητο «μνημόνιο» τής υποθηκεύσεως τής εθνικής κυριαρχίας τής Πατρίδας μας… (Οπως μάς δήλωσε «κατάμουτρα» ότι ήδη μάς συμβαίνει, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Γιούνκερ αλλά και είχε προβλέψει ότι θα μάς συμβεί από επταετίας και πλέον, η τότε πρόεδρος τής Βουλής επί Ν.Δ., η Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη…) Ιδού λοιπόν :
1. HMEΡΑ TΡΙΤΗ, 28Η ΙΟΥΝΙΟΥ 2011, ΩΡΑ 19.οο.
Παίρνω το μετρό από τόν σταθμό Αμπελοκήπων και κατεβαίνω στην πλατεία Συντάγματος. Ο φίλος Γ.Χ., πού παρέχει ηλεκτρονική κάλυψη στήν Επιτροπή τών «300 Ελλήνων», μού έχει τηλεφωνήσει ότι κάποιοι από αυτούς έχουν δεί την ιστοσελίδα μου και θέλουν να γνωριστούμε.
Κατευθύνομαι από την έξοδο τού μετρό στην μεγάλη σκάλα και βγαίνω με δυσκολία -λόγω τής κοσμοπλημμύρας- στο επάνω μέρος τής πλατείας, έχοντας απέναντί μου το κτίριο τής Βουλής.
Το οδόστρωμα και τά πεζοδρόμια είναι γεμάτα αλλά όχι ασφυκτικά και ο κόσμος κινείται «πέρα δώθε», συζητώντας και αστειευόμενος σάν σε γιορτή.
Όμως στα «πρόσω», εκεί πού αρχίζει ο χώρος τού «αγνώστου στρατιώτου» και είναι παρατεταγμένη διπλή σειρά από άνδρες τών «ΜΑΤ», οι «αγανακτισμένοι» είναι περισσότεροι και εκδηλώνονται με οργή, πάθος και «μούντζες», ανεμίζοντας πολλές Ελληνικές σημαίες.
Είχα αρκετές ημέρες να περάσω από την πλατεία και διαπιστώνω ότι νέα «πανώ» έχουν αναρτηθεί και εφ’ όσον ο ήλιος είναι πίσω μας, οδεύοντας πρός την Δύση του, ο φωτισμός είναι κατάλληλος γιά φωτογραφίες, τις οποίες τραβώ με το κινητό τηλέφωνό μου.
Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Είναι κάθε λογής. Νέοι, νέες, οικογένειες με παιδιά, ώριμοι άνδρες και γυναίκες, αστοί και εργατικοί, ηλικιωμένοι ακόμη και αρκετά μεγαλύτεροί μου. (Αν και εγώ …«μικροδείχνω».)
Εντοπίζω ακόμη δύο ιερωμένους και κάποιον ανάπηρο με καροτσάκι.
Αφηρημένα εντοπίζω και έναν εντυπωσιακό «μποντιμπιλντερά», ύψους περί το 1,95 και με σωματοδομή «Ηρακλή», πού περιφέρεται αλλά δέν φωνάζει (…)
Κοιτώντας γύρω μου εντοπίζω και δυό-τρείς παρέες από συνομηλίκους μου με γνωστές «φάτσες» Νομικής και Πολυτεχνείου. Ανταλλάσουμε χαιρετισμούς με νόημα και με μερικούς αγκαλιαζόμαστε («εδώ είμαστε πάλι») κ.λπ. Είναι όλες και όλοι από εκείνους πού κατά καιρούς εγκατέλειψαν τις κομματικές «μάντρες»…
Προωθούμαι στα «πρόσω» και φωνάζω μαζί άλλους (πόσα χρόνια μετά…), το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το «Ούστ», ενώ τραγουδάμε και το «Πότε θα κάνει ξαστεριά»…
Μετά από 15 λεπτά «περιήγηση» κατευθύνομαι πρός το περίπτερο τών «300 Ελλήνων» πού βρίσκεται στήν γωνία τού επάνω μέρους τής πλατείας, έναντι τού ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία», το οποίο είναι «αμπαρωμένο»… Αναζητώ τον Παναγιώτη Θ. και γνωριζόμαστε.
