Γρηγόρης Κοσσυβάκης

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΠΟΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΕΛΟΥΜΕ

Οι Ελληνίδες και οι Ελληνες βιώνουμε τά δραματικά γεγονότα μιάς εποχής τήν οποία, οι προβλέψεις και οι κατηγορηματικές υποσχέσεις τών Κυβερνητών μας πού προηγήθηκαν, τήν προοιώνιζαν ως -περίπου- ιδανική, εφ’ όσον θά συντελούνταν στά πλαίσια τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως και υπό τούς προηγμένους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς της, στούς οποίους είχαμε -κατ’ αρχήν- ενταχθεί από τό έτος 1980, έχοντας ως παροτρυντικό κίνητρο/εγγύηση τήν οικονομική ευημερία και τήν τεχνολογική πρόοδο τών ίδιων τών κυρίαρχων εθνών τής Ευρώπης.

Κι εμείς, εν έτει 2001, έχοντας ήδη κατακτήσει (στά 27 χρόνια από τήν λεγόμενη «Μεταπολίτευση» τού 1974), έναν υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, ένα ανεκτό ποσοστό ανεργίας, ένα καλό επίπεδο διαβίωσης γιά τόν Ελληνικό Λαό, στηριγμένο στό εθνικό μας νόμισμα, «αποδεχθήκαμε» (χωρίς βεβαίως νά προηγηθεί κάποιο Δημοψήφισμα μέ συναινετικό αποτέλεσμα…), τίς υποσχέσεις τών Κυβερνητών μας ότι, η ένταξή μας στήν «Συνθήκη τού Μάαστριχ» και η -μεταξύ άλλων «πλεονεκτημάτων»- αντικατάσταση τής Ελληνικής μας δραχμής μέ τό ισχυρό ευρωπαϊκό νόμισμα -τό Ευρώ- θά «εκτόξευε» τήν μικρή μας Χώρα, στά «Ηλύσια πεδία» τής Ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης».

Μία μικρή «γεύση» γιά τό «τί» μάς περίμενε, πήραμε αμέσως, όταν -πρώτη- η τιμή τών ημερήσιων εφημερίδων εκτινάχθηκε -μέσα σέ μία ημέρα- από 100 δρχ. σέ 1 ευρώ, δηλαδή σέ 340,75 δραχμές!!!, αφού αυτή «ορίστηκε» (…) νά είναι η αντιστοιχία τών δύο νομισμάτων.

Εκτοτε, ακολούθησε ένας ατελείωτος «χορός» ανατιμήσεων τών τιμών όλων τών βασικών ειδών πρώτης, δεύτερης, τρίτης και «νιοστής ανάγκης» (Ψωμί, Super Market, Ενδυμασία, «ΒΜW»… κ.λπ.), χωρίς βεβαίως νά υπάρξει αντίστοιχη αύξηση αμοιβών, μισθών και συντάξεων.

Παράλληλα, μάς ήλθαν τά εγκληματικά οικονομικά «καραγκιοζιλίκια» τών κυβερνήσεων τού Κ. Σημίτη, όπως λ.χ. η «δημιουργική λογιστική» και ο «απόκρυφος» δανεισμός, ο «Καιάδας» τού Χρηματιστηρίου, οι χιλιάδες τών συμβασιούχων «κομματικών αιχμαλώτων», οι «μίζες» τού Ακη (και τόσων άλλων), οι «απ’ ευθείας» αναθέσεις έργων στούς «εθνικούς εργολάβους», οι ασύστολες σπατάλες τών Ολυμπιακών Αγώνων, οι θλιβερές στρατιές τών λαθρομεταναστών, οι επιχορηγήσεις τής «SIEMENS» πρός τήν Κυβέρνηση και σέ κάθε κυβερνητικό ή κομματικό «διαμεσολαβητή».

Εν συνεχεία μας ήλθαν, από τόν Μάρτιο τού 2004, οι άγαρμπες «αρπαχτές» τών κυβερνήσεων τού Κ.Καραμανλή, οι «κουμπάροι», τά «δομημένα» ομόλογα, ο …«κτηματομεσίτης» Βουλγαράκης, τό «ιερόν Βατοπέδιον», οι στρατιές τών νεωτέρων συμβασιούχων, οι μίζες -και πάλι- τών «εθνικών εργολάβων», τά πρώτα -μεγάλα- ελλείμματα και οι νεώτερες «δημιουργικές λογιστικές», πλέον «διά χειρός» Αλογοσκούφη κλπ. (Αλλά μετά ο Κώστας «κουράστηκε»!!!)

Καί -τέλος- μάς ήλθε, από τόν Οκτώβριο 2009, η Κυβέρνηση τού Γεωργάκη (και τού Νικολάκη…) Παπανδρέου, πού θά μάς έκανε «Δανία τού Νότου» αλλά -εν τέλει- «μάς δώρισε»:

(Εξ αρχής) Στόν «αφέντη» Ερντογάν, τό «ελεύθερο» γιά τίς τουρκικές φρεγάτες μέχρι τό Σούνιο και «δώρο» τό μισό Αιγαίο μας στήν τουρκική αεροπορία, τήν de facto «Ελληνοποίηση» (και εγκατάσταση στό κέντρο τών Αθηνών), ενός «συρφετού» από εκατοντάδες χιλιάδες «Αφρικανοέλληνες» και «Ασιατοέλληνες», ενόπλους ληστές, εμπόρους ναρκωτικών, νταβατζήδες, «πολύχρωμες» πόρνες, επιθετι-κούς ζητιάνους και λοιπούς «φιλήσυχους» και «δημιουργικούς» συμπολίτες μας, τήν θρασύτατη φυγάδευση τού «δωρητού» Χριστοφοράκου τής SIEMENS στήν Γερμανία (γιατί «εδώ» θά έλεγε πολλά…), τό «ΔΝΤ» και τά «πακέτα στήριξης», τήν «Τρόϊκα», τά ΜΑΤ, τά δολοφονικά χημικά και δακρυγόνα κατά τών διαμαρτυρομένων πολιτών, μέ τούς «εν διατεταγμένη υπηρεσία» κουκουλοφόρους-χαφιέδες, παρόντες πάντοτε «στήν κατάλληλη στιγμή» (…) πρός ενίσχυση τών αδίστακτων πολιτικών εκβιασμών τού Γεωργάκη.

Είχαμε όμως και τίς αθρόες απολύσεις, τίς κυνικές περικοπές μισθών και συντάξεων, τήν εκθεμελίωση κάθε κοινωνικής, ασφαλιστικής και νομικής δικλείδας προστασίας τών εργαζομένων, τά «μιλιούνια» τών ανέργων, τήν «απελευθέρωση» τών επαγγελμάτων (δηλαδή τήν διάλυσή τους και τήν προλεταριοποίηση τών αντίστοιχων επαγγελματιών), τήν ατελείωτη φορολογική εξουθένωση ανέργων, μισθωτών και συνταξιούχων, ενώ δεκάδες αφορολόγητων δισεκατομμυρίων ευρώ «χαμογελούν ειρωνικά» από τίς Τράπεζες τής Ελβετίας και τίς «offshore» εταιρείες τών …«Παρθένων νήσων», ενώ τά παιδιά μας -εν έτει 2011- στά σχολεία δ έ ν έχουν βιβλία και η δωρεάν παιδεία τού έτους 1964, αποτελεί μακρυνή ανάμνηση.

Ετσι φθάσαμε «θριαμβευτές» (οι Ελληνες και οι Ελληνίδες), στίς 26 Οκτωβρίου 2011, όπου βρεθήκαμε νά «χρωστάμε» περί τά 400 δισεκατομμύρια ευρώ (εμείς, οι πολίτες, πού δ έ ν τά ζητήσαμε, δ έ ν τά δανειστήκαμε, δ έ ν τά διαχειριστήκαμε, δ έ ν τά εκμεταλλευτήκαμε και δ έ ν τά ξοδέψαμε), ενώ τά μεγάλα αφεντικά τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως, υπό τήν ηγεσία τής Γερμανίδας «Φύρερ» τού 4ου Ράϊχ, Κας Μέρκελ-Χίτλερ, «δέχονται» νά μάς δανείσουν και άλλα 130 δισεκατομμύρια ευρώ γιά νά μάς … «διευκολύνουν» νά εξοφλήσουμε τούς τόκους τών προηγουμένων δανείων (…) ενώ τό οφειλόμενο κεφάλαιο θά τό εξοφλήσουμε εμείς -οι Ελληνες πολίτες- μόνοι μας…

Και ο Γεωργάκης Παπανδρέου «πανηγύριζε» επειδή «μάς έσωσε» (…) και επειδή, παραχωρώντας -ένεκα τού «κληρονομικού πατριωτισμού» πού τόν διακατέχει…- «μέρος» τής εθνικής μας κυριαρχίας στούς δανειστές μας, οι οποίοι θά μπορούν νά εξοφληθούν κατάσχοντας λ.χ. τόν εθνικό μας (στεριανό, υποθαλάσσιο και «ηλιακό» !!!) πλούτο, δηλαδή λ.χ. λιγνίτη, πετρέλαια, αέριο, χρυσό, ουράνιο και ηλιοφάνεια (…) μέχρι και τό Ερέχθειο, «σετάκι» μέ τίς υπόλοιπες Καρυάτιδες…

Δηλαδή, νά μπορούν -οι «φιλάνθρωποι» δανειστές μας- νά εκποιήσουν τόν ανεκτίμητο εθνικό μας πλούτο, τόν οποίο ποτέ δέν μάς επέτρεψαν νά τόν αξιοποιήσουμε επ’ ωφελεία μας αλλά, δανείζοντάς μας εν σχεδίω -«μέ τό ζόρι»- νά τόν εκμεταλλευτούν τώρα εκείνοι, γιά νά τούς «εξοφλήσουμε»!!!

Αγαπητοί συνΕλληνες και συνΕλληνίδες, χαμογελάμε πικρά γιά όλα τά πιό πάνω κωμικοτραγικά πού μάς συνέβησαν, μάς συμβαίνουν και πρόκειται νά συμβούν σέ βάρος μας και σέ βάρος τών παιδιών και τών εγγονών μας.

Αλλά τό πιό κωμικοτραγικό απ’ όλα, είναι ότι, όλοι αυτοί, οι ίδιοι πού «μάς έσωσαν» καταντώντας τήν Ελλάδα μας και εμάς τούς πολίτες της σ’ αυτό τό χάλι (μέχρι τού σημείου νά είμαστε σήμερα ο περίγελος τής Ευρώπης και η χλεύη τών …Βουλγάρων), ζητούν νά τούς δώσουμε τό δικαίωμα νά «μάς σώσουν» και πάλι!!!

Ομως, επειδή προηγήθηκε, σέ όλη τήν Χώρα, στίς παρελάσεις τής 28ης Οκτωβρίου 2011, τό μοναδικό και ανεπανάληπτο «γιουχάϊσμά» τους από χιλιάδες Ελλήνων και Ελληνίδων πολιτών και νέων, όλοι και όλες αντιλα-μβανόμαστε ότι ο λαός μας έφθασε στά όριά του, δ έ ν τούς εμπιστεύεται και δ έ ν τούς ανέχεται πλέον.

Επομένως, εύλογα θεωρούμε ότι -εν όψει τών «καθαρτηρίων» εκλογών πού είναι αναπόφευκτες- ήρθε η ώρα νά απαιτήσουμε «ποιά» και «τί» είδους Κυβέρνηση θέλουμε και ότι ο νέος Κυβερνήτης πού θά εκλεγεί, θά πρέπει νά έχει δεσμευτεί σέ ότι δηλώσει και υποσχεθεί, επ’ απειλή προειλημμένης -«εν Γουδή»- τιμωρίας του.

Εμείς, λοιπόν, προτείνουμε στούς συνΕλληνες και στίς συνΕλληνίδες, πώς πρέπει νά απαιτήσουμε από τήν όποια νέα Κυβέρνηση (τόσο αυτή τής συμπράξεως των δύο «μεγάλων» κομμάτων είτε αυτή πού θα προκύψει από τις εκλογές (όποτε αυτές γίνουν), νά δεσμευθεί στά εξής:

1. Νά αποκαλυφθούν και νά γνωστοποιηθούν άμεσα στόν Ελληνικό Λαό, όλες οι δεσμεύσεις, οι όροι, οι ρήτρες και οι δανειακές υποχρεώσεις πού αναλαμβάνουμε ως Λαός και ως Χώρα, υπογράφοντας εκείνοι ανθ’ ημών τήν νέα «θηριώδη» δανειακή σύμβαση.

Εφ’ όσον δέ, αυτές συνεπάγονται απώλεια μέρους τής εθνικής κυριαρχίας μας (λιμάνια, αεροδρόμια, εθνικές οδούς και στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις όπως ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κ.λπ.) και δυνατότητα τών δανειστών για εκποίηση εθνικού πλούτου (κοιτά-σματα πετρελαίου, φυσικού αερίου, πολύτιμων μετάλλων και ορυκτών), νά εξαλειφθούν πάραυτα.

2. Νά καθορισθούν άμεσα τά όρια τής Ελληνικής ΑΟΖ και εφ’ όσον δέν μπορούμε -πρός τό παρόν- ν’ αντιμετωπίσουμε στρατιωτικά μόνοι μας τήν αρπακτική Τουρκία (έτσι πού απαξίωσαν τίς ένοπλες δυνάμεις μας οι «φιλειρηνικοί» κυβερνήτες μας τών «Ιμίων» και τών μετέπειτα «γραικυλισμών»…), νά προσχωρήσουμε στήν ήδη υπάρχουσα διακρατική συμφωνία Ισραήλ-Κύπρου, εξασφαλίζοντας τήν αυτονόητη -τεράστια- (όπως φαίνεται από τήν …«λύσσα» μέ τήν οποία θέλουν νά μάς τήν υφαρπάξουν…) εθνική ωφέλειά μας.

3. Νά υπάρξει άμεση επέκταση τών χωρικών μας υδάτων στά 12 μίλια από τήν Δυτική Κρήτη μέχρι τήν βόρεια Κέρκυρα (δηλαδή σέ όλο τό μήκος τού Ιωνίου πέλαγος), μέ παράλληλη προσφυγή στό Διεθνές Δικαστήριο τής Χάγης γιά τήν παράνομη απειλή πολέμου εκ μέρους τής Τουρκίας, εάν επεκτείνουμε τά 12 μίλια και στό Αιγαίο, όπως -άλλωστε- έχουμε κάθε δικαίωμα, μέ βάση τό Διεθνές δίκαιο.

Μέ συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, ν’ αρχίσουν άμεσα οι απαραίτητες ενέργειες πρός αξιοποίηση και εκμετάλλευση τού εθνικού μας ορυκτού πλούτου (κατά ξηρά και θάλασσα), στίς περιοχές πού (ακόμη…) «δ έ ν αμφισβητούνται». (Λ.χ. Δυτική Πελοπόννησο, Δυτική Στερεά Ελλά-δα, Χαλκιδική κ.λπ).

Kαι τούτο προκειμένου νά προλάβουμε δόλιες ενέργειες αποσταθεροποίησης και εδαφικού ακρωτηριασμού τής Χώρας μας, οι οποίες είναι πρόδηλο ότι μεθοδεύονται, όπως συνέβη μέ τήν άτυχη Γιουγκοσλαβία.

4. Νά θεσμοθετηθεί ότι, ένα συγκεκριμένο ποσοστό (1ο/ο – 3ο/ο) από τά σημαντικά κέρδη τών εν λόγω εκμεταλλεύσεων, θά διατίθεται απ’ ευθείας:

α) Στό ΙΚΑ και -αναλογικά- στά λοιπά Ταμεία Συντάξεων. (Γιά νά εξασφαλίσουν οι συνταξιούχοι τής Χώρας ένα σταθερό χρηματικό πόρο πού θά αναπληρώσει σταδιακά τίς -έως τώρα- χρηματικές «αφαιμάξεις» τους και θά βελτιώσει τίς συντάξεις τους σέ αξιοπρεπή επίπεδα…).

β) Στό -εννοείται αναβαθμισμένο- Ιδρυμα Κρατικών Υποτροφιών γιά άριστους μαθητές-σπουδαστές και ιδιαίτερα γιά άξια παιδιά πολυτέκνων οικογενειών.

(Ώστε νά δοθούν κίνητρα βελτιώσεως τών μαθητικών και σπουδαστικών επιδόσεων, νά αναδειχθούν εξ αυτών οι άρι-στοι και νά αξιοποιηθούν επ’ ωφελεία τής Χώρας, επί πλέον δέ, ν’αντιστραφεί η «θανατηφόρα» -γιά τό Ελληνικό έθνος- υπογεννητικότητα…).

γ) Στό Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και ιδιαίτερα στούς κλάδους τούς σχετικούς μέ έρευνες επί τών τομέων τής ίδιας τής χρηματοδότησης.

(Γιά ν’ αποκτήσουμε σύντομα Ελληνες εξειδικευμένους επιστήμονες και τεχνικούς όλων αυτών τών κλάδων, οι οποίοι θά αξιοποιήσουν ακόμη περισσότερο τόν εθνικό μας πλούτο.)

δ) Στήν θεσμοποίηση (ως τ ε λ ι κ ο ύ οργάνου ελέγχου ορθής και νόμιμης πραγματοποιήσεως αυτών τών ενεργειών, συμβάσεων και χρηματοδοτήσεων), ό χ ι τίς γνωστές αμαρτωλές «Επιτροπές τών Υπουργείων» αλλά τήν εκάστοτε Βουλή τών Εφήβων, μέ δικαίωμα προβολής «αρνησικυρίας» («veto»).

(Ναί, τών εφήβων «Αχιλλέων», πού εργάζονται τό πρωί στίς οικοδομές, τό απόγευμα αντέχουν νά σπουδάζουν και έχουν τό θάρρος νά «μουτζώνουν» τήν Εξουσία, στό πρό-σωπο τών ολετήρων-εκπροσώπων της…).

5. Nά επανασυστηθεί τό Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, γιατί η ύπαρξη και η εύρυθμη λειτουργία του προάγει και εξυπηρετεί τήν ιδιαίτερη σημασία πού έχει η Ελληνική «πρωτιά» στήν παγκόσμια εμπορική ναυτιλία.

(Παράλληλα) Νά απαιτηθεί η αναθεώρηση τής συμ-φωνίας μέ τήν οποία η -κατ’ εξοχήν θαλασσινή- Ελλάδα υποχρεώθηκε έναντι τής Ε.Ε. νά περιορίσει τόν αριθμό και τίς δραστηριότητες τών Ναυπηγείων της. Μέ τραγική συνέπεια νά ναυπηγούνται εκατοντάδες πλοία τής Ελληνικής και αλλοδαπής Εμπορικής Ναυτιλίας στά ναυπηγεία τής Ιαπωνίας και τής Κορέας και εμείς ν’ αγοράζουμε Υποβρύχια …«πού γέρνουν», από τά ναυπη-γεία τής Γερμανίας κ.λπ.

(Μέχρι και τήν αναγκαστική απόσυρση τών Ελληνικών ιστιοφόρων-αλιευτικών, τών κομψοτεχνημάτων τής Ελλη-νικής λαϊκής ναυπηγικής τέχνης, μέ ιστορία και παράδοση χιλιετηρίδων, αποδέχθηκαν οι γραικύλοι κυβερνήτες μας πού υπέγραψαν -χωρίς στοιχειώδη αιδώ και χωρίς εθνικό σθένος- αυτές τίς άθλιες συμφωνίες…)

6. Νά καταγραφούν όλα τά σημαντικά Ελληνικά αρχαιολογικά ευρήματα πού εκτίθενται στά μεγάλα Αρχαιολογικά Μουσεία (Νέας Υόρκης, Λονδίνου, Παρι-σίων, Βερολίνου, Πετρούπολης κ.λπ.) και νά απαιτηθεί ε ί τ ε η επιστροφή τους στήν Χώρα μας (ως προϊόντων κλοπών και αρχαιοκαπηλίας) είτε νά μάς καταβληθεί ποσοστό επί τών εκατομμυρίων εισιτηρίων πού εισπράττουν ετησίως οι ανωτέρω (τό επιεικέστερο κλεπταποδόχοι…), τής πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Προτείνουμε, όπως τά εν λόγω χρήματα νά διατεθούν γιά τήν ίδρυση και τήν χρηματοδότηση Πανεπιστημιακών εδρών Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, Φιλοσοφίας και Ιστορίας, στίς αντίστοιχες μεγαλουπόλεις τής αλλοδαπής, ώστε νά επαναβιώσει μακροπρόθεσμα, επ’ ωφελεία τής Χώρας μας, ο -πάλαι ποτέ- παγκόσμιος φιλελληνισμός.

7. Νά επαναφερθεί η ονομασία «Υπουργείο Εθνικής Παιδείας», γιατί οι όροι «Εθνική» και «Παιδεία» είναι άκρως σημαντικοί και δ έ ν υποκαθίστανται από τόν μή εθνικό και μή παιδευτικό όρο «διά βίου μάθησης», εφ’ όσον η «μάθηση» είναι -κατά πολύ- «στενότερος» όρος από τήν «Παιδεία» και βεβαίως οι Ελληνες και οι Ελληνίδες δ έ ν θέλουμε Παιδεία «μή εθνική», δηλαδή Παιδεία αντεθνική. (…)

8. Nά επανασυστηθούν τά Υπουργεία Μακεδονίας-Θράκης και Αιγαίου, γιατί η ύπαρξή τους συμβολίζει και η λειτουργία τους προάγει, τήν ιδιαίτερη σημασία πού έχουν γιά τήν ακεραιότητα και τήν ευημερία τής Χώρας μας οι -εν λόγω- αντίστοιχες κρίσιμες εδαφικές περιφέρειες, ιδιαίτερα υπό τίς σημερινές συνθήκες τών θρασύτατων αξιώσεων και ενεργειών, όχι μόνο τών αδιόρθωτων Τούρκων αλλά και τών προκλητικών γυφτοΣκοπιανών.

9. Νά επανασυστηθεί η -εν διαλύσει- πολεμική βιομηχανία τής Χώρας μας και -οπωσδήποτε- η ΕΑΒ (Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία), πού όσο υπήρχε και λειτουργούσε πλήρως, δέν είχε διαταραχθεί ποτέ η στρατιωτική ισορροπία μέ τήν Τουρκία αλλά και απασχολούνταν εκεί 3-4 χιλιάδες Ελληνες εξειδικευμένοι επιστήμονες, τεχνικοί και εργάτες).

10. Νά υποχρεωθεί μέ νόμο, κάθε μία από τίς Ελληνικές Τράπεζες («Εθνική», «ΑΛΦΑ-ΕΥΡΩΒΑΝΚ», «Πειραιώς», «Αγροτική», «Εμπορική», «Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο»), νά αναλάβει «ανάδοχος» ενός συγκεκριμένου Ελληνικού μικρονησιού. (Λ.χ. Ψαρά, Καστελλόριζο, Αγ. Ευστράτιος, Γαύδος, Αντικύθηρα, Ερείκουσα, Φούρνοι ή άλλα.) κ α ι νά διαθέσει ένα μικρό ποσο-στό (λ.χ. τό 0,5%) από τά ετήσια κέρδη της, γιά τήν (πληθυσμιακή, οικιστική, εκπαιδευτική, εμπορική, αρχαιο-λογική, τουριστική κ.λπ.), επιβίωση και ανάδειξη τών εν λόγω νησιών.

Ετσι, θά επιτύχουμε τήν απαιτούμενη επιβίωση και συνέχεια γι’ αυτές τίς «μικρές Ελλάδες» πού επιμένουν ν’ αντι-στέκονται και είναι τόσο πολύτιμες γιά τόν Ελληνι-σμό.

11. Να δοθεί άμεση προτεραιότητα στήν προώθηση και ενίσχυση τών προτύπων καλλιεργειών και λοιπών αγροτικών δραστηριοτήτων (ιδιαίτερα σέ περιοχές πού η ανεργία «καλπάζει»…), προκειμένου νά ξαναγίνει η Χώρα μας αυτάρκης στά βασικά και απαραίτητα διατροφικά προϊόντα (ελιές, λάδι, γάλα, τυριά, αυγά, όσπρια) αλλά και άλλων πού είναι -εδαφολογικά και κλιματολογικά- ευδόκιμα (εσπεριδοειδή, οπωροκηπευτικά, βότανα κ.λπ.), τά οποία μπορούν ν’ αποτελέσουν «αιχμή τού δόρατος» τών μελλοντικών κερδοφόρων εξαγωγών μας.

Π α ρ ά λ λ η λ α, νά συνδυασθούν τ’ ανωτέρω μέ τήν απηνή δίωξη και εξοβελισμό τών παρανόμων καλλιεργειών χασισοφυτειών, πού έχουν μετατρέψει ορισμένες περιοχές τής Χώρας μας σέ ασύδοτες «μικρές Κολομβίες», μέ ανυπολόγιστες -καταστροφικές- συνέπειες γιά τίς τοπικές κοινωνίες μας και ιδιαίτερα γιά τήν νεολαία μας.

12. Νά υπάρξει ρητή δέσμευση, ότι θά αρχίσουν και θά προωθηθούν συγκεκριμένες πολιτικές, νομικές και πρακτικές ενέργειες, προκειμένου νά «αποφορτισθεί» τό ταχύτερο η Χώρα μας από τίς εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες πού τήν κατακλύζουν.

Αυτό είναι άκρως απαραίτητο διότι, η επιβάρυνση πού υφίσταται η Χώρα μας, αλλοιώνει δραματικά τήν πληθυ-σμιακή ενότητα και τόν κοινωνικό «ιστό» τού Ελληνικού λαού, εκτινάσσει στά ύψη τήν εγκληματικότητα και τορπιλλίζει τά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα τών Ελλήνων εργαζομένων και ανέργων.

Παράλληλα, είναι γνωστό ότι, μεταξύ τών «εθνικών ομάδων» τών λαθρομεταναστών, έχουν δημιουργηθεί αδίστα-κτες «Μαφίες» οι οποίες διακινούν και εμπορεύονται τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών, πού δολοφονούν μέ αργό θάνατο χιλιάδες Ελληνόπουλα.

Ακόμη, οι χιλιάδες ανέλεγκτοι και ανέστιοι λαθρομετανάστες «γκεττοποιούν» και υποβαθμίζουν ολόκληρες συνοικίες και δρόμους τών πόλεών μας, επιβαρύνοντας καταστροφικά πολλές δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες και -ιδιαιτέρως- τά Δημόσια Νοσοκομεία μας, τό προσωπικό τών οποίων «στενάζει» κυριολεκτικά γιά ν’ αντεπεξέλθει, εφ’ όσον κάθε ένας από αυτούς είναι -άθελά του- «κινητό δειγματολόγιο» λοιμωδών ασθενειών…

(Ωστόσο), ασφαλώς δ έ ν είναι μ ό ν ο ν αυτά πού πρέπει νά αποτελέσουν κυβερνητικές προτεραιότητες στήν σημερινή Ελλάδα.

Εμείς όμως (επειδή δέν διαβάσαμε και δέν ακούσαμε νά τά προτείνει έστω και ένας από τούς γνωστούς πολιτικούς φορείς στά περισπούδαστα προεκλογικά προγράμματά τους ή και άν πρόβαλλαν κάποια από αυτά, ουδέποτε τά προώθησαν πρός υλοποίηση), τά προβάλλουμε μετ’ επιτάσεως, διότι τά θεωρούμε σημαντικά, εάν θέλουμε νά επιβιώσουμε εφεξής ως ελεύθερο, ανεξάρτητο, αυτάρκες και (εξ αιτίας αυτών) υπερήφανο έθνος.

Εθνος αντάξιο τών αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας, εκείνων πού δώρισαν στήν Ανθρωπότητα -μέσω τής μοναδικής οικουμενικής Ελληνικής γλώσσας- τήν πολύτιμη πολιτισμική κληρονομιά τους, τήν φιλοσοφία και τήν ιστορία, τίς τέχνες και τίς επιστήμες, τήν ποίηση, τό θέατρο και τήν λογοτεχνία, παράλληλα μέ τίς μοναδικές αρχές και αξίες τής ελευθερίας, τής φιλοπατρίας και τής ανεξιθρησκείας αλλά και τούς θεσμούς, υπό τούς οποίους (προφασίζονται ή προσπαθούν) νά λειτουργούν όλα τά σύγχρονα κράτη, δηλαδή τήν ισηγορία, τήν ισονομία και τήν Δημοκρατία.

Ας τά υπενθυμίσουμε λοιπόν όλα αυτά, σ’ εκείνους πού -δήθεν- τά λησμονούν και τά θυμούνται μόνον όταν τούς συμφέρει…

Νά τό καταλάβουμε και νά τό διαλαλήσουμε πρός κάθε κατεύθυνση, ότι αυτοί μάς οφείλουν και δέν τούς οφείλουμε!!!

Αθήνα, 7η Νοεμβρίου 2011

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος – Συγγραφέας

Εάν το άρθρο που διαβάσατε σας άρεσε και ενδιαφέρεστε να το διαδώσουμε και σε άλλους,
παρακαλώ κάντε κλικ εδώ και συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα.

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΛΕΙ ΑΡΜΟΔΙΟ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΟΝΑ…

Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ – Ο ΓΡΑΦΩΝ

Σε ηλικία 14 ετών, όντας μαθητής τής Γ’ Γυμνασίου στο 7ο Γυμνάσιο Παγκρατίου, συμμετείχα με άλλους δύο (μόνο), συμμαθητές μου (και δικό μας «πανώ»…) στίς φοιτητικές διαδηλώσεις πού γίνονταν με επίκεντρο τά Προπύλαια τού Πανεπιστημίου Αθηνών και αίτημα το ιστορικό : «Προίκα στην Παιδεία – 15% τού Προϋπολογισμού».

Σε ηλικία 17 ετών, όντας μαθητής τής Ε’ Γυμνασίου και μέλος τής Ε.ΔΗ.Ν (Νεολαίας τής Ενώσεως Κέντρου), συμμετείχα σε όλες σχεδόν τις διαδηλώσεις πού συντάραξαν την Ελλάδα και ιδίως την Αθήνα με αιτία το βασιλικό πραξικόπημα, τον εξαναγκασμό σε παραίτηση τού τότε Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και την «φυτευτή» κυβέρνηση τών αποστατών βουλευτών τής Ενώσεως Κέντρου, με «αρχιερέα» τής αποστασίας τον Κων. Μητσοτάκη.

Σε ηλικία 19 ετών, όντας φοιτητής στην Νομική Σχολή Αθηνών και εκλεγμένος Πρόεδρος τών πρωτοετών συμφοιτητών μου, στις αρχές Μαϊου 1967, εκφώνησα λόγο κατά τής δικτατορίας τών Συνταγματαρχών στό Αμφιθέατρο «Σαριπόλων» με συνέπεια να συλληφθώ από την Γενική Ασφάλεια (γιά πρώτη φορά…)

Επακολούθησαν ακόμη προσαγωγές μου, «εξακριβώσεις στοιχείων» και συλλήψεις μου στα πέντε (5) πρώτα χρόνια τής δικτατορίας (1967-1971), αφού δεν παρέλειψα να συμμετέχω σε όλες τις γνωστές αντιστασιακές διαδηλώσεις πού συνέβησαν, κατ’ αρχήν με την ευκαιρία τής κηδείας τού Γεωργίου Παπανδρέου 1.11.1968, εν συνεχεία με τό μνημόσυνο τού «Γέρου τής Δημοκρατίας» την 1.11.1969, την κηδεία τού Νομπελίστα ποιητή Γιώργου Σεφέρη, το 1971 κ.λπ.

Σε ηλικία 24-25 ετών, φοιτητής επί πτυχίω κατά τά έτη 1972-1973, συμμετείχα στό αντιστασιακό φοιτητικό κίνημα (τολμώ να ισχυρισθώ ως ένας εκ τών πρωτεργατών του), δίνοντας αγωνιστικό παρόν (αρχικά αυτόνομα και εν συνεχεία ως μέλος τού Π.Α.Κ. τού Ανδρέα Παπανδρέου, με την σπουδαστική του έκφραση «ΠΑΝΑΡΜΟΝΙΑ»), σε όλες τίς καταλήψεις τής Νομικής Σχολής αλλά και την ιστορική κατάληψη τού Πολυτεχνείου τόν Νοέμβριο 1973, «εισπράττοντας» γι’ αυτή την έντονη δράση μου, συλλήψεις, «αποκρύψεις», στέρηση πτυχίου επί τριετία, στέρηση διαβατηρίου, βασανισμούς στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και καταγραφή μου στόν κατάλογο με τούς πλέον επικίνδυνους γιά την «Χούντα» φοιτητές.

Από το 1976, όντας Δικηγόρος Αθηνών, ασκώ μάχιμη δικηγορία με ιδιαίτερη δραστηριότητα στο εργατικό δίκαιο και πάντοτε με το μέρος τών εργαζομένων, όντας και Νομικός Σύμβουλος τού Δήμου Καλλιθέας από το 1980 μέχρι σήμερα.

Παράλληλα, διατήρησα πάντοτε το ενδιαφέρον μου γιά τά κοινά και διετέλεσα τέσσερις φορές (κατά τις εθνικές εκλογές τών ετών 1989, 1990, 1996 και 2000), υποψήφιος Βουλευτής τού «Συνασπισμού τής Αριστεράς», στην Αρτα και στην Β’ Αθηνών.

Ηδη, από το έτος 2007, ασχολούμαι και με την συγγραφή βιβλίων ιστορικού περιεχομένου με πρώτο το «ΙΔΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» (Εκδόσεις «Αγκυρα» 2007, Εκδόσεις «Ζήτρος» 2010) και δεύτερο το «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗ-ΝΙΣΜΟΣ» (Εκδόσεις «Κάδμος») αλλά και την δημιουργία DVD γιά την Τηλοψία, με θέματα ιστορικού και εθνικοπατριωτικού ενδιαφέροντος, πού μεταδίδονται ακόμη από 30 περίπου επαρχιακούς τηλεοπτικούς σταθμούς.

Εν όψει όλου αυτού τού βιογραφικού αλλά και τών κρισίμων ημερών πού ο Ελληνισμός υφίσταται, με αιτία τις άφρονες πολιτικές πού άσκησαν οι εκλεγμένες Κυβερνήσεις τής τελευταίας 25ετίας και εν όψει τού πρωτόφαντου «κινήματος τών αγανακτισμένων» οι οποίοι, από την 22η Μαϊου 2011 και συνεχώς έκτοτε διαμαρτύρονται έντονα γι’ αυτές τις πολιτικές, θεώρησα ότι, γιά άλλη μιά φορά (έστω και στά 64 χρόνια μου), έπρεπε να δώσω τό παρόν.

Ετσι λοιπόν, με αρχή την ημέρα συγκέντρωσης στά Προπύλαια τού Πανεπιστημίου Αθηνών, με ομιλητή τον βάρδο τής «Ρωμιοσύνης», τον αγέραστο Μίκη Θεοδωράκη αλλά και άλλους σεβαστούς και έντιμους συνΕλληνες και την συμβολική «αδελφοποίηση» τών δύο συγκεντρώσεων πού επακολούθησε, έγινα γιά κάποιες ημέρες κοινωνός ενός κινήματος διαμαρτυρίας πού θεωρώ ότι δεν έχει προηγούμενο στήν πολιτική ζωή τής Χώρας.

Ας μού επιτραπεί λοιπόν να επισημάνω τά κύρια χαρακτηριστικά τού Κινήματος τών «αγανακτισμένων», όπως τά είδα, τά άκουσα και τά κατενόησα:

1. Kατ’ αρχήν το κίνημα τών «αγανακτισμένων» υπήρξε εντελώς αυθόρμητο, υπό την έννοια ότι κανένας γνωστός πολιτικός φορέας δεν το εμπνεύστηκε ούτε το οργάνωσε και το τονίζω αυτό γιατί δεν αποκλείεται να ακούσουμε στο μέλλον πολλά «σενάρια» περί τής «πατρότητός» του…

2. Αφορμή του υπήρξε η μετάδοση από τηλεοράσεως τού ειρωνικού συνθήματος τών αντίστοιχων Ισπανών «αγανακτισμένων» : «Κάνετε ησυχία, μην ξυπνήσουμε τους Ελληνες»…, γεγονός πού λειτούργησε αφυπνιστικά, αρχικά σ’ εκείνους πού είχαν την πρωτοβουλία μέσω «Ιντερνετ» να καλέσουν τους Ελληνες πολίτες στην πλατεία Συντάγματος αλλά και στούς πολλούς πού έσπευσαν να ανταποκριθούν άμεσα στο κάλεσμα τών πρώτων.

3. Οι συμμετέχοντες «αγανακτισμένοι» πολίτες δεν ανήκουν σε συγκεκριμένη ηλικιακή μερίδα τού πληθυσμού και αν -για λόγους βιολογικούς- προεξάρχουσα είναι η νεολαία, αντιπροσωπεύονται όμως όλες οι ηλικίες, όλες οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι επαγγελματικές τάξεις, σε διάφορες αναλογίες, όλων αποφασισμένων να εγκαταλείψουν την παθητικότητα «τού καναπέ και τής καφετέριας» και την ανούσια (θα έλεγα και «στημένη»…), αντιπαράθεση γιά το «ποιός φταίει περισσότερο ή λιγότερο», από αυτούς πού κυβέρνησαν την Χώρα.

4. Αιτία κύρια και αποφασιστική (πού προκάλεσε το «θυμοειδές» κίνημα τών «αγανακτισμένων»), απετέλεσαν οι -εδώ και 20 μήνες- αυθαίρετες και αντεργατικές επιλογές τής Κυβέρνησης, οι οποίες έφεραν σε απόγνωση μεγάλες λαϊκές μάζες, περιόρισαν δραματικά τά εισοδήματά τους και εκτόξευσαν στα ύψη τούς αριθμούς τών ανέργων πολιτών.

Και τονίζω ότι ήσαν αυθαίρετες οι κυβερνητικές επιλογές διότι, με άλλες «επαγγελίες» εξελέγη η νύν Κυβέρνηση και -επομένως- δέν είχε, ούτε έχει λαϊκή εντολή να τις εφαρμόσει, οι δε παλινωδίες της μόνο ως εξαπάτηση τών Ελλήνων ψηφοφόρων μπορούν να χαρακτηριστούν.

Παράλληλα βέβαια και διότι -αυτές οι επιλογές τής Κυβέρνησης- έχουν εξευτελίσει τήν εθνική μας αξιοπρέπεια στό εξωτερικό, με τόν -άνευ ουσιαστικών διαπραγματεύσεων- «τερατώδη» δανεισμό μας, την υποθήκευση και την εκχώ-ρηση τής εθνικής μας περιουσίας σε διεθνή χρηματοπιστωτικά (βλ. τοκογλυ-φικά…), κέντρα, την συνεχή υποχωρητικότητά της στίς ιταμές προκλήσεις και αξιώσεις τής Τουρκίας και τών λοιπών «συμμάχων» και γειτόνων μας αλλά και την αδιαφορία της γιά το οξύτατο πρόβλημα τής λαθρομετανάστευσης πού ταλανίζει την καθημερινότητα και διαλύει τον συνεκτικό ιστό τής Ελληνικής κοινωνίας.

5. Η απρόσμενη διάρκεια τού κινήματος, πού μέχρι την αποφράδα ημέρα τής 29ης Ιουλίου 2011, μετρούσε 35 (τριάντα πέντε) ημέρες αλλά και η «αναπαραγωγή» του στίς περισσότερες πόλεις τής Χώρας.

6. Η («ανησυχητική» γιά τους κατεστημένους πολιτικούς φορείς…), επιμονή τών «αγανακτισμένων» να μην δέχονται «καθοδηγητικές προσμίξεις» από τά γνωστά κόμματα και «συνιστώσες», μέ παράλληλη δυναμική «αποβολή» από το Σύνταγμα όσων εξ αυτών προσπάθησαν να «καπελώσουν» το κίνημα, προωθώντας αυθαίρετα πρός την πλατεία «περίεργες» πορείες και πρακτικές…

7. Η αυθόρμητη (φανερά «αδούλευτη» αλλά συνήθως ευρηματική…), «φωνη-τική» συνθηματολογία και η αναδρομή σε ιστορικά συνθήματα όπως τό («δικό μας»…), «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», τά ποικίλης θεματολογίας «πανώ», πού αποδεικνύουν την πολυσυλλεκτικότητα τών συγκεντρωμένων αλλά και με (ευχάριστη), κυρίαρχη συνισταμένη «υπογράμμισης» τών ιαχών τους την Ελληνική σημαία… (Τήν -τόσες φορές- ταπεινωμένη και πυρπολημένη στό παρελθόν, από τις ορδές ανεγκέφαλων «αναρχικών»…)

8. Ο όγκος τών «αγανακτισμένων» (πού σε ορισμένες ημέρες έφθασε και τις 200.000 άτομα !!!), ο ενθουσιώδης παλμός τών συγκεντρωμένων, οι καθημερινές συνελεύσεις ελευθερίας λόγου, η επιμονή τους σε ειρηνική εκδήλωση τών αιτημάτων τους αλλά και η πρωτοφανής ηθική πίεση «συνειδητοποίησης» πού αποδείχθηκε ότι ασκούν στούς εκλεγμένους εκπροσώπους (βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους κ.λπ.)

9. Η -«ημέρα με την ημέρα»- καλλίτερη αυτοοργάνωση τών συγκεντρωμένων (δημιουργία ιατρείου, διανομή μασκών προστασίας και εκτύπωση φυλλαδίων με οδηγίες αντιμετωπίσεως τών δακρυγόνων και τών άλλων χημικών (σπρέϋ Maalox κ.λπ), η προμήθεια με μπουκάλια νερό κ.λπ.

(Δεδομένου ότι ήταν πρόδηλο πώς η Αστυνομία προετοιμάζονταν από ημέρες γιά την τελική «εκκαθάριση τής πλατείας» και έκανε διαρκώς δυναμικές «πρόβες»…)

10. Η -μέσα από απόλυτα νόμιμες διαδικασίες- συλλογή υπογραφών γιά δημο-ψήφισμα εκ μέρους μιάς δραστήριας επιτροπής με την επωνυμία «300 Ελληνες», η οποία μέχρι και την 29η Ιουλίου είχε συγκεντρώσει υπέρ τις 100.000 (ναί, εκατό χιλιάδες…), υπογραφές με εύστοχα και επίκαιρα θέματα, από την κατάργηση τού μνημονίου και την έξοδό μας από το ΔΝΤ μέχρι την ανακήρυξη τής ΑΟΖ !!!

(Θέμα με το οποίο αποφεύγει να καταπιαστεί η -«γραικυλικής» νοοτροπίας- οσφυοκάμπτουσα Κυβέρνησή μας «όπως ο διάβολος το λιβάνι»…)

Συμπερασματικά λοιπόν και με βάση τις προηγούμενες εμπειρίες μου, θεωρώ εύλογα ότι πρόκειται γιά ένα νέο «Πολυτεχνείο», μακράς διαρκείας, «ανοιχτού χώρου», ανέλεγκτο, ακηδεμόνευτο και (πραγματικά) επαναστατικό.

Ως εκ τούτου -τό κίνημα τών «αγανακτισμένων»- «κατέστη» βραχυπρόθεσμα μέν αφόρητα ενοχλητικό, μακροπρόθεσμα δε άκρως επικίνδυνο :

ΤΟΣΟ γιά την (εκάστοτε) Κυβερνητική εξουσία τού νύν Κυβερνώντος Κόμματος αλλά και τού κόμματος τής Αξιωματικής Αντιπολίτευσης σύν τά πρόθυμα «εξαπτέρυγά» τους (ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα, κ.λπ.), πού «ονειρεύονται» μερίδιό της, εφ’ όσον το απρόσμενο αυτό «κίνημα» είναι πρόδηλα (και εξ ορισμού) αντιεξου-σιαστικό.

ΟΣΟ ΚΑΙ τών («οιωνεί» αντιπολιτευομένων) κομμάτων τής Αριστεράς (Κ.Κ.Ε., «ΣΥΡΙΖΑ» κ.λπ.), γιατί τούς «χαλάει την επαναστατική πιάτσα» εφ’ όσον «δέν χωράει» στα κομματικά τους «μαντριά», δέν δέχεται καθοδήγηση αλλά μέσα από τις -άμεσα- δημοκρατικές διαδικασίες πού τηρούνται «ευλαβικά» στίς αυθόρμητες συγκεντρώσεις και ομιλίες τού «κάτω μέρους τής πλατείας», συνειδητοποιεί μεγάλες λαϊκές μάζες και σφυρηλατεί μιά νέα πολιτικοκοινωνική αντίληψη πού θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα να εκφράζει αντιρρήσεις, να προβάλλει ιδέες και να μήν πειθαρχεί σε «γραμμές» και «θέσφατα».

(Εξ ού και τά «ξυνισμένα μούτρα» τής -κατά τά άλλα συμπαθούς και έντιμης συναγωνίστριας- Αλέκας Παπαρήγα όταν αναφέρεται στούς «αγανακτισμένους».)

Θεωρώ ότι «ο φόβος και ο τρόμος» όλων αυτών τών «παλαιάς κοπής κατεστημένων», είναι μήπως το κίνημα τών «αγανακτισμένων» αποκτήσει πολιτική έκφραση και συμμετάσχει στίς προσεχείς εκλογές (λ.χ. υπό την αιγίδα τής Επιτροπής τών «300 Ελλήνων», είτε υπό κάποιον «χαρισματικό» εξ αυτών πού μπορεί να προκύψει…), οπότε, με βάση τούς αριθμούς τών πολιτών πού συμμετείχαν στίς συγκεντρώσεις όλες αυτές τις ημέρες και την απήχηση πού ολοφάνερα είχε, δεν θα ήταν απίθανο ένα ποσοστό 10% με 15% υπέρ αυτού και τότε αλίμονο στίς «αυτοδυναμίες», τά «εξαπτέρυγα» και την «αντίσταση στους χώρους δουλειάς» (η οποία -βεβαίως- ουδόλως ενοχλεί τις Κυβερνητικές εξουσίες…).

(O γράφων έχω την περιέργεια να δώ, εάν οι περίφημες «σφυγμομετρήσεις» («gallop»), θα τολμήσουν να περιλάβουν στά ερωτήματά τους την πρόθεση ψήφου στούς «αγανακτισμένους»…)

Β. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ 28 ΚΑΙ 29 ΙΟΥΛΙΟΥ 2011.

Με δεδομένη την αδήριτη εντολή τών μεγαλοτραπεζιτών τής Ευρώπης για τήν -με συνοπτικές διαδικασίες- αποδοχή τού «μεσοπροθέσμου προγράμματος» και τού «εφαρμοστικού νόμου», δηλαδή τής νομοθετικής επικύρωσης τού ξεπουλήματος τής εθνικής μας περιουσίας και τής δανειακής υπερχρέωσης (άρα και τής εξάρτησης δουλείας), τού Ελληνικού λαού εσαεί, ήταν προφανές ότι θα έπρεπε να εξαλειφθεί «ριζικά» το ανεξέλεγκτο και επικίνδυνο γιά το εξουσιαστικό κατεστημένο, κίνημα τών «αγανακτισμένων», πού η ανυποχώρητη θέση του σ’ αυτές τις δόλιες μεθοδεύσεις υποδούλωσης τού Ελληνικού λαού ήταν το καταλυτικό (και διόλου «σίκ»..) σύνθημα : «Εεέ, οοό, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από ‘δώ, ούστ !!!», συνοδευόμενο από αμέτρητες «μεγαλοπρεπείς» μούντζες…)

Θα περιοριστώ λοιπόν να περιγράψω, με όσες λεπτομέρειες υπέπεσαν στην αντίληψη μου, τις δόλιες μεθοδεύσεις, τις αντιδημοκρατικές τακτικές και τις εγκληματικές πρακτικές πού μεταχειρίστηκε αυτή η (εδώ γελάμε πικρά…), «Σοσιαλιστική» κυβέρνηση τού Γιώργου Παπανδρέου (ή G.A.P.), προκειμένου να υπερψηφιστεί ανώδυνα (και χωρίς την -«δυσφημιστική» για την Κυβέρνηση- παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων λαού πού θα διαμαρτύρονταν έξω από την Βουλή τών Ελλήνων), το διαβόητο «μνημόνιο» τής υποθηκεύσεως τής εθνικής κυριαρχίας τής Πατρίδας μας… (Οπως μάς δήλωσε «κατάμουτρα» ότι ήδη μάς συμβαίνει, ο Ευρωπαίος Επίτροπος Γιούνκερ αλλά και είχε προβλέψει ότι θα μάς συμβεί από επταετίας και πλέον, η τότε πρόεδρος τής Βουλής επί Ν.Δ., η Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη…) Ιδού λοιπόν :

1. HMEΡΑ TΡΙΤΗ, 28Η ΙΟΥΝΙΟΥ 2011, ΩΡΑ 19.οο.

Παίρνω το μετρό από τόν σταθμό Αμπελοκήπων και κατεβαίνω στην πλατεία Συντάγματος. Ο φίλος Γ.Χ., πού παρέχει ηλεκτρονική κάλυψη στήν Επιτροπή τών «300 Ελλήνων», μού έχει τηλεφωνήσει ότι κάποιοι από αυτούς έχουν δεί την ιστοσελίδα μου και θέλουν να γνωριστούμε.

Κατευθύνομαι από την έξοδο τού μετρό στην μεγάλη σκάλα και βγαίνω με δυσκολία -λόγω τής κοσμοπλημμύρας- στο επάνω μέρος τής πλατείας, έχοντας απέναντί μου το κτίριο τής Βουλής.

Το οδόστρωμα και τά πεζοδρόμια είναι γεμάτα αλλά όχι ασφυκτικά και ο κόσμος κινείται «πέρα δώθε», συζητώντας και αστειευόμενος σάν σε γιορτή.

Όμως στα «πρόσω», εκεί πού αρχίζει ο χώρος τού «αγνώστου στρατιώτου» και είναι παρατεταγμένη διπλή σειρά από άνδρες τών «ΜΑΤ», οι «αγανακτισμένοι» είναι περισσότεροι και εκδηλώνονται με οργή, πάθος και «μούντζες», ανεμίζοντας πολλές Ελληνικές σημαίες.

Είχα αρκετές ημέρες να περάσω από την πλατεία και διαπιστώνω ότι νέα «πανώ» έχουν αναρτηθεί και εφ’ όσον ο ήλιος είναι πίσω μας, οδεύοντας πρός την Δύση του, ο φωτισμός είναι κατάλληλος γιά φωτογραφίες, τις οποίες τραβώ με το κινητό τηλέφωνό μου.

Παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου. Είναι κάθε λογής. Νέοι, νέες, οικογένειες με παιδιά, ώριμοι άνδρες και γυναίκες, αστοί και εργατικοί, ηλικιωμένοι ακόμη και αρκετά μεγαλύτεροί μου. (Αν και εγώ …«μικροδείχνω».)

Εντοπίζω ακόμη δύο ιερωμένους και κάποιον ανάπηρο με καροτσάκι.

Αφηρημένα εντοπίζω και έναν εντυπωσιακό «μποντιμπιλντερά», ύψους περί το 1,95 και με σωματοδομή «Ηρακλή», πού περιφέρεται αλλά δέν φωνάζει (…)

Κοιτώντας γύρω μου εντοπίζω και δυό-τρείς παρέες από συνομηλίκους μου με γνωστές «φάτσες» Νομικής και Πολυτεχνείου. Ανταλλάσουμε χαιρετισμούς με νόημα και με μερικούς αγκαλιαζόμαστε («εδώ είμαστε πάλι») κ.λπ. Είναι όλες και όλοι από εκείνους πού κατά καιρούς εγκατέλειψαν τις κομματικές «μάντρες»…

Προωθούμαι στα «πρόσω» και φωνάζω μαζί άλλους (πόσα χρόνια μετά…), το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και το «Ούστ», ενώ τραγουδάμε και το «Πότε θα κάνει ξαστεριά»…

Μετά από 15 λεπτά «περιήγηση» κατευθύνομαι πρός το περίπτερο τών «300 Ελλήνων» πού βρίσκεται στήν γωνία τού επάνω μέρους τής πλατείας, έναντι τού ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία», το οποίο είναι «αμπαρωμένο»… Αναζητώ τον Παναγιώτη Θ. και γνωριζόμαστε.

Είναι μετρίου ύψους, 55άρης με γκρίζα μαλλιά και φοράει (σκοπίμως όπως μού εξηγεί…), γραβάτα. Με ενημερώνει για τις ενέργειες τής Επιτροπής και γιά την συγκέντρωση τών υπογραφών.

Ανταλλάσσουμε απόψεις γιά το τί έχει γίνει και τί προβλέπεται να γίνει την επομένη πού είναι η κρίσιμη ψηφοφορία για το μνημόνιο και στήν συζήτησή μας παίρνει μέρος και ο Γιάννης (ιδιωτικός υπάλληλος από τον Βόλο, 40 ετών), πού έχει το πρόσωπό του καλυμμένο με Maalox γιά αντιμετώπιση τών χημικών…).

Συμφωνούμε ότι ο κόσμος δεν πρέπει να φύγει, ακόμη και μετά τά μεσάνυχτα, διότι από τά χαράματα η αστυνομία θα αποκλείσει τις οδούς πρόσβασης στην πλατεία, κυρίως γιατί -είναι ήδη γνωστό- έρχονται χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Χώρα.

Επομένως -συμπεραίνουμε- θα γίνει προσπάθεια να μάς διώξουν από πρίν.

Κατά τις 20 παρά 10’ ο Παναγιώτης, αφού μού εξασφαλίζει λίγα «κράκερς», μού δηλώνει ότι θα φύγει γιά λίγες ώρες (επειδή είναι εκεί από τις 9 π.μ.) και θα γυρίσει κατά τις 23.οο. Εγώ παραμένω περιμένοντας τον Γιάννη Χ. και συζητώ με τον «Βολιώτη» Γιάννη και δύο νεαρούς σπουδαστές τών ΤΕΙ Αθήνας.

Τήν συζήτηση πού έχω με τούς παραπάνω την διακόπτουν ζητωκραυγές και χειροκροτήματα γιά μια μεγάλη σειρά από μοτοσικλετιστές πού έρχονται από την οδό Σταδίου, ανηφορίζουν «μαρσάροντας» μπροστά στην «Μεγάλη Βρετανία», οι οδηγοί με τους συνοδούς μάς αντιχαιρετούν, στρίβουν δεξιά και εν τέλει φεύγουν πρός την Λεωφόρο Αμαλίας καταχειροκροτούμενοι.

Λίγο μετά και ενώ έχω βγάλει τις τελευταίες φωτογραφίες, πρίν αρχίσει να σκοτεινιάζει, εντελώς αιφνίδια και απρόκλητα αφού δεν έχει προηγηθεί κάτι διαφορετικό από ότι πρίν, αρχίζουν να σκάνε χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», πέφτουν δακρυγόνα και διακρίνω μπροστά μου «γκλόπς» να ανεβοκατεβαίνουν σε κεφάλια και πλάτες στους ανθρώπους πού βρίσκονται στις πρώτες σειρές μπροστά στα ΜΑΤ.

Ο κόσμος αιφνιδιάζεται και οι φωνές είναι χαρακτηριστικές : «Δεν ντρέπεστε ρέ γαϊδούρια», «Αίσχος», «Μπάτσοι γουρούνια, δολοφόνοι» κ.λπ, υποχρεωτικά όμως υποχωρεί κάποια μέτρα πρός τά πίσω, όπου τά κάγκελα τής πλατείας και η μεγάλη σκάλα.

Ομολογώ στον εαυτό μου ότι την …«πάτησα», αφού δεν έχω ούτε ένα μαντήλι ούτε νερό και ήδη τά μάτια μου «τσούζουν» πολύ. Γνωρίζω βέβαια ότι δεν πρέπει διόλου να τά τρίψω και επίσης ότι πρέπει να παίρνω «κοντές» ανάσες…

Ωστόσο βλέπω ότι ο κόσμος δεν «κιοτεύει» και κινείται πρός τά εμπρός, φωνάζοντας κατά τών ΜΑΤ πού είναι μπροστά στην μικρή ανηφόρα, στην γωνία τού περιβόλου τής Βουλής.

Όμως πέφτουν αμέσως και πάλι χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και νέα «δακρυγόνα». Το «τσούξιμο» γίνεται αφόρητο και αρχίζω να έχω δύσπνοια.

Αρχίζω να κατηφορίζω μαζί με άλλους το πεζοδρόμιο έναντι τής «Μεγάλης Βρετανίας» και παρ’ ότι έχει ήδη σκοτεινιάσει βλέπω να ανηφορίζουν -αντίθετα από μάς- αρκετοί άνδρες νεαρής ηλικίας πού κρατούν ξύλα και πέτρες και τρέχουν πρός τις σειρές τών ΜΑΤ , πίσω μας.

Φθάνω στην μαρμάρινη σκαλίτσα πού οδηγεί αριστερά στό κάτω μέρος τής πλατείας και προχωρώντας στό κέντρο της διαπιστώνω -μέ έκπληξή μου- ότι είναι σε εξέλιξη συναυλία η οποία δεν διακόπτεται, παρ’ ότι στό επάνω μέρος γίνεται «κακός χαμός»…

Μία νεαρή κοπέλα με εφοδιάζει με χαρτομάντηλο και από έναν αλλοδαπό αγοράζω ένα μπουκάλι νερό. Εν συνεχεία προχωρώ προς την βάση τής μεγάλης σκάλας, από την κορυφή τής οποίας γίνονται χειρονομίες προς τούς «κάτω» να ανέβουν γιά ενίσχυση. Αρχίζω και εγώ να «χουγιάζω» : «Εμπρός, όλοι επάνω»…

Το «τσούξιμο» στά μάτια μου έχει γίνει υποφερτό και έτσι κινούμαι ν’ ανέβω στα «πρόσω». Όμως στην μεγάλη σκάλα γίνεται πανδαιμόνιο, αφού είναι αρκετοί πού θέλουν να κατέβουν και η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική.

Με αρκετή προσπάθεια φθάνω στό περίπτερο τών «300» όπου οι «εν υπηρεσία» γενναίοι και γενναίες (έτσι είναι…) δέν το έχουν εγκαταλείψει και ψύχραιμα κάνουν ότι μπορούν για ν’ ανακουφίσουν τούς «παθόντες» με σπρέϊ και νερά.

Όμως, στα αριστερά μας οι «μαυροντυμένοι» πού είχα εντοπίσει πρίν, έχουν ανοίξει κανονικό πετροπόλεμο με τά ΜΑΤ, οπότε συμβαίνει το αναμενόμενο…

Πέφτει νέα «σοδειά» από χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και νέα δακρυγόνα, ένα από τά οποία πολύ κοντά μου, στά 4-5 μέτρα…

Η «δόση» πού παίρνω είναι αφόρητη πλέον, οπισθοχωρώ και συνωθούμαι με άλλους πρός την μεγάλη σκάλα και περνά αρκετή ώρα γιά να τήν κατέβω με δυσκολία, γιατί το «ταλαιπωρημένο» (από παλιές «αμαρτίες» ατυχήματος), δεξί πόδι μου αρχίζει να με «εγκαταλείπει».

Παραμένω μέχρι τις 21.45 στα σκαλιά τής εισόδου τού «μετρό» μέχρι να συνέλθω και προσπαθώ να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με τον Γιάννη Χ. και τον Παναγιώτη Θ. αλλά και οι δύο με ενημερώνουν ότι έχουν αποκλειστεί μακριά από την πλατεία Συντάγματος.

Αποφασίζω ότι είναι ώρα να φύγω και έτσι κατεβαίνω στο μετρό για Αμπελοκήπους.

Στην αναμονή βλέπω τον βουλευτή τού Κ.Κ.Ε. Σπύρο Χαλβατζή. Γνωριζόμαστε εξ όψεως από παλιούς αγώνες και ανοίγουμε κουβέντα.

Τού περιγράφω τά γεγονότα τής επάνω πλατείας και προτείνω να γίνει διαμαρτυρία γιατί έχουμε «καραμπινάτη» απρόκλητη επίθεση και αρκετούς τραυματίες.

Διαπιστώνω ότι ο «σύντροφος» είναι μάλλον αδιάφορος γιά τά τεκταινόμενα (προφανώς γιατί δεν επρόκειτο γιά κομματική εκδήλωση…) και γυρνάει την κουβέντα στην επικείμενη ψηφοφορία για την οποία είναι βέβαιος ότι η Κυβέρνηση θα επιβιώσει… (Είχε δίκιο…)

Καληνυχτιζόμαστε όταν έρχεται ο συρμός και, εν τέλει, φθάνω στό σπίτι μου περί ώρα 22.45. Τά μάτια μου, παρ’ όλο το «ξέπλυμα» με χλιαρό νερό, πονούν και ξεροβήχω όλη τήν νύχτα…

2. ΤΕΤΑΡΤΗ 29Η ΙΟΥΝΙΟΥ 2011.

Από το γραφείο μου, κατά τίς 11.οο π.μ. αρχίζω να τηλεφωνώ στον Παναγιώτη Θ., τον Γιάννη Χ. αλλά και σε άλλους παλαιούς γνωστούς πού υποθέτω ότι θα δώσουν «παρών» στην πλατεία, μεταξύ τών οποίων και στόν φίλο μου πρώην Δήμαρχο Καισαριανής Σπύρο Τζιόκα.

Οι πληροφορίες τους λένε ότι, η Αστυνομία έχει αποκλείσει «κυκλικά» την πρόσβαση στό κέντρο τών Αθηνών από το ύψος τών Αμπελοκήπων, στό Χίλτον, στό Παναθηναϊκό Στάδιο, στούς στύλους Ολυμπίου Διός (από το κάτω μέρος) και βέβαια από αρχή Λεωφόρου Αμαλίας, από Πλάκα και εν συνέχεια Μοναστηράκι και Ομόνοια.

Ο αποκλεισμός έχει και επιθετική χροιά αφού, όπως πληροφορούμαι, οι αστυνομικοί δεν αρκούνται να απαγορεύουν την προώθηση τών ομάδων πολιτών πού θέλουν να φθάσουν στο Σύνταγμα αλλά τούς επιτίθενται με γκλόπς και γροθιές…

Περί τις 12.30 φεύγω από το γραφείο μου και πηγαίνω στό μετρό Αμπελοκήπων και από εκεί στην Πλατεία Συντάγματος.

Αυτή την φορά έχω χαρτομάντηλα και νερό αλλά σπεύδω να προμηθευτώ και μάσκα από το ιατρείο, εν συνεχεία δε ανεβαίνω στο επάνω μέρος τής πλατείας, όπου με την πρώτη ματιά αντιλαμβάνομαι ότι το σχέδιο τής Αστυνομίας έχει «δουλέψει» καλά και ο κόσμος είναι λίγος και «διαχειρίσιμος»…

Υπολογίζω ότι, στό σύνολο τής πλατείας και στην Λεωφόρο Αμαλίας, όπως «κατοπτεύω» από το «κεφαλόσκαλο» τής μεγάλης σκάλας, δέν πρέπει να ξεπερνά τίς δέκα χιλιάδες.

Ασφαλώς είναι πολύ περισσότεροι αυτοί πού δέν μπόρεσαν να φθάσουν μέχρι τώρα στήν πλατεία. Ωστόσο -θεωρητικά- είναι νωρίς ακόμη και ο κόσμος από το μετρό συνεχίζει να καταφθάνει.

Προχωρώ στα πρόσω και βγάζω μια ωραία φωτογραφία από ένα νέο «πανώ» πού εμφανίζει τόν πρωθυπουργό «Γιωργάκη» ως τον …«πρώτο πωλητή»!!! (Αξιος ο «μισθός» και τά «ποσοστά» του…)

Στις 13.23’ μού τηλεφωνεί η κόρη μου Ναταλία που διαβάζει γιά μαθήματα πτυχίου και ανησυχεί γιά μένα. Την καθησυχάζω και την αφήνω ν’ ακούσει από τό κινητό τηλέφωνο τά συνθήματα.

Πλησιάζω πρός τά κάγκελα τής πλατείας και συναντώ τον Γιάννη από τον Βόλο. Είναι εμφανώς ταλαιπωρημένος και μού λέει ότι δεν έφυγε καθόλου από χθές βράδυ!!!

Τού προσφέρω το μπουκάλι με το νερό πού έχω και σπεύδω κάτω στήν πλατεία να φέρω κι άλλα. Ωσπου να γυρίσω το έχει πιεί όλο, οπότε τού δίνω κι άλλο.

Στό περίπτερο τών «300 Ελλήνων», παραδίδω στήν Κάλλυ ένα cd με τά «Λιανοτράγουδα τής πικρής Πατρίδας», γιά τον Παναγιώτη Θ. ο οποίος μού έχει πεί στο τηλέφωνο ότι βρίσκεται με άλλους στην Εισαγγελία, ζητώντας την παρουσία Εισαγγελέα γιά την προστασία τους.

Παραμένω εκεί μέχρι την 13.50’ συζητώντας με κάποιους πού γνωρίζω από την προηγούμενη ημέρα, «άνευ συστάσεων και ονοματεπωνύμων».

Κοιτάζω πρός την μικρή ανηφόρα πού οδηγεί στό προαύλιο τής Βουλής, όπου είναι παρατεταγμένη με μέτωπο δύο ανδρών μία ομάδα από άνδρες τών ΜΑΤ με χακί στολές, ενώ οι άλλοι πού είναι παρατεταγμένοι πιό μπροστά, κατά μήκος τής εισόδου και εμπρός από το μνημείο τού «Αγνώστου στρατιώτου» φορούν στολές χρώματος «μπλέ-ράφ».

Ξαφνικά βλέπω τόν επικεφαλής τών ΜΑΤ με την χακί στολή να λέει κάτι με κάποιον πού δέν φαίνεται δεξιά πίσω του και αμέσως όλοι τους παίρνουν στά χέρια τις ασπίδες και κατεβάζουν το προστατευτικό από τα κράνη τους.

Επισημαίνω το γεγονός στούς συνομιλητές μου και προβλέπω «δράση»…

Επί πέντε περίπου λεπτά δέν συμβαίνει κάτι, ενώ στα «πρόσω» τής πλατείας επίσης δέν συμβαίνει κάτι αξιόλογο, πού να μπορεί να θεωρηθεί «πρόκληση».

Κι όμως, αμέσως μετά, αιφνιδιαστικά, απρόκλητα και χωρίς φανερή αιτία, εξαπολύονται οι πρώτες χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης» και πέφτουν μπροστά μας τά πρώτα δακρυγόνα, ενώ οι «χακί» ΜΑΤ κατηφορίζουν τροχάδην και βγαίνουν έξω από την αμυντική γραμμή τών «Μπλέ-ΜΑΤ», όπου και αρχίζουν να «κοπανάνε» αδιάκριτα.

Είναι οφθαλμοφανές ότι κάποιο προμελετημένο σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη…

Γυρίζω μαζί με άλλους και οπισθοχωρούμε προς την κατηφόρα τού πεζοδρομίου αλλά αυτή την φορά δεν στρίβω αριστερά στην σκάλα και συνεχίζω πρός το κάτω μέρος, στήν γωνία τής πλατείας Συντάγματος.

Εκεί, πρίν στρίψω για να μπώ στο «εσωτερικό» τής πλατείας, μένω κεραυνόπληκτος…

Εμπρός μου, σε απόσταση τριών-τεσσάρων μέτρων, κάποιοι σπάνε μάρμαρα με σφυράκια και καλέμια και πρώτος είναι ο χθεσινός δίμετρος «μποντιμπι-λντεράς», ο οποίος ήδη κρατά -άνετα- στό χέρι του ένα κομμάτι σπασμένου μαρμάρου, βάρους τουλάχιστον τριών κιλών !!!

Φορά μαύρα ρούχα εφαρμοστά, πολύ καλής ποιότητος, έχει καλυμμένο το πρόσωπο με προηγμένη μάσκα γιά τά χημικά και μαύρη κουκούλα, καλεί δε με νεύματα κάποιους πού βρίσκονται πίσω του, κάτω από τά δένδρα, σέ απόσταση δέκα μέτρων περίπου. Περνά δίπλα μου αμίλητος και κινείται αβίαστα πρός τήν ανηφόρα.

Προχωρώ πρός τά δένδρα και αυτό πού βλέπω είναι αποκαλυπτικό…

Μιά ομάδα νέων ανδρών (καμμία γυναίκα ανάμεσά τους…), πού ως εκείνη την ώρα «σταλίζονταν» κάτω από τά δένδρα, με γρήγορες συντονισμένες κινήσεις, πού φανερώνουν κοινή εκπαίδευση και συγχρονισμό ενεργειών, όλοι μαυροντυμένοι με σχεδόν ομοιόμορφες στολές, κουκούλες και προστατευτικές μάσκες, κρατώντας ρόπαλα λειασμένα σε εργαστήριο, ξεκινούν αμίλητοι και ακολουθούν τόν «δίμετρο» επικεφαλής τους, ανηφορίζοντας τόν δρόμο με κατεύθυνση πρός το ύψος τής «Μεγάλης Βρετανίας»…

Πίσω τους κάποιες γυναίκες, οι οποίες πού έχουν αντιληφθεί τί συμβαίνει, ωρύονται : «Νάτοι πάλι…», «Γιατί πάλι ρέ παιδιά;;;», «Γιατί το κάνετε αυτό»;;;

Δίπλα μου, ένας ασπρομάλλης τής ηλικίας μου, κάνει το σταυρό του και μού λέει : «Ηταν μια ώρα εκεί και περίμεναν…», «Τώρα θα γίνει μακελειό…»

Προχώρησα πρός την μεγάλη σκάλα τής πλατείας αλλά αυτή την φορά δεν μπορούμε ν’ ανεβούμε, αφού τά ΜΑΤ έχουν φθάσει στην κορυφή τής σκάλας και χτυπούν κάθε αργοπορημένο από το πλήθος πού συνωστίζεται και σπρώχνει γιά να κατέβει.