Είναι μετρίου ύψους, 55άρης με γκρίζα μαλλιά και φοράει (σκοπίμως όπως μού εξηγεί…), γραβάτα. Με ενημερώνει για τις ενέργειες τής Επιτροπής και γιά την συγκέντρωση τών υπογραφών.
Ανταλλάσσουμε απόψεις γιά το τί έχει γίνει και τί προβλέπεται να γίνει την επομένη πού είναι η κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο και στήν συζήτησή μας παίρνει μέρος και ο Γιάννης (ιδιωτικός υπάλληλος από τον Βόλο, 40 ετών), πού έχει το πρόσωπό του καλυμμένο με Maalox γιά αντιμετώπιση τών χημικών…).
Συμφωνούμε ότι ο κόσμος δεν πρέπει να φύγει, ακόμη και μετά τά μεσάνυχτα, διότι από τά χαράματα η αστυνομία θα αποκλείσει τις οδούς πρόσβασης στην πλατεία, κυρίως γιατί -είναι ήδη γνωστό- έρχονται χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Χώρα.
Επομένως -συμπεραίνουμε- θα γίνει προσπάθεια να μάς διώξουν από πρίν.
Κατά τις 20 παρά 10’ ο Παναγιώτης, αφού μού εξασφαλίζει λίγα «κράκερς», μού δηλώνει ότι θα φύγει γιά λίγες ώρες (επειδή είναι εκεί από τις 9 π.μ.) και θα γυρίσει κατά τις 23.οο. Εγώ παραμένω περιμένοντας τον Γιάννη Χ. και συζητώ με τον «Βολιώτη» Γιάννη και δύο νεαρούς σπουδαστές τών ΤΕΙ Αθήνας.
Τήν συζήτηση πού έχω με τούς παραπάνω την διακόπτουν ζητωκραυγές και χειροκροτήματα γιά μια μεγάλη σειρά από μοτοσικλετιστές πού έρχονται από την οδό Σταδίου, ανηφορίζουν «μαρσάροντας» μπροστά στην «Μεγάλη Βρετανία», οι οδηγοί με τους συνοδούς μάς αντιχαιρετούν, στρίβουν δεξιά και εν τέλει φεύγουν πρός την Λεωφόρο Αμαλίας καταχειροκροτούμενοι.
Λίγο μετά και ενώ έχω βγάλει τις τελευταίες φωτογραφίες, πρίν αρχίσει να σκοτεινιάζει, εντελώς αιφνίδια και απρόκλητα αφού δεν έχει προηγηθεί κάτι διαφορετικό από ότι πρίν, αρχίζουν να σκάνε χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», πέφτουν δακρυγόνα και διακρίνω μπροστά μου «γκλόπς» να ανεβοκατεβαίνουν σε κεφάλια και πλάτες στους ανθρώπους πού βρίσκονται στις πρώτες σειρές μπροστά στα ΜΑΤ.
Ο κόσμος αιφνιδιάζεται και οι φωνές είναι χαρακτηριστικές : «Δεν ντρέπεστε ρέ γαϊδούρια», «Αίσχος», «Μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι» κ.λπ, υποχρεωτικά όμως υποχωρεί κάποια μέτρα πρός τά πίσω, όπου τά κάγκελα τής πλατείας και η μεγάλη σκάλα.
Ομολογώ στον εαυτό μου ότι την …«πάτησα», αφού δεν έχω ούτε ένα μαντήλι ούτε νερό και ήδη τά μάτια μου «τσούζουν» πολύ. Γνωρίζω βέβαια ότι δεν πρέπει διόλου να τά τρίψω και επίσης ότι πρέπει να παίρνω «κοντές» ανάσες…
Ωστόσο βλέπω ότι ο κόσμος δεν «κιοτεύει» και κινείται πρός τά εμπρός, φωνάζοντας κατά τών ΜΑΤ πού είναι μπροστά στην μικρή ανηφόρα, στην γωνία τού περιβόλου τής Βουλής.
Όμως πέφτουν αμέσως και πάλι χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και νέα «δακρυγόνα». Το «τσούξιμο» γίνεται αφόρητο και αρχίζω να έχω δύσπνοια.