Σπρώχνοντας και σπρωχνόμενος φθάνω στην κεντρική είσοδο τού μετρό, όπου πολύς κόσμος έσπευδε επίσης γιά να προστατευθεί από τις «ρίψεις»…

Όμως και αυτό το είχαν «προβλέψει» οι επιτελείς τής προβοκάτσιας, ρίχνοντας χημικά και δακρυγόνα στην είσοδο, με συνέπεια τον αποκλεισμό εκατοντάδων ανθρώπων εκεί, υπό συνθήκες αδυναμίας αναπνοής και καταστάσεως πανικού.

Δέν θα μακρηγορήσω περισσότερο με λεπτομέρειες τού χάους πού επακολούθησε, αφού άλλωστε τά γεγονότα έχουν ήδη καταγραφεί και ειπωθεί από αρκετούς άλλους…

Θα περιοριστώ στην περίπτωση τών «μαυροντυμένων», γιά τούς οποίους είμαι πλέον βέβαιος ότι, εκείνη την ημέρα ενέγραψαν στην μισθοδοσία τους αρκετές υπερωρίες, άν και υπάρχει η εκδοχή να αμείβονται με κάθε ανοιγμένο κεφάλι, όπως οι παλιοί γενίτσαροι τής Τουρκοκρατίας. «Αξιος» ο μισθός τους…

Τούς ίδιους μαυροντυμένους προβοκάτορες, τούς είδαμε αργότερα από τήν τηλεόραση, να «μάχονται» πρός τις διμοιρίες τών «ΜΑΤ», πότε «επιτιθέμενοι» και πότε «υποχωρώντας» αλλά σε κάθε υποχώρησή τους άδειαζε και ένα μέρος τού πεδίου τής «μάχης» από τούς πανικόβλητους πολίτες, οι οποίοι ασφαλώς δεν μπορούσαν να αντέξουν ανάμεσα στά «διασταυρούμενα πυρά».

Όλα αυτά πού περιγράφω και κυρίως ο συγχρονισμός, αφ’ ενός τής απρόκλητης εξόρμησης τών ΜΑΤ με τίς «χακί» στολές, εναντίον τού συγκεντρωμένου κόσμου και αφ’ ετέρου η ταυτόχρονη «ενεργοποίηση» τών -μέχρι εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή- «λουφαγμένων» κάτω από τά δένδρα, μαυροντυμένων «κουκουλοφόρων», θεωρώ ότι ήταν η αποφασιστική εξέλιξη τού κατάπτυστου σχεδίου πού οι εγκληματικοί εγκέφαλοι τής αισχρής αυτής προβοκάτσιας, εμπνεύσθηκαν και εκτέλεσαν σε βάρος τών Ελληνίδων και τών Ελλήνων πολιτών, προκειμένου νά «μήν πιέζονται» στήν αποφασιστική ώρα τής ψηφί-σεως τού περιβόητου «μνημονίου», οι ήδη περιδεείς κυβερνητικοί βουλευτές.

Όπως μού μετέφερε η συνεργάτις μου Μ.Λ., το ίδιο βράδυ, ο ανταποκριτής τού Αμερικανικού τηλεοπτικού σταθμού «CNN», ο οποίος παρακολουθούσε τά γεγονότα από την ταράτσα έναντι ξενοδοχείου, έκανε λόγο γιά τόν «αρχηγό τών κουκουλοφόρων» πού, πρίν τά επεισόδια φορούσε άλλα ρούχα και εντοπίστηκε με το τεράστιο κομμάτι σπασμένου μαρμάρου στό χέρι, να εγκαινιάζει την, δήθεν, σύγκρουση με τά «ΜΑΤ».

Ας μην ψάχνουν λοιπόν «αλλού» οι ιθύνοντες τού Υπουργείου Δημόσιας Τάξης και τής Αστυνομίας γιά …«αναρχικούς κουκουλοφόρους» και άς κοιταχτούν στον καθρέφτη τους ή -καλλίτερα- στά μάτια τών παιδιών τους, άν το αντέχουν…

Κι άς μήν αναζητούν, η Κυβέρνηση και οι κ.κ. Υπουργοί και Βουλευτές, τις αιτίες πού προκαλούν τά βίαια επεισόδια εναντίον τους, στήν -δήθεν- υποκίνηση από κάποια κόμματα ή «συνιστώσες».

Αυτοί μπορεί να εκμεταλλεύονται μέχρι κάποιο σημείο την οργή τών πολιτών, όμως σίγουρα δ έ ν την έχουν προκαλέσει και, δυστυχώς, η οργή τού κόσμου, (όπως τουλάχιστον εγώ την διαπίστωσα στήν πλατεία Συντάγματος), είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο μέχρι σήμερα έχει εκφραστεί, με γιαούρτια και ύβρεις ή έστω κάποιες χειροδικίες.

Ο γράφων, από τις πολυετείς εμπειρίες μου, προβλέπω ότι θά ιδούμε χειρότερες εκδηλώσεις οργής τών πολιτών, γιατί είναι «ανέκδοτο» να μιλάμε γιά τήν (σέ κάθε περίπτωση μη ευκτέα…), «βία τών πολιτών» κατά τών εκπροσώπων τους στήν Βουλή, όταν αισθάνονται και θεωρούν ότι αυτοί τούς πρόδωσαν και ξεπούλησαν την Πατρίδα με τήν ψήφο τους και όταν έχει προηγηθεί αυτή η (πολλαπλασίως καταδικαστέα), απρόκλητη δολοφονική βία τών ΜΑΤ, μαζί με τήν ασυνείδητη και εγκληματική ρίψη τών (ληγμένων;;;) χημικών και δακρυγό-νων, ενάντια σέ αθώους Ελληνες πολίτες.

O αρχαίοι Αθηναίοι, ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων, δέν χρειάστηκαν «υποκίνηση» γιά νά σκοτώσουν τόν τύραννο Πεισιστρατίδη Ιππαρχο…

Απλώς είχαν υποστεί την τυραννία του και αυτό ήταν αρκετό γιά να οπλίσει το χέρι τους και νά τιμώνται μέχρι σήμερα ως τυραννοκτόνοι…

Ας είναι σίγουροι οι Κυβερνώντες και τά τηλεοπτικά φερέφωνά τους (πού διαστρεβλώνουν αναίσχυντα τά γεγονότα και αποσιωπούν τίς οργισμένες διαμαρτυρίες τών Ελλήνων πολιτών) ότι, η γενιά τών Ελληνοπαίδων πού σφυρηλατήθηκε στό «ανοιχτό Πολυτεχνείο» τής πλατείας Συντάγματος και τις άλλες πλατείες τής Ελλάδος, τούς έχει ήδη απορρίψει στό «καλάθι τών αχρήστων» τής Ιστορίας και από αυτούς τούς αδικημένους και οργισμένους νέους μιά καινούργια καλλίτερη εποχή θα ξημερώσει γιά την Πατρίδα μας.

Αθήνα, 4η Ιουλίου 2011

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ

Δικηγόρος – Συγγραφέας

ΠΡΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ

HΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΝΑ ΣΗΚΩΘΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, Ο ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑΤΙ Η ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ G.A.P. ΧΩΡΙΣ ΑΙΔΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΞΕΠΟΥΛΑΕΙ «ΚΟΨΟΧΡΟΝΙΑ» ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ.

Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ», ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, Ο ΑΝΕΚΔΙΗΓΗΤΟΣ ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ Ο «ΣΑΡΔΑΜΟΛΟΓΟΣ» ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ, ΚΑΤ’ ΑΡΧΗΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕΣΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΗΝ.

ΜΗΠΩΣ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΕΣΤΩ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΚΙΝΗΤΗΣ Η’ ΤΗΣ ΑΚΙΝΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, ΟΠΩΣ ΕΠΡΑΤΤΑΝ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΑ ΣΤΟΛΙΔΙΑ ΠΟΥ ΤΙΣ ΚΟΣΜΟΥΝ ;

AΠΑΙΤΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΕΒΓΑΛΑΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕ ΝΑ ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ ΚΑΤΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ Η’ ΝΑ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΧΕΙ» ΤΟΥΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΟΥΝ.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟΣ ΛΑΟΣ (Η ΛΕΞΗ ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ ΔΕΝ ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ…), ΑΛΛΑ ΕΥΛΟΓΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΖΗΤΟΥΝ ΝΑ ΗΓΗΘΟΥΝ, ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΘΥΣΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΟΙΣΤΡΗΛΑΤΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

ΟΜΩΣ, Η ΕΠΙΚΛΗΣΗ (ΔΗΘΕΝ) ΤΗΣ «ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ» ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΣΥΝΑΔΕΙ ΜΕ ΤΗΝ «ΚΟΨΟΧΡΟΝΙΑ» ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ, ΣΕ «ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ» ΑΓΟΡΑΣΤΕΣ, ΤΩΝ ΛΙΜΑΝΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΩΝ, ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΟΔΩΝ, ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ (ΑΠΟ ΤΗΝ Δ.Ε.Η. ΕΩΣ ΤΗΝ ΕΓΝΑΤΙΑ ΟΔΟ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΔΩΔΩΝΗ»…), ΤΟΥ ΟΡΥΚΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΟΣ, ΔΙΟΤΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΝΑ ΟΡΘΟΠΟΔΗΣΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΠΟΤΕ.

ΟΠΟΙΟΣ ΜΕΛΕΤΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΟΤΙ, Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΑΦ’ ΟΤΟΥ ΑΠΑΞΙΩΣΕ ΤΟΝ ΣΤΟΛΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕ ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ (ΑΡΑ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΞ ΑΥΤΟΥ ΖΩΤΙΚΑ ΕΣΟΔΑ ΤΗΣ…), ΣΤΟΥΣ ΒΕΝΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΝΟΒΕΖΟΥΣ, ΟΠΟΤΕ -ΚΑΤΟΠΙΝ- ΕΥΚΟΛΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΗΝ ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΙΡΑΣΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΦΡΑΟΥ ΜΕΡΚΕΛ, ΣΤΑ 1204 μ.Χ. ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΥΡΡΙΚΝΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΕΜΑΧΙΣΜΕΝΗ -ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΑ- ΤΗΝ ΑΡΠΑΞΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΑ 1453 μ.Χ. ΓΙΑ ΤΕΤΡΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ !!!

ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΚΑΙ ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ ΑΥΤΟ «ΣΕΝΑΡΙΟ» ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΔΙΟΤΙ, ΕΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΕΡΗΘΕΙ ΟΣΑ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ ΩΣ ΠΩΛΟΥΜΕΝΑ, Ο ΤΡΑΓΕΛΑΦΙΚΑ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΣ «ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ» ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Η ΕΔΑΦΙΚΗ ΜΑΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΜΕΣΑ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΣΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΩΝ ΦΡΑΓΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ.

Ο ΨΟΦΟΔΕΗΣ ΓΡΑΙΚΥΛΙΣΜΟΣ-ΕΝΔΟΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ (ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΟΝΙΖΟΥΣΑ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΑΠΟΦΥΓΗ ΕΠΕΚΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΟΣ ΖΩΝΗΣ ΜΑΣ ΣΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ), ΣΤΟΝ ΦΥΓΟΜΑΧΟ ΜΗ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ Α.Ο.Ζ., ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ (ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΑΔΥΝΑΜΗ, ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ ΚΥΠΡΟΣ…), ΑΠΕΜΠΟΛΩΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΔΙΣΤΑΚΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΘΡΑΣΥΤΑΤΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ, ΣΑΦΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥΣ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ G.A.P. (ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΔΟΡΥΑΛΩΤΗ ΚΑΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΗ ΣΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ Δ.Ν.Τ, ΚΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε.), ΤΑ ΑΝΤΙΠΑΡΕΡΧΕΤΑΙ ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΟΙ ΤΟΝ ΕΝ ΛΟΓΩ «ΠΡΩΘΥ-ΠΟΥΡΓΟ» ΝΑ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΘΡΑΣΟΣ ΟΤΙ : «Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΜΑΣ»… (ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΤΟΥ…).

ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ Η ΑΝΟΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΑΜΕΤΡΟΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΩΣ «ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ» ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΗΓΕΣΙΑΣ ΠΡΟΚΕΙ-ΜΕΝΟΥ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΑΛΛΑΞΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΣΦΑΛΩΣ Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ -ΑΜΕΣΑ Η’ ΕΜΜΕΣΑ, ΔΙΑ ΠΡΑΞΕΩΝ Η’ ΠΑΡΑΛΕΙΨΕΩΝ- ΜΕΡΟΥΣ Η’ ΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ (ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ), ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΚΑΤΑΦΩΡΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΥΝΙΣΤΩΝΤΑΣ (ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΑΤΑ ΣΥΡΡΟΗ), ΜΕΓΙΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 120 ΤΟΥ ΙΣΧΥΟΝΤΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ (ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΑΡΘΡΟ 114), ΠΟΥ ΑΝΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΣΑΝ ΠΡΩΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤ’ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΝΑ «ΒΓΟΥΝ ΕΞΩ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΕΣ» (ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΥ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΑ ΠΟΙΗΤΗ ΜΑΣ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ), ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΟΥΜΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΗ, ΤΗΝ ΑΝΤΙΘΕΣΗ, ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΛΙΒΕΡΟ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ), ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ «ΘΙΑΣΟ».

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ «ΧΩΡΙΣ ΑΥΡΙΟ» ΛΟΓΟΥΣ, ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΡΡΗΞΟΥΝ ΤΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΔΕΣΜΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΘΟΥΝ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΠΡΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ G.A.P. ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΣΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΝΑ ΤΙΜΗΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΓΩΓΗ, ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ (…) ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΣΘΕΝΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΔΕΙΞΗ, ΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΠΟΥ (ΞΕΡΕΙ ΝΑ) ΑΣΚΕΙ Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΓΧΩΡΙΟΙ «ΣΦΟΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΙ» ΤΟΥ.

ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ (ΧΩΡΙΣ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΚΑ «ΚΑΠΕΛΩΜΑΤΑ» ΚΑΙ ΗΓΕΜΟΝΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ), ΜΟΝΟ ΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΙΣ ΧΡΟΝΙΖΟΥΣΕΣ ΔΙΕΝΕΞΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΗΣ (ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΙΣΤΟ ΜΑΣ), ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ.

ΤΕΛΟΣ, ΚΑΛΟΥΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΕΜΠΡΑΚΤΑ, «ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ», ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΗ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΥΣΤΕΡΟΒΟΥΛΙΕΣ, ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ.

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ, ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 31Η ΜΑΪΟΥ 2011, ΩΡΑ 07.00 Μ.Μ., ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΒΑΡΔΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Ο «ΑΙΕΝ ΚΑΙ ΑΞΙΟΣ ΕΣΤΙ» ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΞΙΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΤΙΜΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΥΝΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ.

ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΑΥΤΗ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΞΙΩΝΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΑΓΡΥΠΝΟΙ ΣΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ, ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΟΙ “ΕΦΙΑΛΤΕΣ” ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ.

ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ !!!

ΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ : ΔΙΑΔΩΣΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ.

Π A Σ Χ Α Λ Ι Ν Ο  Ε Γ Ε Ρ Τ Η Ρ Ι Ο

Οδοιπορούμε εν τώ μέσω ερέβους

αιώνος σκαιών μελανοχιτώνων…

Ανθρωποειδή τρισπιθαμιαίου νοός

και αγελαίου ήθους μάς δυναστεύουν.

Ολέθριοι κομισσάριοι εξ Εσπερίας

σφυρηλατούν δέσμια μνημόνια.

Βυσσοδομούν τήν εσαεί εκβαρβάρωση

και καταδυνάστευση τών αμνών.

Τό άλας τής προαιώνιας συνοχής μας

μωραίνεται από ορδές ανέστιων Μήδων.

Η «διά βίου» αποσιώπηση ιερών και οσίων

επιτάφιος τής Σαλαμίνιας προτροπής.

Αμετανόητοι λύκοι τής στέπας επιχαίρουν

ενεδρεύοντας στίς Κερκόπορτες,

ιδού νύν, κατά τής εθνικής μας κυριαρχίας

αιχμηρές μάχαιρες κραδαίνοντες.

Εγερθείτε πρίν τά θεμέλια Ολύμπια όρη

σειστούν εν θυμώ τής αβελτηρίας μας.

Ανεμοι τής αυτογνωσίας μας νά σαρώσουν

τά αναιδή παρασιτούντα σκύβαλα.

Καθοδηγητικό μας «ανέσπερον φώς»

τού Ρήγα και τού Κάλβου εγερτήριες ωδές.

Η επανάσταση τών αδικουμένων αμνών

άς συμπορευθεί μέ τήν Ανάσταση Εκείνου,

τού εν δικαία οργή μαχόμενου εν τώ Ναώ,

διαχρονικούς Αρχιερείς και Φαρισαίους…

Καλό Ελληνικό Πάσχα 2011

Γρηγόρης Κοσσυβάκης

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ 2003

===========================================================================================

«ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΠΑΙΝΟΣ»

ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΛΛΕΙΠΟΝΤΑ» ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

Κυρίες και Κύριοι, καλησπέρα σας.

Οταν έλαβα τήν πρόσκληση τών αγαπητών φίλων διοργανωτών προκειμένου νά μιλήσω γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο -εδώ επάνω στόν Ολυμπο, τό ιερό βουνό τών 12 προγονικών Θεών μας- εξομολογούμαι  ότι αισθάνθηκα πανικό.
Εχουν γραφεί και ειπωθεί τόσα πολλά γι’ αυτόν τόν «θεοποιημένο» και ανίκητο στρατηλάτη, ώστε ο καθένας νά αισθάνεται δέος και μόνο στήν σκέψη ότι θά παρακολουθήσει τά τεράστια βήματα τής …«υπερηχητικής» ιστορικής πορείας του ή -ακόμη περισσότερο- ότι θά επιχειρήσει τήν «αποκρυπτογράφησή» του.
Αντικειμενικοί (όχι μόνο εκ τού γεγονότος ότι δέν ήσαν Ελληνες), συγγραφείς, ιστορικοί και διανοούμενοι συμφωνούν ότι, εκείνος ο αξεπέραστος αρχαίος πανέλληνας (από πατέρα Μακεδόνα και μητέρα Ηπειρώτισσα), υπήρξε η πλέον ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ανά τούς αιώνες, μέ τεράστια επιρροή και συμβολή στήν ιστορική και πολιτισμική πορεία τής ανθρωπότητος αλλά και «κλέος» διαχρονικό γιά τούς μεταγενέστερους Ελληνες κάθε εποχής.
Παρ’ όλα αυτά (αλλά και γιά όλα αυτά…), τελικά είναι χρέος μας νά «γευτούμε» τήν -σχεδόν- μυθική γοητεία του και, εκτός τών άλλων,  νά «εμπλουτισθούμε» από αυτήν μέ πολιτισμικά «αντισώματα» πού θά μάς χρησιμεύσουν ως προστατευτικές «ασπίδες και θώρακες» ενάντια στήν επιδρομή τής διαστρεβλωτικής αμνησίας και τής ισοπεδωτικής αποεθνοποίησης πού μεθοδεύει εις βάρος τού Ελληνικού έθνους ο παγκοσμιοποιημένος εξουσιασμός τών υπερατλαντικών «Κίσσινγκερ» και οι εγχώριες …«θεραπαινίδες» του.
Διότι μόνο μέ τήν διατήρηση τής ιστορικής μας μνήμης θεμελιώνεται η εθνική μας αυτογνωσία και επιβίωση, όταν μάλιστα, ιστορική μνήμη και Μέγας Αλέξανδρος είναι γιά εμάς τούς Έλληνες έννοιες ταυτόσημες.
Κατ’ αρχήν -λοιπόν- ουδείς μπορεί νά αρνηθεί τό γεγονός ότι, αλλεπάλληλες «γονιδιακές ενώσεις», μυθικών πρωτοΕλλήνων ηρώων, προετοίμασαν τό μοναδικό γενετικό υπόβαθρο από τό οποίο προήλθε  εκείνος ο ασύγκριτος Αλέξανδρος, ο «πλασμένος» από γονείς μακραίωνης γενεαλογίας (πού ήσαν και οι ίδιοι χαρισματικές προσωπικότητες…), γιά νά «σφραγισθεί» -τί ευτυχής συγκυρία- μέ τήν δωρεά τής διδασκαλίας ενός Αριστοτέλη.
Επομένως, βάσιμα μπορούμε νά ισχυριστούμε ότι, ο Αλέξανδρος αποτελεί τήν κορυφαία «συμπυκνωμένη ενανθρώπιση» τής διαχρονικής συνέχειας τού Ελληνισμού, από τίς «μυθικές» εποχές τού Προμηθέα, τού Διονύσου και τού Ηρακλή, μέχρι τά κλασσικά χρόνια τών φιλοσοφικών σχολών, τών Ολυμπιακών Αγώνων, τής ακμής τών τεχνών και τού ενσυνείδητου φρονήματος αυτογνωσίας, εντεύθεν δέ τής δικαιολογημένης υπερηφανείας και τής αισθήσεως πολιτισμικής υπεροχής  τών αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας.
Τό ότι ο ίδιος είχε πλήρη συνείδηση τής δικής του «συμμετοχής» σ’ αυτή τήν συνέχεια και διαχρονικότητα, είναι γεγονός καταγεγραμμένο, τόσο από τήν πληροφορία ότι συνήθιζε νά έχει κάτω από τό προσκεφάλι του τήν Ιλιάδα τού Ομήρου, όσο και από τό ότι, αποβιβαζόμενος μέ τήν πανελλήνια στρατιά του στήν Μικρά Ασία, έσπευσε -πρίν από κάθε τί άλλο- στό Ιλιον, γιά νά υποκλιθεί στό ταφικό μνημείο τού (εκ μητρός) «μυθικού» προγόνου του Αχιλλέα και ν’ ανταλλάξει τά όπλα του μέ κάποια από εκείνα τών Ομηρικών ηρώων πού φυλάσσονταν ακόμη εκεί. (Πρόκειται γιά συμβολισμούς πού προκαλούν «ανατριχίλες»…)
Ωστόσο, πρέπει εξ αρχής νά επισημάνουμε ότι, παρ’ όλο πού η κατά τών Περσών πανελλήνια εκστρατεία, τής οποίας ηγείτο ο Αλέξανδρος, είχε -πρωτίστως- χαρακτήρα τιμωρίας τους γιά όσα φοβερά διέπραξαν στίς δικές τους εκστρατείες εναντίον τών Ελλήνων κατά τόν προηγούμενο αιώνα, αλλά και η προηγηθείσα δολοφονία τού πατέρα του είναι βέβαιο ότι χρηματοδοτήθηκε μέ Περσικό χρυσό, εκείνος κάθε άλλο παρά τούς ανταπέδωσε «τά ίσα» σέ αντίποινα.
Αντίθετα, απ’ όλους τούς αρχαίους ιστορικούς συγγραφείς (Αρριανός, Στράβων, Πλούταρχος κ.λπ.), περιγράφεται ότι ο Αλέξανδρος «δίδαξε» ήθος, φερόμενος μέ πρωτοφανή σεβασμό και αποδίδοντας εξαιρετικές τιμές στήν οικογένεια τού νικημένου αντιπάλου του Δαρείου, γιά νά «εισπράξει» -μετά θάνατον- ύψιστο έπαινο εκτιμήσεως όταν, η μητέρα τού Δαρείου, η βασιλομήτωρ Συσίγαμβρις (πού είχε αντέξει τήν συντριβή από τήν δολοφονία τού γυιού της), μαθαίνοντας τόν θάνατο τού Αλεξάνδρου, έπαυσε οικειοθελώς νά παίρνει τροφή και αφέθηκε νά πεθάνει από ασιτία…
[ Και γιά νά γίνονται οι αναγκαίοι συνειρμοί και οι «συγκρίσεις» : Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά, τόν 13^ο αιώνα μ.Χ., ο Μογγόλος κατακτητής Τσεγκίς Χάν (τόν οποίο πολλοί σύγχρονοι «ερευνητές» εκθειάζουν γιά «ακαθόριστους» λόγους σκοπιμότητος…), πέρα από τίς καταστροφές και εκθεμελιώσεις δεκάδων πόλεων και τίς ανείπωτες σφαγές και λεηλασίες πού επέβαλε στούς πληθυσμούς τών ιδίων περιοχών τής Κεντρικής Ασίας, συνήθιζε νά …τρώει ωμές τίς καρδιές τών αιχμαλώτων παιδιών και εγγονών τών ηττημένων αντιπάλων του…]
Αλλά, ο Αλέξανδρος δίδαξε και συντροφικότητα, όταν λ.χ. αρνήθηκε νά πιεί και έχυσε στήν άμμο τό ελάχιστο νερό πού τού προσφέρθηκε, κατά τήν μαρτυρική πορεία τής Ελληνικής στρατιάς στήν έρημο τής Γεδρωσίας, διότι : «δέν έφθανε γιά όλο τόν στρατό του»!!!
Επίσης δίδαξε στρατιωτική εντιμότητα όταν (παραμονή τής κρίσιμης μάχης στά Γαυγάμηλα), σέ υπόδειξη τού έμπειρου στρατηγού του Παρμενίωνα, νά επιτεθούν αιφνιδιαστικά κατά τήν διάρκεια τής νύχτας, δεδομένου ότι ο περσικός στρατός ήταν αναρίθμητος, δήλωσε υπερήφανα: «Δέν κλέβω τήν νίκη»!!!
Κάποιοι «εν στρατεύσει τελούντες» ημεδαποί «ιστοριομύωπες», παραγνωρίζοντας εκ προθέσεως τίς συνθήκες υπό τίς οποίες διεξάγονταν τότε οι εκστρατείες και οι πόλεμοι, προσπάθησαν μέ «όζοντα ζήλο» νά μειώσουν τόν Αλέξανδρο, εμφανίζοντάς τον ως …«σφαγέα   τών λαών», «ιμπεριαλιστή κατακτητή» κ.λπ.
Πολλοί δέ εξ αυτών (ακόμη και πανεπιστημιακοί…), έχουν κατορθώσει -δυστυχώς- αυτές τίς ανιστόρητες και υποβολιμαίες απόψεις τους νά τίς «περάσουν» ακόμη και σέ διδακτικά εγχειρίδια, δηλητηριάζοντας τόν νού και τίς ψυχές τών διδασκομένων Ελληνοπαίδων.
Πώς όμως νά «εξηγήσουν», αυτοί οι θλιβεροί «ασπάλακες γραικύλοι», τό αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, η μνήμη εκείνου τού, δήθεν, σφαγέα τών λαών, τιμάται -ακόμη και σήμερα- μέ εξαιρετικό σεβασμό, ακριβώς από εκείνους τούς λαούς πού οι πρόγονοί τους είχαν νικηθεί συντριπτικά στό απίστευτο «διάβα» τού Ελληνα στρατηλάτη;;;
Πώς νά εξηγήσουν ότι, ακόμη και τό ιερό βιβλίο τών Μουσουλμάνων, τό «Κοράνιο», περιλαμβάνει τόν Αλέξανδρο μεταξύ τών τιμωμένων «Αγίων» τού Μωαμεθανισμού;;;
Πώς νά δικαιολογήσουν τό γεγονός ότι, σέ όλους σχεδόν τούς λαούς τής Κεντρικής Ασίας, αναπαράγονται δοξαστικά «τά έργα και οι ημέρες του», μέσα από κάθε είδους καλλιτεχνικές δημιουργίες, μέ γραπτά ή προφορικά έπη και ανιστορικές μυθοπλασίες, μέ αποκορύφωση νά υπάρχουν -ακόμη και σήμερα- αρχέγονες φυλές πού υπερηφανεύονται πώς είναι μακρινοί απόγονοι τών πολεμιστών του και πώς τά …άλογά τους είναι γόνοι τού περίφημου Βουκεφάλα!!!
H εξήγηση -βεβαίως- είναι απλή… Ο Μέγας Αλέξανδρος δέν ήταν μόνον ανυπέρβλητος ηγέτης αλλά υπήρξε και μοναδικός εκπολιτιστής και οι απόγονοι τών λαών εκείνων αντιλαμβάνονται τίς ζωογόνες πολιτισμικές συνέπειες πού είχε γιά αυτούς η επακόλουθη ένταξή τους στό -αρχαιοελληνικής θεσμικής δομής- οικουμενικό κράτος του και εν συνεχεία στά -επί μέρους- κράτη τών διαδόχων του.
Τί νά επισημάνουμε πρώτο… Ισως θά αρκούσε γιά τήν «αθανασία» του η κορυφαία έμπνευσή του γιά τήν ίδρυση δεκάδων πόλεων μέ τό όνομά του (στρατηγική αλλά και σημειολογική επιλογή…), ώστε νά «υπενθυμίζεται» σέ όλους τό ενιαίο τής οικουμενικότητος τού κράτους του. (Οπως ακριβώς και οι «προϊστορικοί» Κρήτες ονόμαζαν «Μινώες» τά λιμάνια-εμπορικούς σταθμούς τους, σέ αναφορά μέ τόν «μυθικό» βασιλέα τους, τόν Μίνωα…)
Επρόκειτο δέ περί πόλεων -μέ πρώτη τήν εν Αιγύπτω Αλεξάνδρεια- πού αποτέλεσαν πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά υποδείγματα πολιτισμένης διαβιώσεως τών ανθρώπινων κοινωνιών, μέ «Ιπποδάμειο» σχέδιο και ρυμοτομία, μέ θέατρα και στάδια, μέ βουλευτήρια και βιβλιοθήκες, μέ περικαλλείς ναούς, ξενώνες κ.λπ.
Παράλληλα, ο Αλέξανδρος επέβαλλε και τήν κατασκευή οδικών, υδρευτικών και αρδευτικών έργων μακραίωνης ωφελιμότητος, τά ερείπια τών οποίων και τά -αποκαλυπτόμενα μέ τίς ανασκαφές- ευρήματά τους, προκαλούν και σήμερα τόν παγκόσμιο θαυμασμό.
Ο ίδιος, υλοποιώντας τίς προτροπές τού σπουδαίου διδασκάλου του Αριστοτέλη, σχεδίασε και προώθησε πρωτόφαντες επιστημονικές χαρτογραφήσεις, έρευνες και γεωγραφικές εξερευνήσεις, διευρύνοντας σημαντικά τίς αντίστοιχες γνώσεις τών συγχρόνων αλλά και τών επιγόνων του.
Και όλα αυτά τά θαυμαστά και ανεπανάληπτα, εντός τής μιάς και μόνης δεκαετίας τής βασιλείας του (έτη 334 έως 323 π.Χ.), έτσι ώστε νά διαπιστώνεται ως μέγιστο ιστορικό ατύχημα ο πρόωρος και αδόκητος θάνατός του.
Ας αναλογιστούμε συνΕλληνες μιά ανάλογη πορεία τού Μεγάλου Αλεξάνδρου πρός τήν  Ευρωπαϊκή Δύση και θά αντιληφθούμε πόσο διαφορετικός θά ήταν ο κόσμος μας σήμερα, εάν επιζούσε -έστω γιά μιά 10ετία ακόμη- ο ανεπανάληπτος γυιός τού Φιλίππου, πού πέθανε -κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες «ασθενείας»- μόλις στά τριάντα τρία (33) χρόνια του.
Όμως, έστω και αυτή η ολιγόχρονη «λάμψη» του, ήταν αρκετή γιά νά τού προσδώσει η ιστορία τήν (πρωτόφαντη μέχρι τότε), επωνυμία «Μέγας» και νά καταγράψει ως ανεξίτηλα τά «ίχνη» του στήν οικουμενική μνήμη και, πρωτίστως, στήν μνήμη τών Ελλήνων, γιά τούς οποίους ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί διαχρονικά, θεμελιακό στοιχείο τής εθνικής μας μνήμης, τής συνέχειας και τής υπερηφανείας μας.
Δέν θά μπορούσαν βεβαίως νά λείψουν -ακόμη και σήμερα- οι «κρωγμοί τών κοράκων» (…) εφ’ όσον υπάρχουν διεθνή και εγχώρια κέντρα συμφερόντων τά οποία, γιά δικούς τους -διαφανείς ή αδιαφανείς- λόγους και σκοπιμότητες, προσπαθούν είτε μικρόψυχα νά τόν «αμαυρώσουν» είτε ανόητα νά προσπαθούν νά τόν «οικειοποιηθούν» !!!
Ομως, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του, εκείνοι οι φοβεροί Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θράκες, Θεσσαλοί, Αγριάνες (έστω και «πλήν Λακεδαιμονίων»…), πολεμιστές του, οι οποίοι μαζί του πορεύτηκαν «στήν άκρη τού κόσμου», έχουν περάσει πλέον στήν «στρατόσφαιρα»  τού θρύλου και η ιστορία τους  δ έ ν  μπορεί νά «ξεγραφτεί»…
Γι’ αυτό -χίλια οκτακόσια χρόνια αργότερα από τόν θάνατό του- σέ καιρούς «χαλεπούς» γιά τό έθνος μας, στήν εποχή τής αρχής τής επάρατης Τουρκοκρατίας- Ελληνες πολεμιστές, αγωνιζόμενοι γιά τήν ελευθερία τους, διακήρυξαν μέ δικαιολογημένη υπερηφάνεια τήν εκτίμηση και τήν σημασία πού απέδιδαν στήν Ελληνική -από τόν Μέγα Αλέξανδρο και τούς συμμαχητές του- καταγωγή τους, θεωρώντας, εύλογα ότι (η «κατά πνεύμα και αίμα» συνέχειά τους από αυτήν), ήταν υποχρεωτικό στοιχείο συνομολογήσεως σεβασμού «εκ μέρους τών πολεμίων» αλλά και αυτονόητου καθήκοντος ανάλογης πολεμικής  αλκής και αξιοσύνης, εκ μέρους τών ιδίων, ως αδιαμφισβήτητων απογόνων τους.
Ετσι, ο περίφημος Τουρκομάχος ήρωας τού 15^ου αιώνα, ο Γεώργιος Καστριώτης ή «Σκεντέρμπεης» (δηλαδή, σέ ελεύθερη μετάφραση : ο «Αλέξανδρος άρχων»), σέ επιστολή του πρός τόν Ιταλό πρίγκηπα τού Τάραντα, περί τής καταγωγής τών πολεμιστών του (άρα και τής προγονικής τους αξίας), έγραφε :
«…Οι πρόγονοί μας ήσαν Ηπειρώτες, δηλαδή Ελληνες, από τούς οποίους βγήκε αυτός ο Πύρρος, στήν ορμή τού οποίου μόλις μπόρεσαν νά αντέξουν οι Ρωμαίοι…»
«…Εάν δε λάβεις υπ’ όψιν σου ότι, η Ηπειρος και η Αλβανία απετέλεσαν μέρος τής αρχαίας Μακεδονίας, τότε θά πρέπει νά ομολογήσεις ότι ακόμη πιό ευγενείς υπήρξαν οι πρόγονοί μας πού, μέ επικεφαλής   τόν Μέγα Αλέξανδρο, έφθασαν νικώντας μέχρι τίς Ινδίες…»
Αυτόν τόν -υπερήφανο γιά τήν Ελληνική καταγωγή του- ανίκητο ηγέτη-πολεμιστή, η κοντόφθαλμη πολιτική σκοπιμότητα τών εθελόδουλων Κυβερνήσεων τού νεοελληνικού κράτους τόν «χάρισε» ασύνετα στήν σημερινή Αλβανία, τής οποίας αποτελεί τόν επίσημο «εθνικό» ήρωα…
Θά μπορούσαμε νά μιλάμε ατελείωτα γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο, όμως δέν νομίζετε ότι ο ίδιος έκανε «αρκετά» γιά εμάς, τούς απογόνους του;;;
Μήπως εμείς, οι σύγχρονοι Ελληνες, έχουμε παραλείψει νά κάνουμε  γι’ αυτόν μερικά -στοιχειωδώς αυτονόητα- πράγματα;;;
Ο ομιλών, θά ήθελε νά σάς ενημερώσει ότι, συνέταξε και απηύθυνε  τήν ακόλουθη επιστολή :

Αθήνα 30η Αυγούστου 2000

Πρός

Τόν Κο Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, Πρόεδρο τής Δημοκρατίας.

Τόν Κο Κωνσταντίνο Σημίτη, Πρωθυπουργό.

Τόν Κο Απόστολο Κακλαμάνη, Πρόεδρο Βουλής.

Τόν Κο Κωνσταντίνο Καραμανλή, Πρόεδρο ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Τήν Κα Αλέκα Παπαρήγα, Γεν. Γραμματέα Κ.Κ.Ε.

Τόν Κο Νίκο Κωνσταντόπουλο, Πρόεδρο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.

Τόν Κο Δημήτρη Τσοβόλα, Πρόεδρο ΔΗΚΚΙ.

Τήν Κα Γιάννα Αγγελοπούλου, Πρόεδρο Οργαν.”ΑΘΗΝΑ 2004″.

Τόν Κο Δημήτρη Αβραμόπουλο, Δήμαρχο Αθήνας.

Τόν Κο Θεόδωρο Δημητρακόπουλο, Δήμαρχο Περιστερίου

Τόν Κο Κων/νο Ασκούνη, Δήμαρχο Καλλιθέας

Τόν Κο Ιωάννη Καζάκο, Δήμαρχο Ζωγράφου

Τόν Κο Ιωάννη Μυστακόπουλο, Δήμαρχο Αιγάλεω

Τόν Κο Βασίλειο Κουκοβίνο, Δήμαρχο Ιλίου

Τόν Κο Θεόδωρο Γεωργάκη, Δήμαρχο Ηλιούπολης

Τόν Κο Γεώργιο Κουτελάκη, Δήμαρχο Ν.Σμύρνης

Τόν Κο Κων/νο Παττακό, Δήμαρχο Χαλανδρίου

Τόν Κο Παναγιώτη Τζανίκο, Δήμαρχο Αμαρουσίου

Τόν Κο Στυλιανό Λανδράκη, Δήμαρχο Γλυφάδας

—————————-

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε,

Αξιότιμε Κε Πρωθυπουργέ,

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε τής Βουλής,

Αξιότιμες Κυρίες και Κύριοι.

Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος όλων Σας είναι πολύτιμος θά προσπαθήσω   νά είμαι όσο τό δυνατόν πιό σύντομος και σαφής γιά ένα ζήτημα            τό οποίο θεωρώ σημαντικό γιά τήν Πατρίδα μας, γι’ αυτό και τό θέτω  άμεσα υπ’ όψη Σας.
Ασφαλώς γνωρίζετε ότι η πόλη τής Αθήνας στερείται μεταξύ άλλων -απαράδεκτα, θεωρώ- οιουδήποτε μνημείου αναφοράς στόν σπουδαιότερο -ανά τούς αιώνες- Ελληνα, τόν Μέγα Αλέξανδρο.
Η παράλειψη αυτή, πιστεύω ότι μπορεί και πρέπει νά εξαλειφθεί στίς ημέρες τής Αρχής Σας, εν όψει και τού ιστορικού γεγονότος τής διεξαγωγής τών Ολυμπιακών Αγώνων στήν Αθήνα, κατά τό έτος 2004.
Αιτιολογώντας τήν θέση/πρόταση αυτή επισημαίνω ότι :
1. H προσωπικότητα τού Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γνωστή και σεβαστή όχι μόνο στό σύνολο τών νεωτέρων Ελλήνων γιά τούς οποίους αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και ιστορικής μνήμης αλλά έχει και οικουμενική διάσταση, αφού είναι γνωστό ότι εκτιμάται και θαυμάζεται ή ιστορική του διαδρομή, ακόμη και σήμερα, σέ όλο τόν Κόσμο. (λ.χ. Μεταξύ άλλων, άς μή λησμονούμε ότι θεωρείται «Αγιος» κατά τό Κοράνιο…).
2. Η γνωστή «Διακήρυξή» του θά πρέπει νά θεωρείται ως τό πρώτο κείμενο μέ διαστάσεις ευρύτατης οικουμενικής κοινωνικής και πολιτισμικής προοπτικής, ασφαλώς δέ, συνδέεται άρρηκτα μέ τήν αντίστοιχη οικουμενική διάσταση πού -πρέπει νά- έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες  τής εποχής μας ως γεγονός ειρηνικής άμιλλας και αδελφοσύνης τών Λαών.
Πολύ περισσότερο μάλιστα πού, τόσο ο ίδιος ο Αλέξανδρος όσο και οι (παν)Ελληνες συμπολεμιστές του, έμειναν στήν Ιστορία ως πρότυπα μαχομένων αθλητών, αφού είναι γνωστή, όχι μόνο η εν γένει αθλητική παιδεία τών αρχαίων προγόνων μας (προέκταση τής οποίας υπήρξαν, άλλωστε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες…) αλλά και η επιμέλεια μέ τήν οποία  αθλείτο ο ίδιος ο Αλέξανδρος.
3. Η δημιουργία ενός μνημείου (πιό συγκεκριμένα προτείνω τήν δημιουργία ενός “έφιππου” ανδριάντα), γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο στήν Αθήνα, μιά πόλη πού ο ίδιος σεβάστηκε όσο καμμία άλλη λόγω τής ιστορικής και πολιτισμικής της σημασίας (παρά τό ότι αντιμετώπισε  τούς Αθηναίους στό πεδίο τής μάχης…), εκτός από τό ότι θά αποκαταστήσει μία παράλειψη ιστορικά άδικη, θά προσδώσει σημαντική  αίγλη στήν πρωτεύουσα πόλη μας και όχι μόνο.
Εάν μάλιστα καταβληθεί φροντίδα, ώστε νά συμπέσουν τά αποκαλυπτήρια τού μνημείου μέ τίς τελετές έναρξης τών Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, όταν οι προβολείς τών μέσων μαζικής ενημέρωσης όλης τής Υφηλίου θά είναι στραμμένοι στή Χώρα μας, γίνονται άμεσα αντιληπτές οι επωφελείς διαστάσεις ενός τέτοιου γεγονότος.
4. Σέ μιά εποχή έντονης αμφισβήτησης τής ιστορικής αλήθειας τό (επ’ ευκαιρία τής κατασκευής τού μνημείου του), γεγονός τής σύνδεσης τής οικουμενικής προσωπικότητος τού Μεγάλου Αλεξάνδρου μέ τήν σημερινή Ελλάδα και τούς Ελληνες τού 21ου αιώνα, πιστεύω ότι μόνο οφέλη (πολιτικά, διπλωματικά, πολιτιστικά κλπ), μπορεί νά προσφέρει στήν Πατρίδα μας και ιδιαίτερα στήν Ελληνική νεολαία, η οποία ασφαλώς και έχει ανάγκη προτύπων τέτοιου μεγέθους και σημασίας.
5. Τό κόστος κατασκευής ενός αξιόλογου μνημείου γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο, ασφαλώς και θά είναι μηδαμινό είτε εν σχέσει πρός τόν προϋπολογισμό, έστω και ενός εκ τών προγραμματισμένων Ολυμπια-κών έργων (στόν προϋπολογισμό τών οποίων προτείνω νά ενταχθεί)  είτε (σέ κάθε περίπτωση), εν σχέσει πρός τίς επωφελείς συνέπειες τής δημιουργίας του.
6. Εάν ήθελε κριθεί ότι, ο εν λόγω, προϋπολογισμός έργων είναι υπέρμετρα “φορτωμένος” και δέν θά είναι δυνατόν νά διατεθεί από εκεί τό απαιτούμενο χρηματικό ποσό, τότε προτείνω νά αναλάβουν τό  κόστος κατασκευής είτε οι (κατά τεκμήριο) δέκα μεγαλύτεροι Δήμοι   τής λεγομένης “τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης”, κατά τήν οικονομική ευχέρειά του έκαστος είτε νά συσταθεί επιτροπή συγκεντρώσεως ενός αντίστοιχου χρηματικού ποσού και στίς δύο περιπτώσεις αποτελούμενη από τούς Δημάρχους Περιστερίου, Καλλιθέας, Ζωγράφου, Αιγάλεω, Ιλίου, Ηλιούπολης, Νέας Σμύρνης, Χαλανδρίου, Αμαρουσίου και Γλυφάδας. (Χωρίς νά αποκλείεται, βέβαια, η συμμετοχή καί άλλων Δήμων/ /Δημάρχων).
7.  Στόν Δήμαρχο τής Αθήνας, ήδη επιφορτισμένο -ως εκ τού αξιώματός του- μέ υψηλά καθήκοντα σχετικά μέ τούς Ολυμπιακούς Αγώνες, ανήκει η τιμή νά διαθέσει τόν κατάλληλο χώρο γιά τήν τοποθέτηση τού μνημείου, προτείνω δέ, ως ενδεδειγμένο γιά τήν περίπτωση αυτή, τόν χώρο πού βρίσκεται αριστερά τής εισόδου τού Καλλιμάρμαρου Παναθηναϊκού Σταδίου.
Στόν χώρο αυτόν, όχι μόνο δέν υπάρχει κάτι άλλο ασύμβατο πρός τό προτεινόμενο μνημείο (αντίθετα θεωρώ ότι ο χώρος συνάδει απόλυτα…) αλλά και μέ ευχέρεια μπορούν νά συνδυασθούν οι τελετές πού θά γίνουν στό Παναθηναϊκό Στάδιο, επ’ ευκαιρία τών Ολυμπιακών Αγώνων, μέ τά αποκαλυπτήρια τού μνημείου τού Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Περαιτέρω, ο συγκεκριμένος χώρος τού «Καλλιμάρμαρου», είναι διαρκώς επίκαιρος και επισκέψιμος, σχεδόν καθημερινά από πλήθος μαθητών, τουριστών κλπ, έτσι ώστε νά υπάρχει διαρκής “αναπαραγωγή” τών ανωτέρω επιδιωκομένων ευμενών συνεπειών τής δημιουργίας τού μνημείου.
Μέ τήν ελπίδα ότι δέν έκανα κατάχρηση τού πολύτιμου χρόνου Σας, ζητώ νά στηρίξετε (κατά τήν κρίση και πρωτοβουλία Σας αλλά και μέ τίς δυνατότητες πού Σάς παρέχει τό αξίωμά Σας), τήν πρότασή μου αυτή ώστε νά πραγματοποιηθεί επ’ ωφελεία τής Πατρίδος μας, χωρίς νά τελματωθούν οι ενέργειες πού απαιτούνται γιά τήν πραγματοποίησή της.

Μέ πατριωτικούς χαιρετισμούς

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος Αθηνών

Κυρίες και Κύριοι,

Οπως βασίμως υποψιάζεστε (…) οι «απαιτούμενες ενέργειες» τίς οποίες ζητούσα νά γίνουν εκ μέρους τών ανωτέρω «ταγών» μας, όντως τελματώθηκαν και ο ομιλών απλώς έγινε αποδέκτης μόνο τριών-τεσσά-ρων (!!!) εγγράφων ή προφορικών δηλώσεων ειλικρινούς ενδιαφέροντος.
Οι περισσότεροι εκ τών ανωτέρω αποδεκτών τής επιστολής- προτά-σεώς μου, είτε «παγερά» αδιαφόρησαν, είτε μού ευχήθηκαν «καλή επι-τυχία στήν προσπάθειά μου» (…), είτε μέ παρέπεμψαν «από τόν Αννα στόν Καϊάφα».
Ετσι, τό μέν μνημείο -εθνικό χρέος- τών σύγχρονων Ελλήνων πρός   τόν μέγιστο πρόγονό μας, όπως όλοι και όλες γνωρίζετε δέν έχει -μέχρι σήμερα- κατασκευασθεί, η δέ Πατρίδα μας μάλλον έχει απωλέσει τήν μοναδική ευκαιρία -εν όψει τών Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στήν Αθήνα- τής παγκόσμιας προβολής τής ιστορικής αλήθειας περί τήν Ελληνικότητα τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και τήν -δολίως διεκδικούμενη- ονομασία τής Μακεδονίας μας από τούς -πέριξ τών βορείων συνόρων μας- άσπονδους «γείτονες» μας.
Ωστόσο συνΕλληνες και συνΕλληνίδες, εμείς δέν πρέπει νά απογοη-τευόμαστε από αυτή τήν έλλειψη διορατικότητος ή πολιτικής αβελτηρίας τών «ταγών» μας.
Και δέν πρέπει διότι, αφ’ ενός μέν -κατ’ αποτέλεσμα- θά εμφανισθούμε ότι τούς μιμούμαστε και αυτό «δέν μάς πρέπει» (…), αφ’ ετέρου δέ,  διότι ποτέ δέν είναι αργά και τό χρέος μας πρός τόν ανεπανάληπτο   πρόγονό μας, τόν Μέγα Αλέξανδρο, παραμένει και μάς καλεί νά τό  «εξοφλήσουμε».

Σάς ευχαριστώ θερμά γιά τήν προσοχή και τήν υπομονή σας.

ΜΑΡΚΟ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ – Ο ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΗΡΩΑΣ

————————————————————————–

ΠΡΟΛΟΓΟΣ – ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΕΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

Ας προσεγγίσουμε τά χρόνια τής μεγάλης Επαναστάσεως τού 1821 και άς επικεντρώσουμε τήν προσοχή μας στήν ανεκτίμητη συμβολή και τήν χρονική επικαιρότητα τής Σουλιώτικης πολεμικής παρουσίας «όπου» και «όταν» έπρεπε, διότι τά «σημαδιακά» δρώμενα τών αρειμάνιων Σουλιωτών είχαν καθοριστική σημασία γιά τήν ευόδωση τού άνισου επαναστατικού αγώνα τών -επί αιώνες σκλαβωμένων αλλά και αδιάκοπα μαχομένων γιά τήν απελευθέρωσή τους νεωτέρων Ελλήνων προγόνων μας.
Παράλληλα, θά αναδείξουμε τήν ακάματη δράση και τά στοιχεία τής προσωπικότητος ενός συγκεκριμένου Σουλιώτη ηγέτη -τού περίφημου Μάρκου Μπότσαρη- τού οποίου η πρωταγωνιστική παρουσία στούς αγώνες τών πρώτων κρίσιμων ετών τής Εθνικής Παλιγγενεσίας (1821-1823), υπήρξε τόσο πολυσήμαντη, ώστε μπορεί κανείς νά καταγράψει άφοβα (χωρίς βεβαίως νά αγνοεί ή νά υποτιμά τούς αγώνες και τίς θυσίες τών υπολοίπων αρχηγών και απλών μαχητών), ότι «προσωποποίησε» τούς αγώνες τών Σουλιωτών.
Ακόμη δέ περισσότερο διότι, η εν γένει προσωπικότητα και η δράση τού ασύγκριτου Μάρκου θυμίζει -πιό πολύ από κάθε άλλου- τούς αντίστοιχους τιτάνιους αντιΤουρκικούς αγώνες τού -«τεχνητά» λησμονημένου σήμερα- μεγάλου πολέμαρχου τού 15ου αιώνα, τού Ηπειρώτη Γεωργίου Καστριώτη-«Σκεντέρμπεη», όπως τήν περιγράφουμε στά πρώτα κεφάλαια τού βιβλίου μας.
Κατ’ αρχήν θά πρέπει νά υπενθυμίσουμε ότι, η Μεγάλη Επανάσταση τών Ελλήνων, «θεωρείται» ότι ξεκίνησε τήν 22η Φεβρουαρίου 1821, μέ τήν διάβαση τού ποταμού Προύθου (στήν μακρυνή Βεσσαραβία τής σημερινής Ρουμανίας), από τίς στρατιωτικές δυνάμεις τού ηγέτη τής «Φιλικής Εταιρείας» Αλέξανδρου Υψηλάντη και τίς άνισες συγκρούσεις τους πρός τίς εκεί Τουρκικές δυνάμεις.
(Μέ κορυφαία στιγμή τήν ηρωϊκή θυσία τού «Ιερού Λόχου» τών Ελλήνων εθελοντών-σπουδαστών, πού είχαν προστρέξει στόν επαναστατικό αγώνα μέ ένθερμο πατριωτικό ενθουσιασμό, από όλες τίς Ευρωπαϊκές χώρες…)
Παράλληλα, στόν κυρίως Ελλαδικό χώρο, ως πρώτη οργανωμένη επαναστατική ενέργεια ιστορείται η εξέγερση τών αδάμαστων Μανιατών οι οποίοι, μέ ηγέτη τόν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη σύν άλλους αρχηγούς Μανιάτικων «φαρών», καθώς και μέ «καθοδηγητική» συμβολή τού πολύπειρου στά πολεμικά «πράγματα» Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (ο οποίος τότε δ έ ν διέθετε ίδιο στράτευμα), κατέλαβαν τήν Καλαμάτα τήν 23η Μαρτίου 1821 και έσπευσαν νά στείλουν πρός τίς Κυβερνήσεις τών Ευρωπαϊκών Κρατών μία -καταλυτική σέ ύφος και περιεχόμενο- επαναστατική προκήρυξη γιά τίς αιτίες και τήν σημασία τής Ελληνικής Επαναστάσεως.
Αυτή τήν παρατήρηση -όσο και τήν προηγούμενη αναφορά μας στήν προθυμία και τήν θυσία τών «Ιερολοχιτών»- τίς υπογραμμίζουμε ιδιαίτερα διότι αποτελούν αποστομωτικές αποδείξεις γιά τήν πλήρη συνειδητοποίηση τής σημασίας («Ελευθερία ή Θάνατος»…) και τού εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα τής Επαναστάσεως, τόσο από άξιους στρατιωτικούς «ταγούς» (ασφαλώς όχι όλους…), τούς απλούς πολεμιστές πού τούς ακολουθούσαν αλλά και τήν σπουδάζουσα -στίς Ευρωπαϊκές χώρες- νεολαία, ενός λαού τυπικά «ανύπαρκτου» και όμως ικανού γιά μιά τέτοια μεγαλειώδη και συνειδητή αναγέννηση «εκ τής τέφρας» του !!!
Παράλληλα, θα πρέπει -επί τέλους- να γίνει παραδεκτό απ’ όλους, (όσους θέλουν την Ιστορία αδέκαστη και χωρίς σκοπιμότητες…) ότι, τά περί «υψώσεως λαβάρου» από τόν Ιεράρχη «Παλαιών Πατρών» Γερμανό, στήν Αγία Λαύρα τών Καλαβρύτων (και μάλιστα ανήμερα εορτής τού «Ευαγγελισμού τής Θεοτόκου»…), είναι ανιστορικά μυθεύματα και «συμπτώσεις βολικές» μόνο γιά εκείνους πού προσπαθούν μάταια νά «απεκδυθούν» από τίς -επί 400 έτη- δουλοπρεπείς γονυκλυσίες τους πρός τούς Οθωμανούς εξουσιαστές, τίς «ευσεβείς» προτροπές μιάς δουλοπρεπούς νοοτροπίας τού «τύπου»: «Σφάξε με Αγά μου, νά αγιάσω…» και (ακόμη χειρότερα), από τίς βαρειές ευθύνες γιά τούς επαίσχυντους και προδοτικούς «αφορισμούς» τών μαχομένων αγωνιστών μας.
Σέ «αποστομωτικό» άρθρο τού Σπύρου Βαρδουνιώτη (Τεύχος 34, σελ. 49, τού έγκυρου ιστορικού περιοδικού «ΤΟΤΕ»), διαβάζουμε :
«Ο Τάκης Σταματόπουλος γράφει : Στήν Αγία Λαύρα όχι μόνο δέν ύψωσε καμιά σημαία επαναστατική ο Π.Π.Γερμανός, όπως επικρατεί στίς ημέρες μας ο ποιητικός θρύλος αλλά εκεί ακριβώς εκδηλώθηκε ο φόβος τών δεσποτάδων και τών κοτσαμπάσηδων γιά τήν Επανάσταση και η απεγνωσμένη προσπάθειά τους νά τήν ματαιώσουν…
Στήν ίδια σελίδα διαβάζουμε ότι, ο Ουίλλιαμ Μύλλερ θεωρεί τό περίφημο «λάβαρο», ως «παράδοσιν ποιητικήν», ο Φιλήμων τήν θεωρεί «παχυλόν ψεύδος», ο Σπ. Τρικούπης γράφει ότι, «…ψευδής είναι η, εν Ελλάδι, επικρατούσα ιδέα, ότι εν τή μονή τής Αγίας Λαύρας ανυψώθη τό πρώτον η σημαία τής Ελληνικής Επαναστά-σεως» και -τέλος- ο Φίνλεϋ γράφει ότι: «επικρατεί η γενική γνώμη στήν Ελλάδα ότι στή μονή τής Αγίας Λαύρας κήρυξαν τήν Επανάσταση τού 1821. Αυτό δ έ ν είναι αλήθεια…»
Εμείς, επικαλούμενοι αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία, «καταθέτουμε» ότι, η επανα-κατάληψη τού Σουλίου τήν 12η Δεκεμβρίου 1820, μετά από συνθήκες τών Σουλιωτών ηγετών Νότη και Μάρκου Μπότσαρη -οι οποίοι ήσαν ήδη ορκισμένα μέλη τής «Φιλικής Εταιρείας», επομένως και συνειδότες τής επιδιωκόμενης παλιγγενεσίας, μέ τόν πολιορκημένο στά Γιάννενα, Αλή-Πασά και (συνακόλουθα), η «επίσημη» κήρυξη πολέμου από τούς Σουλιώτες κατά τών Σουλτανικών στρατευμάτων, είναι η πραγματική έναρξη τής μεγάλης Επαναστάσεως τών Ελλήνων γιά τήν απελευθέρωσή τους από τόν αβάστακτο και μακραίωνο Τουρκικό ζυγό.
Γιά τό ζήτημα αυτό γράφει και o Ελληνας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος στό κορυφαίο βιβλίο του, «Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους» (Κεφ. Η’):
«Οι Σουλιώται νοήσαντες ότι φενάκη ήτο η, περί αποδόσεως τής πατρίδος τους, υπόσχεσις τού Ισμαήλ Πασόμπεη, συννενοήθησαν διά τού Μάρκου Βότσαρη μέ τόν Αλή.»
«Οθεν, ότε ο Βότσαρης απήτησε τήν παραχώρησιν τού, υπό τών οπαδών τού Αλή, κατεχομένου έτι Σουλίου, ο Αλής ηναγκάσθη να αποδεχθή τίς προτάσεις αυτού…»
«Συνομολογήθη ούτω η συμμαχία και τήν 3η Δεκεμβρίου 1820, εγκατέλειπον οι Σουλιώται τό Οσμανικόν στρατόπεδον, ουχί βεβαίως ίνα σώσωσι τόν Αλήν, άλλ’ ίνα δώσωσι τό σύνθημα τής μεγάλης -σύμπαντος τού Εθνους- Επαναστάσεως, ήτις από ετών παρεσκευάζετο διά τών ενεργειών τής Φιλικής Εταιρείας μεθ’ ής εγκαίρως είχον συννενοηθή ό τε Βότσαρης και οι άλλοι τών Σουλιωτών αρχηγοί…»
Τήν ίδια άποψη εκφράζει ο εμβριθής Ηπειρώτης ιστορικός Βασίλης Κραψίτης, στό βιβλίο του «Σουλιώτικα Ανάλεκτα» (Εκδοση 1971) :
«Από αυτή τήν ημερομηνία, τήν 12η Δεκεμβρίου 1820, πού οι Σουλιώτες, μυημένοι στήν Φιλική Εταιρεία, πολεμούν τά Σουλτανικά στρατεύματα, αρχίζει πραγματικά η Ελληνική Επανάσταση…»
Και όντως, οι πολεμικοί αγώνες τών Σουλιωτών στήν συγκεκριμένη περίοδο, από τήν επανεγκατάστασή τους στό πάτριο οροπέδιο (τό οποίο είχαν αναγκασθεί νά εγκαταλείψουν υπό δραματικές συνθήκες λιμοκτονίας τόν Δεκέμβριο τού έτους 1803), δ έ ν είχαν μ ό ν ο τήν συμβολική σημασία τής απελευθερώσεως τών πρώτων Ελληνικών εδαφών και τής -έκτοτε- αναγκαίας υπερασπίσεώς τους.
Από στρατηγική έποψη εμπεριείχαν και τήν -μέσω αυτής- πολύ σπουδαιότερη σημασία τής «αγκιστρώσεως» σημαντικότατων Σουλτανικών δυνάμεων στήν Ηπειρο, γιά όσο περισσότερο χρόνο αυτό ήταν κατορθωτό.
Και τούτο διότι, οι τεράστιες εκείνες στρατιωτικές δυνάμεις τών Τούρκων και τών Μoυσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων τους, οι οποίες είχαν συγκεντρωθεί στό βαθύπεδο τών Ιωαννίνων και στίς γύρω -στρατιωτικά σημαντικές- περιοχές τής Ηπείρου, μέ στόχο τήν συντριβή τής ανταρσίας τού αποστάτη τής «Υψηλής Πύλης», τού διαβόητου Αλή-Πασά (μετά τόν «εγκλωβισμό» του στό κάστρο τών Ιωαννίνων μέχρι και τήν δολοφονία του, τήν 21η Ιανουαρίου 1822), θά ήσαν πλέον διαθέσιμες νά «καταπνίξουν» τήν Ελληνική επανάσταση στά ίδια τά επαναστατικά «κέντρα» της, δηλαδή τήν Πελοπόννησο και τήν Στερεά Ελλάδα.
Τό ότι αυτή, η επιδιωκόμενη από τούς Τούρκους -βάσει επιμελημένου από τό Σουλτανικό Επιτελείο, στρατηγικού σχεδίου- ολέθρια δέ γιά τήν Ελληνική επανάσταση, «εφιαλτική» εξέλιξη δ έ ν συνέβη, οφείλεται κατά κύριο λόγο στούς αδιάκοπους αγώνες, τήν απίστευτη πολεμική δράση και τήν -ενσυνείδητα πατριωτική- αυτοθυσία τών Σουλιωτών.
Πράγματι, οι Σουλιώτες, γνωρίζοντας τά συγκεκριμένα πεδία τών δράσεών τους «σάν τήν παλάμη τους» και μαχόμενοι αδιάκοπα «νυχθημερόν» επί 22 μήνες, δέν άφησαν τά Σουλτανικά στρατεύματα νά «πάρουν ανάσα», είτε επιτιθέμενοι στά στρατόπεδά τους, είτε αποκλείοντας» τά «περάσματα» και αιφνιδιάζοντας τίς εφοδιοπομπές τους, είτε αιχμαλωτίζοντας και εξοντώνοντας φρουρές ολόκληρες, έφεραν τούς Τούρκους ηγήτορες -Ισμαήλ Πασόμπεη και Χουρσίτ Πασά- κυριολεκτικά σέ απόγνωση και απελπισία.
Επισημαίνουμε ότι, τά γεγονότα εκείνα άρχισαν και εξελίχθηκαν στά ιστορικά εδάφη τής Ηπείρου γύρω από τό Σουλιωτικό οροπέδιο, ΠΡΙΝ ΣΥΜΒΕΙ η παραμικρή επαναστατική ενέργεια σέ οποιοδήποτε άλλο σημείο τού υπόδουλου Ελλαδικού χώρου αλλά και -στήν συνέχεια- αδιάκοπα και παράλληλα μέ τούς επαναστατικούς αγώνες τών λοιπών Ελλήνων στήν Πελοπόννησο, στήν Ρούμελη, στήν Μακεδονία, στά νησιά τού Αιγαίου, στήν Κρήτη και όπου αλλού οι σκλαβωμένοι «Γραικοί» ή «Ρωμιοί» έσπασαν τίς αλυσσίδες τους.
Είναι πράγματι συγκλονιστικό τό χρονικό τών πολεμικών αγώνων τών Σουλιωτών στήν συγκεκριμένη κρίσιμη περίοδο.
Οι αλλεπάλληλες διαδοχικές επιθέσεις τών Σουλτανικών Τουρκικών δυνάμεων και τών Μουσουλμάνων Αλβανών μισθοφόρων τους στά Σουλιωτοχώρια αποτύγχαναν επί μήνες, μέ συντριβή μέχρις εξευτελισμού τών επιτιθεμένων, οι δέ συνεχείς προτάσεις τους γιά διαπραγματεύσεις, μέ άκρως ελκυστικά υλικά ανταλλάγματα, απορρίπτονταν από τούς Σουλιώτες μέ αυταπάρνηση και υψηλή συναίσθηση ευθύνης γιά τήν εθνική σημασία πού είχε η εξακολούθηση -«πάση θυσία»- τής απίστευτης αντιστάσεώς τους.
Μόλις τόν Σεπτέμβριο 1822, δηλαδή μετά από 22 μήνες αδιάκοπων μαχών, οπότε η έλλειψη τροφών και πολεμοφοδίων έκανε ανθρωπίνως αδύνατη τήν συνέχιση τών πολεμικών επιχειρήσεων, οι Σουλιώτες, μετά από έντιμες συμφωνίες, αναγκάσθηκαν (γιά 2η φορά σέ 18 χρόνια…), νά εγκαταλείψουν μέ σπαρακτικό πόνο ψυχής, τά δοξασμένα και αιματοποτισμένα βράχια τους.
Μέχρι τότε όμως, η Επανάσταση στόν νότιο Ελλαδικό χώρο, είχε ήδη εδραιωθεί και οι επαναστατημένοι Ελληνες τού Μωριά και τής Ρούμελης, μπορούσαν πλέον ν’ αντιμετωπίσουν μέ επιτυχία τά Σουλτανικά στρατεύματα πού, απαλλαγμένα από τόν «βραχνά» τών Σουλιωτών, «κατηφόριζαν» απειλητικά εναντίον τους.
Ωστόσο, οι Τούρκοι είχαν λογαριάσει «λάθος» θεωρώντας ότι, παίρνοντας τό Σούλι, θα είχαν θέσει εκτός μάχης και τούς Σουλιώτες…
Οι απροσκύνητοι εκείνοι πολεμιστές, αφού μεταφέρθηκαν -κατόπιν συνθηκών- μέ Αγγλικά πλοία στήν Κεφαλλονιά (όπου υπέστησαν επί μήνες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τούς πάντοτε δόλιους και «φραγκοφονιάδες» Αγγλους πού τούς απογύμνωσαν ακόμη και από τά περίφημα χρυσά στολίδια τών δοξασμένων αρμάτων τους…), «ασφάλισαν» τά γυναικόπαιδα και τούς τραυματίες τους στό οχυρό νησάκι Κάλαμος -έναντι τής Λευκάδας- και έσπευσαν ν’αντιμετωπίσουν τούς Τούρκους νοτιότερα, στήν κρίσιμη περιοχή τής Αιτωλοακαρνανίας όπου (έχοντας ως έδρα τό Μεσολόγγι), είχε εγκατασταθεί η Διοίκηση τής Δυτικής «Χέρσου» Ελλάδας υπό τόν Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.
Θά αναφερθούμε στήν συνέχεια σέ συγκεκριμένα συμβάντα τής περαιτέρω πολε-ικής δράσεως τών Σουλιωτών αλλά -πρός τό παρόν- περιοριζόμαστε νά κατα-γράψουμε ότι -έκτοτε και συνεχώς- οι ακατάβλητοι Σουλιώτες αποτέλεσαν τόν «σκληρό» πυρήνα τών Ελληνικών επαναστατικών δυνάμεων, μαχόμενοι αδιάκοπα και πάντοτε αναλαμβάνοντας τίς κρισιμότερες αποστολές, ώσπου στό τέλος τού Αγώνα, τό έτος 1828, καταμετρήθηκαν και -από 2.000 άνδρες πολεμιστές- είχαν απομείνει μόνον 200 !!!