Αρχίζω να κατηφορίζω μαζί με άλλους το πεζοδρόμιο έναντι τής «Μεγάλης Βρετανίας» και παρ’ ότι έχει ήδη σκοτεινιάσει βλέπω να ανηφορίζουν -αντίθετα από μάς- αρκετοί άνδρες νεαρής ηλικίας πού κρατούν ξύλα και πέτρες και τρέχουν πρός τις σειρές τών ΜΑΤ , πίσω μας.
Φθάνω στην μαρμάρινη σκαλίτσα πού οδηγεί αριστερά στό κάτω μέρος τής πλατείας και προχωρώντας στό κέντρο της διαπιστώνω -μέ έκπληξή μου- ότι είναι σε εξέλιξη συναυλία η οποία δεν διακόπτεται, παρ’ ότι στό επάνω μέρος γίνεται «κακός χαμός»…
Μία νεαρή κοπέλα με εφοδιάζει με χαρτομάντηλο και από έναν αλλοδαπό αγοράζω ένα μπουκάλι νερό. Εν συνεχεία προχωρώ προς την βάση τής μεγάλης σκάλας, από την κορυφή τής οποίας γίνονται χειρονομίες προς τούς «κάτω» να ανέβουν γιά ενίσχυση. Αρχίζω και εγώ να «χουγιάζω» : «Εμπρός, όλοι επάνω»…
Το «τσούξιμο» στά μάτια μου έχει γίνει υποφερτό και έτσι κινούμαι ν’ ανέβω στα «πρόσω». Όμως στην μεγάλη σκάλα γίνεται πανδαιμόνιο, αφού είναι αρκετοί πού θέλουν να κατέβουν και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.
Με αρκετή προσπάθεια φθάνω στό περίπτερο τών «300» όπου οι «εν υπηρεσία» γενναίοι και γενναίες (έτσι είναι…) δέν το έχουν εγκαταλείψει και ψύχραιμα κάνουν ότι μπορούν για ν’ ανακουφίσουν τούς «παθόντες» με σπρέϊ και νερά.
Όμως, στα αριστερά μας οι «μαυροντυμένοι» πού είχα εντοπίσει πρίν, έχουν ανοίξει κανονικό πετροπόλεμο με τά ΜΑΤ, οπότε συμβαίνει το αναμενόμενο…
Πέφτει νέα «σοδειά» από χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και νέα δακρυγόνα, ένα από τά οποία πολύ κοντά μου, στά 4-5 μέτρα…
Η «δόση» πού παίρνω είναι αφόρητη πλέον, οπισθοχωρώ και συνωθούμαι με άλλους πρός την μεγάλη σκάλα και περνά αρκετή ώρα γιά να τήν κατέβω με δυσκολία, γιατί το «ταλαιπωρημένο» (από παλιές «αμαρτίες» ατυχήματος), δεξί πόδι μου αρχίζει να με «εγκαταλείπει».
Παραμένω μέχρι τις 21.45 στα σκαλιά τής εισόδου τού «μετρό» μέχρι να συνέλθω και προσπαθώ να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον Γιάννη Χ. και τον Παναγιώτη Θ. αλλά και οι δύο με ενημερώνουν ότι έχουν αποκλειστεί μακριά από την πλατεία Συντάγματος.
Αποφασίζω ότι είναι ώρα να φύγω και έτσι κατεβαίνω στο μετρό για Αμπελοκήπους.
Στην αναμονή βλέπω τον βουλευτή τού Κ.Κ.Ε. Σπύρο Χαλβατζή. Γνωριζόμαστε εξ όψεως από παλιούς αγώνες και ανοίγουμε κουβέντα.
Τού περιγράφω τά γεγονότα τής επάνω πλατείας και προτείνω να γίνει διαμαρτυρία γιατί έχουμε «καραμπινάτη» απρόκλητη επίθεση και αρκετούς τραυματίες.