MAΡΚΟ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ – ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ «ΣΚΕΝΤΕΡΜΠΕΗ»

Πρίν προχωρήσουμε στό σημαντικό αυτό κεφάλαιο τού βιβλίου μας, θά πρέπει νά επισημάνουμε και νά διευκρινίσουμε ότι, οι Σουλιώτες δ έ ν υπήρξαν στρατός «ατάκτων», ούτε μάχονταν άνευ σχεδιασμού, όπως νομίζουν κάποιοι.
Αντίθετα, η πολύχρονη εμπειρία τους σέ συνεχείς πολεμικές συγκρούσεις, τούς είχε διδάξει στόν υπέρτατο βαθμό, αφ’ ενός τήν αυτοπειθαρχία πού απαραίτητα πρέπει νά διαθέτει ένας «επαγγελματίας» πολεμιστής αλλά και τήν ομαδική πειθαρχία πού απαιτείται νά έχει μιά πολεμική ομάδα, υπακούοντας χωρίς αντίρρηση στούς ηγέτες της, εφαρμόζοντας βεβαίως (και) τίς -κατά περίπτωση- ιδιαίτερες (και συχνά εκπληκτικά ευρηματικές…), τακτικές πού οι αδιάκοποι πόλεμοι τούς είχαν μάθει νά εφαρμόζουν, σχεδόν «γονιδιακά».
Ποιοί ηγέτες όμως θά μπορούσαν νά είναι αποδεκτοί και αδιαμφισβήτητοι από τέτοιους πολεμιστές, μέ τόση ατομική και ομαδική εμπειρία, ικανότητες, φήμη, εγωϊσμό και υπερηφάνεια, εκτός από τούς άριστους.
Μοναδικός δέ -μεταξύ «πλειάδας αρίστων»- ένας ιστορείται πώς υπήρξε στήν ηγεσία τών Σουλιωτών αλλά και σ’ όλη τήν Ηπειρο, από τήν μακρινή εποχή τού Σκεντέρμπεη μέχρι τά χρόνια πού περιγράφουμε και αυτός δέν ήταν άλλος από τόν αξεπέραστο Μάρκο Μπότσαρη.
Αυτό τό «τέκνο τής ανάγκης και ώριμο τέκνο τής οργής» (κατά τό γνωστό ποίημα τού Κώστα Βάρναλη, ο «Οδηγητής»…), γεννήθηκε στό Σούλι τό έτος 1790 και ήταν γυιός τού Κίτσου Μπότσαρη, αρχηγού τής μεγάλης «φάρας» τών Μποτσαραίων, μετά από τήν δολοφονία τού πρωτότοκου αδελφού του Δημήτρη -«Τούσια»- Μπότσαρη, ήρωα τών πολέμων 1792-1796. (Από δηλητηριασμένη γούνα πού τού έστειλε ως «δώρο» ο -πάντοτε δόλιος- Αλή-Πασάς…)
Είχε μεσολαβήσει η αυτοκτονία -μέ δηλητήριο- τού παλαίμαχου πατέρα τους, τού έκπτωτου πολέμαρχου Γιώργη Μπότσαρη, τραγικά μετανοιωμένου γιά τήν εσφαλμένη -έως προδοτική- απόφασή του νά αποσύρει τήν «φάρα» τών Μποτσαραίων από τό Σούλι, λίγα χρόνια πρίν από τήν τελική επίθεση τού Αλή-Πασά κατά τό έτος 1803, αδυνατίζοντας σημαντικά τήν κοινή άμυνα και συντελώντας καίρια στήν πτώση τού Σουλίου. (…)
Στήν εφηβική του ηλικία -μόλις 14 ετών- ο Μάρκος βίωσε τραυματικά τόν αποδεκατισμό τής «φάρας» του τόν Απρίλιο 1804, στόν «Σέλτσο» (Βυζαντινό Μοναστήρι σέ απόκρημνη περιοχή στό ορεινό Ραδοβύζι τής Αρτας), όπου κατέφυγαν διωκόμενοι οι Μποτσαραίοι μαζί μέ άλλες μικρότερες «φάρες» πού τούς ακολουθούσαν και όπου, ύστερα από ηρωϊκή αντίσταση επί τέσσερις (4) μαρτυρικούς μήνες, απέναντι σέ 10πλάσιες δυνάμεις Τουρκαλβανών, έγιναν ολοκαύτωμα στά τρομερά φαράγγια και τούς απροσπέλαστους γκρεμούς τού «Ασπροπόταμου» (Αχελώου).
Από εκεί, διαφεύγοντας μόλις τήν αιχμαλωσία (κρυμμένος ο Μάρκος επί ημέρες μέ τόν πατέρα του Κίτσο και εξήντα (60) περίπου διασωθέντες Μποτσαραίους και άλλους Σουλιώτες, σέ απρόσιτη σπηλιά πάνω από τόν αδιάβατο Αχελώο), κατόρθωσαν νά διασωθούν από τά αποσπάσματα τών Τουρκαλβανών πού τούς αναζητούσαν μανιωδώς και καθοδηγούμενοι από τούς ελάχιστους τοπικούς συμμαχητές τους (μεταξύ τών οποίων ο Γεώργιος Κοσσυβάκης, απώτερος πρόγονος τού γράφοντος), νά κρυφθούν αρχικά στό χωριό Μπότση στά σπίτια τών Κοσσυβακαίων, εν συνεχεία στόν Βάλτο και -τέλος- στήν Πάργα, όπου «ανταμώθηκαν» μέ τούς υπόλοιπους Σουλιώτες και τούς ελάχιστους επιζώντες συγγενείς τους.
Τά τραγικά γεγονότα τής -παρ΄ολίγον ολοκληρωτικής- εξοντώσεως τών Μποτσαραίων στόν «Σέλτσο», περιγράφονται μέ πολλές λεπτομέρειες από πλειάδα τοπικών συγγραφέων, όπως λ.χ. ο Δημήτριος Καρατζένης από τά Τζουμέρκα, στό βιβλίο του : «Η μάχη τού Σέλτσου» – Αθήνα 1970 αλλά και ο Αριστείδης Σχισμένος από τό Ραδοβύζι, στό εντυπωσιακό σέ λεπτομέρειες βιβλίο του : «Τό ολοκαύτωμα τών Σουλιωτών στό Σέλτσο» – Αθήνα 2004». Γράφει σχετικά ο Αριστείδης Σχισμένος :
«Οι Μποτσαραίοι είχαν βοήθεια και υποστήριξη μόνο από τίς οικογένειες τών Αντωνάκηδων τής Γρέβιας και τών Κοσσυβακαίων τής Μπότσης (σημερινής Μεγαλόχαρης), οι οποίοι ήσαν εχθροί άσπονδοι τού Αλή-Πασά και θερμοί υποστηρικτές τών Σουλιωτών…».
«Οι Κοσσυβακαίοι επέδειξαν μεγάλη στοργή και αδελφικό ενδιαφέρον γιά τούς ολίγους επιζήσαντες Μποτσαραίους, τούς οποίους περιέθαλψαν και φιλοξένησαν στήν Μπότση, εν συνεχεία τούς οδήγησαν στό Σύντεκνο τού Βάλτου, στόν τοπικό οπλαρχηγό Καπετάν-Σωτήρη και από εκεί τούς φυγά-δευσαν σώους στήν Πάργα…».
(Γιά τήν ιστορία, άς μάς επιτραπεί νά καταγράψουμε ότι, στά επόμενα χρόνια -μετά τά δραματικά γεγονότα τού έτους 1804- Μποτσαραίοι και Κοσσυβακαίοι «συμπεθέρεψαν», γόνοι δέ τών δύο οικογενειών συμπολέμησαν τόσο κατά τίς μάχες τής Επαναστάσεως τού 1821-1827 όσο και μετέπειτα, στίς επαναστάσεις τής Ηπείρου τών ετών 1854, 1866 και 1878 αλλά και στόν Α’ Βαλκανικό πόλεμο 1912-1913, στίς μάχες γιά τήν απελευθέρωση τών Ιωαννίνων.
Ιδέτε σχετικά : 1. Κων/νου Διαμάντη, «ΟΙ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΙΣ ΑΥΤΩΝ», Αθήναι 1962, 2. Κ. Δ. Στεργιόπουλου, «ΤΟ ΜΙΚΤΟΝ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ», Αθήναι 1968 αλλά και 3. Μιλτιάδου Δ. Σεϊζάνη, ΕΚΔ. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ : «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ 1878 ΕΝ ΗΠΕΙΡΩ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΙΑ», Εν Αθήναις 1878).
Ωστόσο, από τήν Πάργα -κατά τό ίδιο έτος 1804- οι διασωθέντες Σουλιώτες πέρασαν στήν Κέρκυρα και τούς Παξούς όπου εγκαταστάθηκαν και παρέμειναν γιά χρόνια, προσπαθώντας νά επιβιώσουν και ν’ ανασυντάξουν τίς δυνάμεις τους.
Ιστορείται ότι, εκεί στήν Κέρκυρα, ο Μάρκος Μπότσαρης, πού είχε μάθει γραφή και ανάγνωση στό Βουλγαρέλι τής Αρτας (κατά τό διάστημα τών ετών 1800-1803), μέ τήν ενηλικίωσή του -τό έτος 1808- κατατάχθηκε στά «Ναπολεόντεια» Γαλλικά στρατεύματα πού είχαν ήδη καταλάβει τά Ιόνια νησιά.
Στίς πολεμικές επιχειρήσεις τών Γαλλικών στρατευμάτων (υπό τόν Στρατάρχη Μπερτιέ), εναντίον τών Άγγλων, ο Μάρκος απέδειξε πολύ γρήγορα τά ηγετικά και πολεμικά του προσόντα, οι δέ Γάλλοι εκτιμώντας τα, τόν προήγαγαν -μόλις σέ ηλικία 22 ετών- στόν βαθμό τού Ταγματάρχη, γεγονότα πού τόν «εφοδίασαν» μέ πολύτιμη επιτελική εμπειρία, γνώση τής σύγχρονης πολεμικής τακτικής αλλά και διεισδυτική θεώρηση τής διεθνούς πολιτικής «ατμόσφαιρας» τής εποχής του.
Τήν πρώϊμη πολιτική εμπειρία του κατέγραψε ο Μάρκος σέ σωζόμενη χειρόγραφη προκήρυξή του, όπου διορατικά επισημαίνει και «προειδοποιεί» :

«Οπου κυματίζει η Αγγλική σημαία, οι λαοί είναι δούλοι…».

Μετά τήν ήττα τού Ναπολέοντα και τήν αποχώρηση τών Γάλλων από τά Ιόνια νησιά κατά τό έτος 1814, ο Μάρκος Μπότσαρης ιδιώτευσε στήν Κέρκυρα, όπου και παντρεύτηκε μέ τήν Χρυσούλα, θυγατέρα τού οπλαρχηγού Χριστάκη Καλόγερου από τήν Πρέβεζα, μέ τήν οποία απέκτησε τόν μοναχογυιό του Δημήτρη (1815) και τρείς θυγατέρες, τήν Βασιλική (1818), τήν Αναστασία (1820) και τήν Αικατερίνη-Ρόζα (1822), αργότερα περίφημη σέ όλη τήν Ευρώπη γιά τήν εξαίσια -αρχαιοελληνική- καλλονή της.
Στά χρόνια μεταξύ 1818-1819, ο Μάρκος Μπότσαρης μυήθηκε (κατά πάσα πιθανότητα από τόν Χριστόφορο Περραιβό), στήν «Φιλική Εταιρεία» και έκτοτε πρέπει νά προετοιμάζονταν «πάση δυνάμει» γιά όσα προέβλεπε ότι θά επακολουθούσαν, αφού είχε «συλλάβει» τήν ιδέα νά συντάξει «Λεξικό τής Ρωμαίικης και τής Αρβανίτικης», προφανώς διαβλέποντας από τότε τήν αναγκαιότητα γλωσσικής συνεννοήσεως και -εν συνεχεία- τήν δυνατότητα στρατιωτικής συνεργασίας τών Ηπειρωτών -Ελλήνων και Αλβανών από κοινού- εναντίον τών Τούρκων. (Τό «λεξικό» αυτό διασώζεται μέχρι σήμερα στό πρωτότυπο στήν Εθνική Βιβλιοθήκη τών Παρισίων).
Πράγματι, τήν Ελληνο-Αλβανική συμμαχία πού οραματίσθηκε ο Μάρκος Μπότσαρης (πιθανότατα ως αναβίωση τής θρυλικής στρατιάς τού «Σκεντέρμπεη»), κατόρθωσε νά τήν πραγματοποιήσει στίς αρχές τού έτους 1821, τά δέ γεγονότα της εξελίχθηκαν ως εξής :
Τόν Νοέμβριο τού έτους 1820, ο Μάρκος μαζί μέ τόν παλαίμαχο θείο του Νότη Μπότσαρη, επικεφαλής πολυαρίθμων Σουλιωτών κατέφθασαν έξω από τά πολιορκημένα Γιάννενα ως «σύμμαχοι» τών Σουλτανικών στρατευμάτων εναντίον τού παλαιού άσπονδου εχθρού τους Αλή-Πασά, αξιώνοντας ως αντάλλαγμα γιά τήν συμμαχία τους, τήν επιστροφή τους στό Σούλι.
Τό Σούλι ήλεγχαν -τότε- στρατεύματα πιστά στόν προκηρυγμένο Πασά τών Ιωαννίνων, οχυρωμένα σέ σειρά φρουρίων, περιμετρικών τού Σουλιώτικου οροπεδίου αλλά και στήν ίδια τήν «καρδιά» του, τήν δυσπρόσιτη «Κιάφα».
Επειδή όμως, οι Τούρκοι Πασάδες «κωλυσιεργούσαν» στήν εκπλήρωση τής δεσμεύσεώς τους, ο Μάρκος επιδεικνύοντας καίρια διπλωματική οξυδέρκεια και εκμεταλλευόμενος πρός όφελος τών Σουλιωτών τήν εμφύλια διαμάχη τών Οθωμανών, μετά από μυστικές επαφές μέ τόν έγκλειστο στό κάστρο τών Ιωαννίνων (και απελπισμένο από τίς -εις βάρος του- στρατιωτικές εξελίξεις…), Αλή-Πασά, άλλαξε τολμηρά στρατόπεδο μέ πολύτιμο αντάλλαγμα, τήν παραδοχή από τόν Αλή, τής άμεσης επανεγκατάστασης τών Σουλιωτών στό Σούλι.
(Κατά εκπληκτική χρονολογική σύμπτωση τήν 12η Δεκεμβρίου 1820, δηλαδή, ακριβώς δέκα επτά (17) χρόνια μετά τήν τραγική «έξοδό» τους από εκεί, τήν 12η Δεκεμβρίου 1803 !!!)
Ιστορείται ότι, η αποχώρηση τού Σουλιώτικου σώματος από τό Σουλτανικό στρατόπεδο τών Ιωαννίνων δέν έγινε κρυφά αλλά «ημέρα μεσημέρι», μέ τίς σημαίες «ανοιχτές» και τόν Μάρκο Μπότσαρη επικεφαλής, μέ τό σπαθί στό χέρι νά προκαλεί μεγαλόφωνα και ονομαστικά σέ «προσωπική» μονομαχία τούς αρχηγούς τών Τουρκικών και Αλβανικών στρατιωτικών σωμάτων πού παρακολουθούσαν αμήχανα και από τούς οποίους κανένας δέν τόλμησε ν’ αντιπαρατεθεί μαζί του.
Λέγεται ότι κάποιος από αυτούς, εκφράζοντας τήν απροθυμία όλων τους γιά μιά τέτοια -φονική- μονομαχία, τού αντιγύρισε :
«Αν είσαι εσύ τρελλός ωρέ Μάρκο, εμείς δεν τρελλαθήκαμε ακόμη…».
Ο ιστορικός Κων/νος Βακαλόπουλος, στό μνημειώδες βιβλίο του, «ΗΠΕΙΡΟΣ» (Εκδόσεις Αφών Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 230 επ.), γράφει :
«Διατηρώντας στό εξής ίσες αποστάσεις, τόσο απέναντι στήν «Πύλη» όσο και απέναντι στόν Αλή-Πασά, οι Σουλιώτες επέτυχαν, μέ τήν μέθοδο αναζήτησης ανταλλαγμάτων, νά τούς παραδοθεί και τό οχυρό φρούριο τής Κιάφας (Απρίλιος 1821), γεγονός ιδιαίτερης σημασίας γιά τούς μελλοντικούς αγώνες τους…»
«Παρά τά τεράστια προβλήματα πού αντιμετώπιζαν λόγω τού ασφυκτικού τουρκικού κλοιού και τού -από τούς Αγγλους- ναυτικού αποκλεισμού τών Ηπειρωτικών παραλίων ως τόν Αμβρακικό, καθώς και τής κατοχής τής Πάργας και τής περιοχής τής Τσαμουριάς, οι Σουλιώτες πέτυχαν να σταθμίσουν τά οφέλη από τήν διαπάλη τής «Πύλης» και τού Αλή-πασά και -μέ αξιοθαύμαστη οξυδέρκεια και διορατικότητα- ν’ αξιοποιήσουν άριστα τήν εσωτερική κρίση τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ουσιαστικά εκείνοι ήσαν οι πρώτοι πού έδωσαν τό έναυσμα γιά τόν αγώνα τής εθνεγερσίας…»
«Τήν διοίκηση τού Σουλίου ανέλαβε 8μελές συμβούλιο από εκπροσώπους τών επιφανέστερων οικογενειών, μέ πρόεδρο τόν Νότη Μπότσαρη και γενικό στρατιωτικό αρχηγό τόν Μάρκο Μπότσαρη».
Τότε λοιπόν, μέ τήν ολοκλήρωση τής επανεγκατάστασης τών Σουλιωτών στά γνώριμα «λημέρια» τους και παράλληλα μέ τήν προσπάθεια οργανώσεως τών συμπατριωτών του γιά μακροχρόνιο πόλεμο, ο Μάρκος (συνεπικουρούμενος από τόν θείο του Νότη Μπότσαρη και άλλους αρχηγούς από τίς πλέον σημαντικές «φάρες», όπως τούς : Ζυγούρη Τζαβέλα, Γιωργάκη Δράκο, Λάμπρο Βέϊκο, Τούσα Ζέρβα, Γιώτη Νταγκλή, Θανάση Φωτομάρα, Γιάννη Κουτσονίκα κ.λπ.), συνέστησε αντιΤου-ρκική συμμαχία μέ τούς επιφανείς Μουσουλμάνους Αλβανούς οπλαρχηγούς : Αγο Βασιάρη, Ταχήρ Αμπάζη, Ελμάζ Μέτζο Μπόνο, Σουλεϊμάν Μέτο και Αγο Μουχαρδάρη, οι οποίοι ήσαν οι επικεφαλής τών -μέχρι τότε- πιστών στον Αλή-Πασά, Αλβανικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Η συμμαχία εκείνη, η οποία επισημοποιήθηκε τόν Σεπτέμβριο τού 1821 μέ τήν συμμετοχή τών κυριώτερων Αρτινών και Ακαρνάνων οπλαρχηγών, προέβλεπε τήν συγκέντρωση όλων σχεδόν τών επαναστατικών δυνάμεων τής Δυτ. Ελλάδος στό Κομπότι και στό Πέτα και τόν συντονισμό τής δράσεώς τους μέ τούς Σουλιώτες και τούς Αλβανούς συμμάχους τους, μέ άμεσο στόχο τήν οργάνωση τής πολιορκίας και καταλήψεως τής Αρτας.
Μάλιστα, στά τέλη Οκτωβρίου τού 1821 πραγματοποιήθηκε στό κεφαλοχώρι Πέτα γενική συνέλευση οπλαρχηγών (Σουλιωτών, Αλβανών και Ελλήνων τής Αρτας και τής Ακαρνανίας), όπου επαναβεβαιώθηκε ο «ακατάλυτος δεσμός» τους στόν κοινό αγώνα κατά τών Οθωμανών δυναστών.
Δυστυχώς, τό γεγονός τής επισημοποίησης τής συμμαχίας, προκάλεσε τήν δυσφορία ορισμένων «στενόμυαλων» πολιτικών και -κυρίως- τού υπερφίαλου «Φαναριώτη» Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, οι οποίοι ενεργώντας «εν σχεδίω» δέν άργησαν νά τήν σαμποτάρουν και -τελικά- σέ συνάρτηση πρός άλλους αρνητικούς παράγοντες, νά τήν διαλύσουν. (…)
Ωστόσο, σ’ εκείνη τήν γενική συνέλευση τών Ελλήνων και Αλβανών συμμάχων οπλαρχηγών / πολεμιστών, στήν οποία πρωτοστάτησε ο Μάρκος Μπότσαρης, συμμετείχαν από τήν πλευρά τών Ελλήνων οι επιφανείς οπλαρχηγοί : Γώγος Μπακόλας, Γεώργιος Βαρνακιώτης, Αλέξης Βλαχόπουλος, Γεώργιος Καραϊσκάκης, Γιάννης Μακρυγιάννης, Ανδρέας Ισκου, Γιαννάκης και Μήτρος Κοτελίδας και άλλοι λιγώτερο γνωστοί όπως οι : Πεσλής, Γιολδασαίοι, Κώστας Οικονόμου, Γεώργιος Κοσσυβάκης, Αναγνώστης Λαβδαριάς και άλλοι, οι οποίοι είχαν ήδη στό επαναστατικό «ενεργητικό» τους τίς σημαντικές μάχες και νίκες τής «Λαγκάδας» και τού «Σταυρού» Θεοδωριάνων.
Στήν ενότητα τής εν λόγω συμμαχίας συνετέλεσε καταλυτικά η πρωτοβουλία-χειρονομία τού Μάρκου νά συμφιλιωθεί μέ τόν Γώγο Μπακόλα, ο οποίος ήταν ο ηθικός αυτουργός τής δολοφονίας τού πατέρα του, Κίτσου Μπότσαρη. (…)
Ο ιστορικός Κ.Βακαλόπουλος, στό βιβλίο του «ΗΠΕΙΡΟΣ», γράφει :
«Η πολιορκία τής Αρτας ξεκίνησε στά μέσα Νοεμβρίου 1821. Υπήρξε ένας ανελέητος και φονικός αγώνας, μιά τρομερή αντιπαράθεση μεταξύ 4.000 επιτιθεμένων Ελλήνων και Αλβανών, απέναντι σέ 12.000 αμυνόμενους Τούρκους, κατά τήν οποία οι Σουλιώτες έδειξαν γιά μιά ακόμη φορά τήν απαράμιλλη αυτοθυσία τους και, αφού εξουδετέρωσαν την αντίσταση τών Τούρκων, τούς υποχρέωσαν νά περιοριστούν στό κάστρο τής Αρτας…».
Ολες οι ιστορικές πηγές συμφωνούν ότι, η στρατηγική δεινότητα και η αεικίνητη δράση τού Μάρκου Μπότσαρη στόν πολύμηνο αυτόν πόλεμο (από τόν Δεκέμβριο 1820 μέχρι τόν Σεπτέμβριο 1822), ο -υπολογισμένα- «τρελλός» ηρωϊσμός του, η άφθαστη πολεμική τακτική του, τά ιδιοφυή στρατιωτικά τεχνάσματά του και οι τεράστιες απώλειες πού προκάλεσε στούς Τούρκους η ακατάπαυστη δράση του, «εκτόξευσαν» τήν φήμη του ως στρατιωτικού ηγέτη και η επαναστατημένη Ελλάδα «πληροφορήθηκε» ότι, είχε ήδη τόν πολέμαρχό της.
Αλλά και οι Αλβανοί σύμμαχοί του απέδιδαν στόν Μάρκο πρωτοφανή σεβασμό και εκτίμηση και δέν αμφισβητούσαν τήν πρωτοκαθεδρία του στίς -κοινές- πολεμικές επιχειρήσεις τους κατά τών Τούρκων.
Δυστυχώς γιά τήν Επανάσταση (αλλά και τίς μακροπρόθεσμες -μέχρι και σήμερα- ΕλληνοΑλβανικές σχέσεις…), εκείνη η πολύτιμη στρατιωτική συμμαχία πού εμπνεύσθηκε ο Μάρκος Μπότσαρης και αναβίωνε -σέ κρίσιμες στιγμές γιά τόν αντιΤουρκικό αγώνα- τήν ανίκητη «Στρατιά τού Σκεντέρμπεη», διαλύθηκε μέ αφορμή μιά σειρά «ανόητων» αλλά και -πρόδηλα- υποβολιμαίων ενεργειών.
Στίς -μόλις απελεύθερες- περιοχές τής Δυτικής Ελλάδος, υστερόβουλοι Δεσποτάδες και φανατισμένοι καλόγεροι προέτρεψαν (άλλως δέν φρόντισαν νά αποτρέψουν…), τούς «μεθυσμένους» από τίς πρώτες πολεμικές επιτυχίες επαναστατημένους Ελληνες, νά συλήσουν και νά καταστρέψουν Μουσουλμανικά τζαμιά. (Πολλά μάλιστα, τά μετέτρεψαν ακόμη και σέ σταύλους…)
Ακόμη χειρότερο -ασφαλώς δέ προσχεδιασμένο- γεγονός ήταν τά αιματηρά έκτροπα πού συνέβησαν τότε εις βάρος άοπλων Μουσουλμάνων Αλβανών.
Ο ιστορικός Κων/νος Βακαλόπουλος αναφερόμενος στά θλιβερά εκείνα συμβάντα, γράφει :
«Η ελληνοαλβανική συμμαχία ….κατέρρευσε έπειτα από τό αιματηρό γεγονός τής σφαγής Αλβανών αμάχων, εκ μέρους εκείνων οι οποίοι αντιτάσσονταν στήν ελληνοαλβανική πολεμική σύμπραξη.»
Σέ κάθε περίπτωση, τά απαράδεκτα εκείνα γεγονότα διαπίστωσε ο απεσταλμένος τών Αλβανών συμμάχων τού Μάρκου Μπότσαρη, ο παλαίμαχος οπλαρχηγός Ταχήρ Αμπάζης, πού είχε συμμετάσχει σέ αποστολή κοινής Ελληνο-Αλβανικής επιτροπής στό Μεσολόγγι και επιστρέφοντας εξοργισμένος, ενημέρωσε τούς ομοφύλους και ομοθρήσκους του οι οποίοι, μαζί μέ τούς Σουλιώτες συμμάχους τους, πολιορκούσαν τήν Τουρκοκρατούμενη Αρτα.
Ολοι μαζί τότε, οι Αλβανοί οπλαρχηγοί εύλογα «μένεα πνέοντες», αποφάσισαν νά διαλύσουν τήν ΕλληνοΑλβανική συμμαχία. Πιστοί όμως στήν «μπέσα» πού είχαν δώσει (Αλβανικός «λόγος τιμής» γιά ανακωχή) και έντιμα φερόμενοι, ενημέρωσαν τούς Νότη και Μάρκο Μπότσαρη νά σπεύσουν ν’ απομακρυνθούν διότι, από εκείνη τήν στιγμή, θά λογίζονταν αντίπαλοι.
Η εξέλιξη αυτή υπήρξε μεγάλο δυστύχημα διότι, εκείνοι οι «σκληροτράχηλοι» Μουσουλμάνοι πολεμιστές, αναίτια προσβεβλημένοι στήν θρησκευτική τους πίστη, τήν προέταξαν έναντι τής εθνικοφυλετικής -Ηπειρωτικής- συγγενείας χάριν τής οποίας είχαν συμμαχήσει εγκάρδια μέ τούς Σουλιώτες και, στερούμενοι πλέον ιδεολογικού κινήτρου, επανήλθαν -εκόντες, άκοντες- στήν προηγούμενη συνήθη κατάστασή τους, ως επαγγελματιών μισθοφόρων τών Οθωμανών αυθεντών τους.
Εκτοτε οι Ελληνες «τούς βρήκαν μπροστά τους» στίς περισσότερες μάχες, καθ’ όλη τήν διάρκεια τής Επαναστάσεως, «ματώνοντας» αμοιβαία μέχρις αποδεκατισμού, πρός μεγάλη ικανοποίηση τών Τούρκων αλλά και τών διαφόρων «χαρτογιακάδων» και «Φαναριωτών» πού εξυπηρετούσαν τά διαιρετικά σχέδια τών Ευρωπαϊκών μεγάλων δυνάμεων τής εποχής. (Αγγλίας, Αυστρίας τών Αψβούργων, Γαλλίας τών Βουρβώνων και Ρωσίας τών Τσάρων…)
Χάριν τής σφαιρικής -διδακτικής- γνώσης πού πρέπει νά έχουμε οι Ελληνες γιά τά συμβάντα τής τρομερής εκείνης εποχής και τών αμείλικτων γεωπολιτικών συμφερόντων «πού παίζονταν στις πλάτες» τών επαναστατημενων προγόνων μας, θά πρέπει νά θεωρούμε ως βέβαιο γεγονός ότι, τά μίσθαρνα όργανα τών Ευρωπαϊκών εξουσιαστικών δυνάμεων, κυρίως όμως τών Αγγλικών -εφ’ όσον Αγγλοι ήσαν, τόσο ο «στόλαρχος» Κόχραν όσο και ο «στρατηγός» Τσώρτς, τούς οποίους επέβαλλαν ως αρχηγούς τών Ελληνικών ναυτικών και χερσαίων δυνάμεων, παραμερίζοντας «ετσιθελικά» τούς μπαρουτοκαπνισμένους Ελληνες ηγήτορες- ήσαν εκείνοι πού (εάν δέν διοργάνωσαν…), ασφαλώς και συνήργησαν στήν δολοφονία τού ήρωα Γεωργίου Καραϊσκάκη.
Τό θλιβερό γεγονός τού θανάτου τού Καραϊσκάκη συνέβη ακριβώς τήν προηγουμένη ημέρα τής προβοκατόρικης μάχης «Αναλάτου» (πεδινή περιοχή τού Π.Φαλήρου), τόν Απρίλιο 1827, η οποία επέφερε τήν προσχεδιασμένη καταστροφή τών οργανωμένων Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων, εφ’ όσον υποχρεώθηκαν -χωρίς τόν πολύπειρο αρχηγό τους- ν’ αντιμετωπίσουν πεζοί σέ ανοιχτό πεδίο και χωρίς κάλυψη πυροβολικού, τό επίλεκτο και πολυάριθμο Τουρκικό ιππικό και -αναίτια- νά συντριβούν μέ τεράστιες απώλειες.
Στήν ίδια εκείνη άνιση αντιπαράθεση τής τραγικής μάχης τού «Αναλάτου», αποδεκατίστηκε μαχόμενος ηρωϊκά και απελπισμένα -προκειμένου να καλύψει την πανικόβλητη υποχώρηση τών λοιπών Ελλήνων- ο «ανθός» τών εναπομεινάντων Σουλιωτών πολεμιστών.
Μεθοδεύτηκαν δέ έτσι τά πράγματα, επειδή ο απρόβλεπτος «γυιός τής καλογριάς» μέ τήν ιδιοφυή στρατηγική του, είχε απρόσμενα απελευθερώσει σέ ελάχιστο χρόνο σχεδόν όλη τήν «Ρούμελη» (Στερεά Ελλάδα), τήν οποία -όμως- οι ισχυροί τής Ευρώπης δ έ ν τήν προόριζαν γιά τμήμα τής απελεύθερης Ελληνικής επικράτειας και -επομένως- «έπρεπε» τό μέν νικηφόρο μέχρι τότε Ελληνικό στράτευμα νά κατατροπωθεί και νά διαλυθεί, ο δέ ανυπότακτος ηγέτης του, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, νά τεθεί «εκτός μάχης».
Εν όψει όλων αυτών, εκτιμούμε ότι και ο εμπνευστής εκείνης τής …«ανίερης» Ελληνοαλβανικής συμμαχίας τού 1821, ο άδολος Μάρκος Μπότσαρης, μόνον εξ αιτίας τού προώρου θανάτου του «γλύτωσε» είτε από μιά δολοφονία σάν τού Καραϊσκάκη είτε -αργότερα- από μιά μετεπαναστατική καταδίκη «εις θάνατον», όπως εκείνη τών Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα.
Πράγματι, όπως τά επίσημα κείμενα τής «Ιεράς Συμμαχίας» τών απολυταρχών τής Ευρώπης αποκαλύπτουν, αυτοί είχαν ήδη αποφασίσει «πρίν από μάς, γιά μάς», ανεχόμενοι τήν ύπαρξη -μόνο- μιάς ημιανεξάρτητης Ελλάδας, «μικρής και φόρου υποτελούς στόν Σουλτάνο». (…)
Επομένως είναι πρόδηλο ότι, θα ανέτρεπε τά «διαιρετικά» και «πυροσβεστικά» σχέδιά τους, μιά απροόπτη αντιΤουρκική επαναστατική σύμπραξη Ελλήνων και Αλβανών και η συνεπακόλουθη «επούλωση» τών μεταξύ μας «πληγών» τού παρελθόντος, η οποία -ασφαλώς- θά προήγαγε συνθετικές προσεγγίσεις τών δύο Λαών και εντεύθεν «μή ελεγχόμενες» κοινές αξιώσεις και διεκδικήσεις μας, σέ βάρος τού «μεγάλου ασθενούς», όπως χαρακτηρίζονταν -τότε- η παραπαίουσα Οθωμανική αυτοκρατορία.
Αλλά και οι δόλιοι Τούρκοι, οι οποίοι θεωρούσαν επικίνδυνους τούς Αλβανούς μισθοφόρους τους, μετά τό τέλος τών μαχών τής Ελληνικής επαναστάσεως περί τό έτος 1828 -οπότε πλέον και δέν τούς χρειάζονταν- τούς εξόντωσαν ύπουλα στά «Βιτώλια» (Μοναστήρι), τής βόρειας Μακεδονίας, όπου τούς προσκάλεσαν, δήθεν γιά να πάρουν τούς καθυστερημένους μισθούς τους. (…)
Τό ίδιο άδοξο τέλος είχαν επιφυλάξει οι άσπονδοι Τούρκοι, στούς αρχηγούς τών Αλβανών μισθοφόρων τους και μετά τό τέλος τών «Ορλωφικών», κατά τό έτος 1778, στό Ναύπλιο.
Και τότε τούς κάλεσαν γιά νά εισπράξουν -δήθεν- τήν οφειλόμενη μισθοδοσία τους μέσα στήν «Ακροναυπλία» και, συλλαμβάνοντας έναν-έναν τούς εισερχόμενους πολεμιστές, τούς αποκεφάλιζαν και πέταγαν τά ακέφαλα σώματά τους κάτω από τό κάστρο, γι’ αυτό ακόμη και σήμερα, η συγκεκριμένη περιοχή στό Ναύπλιο ονομάζεται «Αρβανιτιά», εξ’ αιτίας εκείνης τής άνανδρης σφαγής…

(Αθεράπευτες αλλά και «διδακτικές» γιά όλους μας -Ελληνες και Αλβανούς- διαχρονικές Τουρκικές εγκληματικές δολιότητες…)