Διαπιστώνω ότι ο «σύντροφος» είναι μάλλον αδιάφορος γιά τά τεκταινόμενα (προφανώς γιατί δεν επρόκειτο γιά κομματική εκδήλωση…) και γυρνάει την κουβέντα στην επικείμενη ψηφοφορία για την οποία είναι βέβαιος ότι η Κυβέρνηση θα επιβιώσει… (Είχε δίκιο…)
Καληνυχτιζόμαστε όταν έρχεται ο συρμός και, εν τέλει, φθάνω στό σπίτι μου περί ώρα 22.45. Τά μάτια μου, παρ’ όλο το «ξέπλυμα» με χλιαρό νερό, πονούν και ξεροβήχω όλη τήν νύχτα…
2. ΤΕΤΑΡΤΗ 29Η ΙΟΥΝΙΟΥ 2011.
Από το γραφείο μου, κατά τίς 11.οο π.μ. αρχίζω να τηλεφωνώ στον Παναγιώτη Θ., τον Γιάννη Χ. αλλά και σε άλλους παλαιούς γνωστούς πού υποθέτω ότι θα δώσουν «παρών» στην πλατεία, μεταξύ τών οποίων και στόν φίλο μου πρώην Δήμαρχο Καισαριανής Σπύρο Τζιόκα.
Οι πληροφορίες τους λένε ότι, η Αστυνομία έχει αποκλείσει «κυκλικά» την πρόσβαση στό κέντρο τών Αθηνών από το ύψος τών Αμπελοκήπων, στό Χίλτον, στό Παναθηναϊκό Στάδιο, στούς στύλους Ολυμπίου Διός (από το κάτω μέρος) και βέβαια από αρχή Λεωφόρου Αμαλίας, από Πλάκα και εν συνέχεια Μοναστηράκι και Ομόνοια.
Ο αποκλεισμός έχει και επιθετική χροιά αφού, όπως πληροφορούμαι, οι αστυνομικοί δεν αρκούνται να απαγορεύουν την προώθηση τών ομάδων πολιτών πού θέλουν να φθάσουν στο Σύνταγμα αλλά τούς επιτίθενται με γκλόπς και γροθιές…
Περί τις 12.30 φεύγω από το γραφείο μου και πηγαίνω στό μετρό Αμπελοκήπων και από εκεί στην Πλατεία Συντάγματος.
Αυτή την φορά έχω χαρτομάντηλα και νερό αλλά σπεύδω να προμηθευτώ και μάσκα από το ιατρείο, εν συνεχεία δε ανεβαίνω στο επάνω μέρος τής πλατείας, όπου με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνομαι ότι το σχέδιο τής Αστυνομίας έχει «δουλέψει» καλά και ο κόσμος είναι λίγος και «διαχειρίσιμος»…
Υπολογίζω ότι, στό σύνολο τής πλατείας και στην Λεωφόρο Αμαλίας, όπως «κατοπτεύω» από το «κεφαλόσκαλο» τής μεγάλης σκάλας, δέν πρέπει να ξεπερνά τίς δέκα χιλιάδες.
Ασφαλώς είναι πολύ περισσότεροι αυτοί πού δέν μπόρεσαν να φθάσουν μέχρι τώρα στήν πλατεία. Ωστόσο -θεωρητικά- είναι νωρίς ακόμη και ο κόσμος από το μετρό συνεχίζει να καταφθάνει.
Προχωρώ στα πρόσω και βγάζω μια ωραία φωτογραφία από ένα νέο «πανώ» πού εμφανίζει τόν πρωθυπουργό «Γιωργάκη» ως τον …«πρώτο πωλητή»!!! (Αξιος ο «μισθός» και τά «ποσοστά» του…)
Στις 13.23’ μού τηλεφωνεί η κόρη μου Ναταλία που διαβάζει γιά μαθήματα πτυχίου και ανησυχεί γιά μένα. Την καθησυχάζω και την αφήνω ν’ ακούσει από τό κινητό τηλέφωνο τά συνθήματα.
Πλησιάζω πρός τά κάγκελα τής πλατείας και συναντώ τον Γιάννη από τον Βόλο. Είναι εμφανώς ταλαιπωρημένος και μού λέει ότι δεν έφυγε καθόλου από χθές βράδυ!!!
Τού προσφέρω το μπουκάλι με το νερό πού έχω και σπεύδω κάτω στήν πλατεία να φέρω κι άλλα. Ωσπου να γυρίσω το έχει πιεί όλο, οπότε τού δίνω κι άλλο.
Στό περίπτερο τών «300 Ελλήνων», παραδίδω στήν Κάλλυ ένα cd με τά «Λιανοτράγουδα τής πικρής Πατρίδας», γιά τον Παναγιώτη Θ. ο οποίος μού έχει πεί στο τηλέφωνο ότι βρίσκεται με άλλους στην Εισαγγελία, ζητώντας την παρουσία Εισαγγελέα γιά την προστασία τους.
Παραμένω εκεί μέχρι την 13.50’ συζητώντας με κάποιους πού γνωρίζω από την προηγούμενη ημέρα, «άνευ συστάσεων και ονοματεπωνύμων».
Κοιτάζω πρός την μικρή ανηφόρα πού οδηγεί στό προαύλιο τής Βουλής, όπου είναι παρατεταγμένη με μέτωπο δύο ανδρών μία ομάδα από άνδρες τών ΜΑΤ με χακί στολές, ενώ οι άλλοι πού είναι παρατεταγμένοι πιό μπροστά, κατά μήκος τής εισόδου και εμπρός από το μνημείο τού «Αγνώστου στρατιώτου» φορούν στολές χρώματος «μπλέ-ράφ».
Ξαφνικά βλέπω τόν επικεφαλής τών ΜΑΤ με την χακί στολή να λέει κάτι με κάποιον πού δέν φαίνεται δεξιά πίσω του και αμέσως όλοι τους παίρνουν στά χέρια τις ασπίδες και κατεβάζουν το προστατευτικό από τα κράνη τους.
Επισημαίνω το γεγονός στούς συνομιλητές μου και προβλέπω «δράση»…
Επί πέντε περίπου λεπτά δέν συμβαίνει κάτι, ενώ στα «πρόσω» τής πλατείας επίσης δέν συμβαίνει κάτι αξιόλογο, πού να μπορεί να θεωρηθεί «πρόκληση».
Κι όμως, αμέσως μετά, αιφνιδιαστικά, απρόκλητα και χωρίς φανερή αιτία, εξαπολύονται οι πρώτες χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και πέφτουν μπροστά μας τά πρώτα δακρυγόνα, ενώ οι «χακί» ΜΑΤ κατηφορίζουν τροχάδην και βγαίνουν έξω από την αμυντική γραμμή τών «Μπλέ-ΜΑΤ», όπου και αρχίζουν να «κοπανάνε» αδιάκριτα.
Είναι οφθαλμοφανές ότι κάποιο προμελετημένο σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη…
Γυρίζω μαζί με άλλους και οπισθοχωρούμε προς την κατηφόρα τού πεζοδρομίου αλλά αυτή την φορά δεν στρίβω αριστερά στην σκάλα και συνεχίζω πρός το κάτω μέρος, στήν γωνία τής πλατείας Συντάγματος.
Εκεί, πρίν στρίψω για να μπώ στο «εσωτερικό» τής πλατείας, μένω κεραυνόπληκτος…
Εμπρός μου, σε απόσταση τριών-τεσσάρων μέτρων, κάποιοι σπάνε μάρμαρα με σφυράκια και καλέμια και πρώτος είναι ο χθεσινός δίμετρος «μποντιμπι-λντεράς», ο οποίος ήδη κρατά -άνετα- στό χέρι του ένα κομμάτι σπασμένου μαρμάρου, βάρους τουλάχιστον τριών κιλών !!!
Φορά μαύρα ρούχα εφαρμοστά, πολύ καλής ποιότητος, έχει καλυμμένο το πρόσωπο με προηγμένη μάσκα γιά τά χημικά και μαύρη κουκούλα, καλεί δε με νεύματα κάποιους πού βρίσκονται πίσω του, κάτω από τά δένδρα, σέ απόσταση δέκα μέτρων περίπου. Περνά δίπλα μου αμίλητος και κινείται αβίαστα πρός τήν ανηφόρα.