Παράλληλα, από τά γεγονότα εκείνα επιβεβαιώθηκε, γιά άλλη μιά φορά, η κατα-στροφική συνέπεια τού «άσκεφτου» θρησκευτικού δογματισμού και τών ιστορικών «παρενεργειών» του (εθνικοφυλετική διάσπαση και διχόνοια, πολιτισμική οπισθοδρόμηση, βαρβαρότητα, αμβλύνοια και -βεβαίως- «δικαίωμα» γιά εξωτερική στρατιωτικοπολιτική χειραγώγηση…), στήν συγκεκριμένη δέ περίπτωση τής διαλύσεως τής ΕλληνοΑλβανικής συμμαχίας, αποδείχθηκε η ολέθρια συνέπεια τού εξισλαμισμού, πού -«μέ τό γιαταγάνι» και τούς παντοειδείς εκβιασμούς- είχαν επιβάλλει οι Οθωμανοί Τούρκοι στούς υπόδουλους Βαλκανικούς λαούς.
Ωστόσο, οι ακάματοι Σουλιώτες -παρά τήν απροόπτη και δυσάρεστη εκείνη εξέλιξη- δέν δίστασαν νά συνεχίσουν σχεδόν μόνοι τους τό βαρύ επαναστατικό έργο πού είχαν αναλάβει και οι μάχες εναντίον τών Σουλτανικών στρατευμάτων αλλά και -δυστυχώς- κατά τών πρώην συμμάχων τους, τών Μουσουλμάνων Αλβανών μισθο-φόρων, συνεχίστηκαν ακατάπαυστες.
Θά αρκούσε η απαρίθμηση και μόνο τών ιστορικών Ηπειρωτικών τοποθεσιών, όπου οι λιγοστοί αλλά «φρενιασμένοι» Σουλιώτες, υπό τήν απαράμιλλη ηγεσία τού Μάρκου Μπότσαρη, έγραψαν μοναδικές σελίδες ασύγκριτων ηρωϊσμών, γιά νά γίνει αντιληπτή η πολεμική/επαναστατική εποποιία τους και τό μέγιστο όφελος γιά τήν Ελληνική Επανάσταση τής «παγιδεύσεως» εκεί, γύρω από τό Σούλι, τεράστιων Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Ας τίς μνημονεύσουμε : Στούς Κουμτζιάδες (όπου αιφνιδίασαν και διέλυσαν μεγάλη Τουρκική εφοδιοπομπή), στά «Πέντε Πηγάδια» (όπου ο Μάρκος με τετρακόσιους Σουλιώτες, παρέσυρε σε ενέδρα και συνέτριψε δύναμη τεσσάρων έως πέντε χιλιάδων Τούρκων), στήν Ρηνιάσα (όπου κατέλαβε μέ αιφνιδιασμό και χωρίς απώλειες τό ομώνυμο φρούριο), στό χωριό Βαργιάδες (εκδιώκοντας άμεσα τους Τούρκους πού τό είχαν καταλάβει), στούς Δραμεσούς (όπου αντιμετώπισε δύο χιλιάδες «Γενιτσά-ρους» και τούς διέλυσε), στήν Πλάκα (όπου έτρεψε σέ φυγή μεγάλο Τουρκικό στρατιωτικό σώμα.)
Εν συνεχεία δέ και πάλι στούς Βαργιάδες (όπου ο Μάρκος αντιμετώπισε και καταδίωξε μέχρι τά Γιάννενα δύο χιλιάδες Τούρκους), πάλι στούς Κουμτζιάδες, όπου μέ ενέδρα αντιμετώπισε τόν Χασάν πασά τής Αρτας, επερχόμενο μέ χίλιους «Ντελήδες» (ιππείς) και πολλαπλάσιους πεζούς Τούρκους, αποτρέποντας τόν εφοδιασμό τού Τουρκικού στρατοπέδου στά Γιάννενα και ακόμη στήν Μπογόρτσα, στήν Ολύτσικα, στά Πλάγια, στά Λέλοβα, στήν πολιορκία τής Αρτας και στό Κομπότι.
Σ’ αυτή τήν τελευταία μάχη στό Κομπότι, εναντίον ισχυρού Τουρκικού σώματος ιππικού, περιγράφεται ότι :
«Ο Μάρκος Μπότσαρης εις τήν μάχην αυτήν ηνδραγάθησε τόσον, ώστε, όταν ηθέλησε μετά τήν μάχην νά αποθέση τήν αιμοσταγή σπάθην του, παρετήρησαν ότι η παλάμη του είχε κολλήσει από τό αίμα εις τήν λαβήν της…». (Φ.Πουκεβίλ : «Ιστορία τής Ελληνικής Επαναστάσεως», Εκδόσεις «ΜΑΤΙ».)
Ο Απόστολος Δασκαλάκης, Καθηγητής τού Πανεπιστημίου Αθηνών, σέ ομιλία του κατά τό έτος 1973 («Μνήμη Σουλίου», Εκδόσεις «ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΙΟΥ», Αθήναι 1978), κατέθεσε ότι :
«Αι καταπληκτικαί αυταί, εντός ελαχίστου σχετικώς χρονικού διαστήματος, επιτυχίαι τού Μάρκου, οφειλόμεναι όχι μόνον εις τήν απαράμιλλον γενναιότητά του αλλά και εις τό στρατηγικόν του δαιμόνιον, τήν οργάνωσιν κατασκοπευτικού δικτύου τών κινήσεων τού εχθρού, τό ακούραστον και αεικίνητον τών δυνάμεών του και τάς, μετά κυκλωτικών κινήσεων, θυελ-λώδεις αιφνιδιαστικάς επιθέσεις, είχον κινήσει τόν θαυμασμόν όλων τών εν επαναστάσει Ελλήνων αλλά και τόν τρόμον τών Τούρκων.»
Είναι μοναδικής ιστορικής αξίας τά γεγονότα τών πολυήμερων πολεμικών επιχειρήσεων (από 16ης Μαϊου μέχρι 2ας Ιουνίου 1822), κατά τίς οποίες οι ηγήτορες τών Σουλτανικών δυνάμεων, Χουρσίτ Πασάς και Ομέρ Βρυώνης, επικεφαλής τριών «φαλάγγων» Τουρκαλβανικών στρατευμάτων, συνολικής δυνάμεως -περίπου- 12.000 ανδρών, εξοπλισμένων ακόμη και μέ κανόνια, επιτέθηκαν μέ σφοδρότητα εναντίον τού Σουλιώτικου οροπεδίου.
Γνώριζαν τήν απουσία τού Μάρκου Μπότσαρη, πού βρίσκονταν στό Ελληνικό στρατόπεδο τού Κομποτίου και ήσαν αποφασισμένοι νά «ξεμπερδεύουν μιά και καλή» μέ τούς Σουλιώτες, ώστε νά μπορέσουν νά ξεκινήσουν τήν εκστρατεία τους στήν νοτιοδυτική Στερεά Ελλάδα και εν συνεχεία στήν Πελοπόννησο, όπως προέβλεπε τό στρατηγικό σχέδιο τού Σουλτανικού επιτελείου.
Τό «ΤΙ» συνέβη στόν πόλεμο εκείνο, πού αντιμετωπίστηκε από πλευράς Σουλιωτών μόνο μέ 600 (…) Σουλιώτικα ντουφέκια και σπαθιά, μάς τό διηγούνται σέ επιστολή τους, οι ίδιοι οι …«δράστες» τής Τουρκικής πανωλεθρίας, γιά νά γίνει αντιληπτή από κάθε έναν -έστω και αδαή περί τά πολεμικά- πόσο ανεκτίμητη υπήρξε η Σουλιώτικη «συνεισφορά αίματος», σ’ εκείνους τούς πρώτους κρίσιμους αγώνες τής Ελληνικής επαναστάσεως. (Θεωρούμε ότι πρόκειται -κυριολεκτικά- περί «μνημείου έργων και λόγων»…) :
«Φιλογενέστατε αδελφέ μας Καπετάν Μάρκο, αδελφικώς σέ ασπαζόμεθα. 1822 Ιουνίου 6, Κάστρον Κιάφας.
«Σάς ειδοποιούμεν γιά τά τρέχοντα από εδώ. Η ορμή τού εχθρού εστά-θηκεν εις τάς αρχάς τολμηρή και μέ βίαν μεγάλην, όπού εστοχάσθησαν μέ τρείς, μέ τέσσαρας ημέρας, νά τελειώσουν τό έργον τους.
Ο Θεός μάς εφώτισε … και εμάσαμεν και ημείς τήν δύναμίν μας όλην εις τήν Κιάφα, και τούς αντιστάθημεν μέ στήθος και τούς εκάμαμεν νά χάσουν τήν ελπίδα όπού εστοχάζοντο. Κοντά εις αυτά εμοιράσθησαν και έπιασαν τούς τόπους ολοτρίγυρα μέ τά μισώρια.».
«…Επί πλέον έκαμαν ένα τερτίπι ο Χουρσίτ πασάς μέ τόν Ομέρ πασά και μέ τόν Αγον είς τάς 29 Μαίου, τήν Δευτέραν πρίν ξημερώση είς τάς ώρας τής νυκτός, και παίρνουν από όλα τά στρατεύματα τους εκλεκτούς ως έξη χιλιάδας και ο ίδιος Ομέρ πασάς μέ τόν Αγον, και ερρίφθηκαν επάνω μας νά μάς πάρουν τόν Αβαρίκον και τό νερόν, και μέ τόσον άχτι οπού μάς εβάρεσαν δύο και τρείς φοραίς τά ταμπούρια μέ τά χέρια.»
«…Εβαστάξαμεν τόν πόλεμον όλην τήν ημέραν, και ταίς δύο ώραις τής νυκτός τούς ερριφθήκαμεν επάνω τους, ή νά χαθώμεν όλοι ή νά τούς εβγάλωμεν, και τόσην απορροπήν τούς έδωσεν ο Θεός, οπού δέν είδαν ένας τόν άλλον πού έκαμεν, οπού ολίγον έλειψεν νά πιάσωμεν και τόν Ομέρ Πασά ζωντανόν και τόν Αγον…»
«…Εικοσιμίαν ώρας ο πόλεμος έγινεν ακατάπαυστος, κοντά απ’ αυτό τούς εβγάλαμεν από τήν Σαμονίβα μέ μεγάλην τρομάραν τους και τούς ερρί-ξαμεν από τά βράχια κάτω, και εσκοτώθησαν εις τούς κρημνούς οι περισ-σότεροι παρά από τά τουφέκια…»
«Όλα αυτά εστάθησαν διά νυκτός, από τήν πρώτην ημέραν οπού ήλθαν οι εχθροί έως τήν σήμερον γίνεται πόλεμος ακατάπαυστος, μέρα-νύκτα, ξεχωριστά μέ τόπια και κουμπαράδες…».
«Λοιπόν αδέλφια μή χάσετε τόν καιρόν, ότι πολλά πράγματα μάς στενο-χωρούν, όπού οι άνθρωποί μας σάς τά παρασταίνουν εις πλάτος…».
«Τό ασκέρι οπού είναι τριγύρω μας όλον, καθώς στοχαζόμεθα, ως δέκα χιλιάδες νά είναι…». «Μένομεν εις τήν αδελφικήν αγάπην.» (Υπογραφαί) : Ο πατήρ σου Νότης Μπότζαρης, Ζυγούρης Τζαβέλας, Τούσιας Ζέρβας, Νασόφιος Γουμάρας».
Η εκπληκτική αυτή επιστολή-πολεμική ανταπόκριση εμπεριέχεται στό βιβλίο τού Δημητρίου Καρατζένη : «Η ΠΡΟΣ ΗΠΕΙΡΟΝ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟ 1822» – Αθήνα 1980) και -ως φαίνεται- κρίθηκε «επικίνδυνη» ώστε νά περιληφθεί σέ κάποιο διδακτικό βιβλίο Ιστορίας γιά τά Ελληνόπουλα. (…)
Ωστόσο (όπως ασφαλώς θά παρατήρησε ο αναγνώστης), στήν επιστολή αυτή, «πρωτοκαθεδρία» στίς υπογραφές τών επί κεφαλής Σουλιωτών κατέχει ο περίφημος Νότης Μπότσαρης και είναι αναγκαίο, γιά τήν πληρέστερη κατανόηση τών καται-γιστικών εκείνων γεγονότων, ν’ αναφερθούμε και σ’αυτή τήν «Ομηρική» Σουλιώτικη μορφή.
Πρόκειται γιά τόν αμέσως νεώτερο αδελφό τού Κίτσου Μπότσαρη και (όπως προείπαμε), θείο τού Μάρκου, πού ήταν γεννημένος εν έτει 1757 και -κατά τήν έναρξη τής επαναστάσεως τού 1821- ήταν ήδη 64 ετών.
(Δηλαδή γηραιότερος κατά δεκατρία χρόνια από τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ονομαζόμενο κατ’ ευφημισμόν «Γέρο», αφού είχε γεννηθεί τό έτος 1770, κατά τήν επανάσταση τών «Ορλωφικών»…)
Ο Νότης Μπότσαρης είχε ζήσει ως τότε μιά απίστευτα περιπετειώδη ζωή, από τά συμβάντα τής οποίας αξίζει ειδικά ν’ αναφερθούν, η εξαιρετική πολεμική δράση του στούς πολέμους τών Σουλιωτών κατά τού Αλή Πασά (1792-1800), η αιχμαλωσία του από τούς Τουρκαλβανούς στόν «Σέλτσο» τό 1804, ενώ ήταν αναίσθητος και ημιθανής από τούς «σπαθισμούς» πού είχε λάβει μαχόμενος και, εν συνεχεία, η μυθιστορηματική απόδρασή του από Τουρκικό φρούριο-φυλακή όπου βρέθηκε έγκλειστος.
Ακόμη, καταγράφεται η «θητεία» του ως …θαλασσινού κουρσάρου στίς Σποράδες, μαζί μέ άλλους Ηπειρώτες, Θεσσαλούς και Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς, υπό τήν αρχηγία τού θρυλικού Νικοτσάρα και τού παπά-Βλαχάβα, ως και λοιπά πολλά «θρυλούμενα»…
Ομως και κατά τήν Επανάσταση τού 1821, παρά τήν προχωρημένη ηλικία του, ο «Γέρο-Νότης», όχι μόνο δέν είχε αποσυρθεί «στήν γωνιά του» (όπου «γωνιά» στήν Ηπειρο, αποκαλείται η εστία φωτιάς, δηλαδή τό τζάκι…) αλλά συμμετείχε πρωταγωνιστικά στίς επικές μάχες πού περιγράφουμε.
Γιά τήν εκτίμηση πού είχαν οι Σουλιώτες στήν μοναδική πολεμική του εμπειρία και τόν νηφάλιο χαρακτήρα του, ο Νότης Μπότσαρης αναγνωρίζονταν ως ο σεβάσμιος «Νέστορας» τών Σουλιωτικών δυνάμεων και βέβαια, υπήρξε πολύτιμος «επιτελικός» σύμβουλος τού πολέμαρχου ανηψιού του Μάρκου, στόν οποίο και απευθύνεται υπογράφοντας τήν παραπάνω επιστολή, μέ τήν «τρυφερή» υπόμνηση τής -πρός εκείνον- ιδιαίτερης στοργής του : «Ο πατήρ σου»…
Ο Νότης Μπότσαρης ήταν πασίγνωστος ως φοβερός «νυκτομάχος» και αυτή η πολεμική φήμη του έμεινε «βαθειά χαραγμένη» στήν μνήμη τών Τουρκαλβανών αντιπάλων του πού τόν …«υπέστησαν», ακόμη και σέ δημοτικό τους τραγούδι τό οποίο αρχίζει ως εξής : «Νατ αί ζεζ σί Νώτη», δηλαδή : «Mαύρη είν’ η νύχτα σάν τόν Νότη»…
(Δεδομένης και τής μελαμψής μορφής του, «γονιδιακά» χαρακτηριστικής σέ πολλούς Μποτσαραίους αφού και ο αδελφός του Κίτσος αναφέρεται σέ άλλο δημοτικό τραγούδι ως …«αυτός ο Μαυρομούρης» (!!!) άν και -σέ αντίθεση πρός αυτούς- ο Μάρκος περιγράφεται ως ξανθός. – Ιδέτε Κ.Δ.Στεργιόπουλου : «Τό Mικτόν Ηπειρωτικόν Στράτευμα», Αθήναι 1968 και Δ.Καρατζένη : «Η Μάχη τού Σέλτσου».)
Η ηγετική συμβολή τού Νότη Μπότσαρη, στήν επαναστατική εποποιία τού 1821 ήταν συνεχής σέ όλη τήν διάρκειά της και -εκτός τών άλλων- ορίστηκε «ασυζητητί» ως Γενικός Αρχηγός τής Φρουράς τού Μεσολογγίου κατά τήν τελευταία δραματική πολιορκία, έχει δέ μείνει θαυμαστή η προσωπική -«μέ τά κουμπούρια στά χέρια»- ένοπλη διάσωσή του (σέ ηλικία 70 ετών…), κατά τήν θρυλική Εξοδο, τόν Απρίλιο 1826, όπου ηγείτο τής μιάς από τίς τρείς φάλαγγες τών «Ελεύθερων Πολιορκη-μένων».
(Οφείλουμε εδώ νά καταγράψουμε -ως μνήμονες ιερών προγόνων- ότι κατά τήν «Εξοδο» τού Μεσολογγίου διεσώθησαν μαχόμενοι, ο αναφερόμενος και παραπάνω οπλαρχηγός Γεώργιος Κοσσυβάκης μέ τόν -τότε- νεαρό γυιό του Ιωάννη (δίς προπάππο τού γράφοντος), καθώς και ο γενναίος οπλαρχηγός Αναγνώστης Λαβδαριάς, επίσης από τήν Μπότση τού Ραδοβυζίου. (Ιδέτε, Δημ. Καρατζένη : «Κατάλογος Αρτινών Αγωνιστών στην Επανάσταση τού 1821», Αθήνα 1969).
Κατά τήν συγκεκριμένη χρονική περίοδο πού περιγράφουμε, ο γέρο-Νότης έχει μείνει στό Σούλι ως πολέμαρχος «στό πόδι» τού Μάρκου (ο οποίος -όπως προεί-παμε- βρίσκονταν στό εκστρατευτικό Ελληνικό στρατόπεδο τού Κομποτίου) και όπως αποδεικνύεται από τήν εκπληκτική επιστολή πού παραθέτουμε, «καλά κρατεί».
Ωστόσο, γιά τίς μάχες εκείνων τών ημερών διασώθηκε και μία ακόμη αποκαλυπτική επιστολή-αναφορά τών μαχομένων νυχθημερόν (υπό τόν Νότη Μπότσαρη), Σουλιωτών, όπου περιγράφονται μέ αδρότητα, φοβερά συμβάντα τού -τότε- πολέμου αλλά και η καίρια συμβολή σ’αυτά τών γυναικών τού Σουλίου. (Ιδέτε Δημητρίου Καρατζένη : «Η ΠΡΟΣ ΗΠΕΙΡΟΝ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΟ 1822» – Αθήνα 1980) :
«Από τινος χρόνου οι άπιστοι φαίνονται φοβούμενοι να πλησιάσουν τά όρη μας, η δέ ποσότης τών φονευθέντων παρ’ ημών βαρβάρων εν σχέσει πρός τό ολιγάριθμον τών δυνάμεών μας είναι απίστευτος».
«Αι γυναίκες ημών, αίτινες είναι ωπλισμέναι μόνον διά σφενδόνης, εφόνευσαν αρκετάς εκατοστύας εξ’ αυτών. Τό σύνταγμά των εσχάτως ηχμαλώτισε Τούρκους εβδομήκοντα δύο, τούς οποίους, οδηγήσασαι εις Κιάφαν, άπαντας απεκεφάλισαν χωρίς ούτε έναν εξ’ αυτών νά δυνηθώμεν ν’αποσπάσωμεν εκ τών χειρών των…».
«Τά παλληκάρια μας αφ’ ετέρου, μέγαν συνέλαβον αριθμόν Τούρκων αλλά και ολμοβόλων και οβίδων μετά τεσσάρων κανονίων εκστρατείας.
Τοιαύτα είναι τά κυριώτερα συμβεβηκότα τά, από 20 μέχρι 30 Ιουνίου, διατρέξαντα… Κιάφα τήν 3η Ιουλίου 1822.».
Όμως, εκείνη η αδιάκοπη πάλη τών Σουλιωτών ως προκεχωρημένης εμπροσθοφυλακής τών επαναστατικών Ελληνικών δυνάμεων, διεξάγονταν παράλληλα και εκτός τών ορίων τού Σουλίου, είναι δέ μοναδική σέ ύφος η περιγραφή -από τόν Γάλλο διπλωμάτη και συγγραφέα Πουκεβίλ- τής μάχης πρός κατάληψη τής Αρτας, τόν Νοέμβριο τού έτους 1821.
Εκεί, οι πεζοί Σουλιώτες έχοντας απέναντί τους πολυάριθμο Τουρκικό ιππικό, πέρασαν τόν Αραχθο ποταμό μέ επικεφαλής τόν Μάρκο Μπότσαρη, ιππεύοντας ή κρατώντας ο καθένας από τήν …ουρά ένα βουβάλι από τά άφθονα κοπάδια πού έβοσκαν τότε στις όχθες τού ποταμού και επετέθησαν στούς κατάπληκτους Τούρκους ιππείς, τά άλογα τών οποίων αφηνίασαν και τούς παρέσυραν σέ άτακτη φυγή !!!
Iδού η περιγραφή αυτής τής πρωτοφανούς «βουβαλοϊππομαχίας» από τήν «Ιστορία τής Αναγεννήσεως τής Ελλάδος», F.Pouqueville, Eκδ. ΜΑΤΙ, σελ.193):
(Ο Μάρκος) «…διατάσσει παλληκάρια τινά αυτού νά ωθήσωσιν έμπροσθεν αυτών αγέλην βουβάλων, ήν είχεν συναθροίσει επί τούτω και ρίπτεται εντός τού ποταμού, κραυγάσας όπως ακολουθήσωσιν αυτόν…». «Πάντες ρίπτονται εις τά ρείθρα τού Ινάχου (Αράχθου) και τό στράτευμα αυτού, τό δέ κολυμβών τό δέ ανηρτημένον επί τών βουβάλων…, εξέρχεται από τήν υψηλήν όχθην τού χωρίου Μαρέτι…».
«Ωθούντες τούς βουβάλους οι Σουλιώται, οίς έπονται, ανά χείρας τήν σπάθην κραδαίνοντες διασχίζουσι τό εχθρικόν ιππικόν, όπερ ετράπη εις φυγήν εκ τών ωθήσεων τών ζώων εκείνων, άτινα αι πληγαί και ο φοβερός κρότος τών πυροβόλων όλως εξηγρίωσαν…».
Από τήν ίδια μάχη περιγράφεται τό εκπληκτικό προσωπικό κατόρθωμα τού φημισμένου Αθανασίου -«Τούσα»- Δ.Μπότσαρη (πρωτοξάδελφου τού Μάρκου), ο οποίος εισέβαλε ολομόναχος σέ ένα «πυργόσπιτο» όπου ήσαν οχυρωμένοι πολυάριθμοι Τουρκαλβανοί, οι οποίοι στήν «θέα του» και στό άκουσμα τής εισβολής του, «πηδούσαν» απ’ τά παράθυρα γιά νά μήν τόν αντιμετωπίσουν !!!
Τήν επομένη ημέρα, οι Αλβανοί αρχηγοί έστειλαν αγγελιοφόρο στόν Μάρκο και ζήτησαν -«μπέσα γιά μπέσα»- νά τούς επισκεφθεί ο Τούσας στό στρατόπεδό τους γιατί ήθελαν νά τόν γνωρίσουν από κοντά. Θαρραλέα εκείνος τούς επισκέφθηκε και εκείνοι, καμαρώνοντας τό λεβέντικο παράστημά του, τόν γέμισαν πολύτιμα δώρα, προσφορά στήν παλληκαριά του!!!
Κάθε Έλληνας γονέας, πρέπει νά επισκεφθεί μέ τά παιδιά του τό Ιστορικό Μουσείο τών Αθηνών, πού βρίσκεται επί τής οδού Σταδίου, όπισθεν τού «έφιππου» αδριάντα τού Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μεταξύ τών πολύτιμων ιστορικών εκθεμάτων άς αναζητήσει και τό αυθεντικό πορτραίτο τού «κοιλάρφανου» Τούσα Μπότσαρη (ο οποίος ορφάνεψε ενώ κυοφορούνταν, αφού ο πατέρας του δολοφονήθηκε τότε…) και θά θαυμάσει τό αρχαιοελληνικό κάλλος τής μορφής εκείνου τού αρειμάνιου Σουλιώτη -σημαιοφόρου τών πολεμιστών τού Μάρκου- ο οποίος έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος στήν πολύνεκρη μάχη τού Φαλήρου, τό 1827 σέ ηλικία μόλις 30 ετών και ενταφιάστηκε πλάϊ στόν αδικοσκοτωμένο, από τήν προηγούμενη ημέρα, Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Αλλά βέβαια εκείνες οι μάχες ενάντια στά Σουλτανικά στρατεύματα ήσαν αλλεπάλ-ληλες και δόθηκαν σέ κάθε καίριο και σημαντικό σημείο γύρω από τό Σουλιώτικο οροπέδιο, τό «ζωσμένο» ασφυκτικά από μεγάλες Τουρκαλβανικές δυνάμεις πού μάταια προσπαθούσαν νά κάμψουν τήν αντοχή και τήν μαχητικότητα τών Σουλιωτών τού Μάρκου Μπότσαρη, οι οποίοι ρίχνονταν στίς μάχες τραγουδώντας τόν πολεμικό θούριο τού εθνεγέρτη Ρήγα Φεραίου.
Οι Σουλιώτες τόν ακολουθούσαν «τυφλά» και -ίσως γιά πρώτη και μοναδική φορά- δέν υπήρξε αμφισβήτηση τής γενικής αρχηγίας του από τίς άλλες «φάρες», αφού και οι πολυαριθμότεροι -μετά τόν αποδεκατισμό τών Μποτσαραίων στόν «Σέλτσο»- Τζαβελαίοι, δέν προέβαλλαν αξιώσεις ηγεσίας πρό τού Μάρκου.
Τήν εποχή εκείνη, οι Σουλιώτες αποτελούσαν ακόμη -τουλάχιστον μέχρι τά τέλη τού έτους 1821- τόν μόνο εμπειροπόλεμο και οργανωμένο «πυρήνα» τών Ελληνικών στρατευμάτων τής Επαναστάσεως (στήν Πελοπόννησο τόν ρόλο αυτόν είχαν οι αρειμάνιοι Μανιάτες και οι Ηπειρωτικής καταγωγής «Ντρέδες» τής επαρχίας Δωρίου), αναλαμβάνοντας τίς πλέον επικίνδυνες αποστολές και «διδάσκοντας» τήν πολεμική τέχνη στούς ενθουσιώδεις μέν αλλά άπειρους σ’ αυτήν Ελληνες εθελοντές, οι οποίοι προσέτρεχαν στόν άνισο αγώνα από όλα τά υπόδουλα μέρη τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και τά Ευρωπαϊκά κράτη όπου εργάζονταν ή σπούδαζαν.
Σ’ αυτούς τούς κρίσιμους επαναστατικούς αγώνες, τόσο κατά τήν διάρκεια τής πολιορκίας τού Αλή – Πασά μέχρι τήν αποχώρηση από τό Σούλι (Δεκέμβριος 1820 – Σεπτέμβριος 1822) και από τον Οκτώβριο 1822 μέχρι τόν ένδοξο θάνατό του, τόν μήνα Αύγουστο 1823, η ηγετική παρουσία και η συμβολή τού Μάρκου Μπότσαρη στήν Επανάσταση, υπήρξε καταλυτική και ανεκτίμητη.
Κατ’ αρχήν, πρέπει νά επισημανθεί ότι, η πολεμική φήμη τού Μάρκου ήταν ήδη τέτοια, ώστε σχεδόν από μόνη της απέτρεψε τήν κατάληψη τού Μεσολογγίου κατά τήν 1η πολιορκία του (Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1822), όταν η ηρωϊκή πόλη -η μεγαλύτερη στήν Δυτική Ελλάδα, μέ 5.000 περίπου μόνιμους κατοίκους αλλά και πολλούς πρόσφυγες- ήταν ουσιαστικά ανοχύρωτη και στρατιωτικά ανυπεράσπιστη.
Η πρόωρη κατάληψή της τότε, θά «σηματοδοτούσε» τήν εδραίωση τών Τούρκων στήν Δυτική Ελλάδα, τόν στεργιανό και θαλάσσιο αποκλεισμό τού Πατραϊκού-Κορινθιακού κόλπου και τήν ευχερή διακίνηση στρατιωτικών Τουρκαλβανικών δυνάμεων πρός τόν μαχόμενο Μωριά, μέ πασίδηλες καταστροφικές συνέπειες γιά τήν Ελληνική Επανάσταση, πού είχε αρχίσει νά «στεριώνει» μόλις τότε.
Ενώ λοιπόν, ανήσυχοι οι κάτοικοι τού Μεσολογγίου πληροφορούνταν τήν προσέγ-γιση σημαντικών Σουλτανικών δυνάμεων από τήν πλευρά τού Αγρινίου και έστελναν εναγώνιες επιστολές στούς «γύρωθεν» οπλαρχηγούς νά σπεύσουν γιά βοήθεια, μέσα στό Μεσολόγγι δέν υπήρχαν παρά ολιγάριθμοι ένοπλοι (περίπου 300-350 άνδρες υπό τούς Μεσολογγίτες οπλαρχηγούς Θανάση και Γιάννη Ραζηκότσικα) αλλά και χιλιάδες άοπλοι μέ τά γυναικόπαιδα.
Οταν δέ τό αναμενόμενο εχθρικό στράτευμα, δηλαδή 7.000 εμπειροπόλεμοι Αλβανοί μισθοφόροι υπό τόν ικανότατο Πασά Ομέρ-Βρυώνη (άλλος Αρβανίτης εξωμότης αυτός…) και ακόμη 3.000 Τούρκοι υπό τόν Ρεσίτ-Πασά «Κιουταχή», διαθέτοντας και πυροβόλα, στρατοπέδευσαν ανενόχλητοι στόν κάμπο τού Μεσολογγίου τήν 25η Οκτωβρίου 1822, η κατάληψή του φαινόταν βεβαία.
Εκείνες τίς δύσκολες ώρες -διασπώντας τήν εχθρική πλαγιοφυλακή στό Κεφαλόβρυσο τού Αιτωλικού- έφθασε στό Μεσολόγγι ως «από μηχανής Θεός» ο Μάρκος Μπότσαρης και η είδηση τού ερχομού του, πέρα από τήν ελπίδα πού έφερε στούς πολιορκημένους Ελληνες, προκάλεσε έντονο προβληματισμό στήν ηγεσία τών Τουρκαλβανών και ανέστειλλε τήν επικείμενη άμεση επίθεσή τους.
Αντιλαμβανόμενος ο Μάρκος τήν απελπιστική θέση τών Ελλήνων άρχισε αμέσως παρελκυστικές διπλωματικές επαφές και συνομιλίες μέ τούς γνώριμούς του -από τήν προηγηθείσα συμμαχία- Τουρκαλβανούς ηγέτες, ενώ παράλληλα κήρυξε «πανστρατιά εργασίας» τών Μεσολογγιτών, προκειμένου νά ολοκληρωθεί τό πρόχειρο χωμάτινο τείχος και τό προστατευτικό χαντάκι του. (Αυτό ήταν όλο κι όλο τό …«κάστρο» τού Μεσολογγίου σ’ εκείνη τήν αποφασιστική, γιά τήν εξέλιξη τής Επαναστάσεως, πολιορκία του.)
Ανήξεροι οι Τουρκαλβανοί πασάδες γιά τίς πραγματικές στρατιωτικές δυνάμεις τών έγκλειστων Ελλήνων αλλά γνωρίζοντας καλά τήν πολεμική αξία τού ηγέτη πού θά αντιμετώπιζαν, παρασύρθηκαν από τόν Μάρκο σέ πολυήμερες «μυστικές» διαπρα-γματεύσεις, ελπίζοντας σέ μιά συμφωνημένη παράδοση τής πόλεως ώστε ν’ αποφύγουν τίς σημαντικές απώλειες πού διέβλεπαν ότι θά είχαν σέ περίπτωση καταλήψεώς της «εξ’ εφόδου», μέ τούς φοβερούς Σουλιώτες απέναντί τους.
Κατεπλάγησαν όμως δυσάρεστα όταν, ο Μάρκος Μπότσαρης, διαπιστώνοντας ότι τά οχυρωματικά έργα ήσαν ήδη αξιόμαχα και επί πλέον, είχαν καταφθάσει σημαντικές ενισχύσεις, διέκοψε τίς διαπραγματεύσεις και προκάλεσε τούς Τούρκους : «…νά λάβουν τά κλειδιά τής πόλεως τού Μεσολογγίου, πού τά είχε κρεμασμένα στίς κάννες τών Σουλιώτικων καρυοφυλλιών»!!!
Πράγματι, στίς 10-11 Νοεμβρίου 1822, (7) Υδραίικα και (4) Σπετσιώτικα πλοία, μέ στόλαρχο τόν Υδραίο Γιακουμή Τομπάζη, είχαν διασπάσει τόν -από θαλάσσης- Τουρκικό κλοιό και αποβίβασαν στό Μεσολόγγι 1500 Πελοποννήσιους επαναστάτες, μέ συνέπεια η φρουρά τής πόλεως νά είναι πλέον ικανή ν’ αντιπαρατεθεί στίς Τουρκ-αλβανικές επιθέσεις.
Είχαν βέβαια προηγηθεί μέ τούς άνδρες τους και αρκετοί τοπικοί οπλαρχηγοί, σημαντικότερος τών οποίων αναδείχθηκε ο Δημήτριος Μακρής, ο επιλεγόμενος «πετρίτης τού Ζυγού», μιά από τίς εξαιρετικές μορφές τού επαναστατικού αγώνα τού 1821 αλλά και μέ έντονη προεπαναστατική -απροσκύνητη- δράση από τήν εποχή τού θρυλικού Κατσαντώνη.
Οι διαδοχικές επιθέσεις πού εξαπέλυσαν τότε οι οργισμένοι Τουρκαλβανοί, αποκρούσθηκαν -μέ τεράστιες απώλειές τους- από τά φονικά Ελληνικά πυρά.
Οταν δέ συνετρίβη και η δόλια σχεδιασμένη (γιά τήν νύχτα τών Χριστουγέννων τού 1822), γενική επίθεσή τους, επακολούθησε η εσπευσμένη διάλυση τού στρατοπέδου τους, η έντρομη φυγή τους και εν τέλει, η εκατόμβη τους στά θολά νερά τού «κατεβασμένου» Αχελώου ποταμού.
Είναι γνωστό ότι, ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στόν «Υμνο στήν Ελευθερία» αποθανάτισε (στροφές 88-117), εκείνες τίς συνταρακτικές στιγμές μέ συγκλονιστικό ποιητικό λόγο, όμως και τό (λιγότερο γνωστό σήμερα), δημοτικό μας τραγούδι διέσωσε τά γεγονότα μέ λιτή ενάργεια και πιστότητα :

«Ο Bάλτος επροσκύνησε και όλο τό Ξηρομέρος,

τό Μεσολόγγι τό μικρό, αυτό δέν προσκυνάει,

γιατί ‘ναι ο Μάρκο Μπότσαρης, μέ τά Σουλιωτοπαίδια…»

Πολύ αργότερα πληροφορήθηκαν οι -«μετά βίας» διασωθέντες τότε- Τουρκαλβανοί ότι, εκείνα τά φοβερά Σουλιωτοπαίδια πού είχε υπό τίς διαταγές του ο δαιμόνιος Μάρκος και «σκιάχτηκαν» νά τούς επιτεθούν ήσαν -όλα κι όλα- τριάνταπέντε (35) !!!
Εκτοτε, η μορφή τού Μάρκου Μπότσαρη κυριαρχεί στίς στρατιωτικές επιχειρήσεις τών επαναστατημένων Ελλήνων και η φήμη του ως ηγήτορα και ιδιαίτερης -σέ χαρακτήρα και συμπεριφορά- ανθρώπινης προσωπικότητος, αποκτά ευρύτερες έως και διεθνείς διαστάσεις.
Ολοι θέλουν νά τόν γνωρίσουν από κοντά. Ευρωπαίοι στρατιωτικοί και άνθρωποι τού πνεύματος τόν επισκέπτονται και έκθαμβοι διαλαλούν και γράφουν μέ ενθουσιασμό γιά τήν σπάνια προσωπικότητα και τήν ασίγαστη πολεμική δράση του.
Είναι γνωστό ότι, ο Μάρκος, παρά τήν ηλικία του (άν σκεφτούμε πώς όταν σκοτώ-θηκε τόν Αύγουστο 1823, ήταν μόνον 33 ετών…), είχε νηφαλιότητα σκέψης και τήν θυμοσοφία ανδρών ώριμης ηλικίας.
Εχει καταγραφεί σημαντικός αριθμός αποφθεγμάτων του σχετικών μέ σημαντικά θέματα, όπως λ.χ. τής εννοίας και τής σημασίας τού πολέμου, τών πολεμικών τακτικών, τής ανδρείας, τής φιλοτιμίας και τής ανιδιοτέλειας, τής πολιτικής, τής διπλωματίας, τών αξιών τής ζωής και άλλων πολλών.
Ο Αθανάσιος Ψαλίδας, από τούς σημαντικούς λογίους τής εποχής και ενθουσιώδης υμνητής τής Επαναστάσεως τού 1821, σέ επιστολή του από τήν Κέρκυρα πρός τόν Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, μέ ημερομηνία τήν 18.01.1824, έγραφε γιά τόν Μάρκο :
«Τήν δόξαν τού Μάρκου Μπότσαρη, τού ήρωος, όπου όχι μόνον έγινε ξακουστός εις όλην τήν Ευρώπην αλλά και όλαι αι αρχόντισσες τής Αγγλίας και τής Φράντζας (Γαλλίας), τόν φορούν κρεμασμένον μέ χρυσήν άλυσσο στά στήθη τους ως εγκόλπιον, όπού κανένας στρατηγός ακόμη δέν τό αξιώθηκε και οι σοφοί Γάλλοι και Αγγλοι ραψωδούν…» (Ιδέτε Β.Κραψίτη, «Σουλιωτικά Ανάλεκτα», Εκδ.1971).
Διάσημοι ζωγράφοι, όπως ο Εugene Delacroix, ο Marsiglio, o Deveria, o Dereuville, αποθανατίζουν τήν μορφή τού Μάρκου σέ πασίγνωστα ακόμη και σήμερα έργα τους, μεγάλοι γλύπτες όπως ο David d’ Angers εμπνέονται από αυτόν και οι φιλέλληνες Γάλλοι τόν τιμούν δίνοντας τό όνομά του σέ μεγάλη οδό τών Παρισίων, τήν «RUE BOTZARIS» (!!!)
(Η ονομασία της διατηρείται μέχρι σήμερα και είναι η μόνη οδός στό Παρίσι πού είναι αφιερωμένη σέ Ελληνα τών νεωτέρων χρόνων, καταλήγει δέ στό πάρκο «Buttes Chaumont». Πλησίον της βρίσκεται ο σταθμός «Botzaris» τού μητροπολιτικού σιδηροδρόμου, τό μεγάλο εμπορικό κέντρο «Gallerie Botzaris», τό ταχυδρομείο «Post Botzaris» καθώς και τό μέγαρο τού τηλεφωνικού κέντρου «Βοtzaris», τής περιφέρειας αυτής τών Παρισίων…)
Ο Βίκτωρ Ουγκώ, Γάλλος συγγραφέας παγκόσμιας αξίας και σημασίας, χαρα-κτήρισε τόν Μάρκο, ως τόν «Λεωνίδα τής νεώτερης Ελλάδος» και τόν αναφέρει σέ ιδιαίτερο κεφάλαιο τού κορυφαίου έργου του, τών πασίγνωστων «Αθλίων», ενώ (όπως αναφέρει ο βιογράφος του, Καθηγητής Roger Milliex)
«Υπάρχει στόν Ουγκώ ένας ολόκληρος κύκλος συγγραφών γιά τόν Μπότσαρη, συνεχής και αδιάσπαστος, από τό 1852 μέχρι τό 1870…»
Γι’ αυτόν, οι τέσσερις κορυφαίοι παγκόσμιοι ήρωες τών νεωτέρων χρόνων υπήρξαν : o Σιμόν Μπολιβάρ, ο Γεώργιος Ουάσιγκτων, ο Θαδαίος Κοσιούσκο και ο Μάρκος Μπότσαρης…».
(Διευκρινίζουμε ότι, οι τρείς πρώτοι είναι οι εθνικοί ήρωες τών χωρών τής Νοτίου Αμερικής, τών Ηνωμένων Πολιτειών και τής Πολωνίας, αντίστοιχα.)
Ιστορείται ακόμη ότι, ο περίφημος Λόρδος Βύρων, διάσημος Αγγλος ποιητής και διανοούμενος, επεδίωξε και καθιέρωσε αλληλογραφία του μέ τόν Μάρκο Μπότσαρη, πιθανότατα δέ εξ’ αιτίας αυτής τής εγκάρδιας επικοινωνίας τους, πείστηκε νά έλθει ένθερμος αρωγός στήν επαναστατημένη Ελλάδα, όπως επίσημα τόν προσκάλεσε ο Μάρκος, διαβλέποντας τά πολλαπλά οφέλη από τήν συμβολή στήν Επανάσταση μιάς τέτοιας διεθνούς προσωπικότητος.
Είναι μάλιστα γνωστό ότι, η τελευταία επιστολή τού Μάρκου, πρίν από τόν ηρωϊκό θάνατό του (κατά τήν 9η άλλως -σύμφωνα μέ τό «Ιουλιανό» ημερολόγιο- τήν 23η Αυγούστου 1823, στό Κεφαλόβρυσο τού Καρπενησίου), απευθύνονταν ακριβώς στόν Λόρδο Βύρωνα και, μεταξύ άλλων, τόν ενημερώνει γιά τήν πολεμική επιχείρηση πού προετοίμαζε. Η επιστολή του εκείνη, τής 8ης Αυγούστου 1823, έχει ως εξής :
«…Τό γράμμα σας, …με ενέπλησε χαράς. Η εξοχότης σας είναι ακριβώς ο άνθρωπος πού μάς εχρειάζετο. Κανέν εμπόδιον άς μή σταματήση τόν ερχομόν σας εις τό μέρος τούτο τής Ελλάδος.
Πολυάριθμος στρατός μάς απειλεί, αλλά μέ τήν βοήθειαν τού θεού και τής εξοχότητός σας θά εύρη εδώ τήν πρέπουσαν αντίστασιν.»
«Απόψε σκοπεύω κάτι νά επιχειρήσω εναντίον ενός σώματος Αλβανών εξ έξη έως επτά χιλιάδων, στρατοπεδευμένων σιμά εις αυτό τό μέρος…
Μεθαύριο θά αναχωρήσω μαζί μέ μερικούς εκλεκτούς άνδρας μου διά νά έλθω πρός απάντησιν τής Εξοχότητός σας.»
«Μή βραδύνετε πολύ νά έλθετε. Σάς ευχαριστώ διά τήν αγαθήν γνώμην, τήν οποίαν έχετε διά τούς συμπατριώτας μου και ελπίζω ότι δέν θά τήν εύρετε αδικαιολόγητον. Σάς ευχαριστώ και πάλιν διά τήν φροντίδα οπού ελάβατε τόσον γενναίως υπέρ αυτών.»

« Μάρκο Μπότζαρης »

Τελικά ο Βύρων έφθασε στό Μεσολόγγι μόλις τήν 5η Ιανουαρίου 1824 και αφού έγινε δεκτός μέ ακράτητο ενθουσιασμό από τήν πολιτική ηγεσία, τούς οπλαρχηγούς /πολεμιστές και τόν λαό τού Μεσολογγίου, κατευθύνθηκε στό μνήμα τού Μάρκου Μπότσαρη όπου, ντυμένος μέ Σουλιώτικη φορεσιά, δακρυσμένος ορκίστηκε στήν μνήμη τού Μάρκου ν’ αγωνιστεί μέχρι θανάτου γιά τήν ελευθερία τής Ελλάδος.
Τόν όρκο του εκείνον ο Λόρδος Βύρων τόν τήρησε, αφήνοντας τήν τελευταία του πνοή στό Μεσολόγγι, δημιουργώντας και οιστρηλατώντας μέ τόν «ρομαντικό» θάνατό του χιλιάδες Ευρωπαίους φιλέλληνες, υπέρ τού επαναστατικού αγώνα τών Ελλήνων.
Ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ύμνησε επάξια τούς Σουλιώτες και αυτούς καλεί πρώτους νά θρηνήσουν τόν Λόρδο Βύρωνα.
Όμως, στόν Μάρκο Μπότσαρη, κατ’ εξαίρεση από όλες τίς άλλες πρωταγωνιστικές μορφές τών Ελλήνων επαναστατών, αφιέρωσε ιδιαίτερη ωδή, αναγνωρίζοντας έτσι τήν μοναδικότητα τής ξεχωριστής προσωπικότητός του.
Πράγματι, παρ’ ότι ο Μάρκος υπήρξε παροιμιωδώς ολιγόλογος και σεμνός άνδρας, λιτός στήν εμφάνιση και ελάχιστα κοινωνικός, λατρεύονταν τόσο από τούς συμπολεμιστές του όσο και από τόν απλό λαό, πού έβλεπε σ’ αυτόν και τούς ατρόμητους Σουλιώτες του τήν ενσάρκωση τών ανίκητων αρχαίων Ελλήνων πολεμιστών πού μάχονταν όπως και εκείνοι, «υπέρ βωμών και εστιών».
Λέγεται ότι ο Μάρκος διέθετε φωνή «στεντόρεια», προσόν πολύτιμο γιά ηγέτη σέ στιγμές μάχης, ιδίως μέ τίς «απαιτήσεις» τού πολέμου εκείνων τών καιρών αλλά και εξαιρετικά μελωδική, γι’ αυτό και συχνά τραγουδούσε παίζοντας έγχορδο όργανο («λύρα») σέ στιγμές πολεμικής ανάπαυλας, πρός μεγάλη τέρψη και αγαλλίαση τών συμπολεμιστών του.
Ο Γάλλος Πουκεβίλ, στό μνημειώδες συγγραφικό έργο του, «Η Ιστορία τής Ελληνικής Επαναστάσεως», στό οποίο ήδη αναφερθήκαμε, επικεντρώνεται σέ μία ακόμη αρετή τού χαρακτήρα τού Μάρκου Μπότσαρη, τήν ξεχωριστή ανιδιοτέλειά του, προσόν σπάνιο γιά ηγέτη, όχι μόνο γιά τήν εποχή πού περιγράφουμε αλλά και πάντοτε. (…) Εγραψε τότε ο Πουκεβίλ :
«Μεγάλην δε αίσθησιν παρήγαγε λόγος τις αυτού περί καταφρονήσεως τού πλούτου και περί τού προς τήν πατρίδα έρωτος, όν διερχόμενος εκ Μεσολογγίου, απήγγειλεν ενώπιον τής Συνελεύσεως τών Ελλήνων τής Δυτικής Ελλάδος, συνεδριαζόντων εν τή πόλει ταύτη…».
Τό μεγαλείο τής άδολης ψυχής τού Μάρκου αναδείχτηκε όταν, παίρνοντας τήν πρωτοβουλία νά συμφιλιωθεί μέ τόν οπλαρχηγό τού Ραδοβυζίου Γώγο Μπακόλα (ηθικό αυτουργό τής δολοφονίας τού πατέρα του, Κίτσου Μπότσαρη), επέτυχε μέ τήν χειρονομία του αυτή τήν ενότητα τών επαναστατικών Ελληνικών στρατευμάτων πού είχαν συγκεντρωθεί τόν Μάϊο 1822, στό Κομπότι τής Αρτας.
(Πρόκειται γιά τήν ατυχή εκστρατεία πού διοργάνωσε ο αδαής περί τά στρατιωτικά Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και η οποία, δυστυχώς κατέληξε, τήν 4η Ιουλίου 1822, στήν μεγάλη ήττα τών Ελλήνων, στό χωριό Πέτα τής Αρτας και τήν εξόντωση τού σώματος τών Φιλελλήνων…)
Αλλά και μεταξύ τών λοιπών αρχηγικών προσωπικοτήτων τής Επαναστάσεως, ο Μάρκος απολάμβανε απεριόριστης εκτιμήσεως και συμπαθείας.
Ο αρειμάνιος και πολυμήχανος Οδυσσέας Ανδρούτσος αγαπούσε και σέβονταν ιδιαίτερα τόν νεώτερό του Μάρκο Μπότσαρη, πρώτος δέ είχε εισηγηθεί πρός τήν Επαναστατική Κυβέρνηση τήν ανάθεση σ’ εκείνον τής αρχιστρατηγίας γιά τήν Δυτική Ελλάδα.
Είναι επίσης γνωστός ο σεβασμός γιά τόν Μάρκο, τού Γεωργίου Καραϊσκάκη -σέ πολλές μάχες συμπολεμιστή του- και η κρίση του γι’ αυτόν :
«Ο Μάρκος ήταν τρανός. Είχε νού πού δέν είχε άλλος. Είχε καρδιά
λιονταριού και γνώμη δίκαιη σάν τού Χριστού. Εμείς όλοι ούτε στό
δάχτυλό του δέν φθάνουμε…»
Κυρίως όμως, έμεινε στήν ιστορία ο θρήνος τού -ανήμπορου από τήν φυματίωση- Καραϊσκάκη επάνω στό άψυχο κορμί τού Μάρκου, στό Μοναστήρι τού Προυσσού και η σπαρακτική οιμωγή του :
«Ωρέ, σάν τόν Μάρκο ήρωα γυιό, μάνα δέν ματαγεννάει…».
Είναι επίσης καταγεγραμμένη στά ιστορικά γεγονότα τής εποχής, η «πρόβλεψη» τού πολύπειρου Αλή-Πασά γιά τόν Μάρκο σέ πολύ νεαρή ηλικία :
«Εκειός εκεί ο σιωπηλός θά φάει πολλή Τουρκιά…»).
Ακόμη είναι γνωστή και η εκτίμηση τού (κατά είκοσι χρόνια μεγαλυτέρου του), Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ο οποίος, θαυμάζοντας τό ήθος και τήν ηγετική αξία τού Μάρκου, έγινε (μέ «τελετουργική» επισημότητα και παρουσία επωνύμων Πελοποννήσιων οπλαρχηγών), «μπουραζέρης» του, δηλαδή «αδελφοποιητός» του, τήν 28η Μαϊου 1822.
Όμως, η πολεμική διορατικότητα τού Μάρκου Μπότσαρη διαφαίνεται και σ’ ένα ακόμη ιστορικό γεγονός, τό οποίο είναι ελάχιστα γνωστό.
Πράγματι, όπως προκύπτει από έγγραφα στοιχεία, λίγους μήνες πρίν τόν απρό-σμενο χαμό του, ο Μάρκος Μπότσαρης είχε γίνει, μέ άκρα μυστικότητα, ιδιοκτήτης τρικάταρτου «μίστικου» δηλαδή ιστιοφόρου πολεμικού πλοίου, μήκους 63 ποδών (δηλαδή 21 μέτρων) και χωρητικότητος πενήντα (50) τόννων. (Ιδέτε Κων. Διαμάντη, αναφορά σέ έγγραφο Προσωρινής Διοίκησης Ελλάδος – Βα’ Περίοδος, Αριθ. 29/13 Ιουνίου 1823.)
Προφανέστατα, μέ τό πλοίο εκείνο -τό οποίο «αυτονόητα» είχε ονομάσει «Ο ΣΟΥΛΙΩΤΗΣ»- ο Μάρκος σχεδίαζε, αφ’ ενός μέν νά οργανώσει θαλάσσιες επιδρομές κατά τών Τούρκων στήν Δ. Ελλάδα (δεδομένου ότι στό Ιόνιο πέλαγος η δράση τού Ελληνικού στόλου ήταν ευκαιριακή, αφού οι βάσεις εξορμήσεώς του, κυρίως από τήν Υδρα, τίς Σπέτσες και τά Ψαρά, ήσαν εξαιρετικά απόμακρες), αφ’ ετέρου δέ νά καλύ-ψει χωρίς εξαρτήσεις, τίς ανάγκες εφοδιασμού τών Σουλιωτών του, είτε από τά Ιόνια νησιά είτε από τήν γειτονική Ιταλία.
Αλλωστε, στήν Ιταλία είχε ήδη στείλει ο Μάρκος πρός φύλαξη τήν πολύπαθη οικο-γένειά του (αιχμάλωτη από τούς Τούρκους γιά ένα περίπου έτος και μόλις απελευ-θερωμένη μετά από ανταλλαγές αιχμαλώτων/ομήρων), προκειμένου νά είναι απερίσπαστος στίς πολεμικές επιχειρήσεις.
Επιβάλλεται εδώ νά αναλογιστούμε «άφωνοι» ότι, εκείνος ο σπάνιος άνθρωπος και ηγέτης επιτέλεσε τά καταπληκτικά ανδραγαθήματά του στόν πρώτο χρόνο τής Επαναστάσεως, υπό τό αβάσταχτο άγχος τής πιθανής, ανά πάσα στιγμή, αναγγελίας εξοντώσεως τής αιχμάλωτης οικογένειάς του και όμως δέν ανέστειλε ούτε μιά ημέρα τήν θυελλώδη επαναστατική δράση του !!!
Η μεγαλοσύνη τού Μάρκου Μπότσαρη ως στρατιωτικού ηγέτη κορυφαίας αξίας, «επικυρώθηκε» τις παραμονές τού θανάτου του, εν όψει τής επελαύνουσας (από τόν «Ασπροπόταμο» πρός τό Καρπενήσι και μέ προφανή στόχο τό Μεσολόγγι), μεγάλης Τουρκαλβανικής στρατιάς 14-15.000 ανδρών υπό τόν «Μουσταή» Πασά τής Σκό-δρας, όταν «συνέλαβε» τήν μεγαλοφυή στρατηγική έμπνευση νά τήν προσβάλλει μέ νυχτερινό αιφνιδιασμό εν όσω αυτή ήταν ακόμη σέ πορεία και σχετικά «ανυποψίαστη», εφ’ όσον ήταν ακόμη πολύ μακρυά από τόν αντικειμενικό της στόχο. (Στρατηγική υψηλής διανοίας, άξια νά διδάσκεται σέ στρατιωτικές Ακαδημίες…)
Πρέπει νά σημειώσουμε ότι, εν όψει τών ραγδαίων επαναστατικών εξελίξεων η Επαναστατική Κυβέρνηση είχε αναθέσει επίσημα στόν Μάρκο Μπότσαρη τήν «Στρα-τηγία» γιά όλη τήν Δυτική Ελλάδα αλλά -δυστυχώς- τό γεγονός αυτό προκάλεσε φθόνο, έριδες και διχόνοια μεταξύ τών τοπικών οπλαρχηγών και -γιά πρώτη φορά επί τής αρχηγίας του- και μεταξύ τών λοιπών Σουλιωτών.
Εν όψει λοιπόν αυτής τής κρίσιμης πολεμικής επιχειρήσεως και ενεργώντας «ακαριαία», ο Μάρκος προσκάλεσε σέ υπαίθρια συνάθροιση όλες τίς Σουλιώτικες φάρες πού είχαν εγκατασταθεί στό Μεσολόγγι καθώς και άλλους οπλαρχηγούς και πολεμιστές.
Δέν διασώθηκε τό σύνολο τής ομιλίας του, εφ’ όσον ήταν «από καρδιάς», όμως διαδόθηκε και έμεινε στήν ιστορία η εξής ανεπανάληπτη σκηνή. Είπε -τότε- ο Μάρκος :
«Τήν Κυβέρνηση τής Πατρίδας μου τήν προσκυνώ και τό δίπλωμα τής στρατηγίας που μού έδωσε, τό έχω εικόνισμα στό κεφάλι μου…». (Τό φίλησε και τό ακούμπησε μέ σεβασμό στό μέτωπό του…)
«Αν όμως αδελφοί, μέ αιτία αυτό τό δίπλωμα είναι νά σκοτωθούμε μεταξύ μας, τότε τό σκίζω (τό ξέσκισε επί τόπου…) και όποιος είναι άξιος, νά έρθει αύριο μαζί μου και θά λάβει δίπλωμα από τόν Σκόδρα- Πασά πού έρχεται νά μάς ματασκλαβώσει…»
(Στόν νού τού γράφοντος η σκηνή αυτή «παραπέμπει» σέ αντίστοιχη ιστορική στιγμή όταν, ο Μέγας Αλέξανδρος οιστρηλατεί τήν ταλαιπωρημένη και διψασμένη στρατιά του στήν έρημο τής Γεδρωσίας, χύνοντας στήν άμμο τό ελάχιστο νερό πού συνέλεξε και τού προσέφερε στήν περικεφαλαία του ένας από τούς Μακεδόνες του, λέγοντας ότι : «Δέν φθάνει γιά όλο τόν στρατό μου»…)
Είναι επίσης καταγεγραμμένο ότι, μετά από τήν καταλυτική εκείνη «δημηγορία» τού Μάρκου, οι διχόνοιες μεταξύ τών «διαγκωνιζομένων» Ελλήνων οπλαρχηγών κατα-λάγιασαν άμεσα. (Τουλάχιστον προσωρινά…).
Ετσι, έγινε κατορθωτή η συγκρότηση ενός μικτού εκστρατευτικού σώματος από 1500 πολεμιστές, Ρουμελιώτες και Σουλιώτες (στό οποίο συμμετείχαν οι Τζαβελαίοι και οι «φάρες» πού τούς ακολουθούσαν υπό τόν Κίτσο Τζαβέλα), τό οποίο, υπό τήν ηγεσία τού Μάρκου Μπότσαρη και κινούμενο νυχθημερόν, πέρασε από τό Μονα-στήρι τού Προυσσού όπου «γιατροπορεύονταν» ο Καραϊσκάκης και εκεί συναντήθη-καν γιά τελευταία φορά εκείνοι οι δύο κορυφαίοι ήρωες…
Γιά τήν πορεία εκείνη τού -υπό τόν Μάρκο- εκστρατευτικού σώματος τών Σουλιω-τών (και λοιπών Ελλήνων), υπάρχει μία καταπληκτική περιγραφή από τόν F.Pouque-viile στό βιβλίο του «Ιστορία τής Αναγεννήσεως τής Ελλάδος», η οποία -πλήν τών άλλων- επιβεβαιώνει τήν ακέραια διατήρηση αρχαιο-ελληνικών ηθών και εθίμων τών επαναστατημένων Ελλήνων και αποτελεί έναν ηχηρό «κόλαφο» στίς παρειές όλων εκείνων πού -γιά ανομολόγητους λόγους και σκοπούς- «επενδύουν» στήν -δήθεν- «ασυνέχεια» τού Ελληνικού έθνους διά μέσου τών αιώνων…
Πρόκειται γιά τήν «προετοιμασία» τών γενναίων εκείνων πολεμιστών εν όψει τής βεβαιότητός τους ότι εβάδιζαν γιά μιά φονική σύγκρουση μέ τούς εχθρούς.
Ιδού, άς τούς θαυμάσουμε και άς υπερηφανευθούμε γι’ αυτούς γιατί υπήρξαν οι άμεσοι πρόγονοί μας:
«…Συμφώνως πρός τό εξ αμνημονεύτου χρόνου έθος τών πολεμικών τής Ελλάδος τέκνων, ο Μάρκος Μπότσαρης παρεσκευάσθη εις μάχην εορτάζων μετά τών στρατιωτών του διά συμποσίου, εν τώ οποίω προσέφερε σπονδάς».
«…Εκαστος πολεμιστής εκαθαρίσθη από παντός ρύπου λουόμενος εις τά ύδατα του Καμπύσου ποταμού όστις χύνεται εντός του Αχελώου και αφού επιμελώς εκτένισαν τάς κυματοειδείς κόμας των, ενδυθέντες τά ωραιότερα ενδύματά των και στεφανωθέντες μέ άνθη, συναθροίσθησαν πρό τού πολε-μάρχου των, όπως ακούσωσι τάς αποφάσεις αυτού…».
(Είναι ταυτόσημη η -εν έτει 480π.Χ.- περιγραφή τής προετοιμασίας τών αρχαίων Σπαρτιατών πολεμιστών πρό τής μάχης τών Θερμοπυλών, τήν οποία έκπληκτοι παρακολουθούσαν οι ανιχνευτές τών Περσών και δέν πίστευαν στά μάτια τους…)
Ωστόσο, μετά από τήν στάθμευση εκείνη, τό εκστρατευτικό σώμα τού Μάρκου συνέ-χισε τήν πορεία του και μέ τό «σούρουπο», έφθασε πλησίον τού «Μικρού Χωριού» τής Ευρυτανίας, απ’ όπου οι Ελληνες πολεμιστές αντίκρυσαν τίς φωτιές από το στρατόπεδο τών Τουρκαλβανών, στήν κοιλάδα πού εκτείνεται στά «κράσπεδα» τού Καρπενησίου και κατά μήκος τού Καρπενησιώτικου ποταμού.
Θα πρέπει εδώ νά επισημειώσουμε ότι, τό στρατηγικό σχέδιο τού Μάρκου Μπότσαρη γιά τήν αντιμετώπιση εκείνης τής τεράστιας -γιά τά αριθμητικά δεδομένα τών Ελληνικών δυνάμεων- Τουρκαλβανικής στρατιάς, είχε αρχίσει νά εκτελείται ήδη από ημέρες πρίν.
Πράγματι, όπως ιστορείται, σέ όλη τήν διαδρομή της διά μέσου τών οροσειρών τών Αγράφων (όπως αυτή «φιδοσέρνονταν» παράλληλα μέ τήν ροή τού Ασπροπόταμου, από τό γεφύρι τού Κοράκου μέχρι τό γεφύρι τής Τατάρνας, καίγοντας και λεηλατώ-ντας τά χωριά…), κατόπιν διαταγών τού Μάρκου, ευέλικτα επαναστατικά σώματα υπό τούς οπλαρχηγούς Δημήτρη Μακρή, Νικόλα Στορνάρη, Γρηγόρη Λιακατά, Δήμο Γουβέλη, Γιολδασαίους και άλλους τοπικούς καπεταναίους, παρενοχλούσαν ακατάπαυστα τούς Τουρκαλβανούς μέ φονικές ενέδρες και νυκτερινές επιδρομές.
Αυτή η ευφυής στρατηγική τού Μάρκου είχε ως αποτέλεσμα νά «χαλαρώσει» η συνοχή τής εχθρικής στρατιάς, αφού έπρεπε νά αποσπώνται συνεχώς πλαγιοφυλακές και οπισθοφυλακές γιά τήν προστασία τών εφοδιοπομπών της και πρός καταδίωξη τών επιδρομικών Ελληνικών σωμάτων, εν τέλει δέ νά φθάσει στό σημείο τής κύριας ενέδρας -στό Κεφαλόβρυσο Καρπενησίου- σχετικά «αδυνατισμένη» η προπορευόμενη «κεφαλή» της, αποτελούμενη από 7 έως 8 χιλιάδες πολεμιστές μέ επικεφαλής τούς Τζελαλεδίν-Πασά, Σαφέρ-Πασά και (τόν πρώην σύμμαχο τών Σουλιωτών), τόν Αγο Βασιάρη.
Αξίζει νά εκθέσουμε εδώ ότι, η πολυάριθμη εκείνη στρατιά αποτελούνταν από τίς πιό αξιόμαχες μισθοφορικές Αλβανικές δυνάμεις πού έδρασαν -τότε- στήν υπηρεσία τών Τούρκων.
Οι περισσότεροι εξ αυτών ήσαν «Γκέκηδες», Αλβανικό φύλο πού κατοικούσε κυρίως από τήν κεντρική μέχρι τήν βόρεια -σημερινή- Αλβανία και θεωρούνταν τό πλέον πολεμικό από τίς Αλβανικές φυλές, από δέ πλευράς θρησκεύματος ήσαν εν μέρει Μουσουλμάνοι και εν μέρει Καθολικοί Χριστιανοί.
Οι τελευταίοι, ονομάζονταν «Μιρδίτες» αλλά και «Λα(ν)τίνοι» ενώ η άλλη μεγάλη φυλετική υποδιαίρεση τών Αλβανών είναι οι Τόσκες ή Τόσκηδες πού κατοικούσαν κυρίως στίς νοτιότερες περιοχές και υποδιαιρούνταν σέ «Τσάμηδες» και «Λιάπηδες».
Ο συγγραφέας Χρήστος Παπασταύρου, στήν μελέτη του : «Η Ελλάς και η Βόρειος Ηπειρος», γράφει :
«…Η ετυμολογία τής λέξεως «Λιάπης» προέρχεται από τήν Αλβανική λέξη «Ιλιάμπες», πού σημαίνει τόν «αλλάζοντα πίστιν».
Είναι δέ γνωστόν ιστορικώς ότι, οι αλλαξοπιστήσαντες τόν ΙΖ’ αιώνα Τόσκηδες ονομάσθηκαν Λιάπηδες. Πρό τής εποχής ταύτης ουδαμού ανα-φέρεται η λέξις Λιάπης…».
Περαιτέρω, είναι αδιαμφισβήτητο ότι, η αντίστοιχη ετυμολογία τού «Τσιάμη» προέρχεται -κατά γλωσσικό «τσιτακισμό»- από τήν λέξη «Θυάμις» πού δέν είναι παρά η αρχαία ονομασία τού Ηπειρωτικού ποταμού «Καλαμά», ο οποίος διασχίζει τήν περιοχή στήν οποία έδωσε τό όνομά του, δηλαδή τήν «Θυαμουριά» ή «Τσιαμουριά».
Ωστόσο, τό αξιοσημείωτο μέ τούς Γκέκηδες είναι ότι οι πρόγονοί τους υπήρξαν από τούς πλέον πιστούς οπαδούς τού «Σκεντέρμπεη» και -αμέσως μετά τόν θάνατό του, την 17.01.1468- οι αρχηγοί τους ορκίστηκαν νά φέρουν «εσαεί» ένα είδος επωμίδος από δύο μαύρες υφασμάτινες ταινίες, σέ ένδειξη «αιωνίου πένθους» στήν μνήμη του !!!
Τό γεγονός αυτό ο γράφων τό επιβεβαίωσε ως αληθές και ισχύον τουλάχιστον μέχρι τίς αρχές τού 20ου αιώνα, εφ’ όσον απεικονίζονταν εμφανώς σε «ασπρόμαυρη» φωτογραφία Γκέκηδων εκείνης τής περιόδου, οι οποίοι έφεραν τίς πολεμικές ενδυμασίες τους μέ τήν διπλή μαύρη ταινία τού πένθους γιά τόν «Σκεντέρμπεη» στόν ώμο τους… (Από τό βιβλίο : «Η Καπετάνισσα Περιστέρα τής Σιάτιστας».)
Όμως, πόσο ιστορικά «σχήμα οξύμωρο» φαντάζει τό γεγονός ότι, οι απόγονοι εκεί-νων τών ένθερμων συμπολεμιστών τού «Σκεντέρμπεη», φέροντας ακόμη -μετά από 350 χρόνια- στούς ώμους τους τό «αιώνιο πένθος» γιά τόν αδόκητο χαμό του, νά μάχονται στό πλευρό τών άσπονδων εχθρών του τών Οθωμανών Τούρκων και εναντίον τών -επίσης απογόνων τών συμπολεμιστών εκείνου- τών Μποτσαραίων !!!
Ακόμη δέ «φαντάζει» χειρότερο τό γεγονός ότι, κατά τήν φονική εκείνη νυκτομαχία τού Καρπενησίου, από τό μοιραίο βόλι ενός «Λαντίνου» Γκέκα, έπεσε νεκρός ο ευγε-νέστερος και -ίσως- πολυτιμότερος ήρωας τής Ελληνικής επαναστάσεως, ο «Αετός τού Σουλίου», ο Μάρκο Μπότσαρης.
Τί και άν ο σχεδιασμός από τόν Μάρκο τής νυκτερινής επιθέσεως στό Οθωμανικό στρατόπεδο υπήρξε περίτεχνος. Τί και άν οι νεκροί, οι τραυματίες και αιχμάλωτοι Τουρκαλβανοί υπερέβησαν τούς χίλιους, μεταξύ τών οποίων και επιφανείς Οθω-μανοί αξιωματούχοι. Τί και άν τά λάφυρα και τά όπλα πού κατέσχεσαν οι Ελληνες ήσαν «άπειρα». Ο Πουκεβίλ εξιστορεί ότι κατασχέθηκαν κατά τήν πολυθρύλητη εκείνη μάχη :
«…Πεντήκοντα τέσσαρες σημαίαι…, οκτώ χιλιάδες πρόβατα ή αίγες, ίπποι δέ άνω τών χιλίων, μεγάλος αριθμός ημιόνων πεφορτωμένων εκ τριών χιλιάδων διακοσίων όπλων, επτακοσίων ζευγών πιστολίων, σκηνών, πολεμοφοδίων, αποσκευών και μέρος τού θησαυρού τού Οθωμανικού στρατού…».
Τί -ακόμη- και άν η «αγέρωχη» εκείνη Τουρκαλβανική στρατιά διασκορπίστηκε τρομοκρατημένη τόσο, ώστε -από τήν σύγχυση πού επικράτησε- οι βόρειοι Αλβανοί Γκέγκηδες αλληλοπυροβολούνταν μέ τούς νότιους Αλβανούς Τόσκηδες, κατηγορώντας οι μέν τούς δέ γιά «προδοσία» και οι κραυγές τού πανικού τους : «Χατάς», «Χατάς», «Ερδε Μάρκο Μπότσαρι», (δηλαδή : «καταστροφή», «καταστροφή», «ήρθε ο Μάρκο Μπότσαρης»…), έμειναν παροιμιώδεις. Η απώλεια τού Μάρκου γιά τούς Ελληνες δέν (θά) αναπληρώνονταν…
Όπως ήταν επόμενο, οι Τούρκοι πανηγύρισαν έξαλλα στό άκουσμά της, ο δέ Σουλ-τάνος Μαχμούτ πρόσταξε νά κανονιοβολήσουν χαρμόσυνα σέ όλα τά Τουρκικά κάστρα τών Βαλκανίων και νά διακηρυχθεί ο θάνατoς τού «ασυγκράτητου» Μάρκου, στά τζαμιά από τούς «Μουεζίνηδες», σ’ ολόκληρη τήν απέραντη Οθωμανική Αυτοκρατορία !!!
Αντιστοίχως, ο θρήνος τών Ελλήνων γιά τόν απροσδόκητο χαμό του δέν είχε προηγούμενο στήν νεώτερη ιστορία μας, αφού ο Ελληνικός λαός, μέ τό αλάνθαστο αισθητήριο τών απλών ανθρώπων, διέγνωσε τό μέγεθος τής απωλείας και τόν θρήνησε «πάνδημα», υμνώντας τον μέ δεκάδες δημοτικά τραγούδια, όσα δέν αφιερώθηκαν σέ κανέναν άλλον ήρωά μας.
Οι μετέπειτα περιπέτειες, οι εμφύλιες έριδες και τά πολεμικά ατυχήματα πού υπέ-στησαν οι Ελληνες μέχρι τό τέλος τής επαναστάσεως, αναδείκνυαν σέ κάθε περί-πτωση τήν απουσία και τήν έλλειψη εκείνου τού ανεπανάληπτου στρατιωτικού ηγέτη, τόν οποίο -επί πλέον- «κοσμούσαν» τόσο σπάνιες αρετές χαρακτήρος.
Κορυφαίο δείγμα τού σεβασμού και τής εκτιμήσεως πού «απέσπασε» εν ζωή ο Μάρκος από τούς σύγχρονούς του -φίλους αλλά και εχθρούς- είναι τό παραδιδόμενο συμβάν, πολύ μετά τόν θάνατό του και συγκεκριμένα τήν επομένη τής πτώσεως τού Μεσολογγίου, τόν Απρίλιο 1826.
Τότε και ενώ οι συμπολιορκητές, Αιγύπτιοι τού Ιμπραήμ και Τουρκαλβανοί τού Κιουταχή, «διαγκωνίζονταν» άγρια στήν λαφυραγωγία επί τών ερειπίων τού Μεσολογγίου, κάποιοι από τούς Αιγυπτίους στρατιώτες εντόπισαν τό μνήμα τού Μάρκου και υποθέτοντας ότι θά εύρισκαν εκεί πολύτιμα αφιερώματα, αποπειράθηκαν νά τό συλήσουν.
Ιστορείται ότι, «σάν ένας άνθρωπος» οι Αλβανοί μαχητές, «Τόσκηδες» και «Γκέκηδες», έσπευσαν δρομαίοι και, προτείνοντας απειλητικά τά καρυοφύλλια και τά γιατα-γάνια τους, προστάτευσαν τόν τάφο τού Μάρκου Μπότσαρη από τήν βεβήλωση, δηλώνοντας ότι δέν θά επέτρεπαν τήν «μετά θάνατον» προσβολή τής μνήμης ενός τέτοιου άνδρα-πολεμιστή.
Ακόμη, ο εκ τών αρχηγών τους Μουσταή-πασάς, σέ εκείνες τίς δραματικές ώρες, εκφώνησε νεκρολογία στήν μνήμη τού Μάρκου και δέν δίστασε νά πεί, εις επήκοον όλων, ότι :
«…Θά ήθελε νά είχε τήν παλληκαριά του…»
(Ιδέτε Στρατηγού Δημ.Τ.Νότη Μπότσαρη «ΜΑΡΚΟΣ ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ», Εκδόσεις Ηπειρωτικών Μελετών, Ιωάννινα 1973)
Θά διακινδυνεύσουμε τήν εκτίμησή μας ότι, εάν ο Μάρκος επιζούσε, τό μέν Μεσολόγγι δέν θά κατέρρεε κατά τήν τελευταία τραγική πολιορκία του, οι φοβερές διχόνοιες τών αγωνιστών θά είχαν αμβλυνθεί κατά πολύ, η δέ Επανάσταση τού 1821 θά είχε λήξει μέ μεγαλύτερη επιτυχία γιά τό Ελληνικό έθνος.
Ομως, ακόμη και αυτός ο ένδοξος θάνατός του, ωφέλησε ανυπολόγιστα τήν υπό-θεση τής Ελληνικής παλιγγενεσίας διότι συγκλόνισε τήν ανθρωπότητα πού παρακολουθούσε -μέ «κομμένη τήν ανάσα»- τήν άνιση πάλη τών εξεγερμένων Ελλήνων μέ τήν παρηκμασμένη αλλά κραταιά Τουρκική Αυτοκρατορία.
Εκείνη η πολεμική εποποιία, στήν οποία πρωταγωνιστούσε επί τρία ολόκληρα χρόνια η εμβληματική φυσιογνωμία τού Μάρκου Μπότσαρη, «έθρεψε» τά φιλελληνικά αισθήματα τών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εδραιώνοντας τήν πεποίθηση ότι, οι επαναστατημένοι Ελληνες ήσαν άξιοι τών προγόνων τους, άξιοι τής ελευθερίας, άξιοι τού παγκόσμιου ενδιαφέροντος γιά τόν -«υπέρ βωμών και εστιών»- θαρραλέο αλλά και απεγνωσμένο αγώνα τους.
Επιλέξαμε ενδεικτικά από τόν ατέλειωτο κατάλογο τών εγχωρίων συγγραφών, τών κρίσεων, τών αναφορών και τών βιογραφιών, τών σχετικών μέ τήν ζωή, τήν δράση και τήν αξία τού Μάρκου Μπότσαρη, ένα απόσπασμα από διάλεξη τού ακαδημαϊκού Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα, τό οποίο θεωρούμε πλέον αντιπροσωπευτικό γι’ αυτόν τόν «ιδανικό ήρωα». Εχει ως εξής :
«Ο Μάρκος Μπότσαρης είναι, ίσως, ο μόνος εκ τών ηγετών τού Αγώνος, διά τήν στρατηγικήν αξίαν, διά τήν προσωπικήν ανδρείαν, διά τήν πολιτικήν σύνεσιν, διά τήν ψυχικήν ευγένειαν, διά τήν ευθύτητα τού χαρακτήρος, διά τήν μοναδικήν ανιδιοτέλειαν τού οποίου, δέν υπάρχει δευτέρα γνώμη. Είναι ο μόνος ασκίαστος, είναι ο μόνος πάλλευκος αρχηγός. Η δόξα του απήχησεν αμέσως εις τόν κόσμον ολόκληρον…»
Παράλληλα, από τίς δεκάδες τών Ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων πού αφιέρωσαν στόν Μάρκο Μπότσαρη τήν κρίση, τόν θαυμασμό και τά έργα τους, θά επισημάνουμε τόν γνωστό Γάλλο συγγραφέα Auguste Fabre ο οποίος έγραψε τά ακόλουθα :
«Ο Μάρκος Μπότσαρης εδείχθη ο άξιος αντιπρόσωπος όλης τής αρχαίας Ελλάδος, συνενώνων τάς αρετάς τών σοφών της και τήν έμπνευσιν τών ποιητών της μέ τούς ηρωϊσμούς τών ημιθέων της …»
Εμείς συγγράφοντας και περιγράφοντας τά παραπάνω, ελπίζουμε ότι, σέ μιά εποχή «εθνικής κατάθλιψης» όπως η σημερινή (όπου «θριαμβεύει η ασημαντότητα», κατά τήν εύστοχη επισήμανση τού Ελληνα φιλοσόφου Κορνή-λιου Καστοριάδη…), η περιγραφή τού βίου, τών αγώνων, τών χαρισμάτων και τού ήθους, τού λησμονημένου ήρωά μας Μάρκου Μπότσαρη, ίσως «χαρίσει» στούς σύγχρονους νέους Ελληνες και τίς νέες Ελληνίδες μέρος από τήν υποτιμημένη εθνική υπερηφάνειά τους και ένα ιδανικό υπόδειγμα πρός περισυλλογή και μίμηση, εν όψει και τών διαγραφομένων κινδύνων και απειλών κατά τής εθνικής μας ελευθερίας και κυριαρχίας, γιά τήν ύπαρξη τών οποίων, εκείνος θυσίασε τήν ζωή του και τά νειάτα του…