Προχωρώ πρός τά δένδρα και αυτό πού βλέπω είναι αποκαλυπτικό…
Μιά ομάδα νέων ανδρών (καμμία γυναίκα ανάμεσά τους…), πού ως εκείνη την ώρα «σταλίζονταν» κάτω από τά δένδρα, με γρήγορες συντονισμένες κινήσεις, πού φανερώνουν κοινή εκπαίδευση και συγχρονισμό ενεργειών, όλοι μαυροντυμένοι με σχεδόν ομοιόμορφες στολές, κουκούλες και προστατευτικές μάσκες, κρατώντας ρόπαλα λειασμένα σε εργαστήριο, ξεκινούν αμίλητοι και ακολουθούν τόν «δίμετρο» επικεφαλής τους, ανηφορίζοντας τόν δρόμο με κατεύθυνση πρός το ύψος τής «Μεγάλης Βρετανίας»…
Πίσω τους κάποιες γυναίκες, οι οποίες πού έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει, ωρύονται : «Νάτοι πάλι…», «Γιατί πάλι ρέ παιδιά;;;», «Γιατί το κάνετε αυτό»;;;
Δίπλα μου, ένας ασπρομάλλης τής ηλικίας μου, κάνει το σταυρό του και μού λέει : «Ηταν μια ώρα εκεί και περίμεναν…», «Τώρα θα γίνει μακελειό…»
Προχώρησα πρός την μεγάλη σκάλα τής πλατείας αλλά αυτή την φορά δεν μπορούμε ν’ ανεβούμε, αφού τά ΜΑΤ έχουν φθάσει στην κορυφή τής σκάλας και χτυπούν κάθε αργοπορημένο από το πλήθος πού συνωστίζεται και σπρώχνει γιά να κατέβει.
Σπρώχνοντας και σπρωχνόμενος φθάνω στην κεντρική είσοδο τού μετρό, όπου πολύς κόσμος έσπευδε επίσης γιά να προστατευθεί από τις «ρίψεις»…
Όμως και αυτό το είχαν «προβλέψει» οι επιτελείς τής προβοκάτσιας, ρίχνοντας χημικά και δακρυγόνα στην είσοδο, με συνέπεια τον αποκλεισμό εκατοντάδων ανθρώπων εκεί, υπό συνθήκες αδυναμίας αναπνοής και καταστάσεως πανικού.
Δέν θα μακρηγορήσω περισσότερο με λεπτομέρειες τού χάους πού επακολούθησε, αφού άλλωστε τά γεγονότα έχουν ήδη καταγραφεί και ειπωθεί από αρκετούς άλλους…
Θα περιοριστώ στην περίπτωση τών «μαυροντυμένων», γιά τούς οποίους είμαι πλέον βέβαιος ότι, εκείνη την ημέρα ενέγραψαν στην μισθοδοσία τους αρκετές υπερωρίες, άν και υπάρχει η εκδοχή να αμείβονται με κάθε ανοιγμένο κεφάλι, όπως οι παλιοί γενίτσαροι τής Τουρκοκρατίας. «Αξιος» ο μισθός τους…
Τούς ίδιους μαυροντυμένους προβοκάτορες, τούς είδαμε αργότερα από τήν τηλεόραση, να «μάχονται» πρός τις διμοιρίες τών «ΜΑΤ», πότε «επιτιθέμενοι» και πότε «υποχωρώντας» αλλά σε κάθε υποχώρησή τους άδειαζε και ένα μέρος τού πεδίου τής «μάχης» από τούς πανικόβλητους πολίτες, οι οποίοι ασφαλώς δεν μπορούσαν να αντέξουν ανάμεσα στά «διασταυρούμενα πυρά».
Όλα αυτά πού περιγράφω και κυρίως ο συγχρονισμός, αφ’ ενός τής απρόκλητης εξόρμησης τών ΜΑΤ με τίς «χακί» στολές, εναντίον τού συγκεντρωμένου κόσμου και αφ’ ετέρου η ταυτόχρονη «ενεργοποίηση» τών -μέχρι εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή- «λουφαγμένων» κάτω από τά δένδρα, μαυροντυμένων «κουκουλοφόρων», θεωρώ ότι ήταν η αποφασιστική εξέλιξη τού κατάπτυστου σχεδίου πού οι εγκληματικοί εγκέφαλοι τής αισχρής αυτής προβοκάτσιας, εμπνεύσθηκαν και εκτέλεσαν σε βάρος τών Ελληνίδων και τών Ελλήνων πολιτών, προκειμένου νά «μήν πιέζονται» στήν αποφασιστική ώρα τής ψηφί-σεως τού περιβόητου «μνημονίου», οι ήδη περιδεείς κυβερνητικοί βουλευτές.
Όπως μού μετέφερε η συνεργάτις μου Μ.Λ., το ίδιο βράδυ, ο ανταποκριτής τού Αμερικανικού τηλεοπτικού σταθμού «CNN», ο οποίος παρακολουθούσε τά γεγονότα από την ταράτσα έναντι ξενοδοχείου, έκανε λόγο γιά τόν «αρχηγό τών κουκουλοφόρων» πού, πρίν τά επεισόδια φορούσε άλλα ρούχα και εντοπίστηκε με το τεράστιο κομμάτι σπασμένου μαρμάρου στό χέρι, να εγκαινιάζει την, δήθεν, σύγκρουση με τά «ΜΑΤ».
Ας μην ψάχνουν λοιπόν «αλλού» οι ιθύνοντες τού Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και τής Αστυνομίας γιά …«αναρχικούς κουκουλοφόρους» και άς κοιταχτούν στον καθρέφτη τους ή -καλλίτερα- στά μάτια τών παιδιών τους, άν το αντέχουν…
Κι άς μήν αναζητούν, η Κυβέρνηση και οι κ.κ. Υπουργοί και Βουλευτές, τις αιτίες πού προκαλούν τά βίαια επεισόδια εναντίον τους, στήν -δήθεν- υποκίνηση από κάποια κόμματα ή «συνιστώσες».
Αυτοί μπορεί να εκμεταλλεύονται μέχρι κάποιο σημείο την οργή τών πολιτών, όμως σίγουρα δ έ ν την έχουν προκαλέσει και, δυστυχώς, η οργή τού κόσμου, (όπως τουλάχιστον εγώ την διαπίστωσα στήν πλατεία Συντάγματος), είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο μέχρι σήμερα έχει εκφραστεί, με γιαούρτια και ύβρεις ή έστω κάποιες χειροδικίες.
Ο γράφων, από τις πολυετείς εμπειρίες μου, προβλέπω ότι θά ιδούμε χειρότερες εκδηλώσεις οργής τών πολιτών, γιατί είναι «ανέκδοτο» να μιλάμε γιά τήν (σέ κάθε περίπτωση μη ευκτέα…), «βία τών πολιτών» κατά τών εκπροσώπων τους στήν Βουλή, όταν αισθάνονται και θεωρούν ότι αυτοί τούς πρόδωσαν και ξεπούλησαν την Πατρίδα με τήν ψήφο τους και όταν έχει προηγηθεί αυτή η (πολλαπλασίως καταδικαστέα), απρόκλητη δολοφονική βία τών ΜΑΤ, μαζί με τήν ασυνείδητη και εγκληματική ρίψη τών (ληγμένων;;;) χημικών και δακρυγό-νων, ενάντια σέ αθώους Ελληνες πολίτες.
O αρχαίοι Αθηναίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, δέν χρειάστηκαν «υποκίνηση» γιά νά σκοτώσουν τόν τύραννο Πεισιστρατίδη Ιππαρχο…
Απλώς είχαν υποστεί την τυραννία του και αυτό ήταν αρκετό γιά να οπλίσει το χέρι τους και νά τιμώνται μέχρι σήμερα ως τυραννοκτόνοι…
Ας είναι σίγουροι οι Κυβερνώντες και τά τηλεοπτικά φερέφωνά τους (πού διαστρεβλώνουν αναίσχυντα τά γεγονότα και αποσιωπούν τίς οργισμένες διαμαρτυρίες τών Ελλήνων πολιτών) ότι, η γενιά τών Ελληνοπαίδων πού σφυρηλατήθηκε στό «ανοιχτό Πολυτεχνείο» τής πλατείας Συντάγματος και τις άλλες πλατείες τής Ελλάδος, τούς έχει ήδη απορρίψει στό «καλάθι τών αχρήστων» τής Ιστορίας και από αυτούς τούς αδικημένους και οργισμένους νέους μιά καινούργια καλλίτερη εποχή θα ξημερώσει γιά την Πατρίδα μας.
Αθήνα, 4η Ιουλίου 2011
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ
Δικηγόρος – Συγγραφέας