Τ Ε Λ Ο Σ

( Τό παρόν άρθρο συντέθηκε από κεφάλαια και αποσπάσματα τού βιβλίου τού Γρηγόρη Κοσσυβάκη : «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» πού κυκλοφορεί από τίς Εκδόσεις «ΚΑΔΜΟΣ», διατίθεται δέ και από τούς εκδοτικούς οίκους «ΙΑΝΟΣ» και «Αφοί ΚΥΡΙΑΚΙΔΗ».)

«ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΣΤΗΝ ΣΚΩΤΙΑ»

Σκωτία : Tήν επίσκεψή μου (οικογενειακώς τό καλοκαίρι τού έτους 2005), σ’ αυτή τήν πανέμορφη χώρα, στό Βορρά τής Μ. Βρετανίας, τήν οφείλω σέ μία παιδιόθεν επιθυμία μου, πού τήν προκάλεσαν τά περίφημα «Κλασσικά Εικονογραφημένα» τών Εκδόσεων «ΑΤΛΑΝΤΙΣ» όπου, ανάμεσα σέ τόσα άλλα αριστουργηματικά έργα μεγάλων συγγραφέων, είχαν εκδοθεί και εκείνα τού Σκώτου Σέρ Ουώλτερ Σκότ, όπου περιγράφονταν οι απελευθερωτικοί αγώνες και οι ηρωϊσμοί τών επαναστατών «Σκωτσέζων Αρχηγών», όπως λ.χ. τού Ουίλλιαμ Ουάλλας, τού «Ρόμπ Ρόϋ» Μάκ Γκρέγκορ, τού Αλαν «Μπρέκ» Στιούαρτ κ.ά.

Γνώριζα ήδη τήν εκδοχή πού θεωρεί ότι τό όνομά της προέρχεται από τήν Ελληνική λέξη «σκότια χώρα» δηλαδή «σκοτεινή» χώρα, γεγονός πού είναι αληθές και απηχεί μιά ανέκαθεν πραγματικότητα, εφ’ όσον οι ομίχλες και οι συννεφιές είναι η συνηθισμένη μετεωρολογική της κατάσταση.
Πέραν αυτού όμως, κανένα στοιχείο πού νά παραπέμπει σέ προφορικές παραδόσεις ή γιά ευρήματα αρχαιοΕλληνικής παρουσίας στήν Σκωτία σέ ακαθόριστες χρονολογικά εποχές, δέν είχε υποπέσει στήν αντίληψή μου, έως τότε.
Ωστόσο, γιά κάποιον πού έχει «πονηρευτεί» ερευνητικά, τά πράγματα είναι πιό εύκολα και αυτό επιβεβαιώθηκε όταν, σέ έναν αρκετά λεπτομερή χάρτη τής Σκωτίας και ειδικότερα τών δυτικών παραλίων της, εντόπισα μιά ονομασία πού μού φάνηκε «οικεία».
Πρόκειται γιά μία παραθαλάσσια πόλη στά νοτιοδυτικά τής Γλασκώβης πού ονομάζεται «Ayr», γεωγραφικά είναι εντελώς «ανοιχτή» πρός τόν Βορρά και -τί απλό- θα πρέπει νά υποφέρει από «αέρηδες», οπότε η ονομασία της έχει αντίστοιχη γλωσσική/νοηματική σημασία στήν Ελληνική γλώσσα.
Από εκεί και πέρα, όλα ήταν ένα «παιχνίδι» στόν χάρτη : Mιά σειρά τοπωνύμια μέ «υποκρυπτόμενη» (στήν Αγγλική γλώσσα), αρχαιοελληνική σημασία άρχισαν νά αποκαλύπτονται διαδοχικά, πρός έκπληξή μου.
Υπάρχει λοιπόν εκεί πέρα ένα νησί μέ τό όνομα «Gigha» (δηλαδή Γίγας!!!), ενώ ένα άλλο ονομάζεται «Jura» (Γιούρα), όπως και τό αντίστοιχο νησί τών Κυκλάδων.
Βορειότερα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Colonsay». Eκ πρώτης όψεως η ονομασία υποκρύπτει τήν Ελληνική λέξη «Κολώνα», όμως τό Αγγλικό λεξικό τήν αποδίδει και ως «αποικία» !!!
Πολύ κοντά στά προηγούμενα, ένα άλλο νησί ονομάζεται «Ιοna» και βέβαια δεν χρειάζεται πολύ φαντασία για ν’ αναζητηθεί ο Ιωνας πρόγονός μας, ο ταξιδευτής / αποικιστής πού έφτασε εκεί, «τις οίδε» πότε. (Εκ τών υστέρων πληροφορήθηκα από τό διαδίκτυο ότι, στό συγκεκριμένο νησάκι έχουν εντοπισθεί και σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα αλλά χωρίς να προσδιορίζεται η «πατρότητά» τους…)
Στην συνέχεια, σ’ ένα άλλο μικρό νησί υπάρχει μιά πόλη-λιμάνι πού ονομάζεται «Αchill» δηλαδή παραφθορά εκ τού «Αχιλλεύς» ή «Αχίλλειον» (!!!) δοθέν προφανώς πρός τιμήν τής μνήμης τού κορυφαίου Ομηρικού ήρωα τών αρχαίων προγόνων μας.
Oμως και άλλος ονομαστός Ομηρικός ήρωας φαίνεται πώς έχει δώσει έμπνευση ονοματοθεσίας στήν ίδια περιοχή, αφού ένας θαλάσσιος δίαυλος ονομάζεται «Εasdale», δηλαδή τό «πέρασμα τού Αίαντα»!!!
Ωστόσο, εξ ίσου «Ομηρικές» ονοματοθεσίες είναι αδιαμφισβήτητα και τά τοπωνύμια «Kirkisbowl», δηλαδή «τό κύπελλον» ή «τό κοίλον» τής Κίρκης αλλά και τό «Aris aig», εκεί στά ίδια νησιωτικά περάσματα τής Σκωτίας.
Ακόμη, εκπληκτικής «Ελληνικότητος» είναι και τά τοπωνύμια : «Cori» («Κόρη»), «Couros» («Κούρος»), «Troon» («Τρώων») και «Helen’s burg» («Ελένης κάστρον»), σέ σημείο νά νομίζει κάποιος ότι ομιλούμε γιά αρχαία παραλιακή ή νησιωτική ζώνη τού Αιγαίου ή τού Ιονίου πελάγους.
Τέλος, υπάρχει στήν ίδια περιοχή, νησιωτικό συγκρότημα αποτελούμενο από τρία νησάκια, τό οποίο ονομάζεται «Treshnish isles» (Τρία νησιά) (!!!)
Τό εκπληκτικό στήν περίπτωση αυτή είναι ότι, ο Βρετανός γεωγράφος – χαρτογράφος, προφανώς αγνοώντας τί σημαίνει στήν Ελληνική γλώσσα «Τresh nish», εφ’ όσον παρέλαβε και κατέγραψε τήν ονομασία αυτή από τήν προφορική «ντοπιολαλιά», αυτονόητα προσέθεσε τήν Αγγλική ονομασία «Isles», οπότε δημιούργησε -άθελά του- έναν «ωραίο» λεκτικό πλεονασμό, δηλαδή καθ’ ερμηνείαν : «Τρία νησιά, νησιά» (…)
Συμπληρωματικά θά αναφέρω ότι, η ονομασία τής ακτής έναντι τών «Τριών Νησιών», ονομάζεται «Gometra», δηλαδή είναι προδήλως λεκτική σύνθεση από τίς ελληνικές λέξεις (Γή + Μέτρο).

Ολες αυτές οι ονομασίες αφορούν παραθαλάσσιες τοποθεσίες και νησιωτικά συγκροτήματα στόν θαλάσσιο δίαυλο ανάμεσα στήν νοτιοδυτική Σκωτία και τήν Βορειοανατολική Ιρλανδία και σέ καμμία περίπτωση τοποθεσίες τής ενδοχώρας τους.

Και αυτό τό στοιχείο επιβεβαιώνει τήν υπόθεση ότι, οι …«ονοματοθέτες» ήσαν μεταΟμηρικοί αρχαίοι Ελληνες ναυτικοί – έμποροι – εξερευνητές, οι οποίοι προφανώς έφθασαν εκεί πρός εμπορία μετάλλων (μιλάμε γιά τήν περιοχή όπου ήσαν οι περίφημες «Κασσιτερίδες νήσοι», απ’ όπου προμηθεύονταν τόν πολύτιμο κασσίτερο οι δαιμόνιοι πρόγονοί μας…), χωρίς όμως νά έχουν τήν δυνατότητα ή και τήν διάθεση νά εισχωρήσουν στήν ενδοχώρα, γι’ αυτό και δέν υπάρχουν εκεί αντίστοιχα αρχαιοΕλληνικά τοπωνύμια.
Αξίζει νά προστεθεί ότι, αρκετά βορειότερα, στό άκρο τής χερσαίας Βόρειας Σκωτίας, υπάρχει πόλη-λιμάνι μέ τήν ονομασία «Τhurso» και -βέβαια- η λέξη αυτή δέν απέχει από τήν αρχαία Ελληνική λέξη «Θύρσος» τήν οποία τό Επίτομο Λεξικό τού «Ηλίου» αποδίδει ως : «Ράβδον διακόσμητον εις τήν κορυφήν μέ φύλλα κισσού ή κώνον πίτυος και μέ ταινίες».
Oμως, εξ’ ίσου πιθανό είναι γιά εμάς, τό συγκεκριμένο τοπωνύμιο νά «απηχεί» πλόες ναυτικών από τήν αρχαία Μεσογειακή Ελληνική πόλη Ταρσό, έναντι τής Ανατολικής Κύπρου.
Στό Αγγλοελληνικό λεξικό δέν βρήκαμε τήν αντίστοιχη λέξη/έννοια, επομένως, η ονοματοθεσία αυτή -όπως και οι περισσότερες από τίς προηγούμενες- δ έ ν απηχούν κάποια αντίστοιχη έννοια στήν Αγγλική, άρα δ έ ν ονομάσθηκαν έτσι από τούς γνωστούς «πρώϊμους» λαούς τής Βόρειας Βρετανίας (Πίκτους, Κέλτες ή Σάξωνες).
Είναι λοιπόν σαφές ότι, οι ονοματοθεσίες εκείνες διατηρήθηκαν προφορικά από τούς λαούς αυτούς ή και άλλους προγενέστερους (επομένως «προϊστο-ρικούς»), κατοίκους τής περιοχής, οι οποίοι, ακούγοντάς τις από τούς -πλέον προηγμένους πολιτισμικά και γλωσσολογικά- πρωτοΕλληνες ναυτικούς πού έφθασαν εκεί, τίς κράτησαν στήν μνήμη τους αναπαράγοντάς τις, χωρίς όμως νά κατανοούν και τήν αντίστοιχη σημασία τους στήν Ελληνική γλώσσα.
Αλλωστε μιά άλλη πασίγνωστη ονομασία τής Σκωτίας είναι «Kalydonia» και, ενώ η λέξη αυτή δ ε ν έχει κάποια συγκεκριμένη έννοια στήν Αγγλική γλώσσα, εμείς οι Ελληνες γνωρίζουμε τήν αρχαία Καλυδώνα (στήν περιοχή τού Μεσολογγίου), η οποία προΟμηρικά ήταν παραθαλάσσια πόλη και εκεί βασίλευσε ο Οινέας, πατέρας τού Αργοναύτη Τυδέα και παππούς τού σπουδαίου Ομηρικού ήρωα Διομήδη…»

Τελευταίο -αλλά όχι αμελητέο- αποδεικτικό στοιχείο τών παραπάνω ισχυρισμών μας, είναι και τό εξής εύρημα :
Στόν ίδιο θαλάσσιο δίαυλο, πού ορίζεται, αφ’ ενός από τίς ακτές Ουαλλίας και Σκωτίας και αφ’ ετέρου από εκείνες τής Ιρλανδίας, βρίσκεται τό -σχετικά γνωστό- νησί τού «Μάν» («Ιsle of Man»).
Επιφυλασσόμαστε γιά τυχόν λεπτομέρειες τής ιστορίας του και τών αρχαιολο-γικών ευρημάτων πού πιθανόν έχουν εντοπισθεί εκεί. Περιοριζόμαστε νά αναφέ-ρουμε ότι, η επίσημη σημαία («Τhe flag of Isle of Man»), δέν είναι άλλο από τήν περίφημη «Τρισκελίδα», δηλαδή ένα από τά πλέον διαδεδομένα διακοσμητικά σύμβολα τών αρχαιοΕλληνικών ασπίδων!!!
Τέτοιο «διακοσμητικό» -εξ όσων γνωρίζουμε- δ έ ν έχει εντοπισθεί σέ αναφο-ρές περί ασπίδων άλλων λαών (σέ αντίθεση μέ άλλα γνωστά σύμβολα, όπως λ.χ. αετούς, λέοντες, ταύρους, «δράκους», αστέρες κ.λπ.), προφανώς δε, παρέπεμπε στήν «ωκυποδία» (δηλαδή στήν ταχύτητα τών ποδιών, στό γρήγορο τρέξιμο), τού συγκεκριμένου -κάθε φορά- αρχαίου Ελληνα πολεμιστή.
Προφανέστατα, κάποιος ή κάποιοι από τούς θαλασσοπόρους προγόνους μας πού έφθασαν, αποβιβάσθηκαν ή και εγκαταστάθηκαν στό νησί τού «Μάν» σέ εκείνα τά παναρχαία χρόνια, διέθεταν τέτοιες ασπίδες και εκείνο τό εντυπω- σιακό διακοσμητικό σύμβολο τους, «έμεινε» και διατηρήθηκε στήν μνήμη τών («μικτών»;;;) επιγόνων τους εκεί.
Ηταν δέ τόσο σεβαστό -εφ’ όσον παρέπεμπε στήν ανάμνηση «θρυλικών» προγόνων- ώστε επιλέχθηκε ως σύμβολο τής σύγχρονης σημαίας τού εν λόγω Βρετανικού νησιού.
Ολοφάνερο λοιπόν είναι ότι, η Μυκηναϊκή/Αχαϊκή θαλάσσια εξάπλωση πού επα-κολούθησε τήν καθυπόταξη τής Τροίας και τών συμμάχων της, έφθασε μέχρι τήν συγκεκριμένη θαλάσσια περιοχή πού ορίζεται, αφ’ ενός από τίς δυτικές ακτές Ουαλλίας-Σκωτίας και αφ’ ετέρου τίς ανατολικές ακτές τής Ιρλανδίας.

Μήπως όμως όχι μόνον εκεί, όχι μόνον τότε αλλά -ίσως- και προηγουμένως ;;;

Οντως, στό εξαιρετικό βιβλίο τού Ηπειρώτη συγγραφέα-αρχαιολόγου Αποστ. Δ.Σπήλιου, μέ τίτλο «ΠΕΛΑΣΓΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟΣ» (Εκδόσεις «ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ», Αθήνα, 2002, σελ. 29-30), γίνεται εκτενής αναφορά στήν ναυσιπλοϊα τών Μυκηναίων/Αχαιών.
«…Είναι φανερό τό μέγεθος τών ικανοτήτων τών Πελασγικών απολήξεων τής εποχής εκείνης» -δηλαδή τών Μυκηναίων/Αχαιών- «γιά υπερπόντια ταξίδια στά πέρατα τού κόσμου…».
«…Κατά τεκμήριο, κατείχαν γνώσεις ναυπηγικής γιά τήν κατα-σκευή ποντοπόρων πλοίων. Κατείχαν, επίσης, γνώσεις ναυσι-πλοΐας γιά ν’ αυλακώνουν τίς ανοιχτές θάλασσες και -βεβαίως- γνώσεις αστρονομίας. Μόνο μέ αυτές τίς γνώσεις η επιστροφή τους, είτε από ανάγκη είτε από νοσταλγία, θά ήταν σίγουρη…»
Η -ενδεικτική- επιβεβαίωση σέ όλα αυτά, «έρχεται» και πάλι από τήν Σκωτία !!!
Πράγματι, μία λέξη/έννοια η οποία σημαίνει πολλά γιά τούς Σκώτους, ακόμη και σήμερα, είναι η λέξη «CLAN» πού σημαίνει «γένος» και αναφέρεται στά πανάρχαια γένη από τά οποία υπερηφανεύονται ότι προέρχονται και συγκε-κριμενοποιούνται μέ τό χαρακτηριστικό πρόθεμα «ΜΑC». (Λ.χ. Μάκ Γκρέγκορ, Μακ Ντόναλντ, Μάκ Φάρλαντ, Μάκ Ιντος, Μάκ Ιντάϊρ, Μάκ Ντούγκαλ, Μάκ Φέρσον κ.ο.κ.)
Όμως, στό πολύτιμο βιβλίο τού σπουδαίου Ελληνα αρχαιολόγου / γλωσσολό-γου Ιάκωβου Θωμόπουλου «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ» (Εκδόσεις «Πελεκάνος», σελ. 563-564 και σελ.223, Αθήνα Β’ Εκδοση 2007), στήν ανάλυση Πελασγικής επιγραφής πού βρέθηκε στήν Κρήτη, εντοπίζονται τά ακόλουθα :
«Στην Πελασγική γλώσσα «Κλάν» = κλώνος, μεταφορικά υιός, Ελληνικά κέλωρ και -κλέης εν τοίς Ηρακλέης = Ηρακλής, υιός τής Ηρας…»
Και ακόμη (στό ιδιο βιβλίο) : «Ότι Ηρακλής ουδέν άλλο σημαίνει ή υιός τής Ηρας (οίος εθεωρείτο παρά τών Πελασγών), μαρτυρεί τό Ετρουσκικόν κάτοπτρον Gerh (V, 60), ένθα ο Ηρακλής (Ηέρκλε) λέγεται ρητώς «όνιαλ κλάν», δηλ. «Ηρας υιός» (αλλά και) «κλέος» = «καύχημα», «δόξα», «καμάρι».
Επομένως, η λέξη/έννοια πού προσδιορίζει «καταγωγικώς» τά γένη τών Σκώτων, τά περίφημα CLAN’S -δηλαδή τούς «κλώνους» τους- είναι πολύ σημαντική γιά νά είναι τυχαία, προφανώς δέ «κληρονομήθηκε» και αυτή από Ελληνες θαλασσοπόρους αλλά σαφώς προγενέστερους από εκείνους πού άφησαν «κληρονομιά» από τό πέρασμά τους, εκεί στήν μακρινή Σκωτία, τά παραπάνω τοπωνύμια (αφού εκείνοι αναφέρονταν σέ -μεταγενέστερους- Ομηρικούς ήρωες) και τέτοιοι -προγενέστεροι από τούς Μυκηναίους/Αχαιούς/Μινωϊτες- πρόγονοί μας δέν μπορεί νά ήσαν άλλοι από τούς προϊστορικούς Αιγαίους «Δίους» Πελασγούς. (…)

( Ιδέτε Γρηγόρη Νικηφ.Κοσσυβάκη: «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ», Εκδόσεις «ΚΑΔΜΟΣ», Θεσσαλονίκη 2010, 6η Εκδοση, Κεφ. «Ποιοί ήσαν» )

———————————–

ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΣΚΛΑΒΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟ 1453

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821-1828

Κ Α Ι
ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑΤΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

ΔΕΝ ΗΤΑΝ «ΓΕΝΝΗΣΗ» ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΑΛΛΑ «ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ», ΔΗΛΑΔΗ (Η) ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Στίς ημέρες μας διαπιστώνονται συντονισμένες (πολιτικές, διπλωματικές, οικονομικές, αρθρογραφικές, τηλεοπτικές κ.λπ.) προσπάθειες προκειμένου νά «ιδωθεί» η ιστορική περίοδος τής Τουρκοκρατίας υπό διαφορετικό πρίσμα από ότι, μέχρι σήμερα, είχε γίνει αποδεκτό από τήν Ελληνική κοινωνία, συγγραφικά και διδακτικά.
Θεωρούμε ότι, «όπισθεν» αυτών τών προσπαθειών/ενεργειών υποκρύπτονται κυνικοί γεωπολιτικοί σχεδιασμοί τών μεγάλων συμφερόντων πού εκπροσωπούν οι σύγχρονες υπερδυνάμεις (Η.Π.Α και Ε.Ε. κυρίως), οι οποίες επιδιώκουν -μέ κάθε τρόπο- τήν άμβλυνση και εξομάλυνση τής μακραίωνης εχθρότητος μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, εφ’ όσον η γεωστρατηγική σημασία και η ισχυροποίηση τού εκτεταμένου Τουρκικού Κράτους τίς εξυπηρετεί αφ’ ενός ως ανασχετικού παράγοντα στήν όποια επέκταση τής Ρωσίας πρός νότον και αφ’ ετέρου ως «μεγάλης στρατιωτικής βάσης» ελέγχου τών Αραβικών πετρελαίων, όπως απέδειξε άλλωστε και η Αμερικανική εισβολή στό Ιράκ.
Ακόμη δέ διότι έτσι γίνεται ευχερέστερη η παντοιότροπη εκμετάλλευση τής εμπορικής «αγοράς» μιάς Τουρκίας εβδομήντα εκατομμυρίων κατοίκων από τά παντοειδούς μορφής συμφέροντα στά οποία αναφερθήκαμε παραπάνω.
Και βεβαίως, εάν η επιδίωξή τους αυτή συνέβαινε στήν κατεύθυνση επιλύσεως τών προβαλλομένων -μόνον εκ μέρους τής Τουρκίας- «δια-φορών» ή -απλούστερα- στήν βάση τών αρχών και κανόνων τού διεθνούς δικαίου, θά μπορούσε η Ελλάδα νά τήν αποδεχθεί ως θεμιτή και εφικτή, εάν βεβαίως και η Τουρκία δήλωνε ρητά ότι τήν αποδέχεται.
Επειδή όμως η Τουρκία, ως κράτος/έθνος ήταν πάντοτε (αλλά και συνεχίζει νά είναι…), ο πλέον συστηματικός παραβάτης τών εν λόγω αρχών και κανόνων (και επειδή) επί πλέον βαρύνεται -τόσο κατά τό πρόσφατο όσο και κατά τό απώτερο παρελθόν-, μέ τρομερά εγκλήματα σέ βάρος όλων τών λαών τής Μικράς Ασίας και τής Βαλκανικής (Αρμενίων, Ελλήνων, Κούρδων, Ελληνοποντίων, Βουλγάρων, Σέρβων κ.λπ.)
Αλλά και επειδή μέχρι σήμερα -καθ’ όσον μάς αφορά- συνεχίζει νά επιδεικνύει απαράδεκτες συμπεριφορές πού αποδεικνύουν τίς ίδιες παραβατικές/επεκτατικές διαθέσεις της εναντίον τού Ελληνισμού (όπως λ.χ. η επί 37 έτη κατοχή τού 40% τών εδαφών τής Κύπρου, οι καθημερινές παραβιάσεις τού εθνικού μας εναερίου και θαλασσίου χώρου, η αμφισβήτηση τής υφαλοκρηπίδας τών νησιών μας, η απειλή πολέμου γιά τήν περίπτωση ασκήσεως εθνικών δικαιωμάτων μας (όπως λ.χ. η επέκταση τής αιγιαλίτιδος ζώνης μας στά όρια πού προβλέπει τό διεθνές δίκαιο, δηλαδή τά 12 μίλια), η σύναψη αμυντικοεπιθετικών συμφωνιών μέ όμορα κράτη, όπως η Αλβανία και τά Σκόπια -πού και αυτά προβάλλουν άδικες και ανιστορικές αξιώσεις κατά τής Χώρας μας- η θρασύτατη προώθηση τών ατελείωτων «καραβανιών» λαθρομεταναστών πού έχουν κατακλύσει τήν χώρα μας κατά τήν τελευταία δεκαετία κ.ο.κ.).
(Εν όψει όλων αυτών) Η παντοιοτρόπως επιδιωκόμενη από τά αλλοδαπά κέντρα εξουσίας -διά τών ημεδαπών «οσφυοκαμπτών» κυβερνητών και λοιπών «σφογγοκωλαρίων»- εξομάλυνση τών σχέσεών μας μέ τήν Τουρκία -μέσω διαρκών υποχωρήσεων εκ μέρους τής Χώρας μας και μέσω «στρογγυλοποιήσεως» τών ιστορικών γεγονότων- δ έ ν μπορεί νά γίνει αποδεκτή από τόν Ελληνικό Λαό και οι λόγοι είναι οι εξής :
1. «Στρογγυλοποίηση», δηλαδή παραποίηση τών ιστορικών γεγονότων, σημαίνει κατ’ αρχήν απόκρυψη τής ιστορικής αλήθειας και αυτό τό γεγονός -από μόνο του- είναι ηθικά απαράδεκτο και επιστημονικά κατακριτέο.
2. Ετι πλέον, η έντεχνη αποσιώπηση και η διαστρέβλωση τών ιστορικών γεγονότων, όταν «διαχέεται» στόν άμεσο αποδέκτη λαό (και ιδίως στήν νεολαία του), μέσα από τήν κατευθυνόμενη μαθησιακή εκπαίδευση αλλά και τά ελεγχόμενα από τήν ημεδαπή εξουσιαστική «ελίτ» ΜΜΕ, ασφαλώς απαξιώνει και αμβλύνει τά πατριωτικά αντανακλαστικά και στερεί τό έθνος από τήν υπερηφάνειά του, μεταβάλλοντάς το σέ μία ασπόνδυλη, καταναλωτική μάζα χωρίς εθνική αυτογνωσία, χωρίς πατριωτικά ιδανικά και χωρίς διαχρονικές ηθικές και πνευματικές αξίες.
3. (Όμως) Ενας λαός όπως ο Ελληνικός, ο οποίος έχει κάθε λόγο νά υπερηφανεύεται γιά τά ηρωϊκά κατορθώματα τών παναρχαίων αλλά και τών νεωτέρων προγόνων του, καθώς και γιά τήν μοναδική σέ αξία πολιτισμική κληρονομιά τους, οφείλει νά τά γνωρίζει και νά οιστρηλατείται από αυτά, διδασκόμενος παράλληλα από τά σφάλματα και τά παθήματά τους, διότι η «συμπυκνωμένη» αυτή γνώση ήταν ο «οδηγός επιβιώσεώς του» ανά τούς αιώνες και ασφαλώς θά είναι πολύτιμο και απαραίτητο εφόδιο γιά τό μέλλον.
4. Οι ανωτέρω επισημάνσεις έχουν ιδιάζουσα αξία στίς ημέρες μας, ακριβώς διότι, ο Ελληνικός λαός βιώνει έντονα τήν δόλια αντιπαλότητα και τήν θρασεία επεκτατικότητα ενός έθνους/κράτους όπως η Τουρκία, τό οποίο και ισχυρότερο αριθμητικά είναι αλλά και συστηματικά «φροντίζει» νά εξάπτει στό έπακρο τόν σωβινισμό τών δικών του πληθυσμών ακόμη και παραποιώντας τήν αληθινή του ιστορία, ώστε νά εμφανισθεί ως -δήθεν- «αρχέγονο», «πολιτισμένο» και «δημιουργικό».
Προκειμένου δέ νά επιτύχει τόν στόχο της αυτόν η Τουρκική εξουσιαστική «ελίτ» -χωρίς αιδώ- αποσιωπά πλήρως τήν αληθή -αδιαμφισβήτητα άξεστη και βάρβαρη- καταγωγή τού Τουρκικού έθνους από τίς στέππες τής Κεντρικής Ασίας και προσπαθεί νά «ωραιοποιήσει» τήν ιστορική διαδρομή του αφ’ ότου εμφανίστηκε (περί τόν 10ο αιώνα μ.Χ.), στά άκρα τής Μ.Ασίας, εν συνεχεία δέ (μέχρι τόν 14ο αιώνα μ.Χ.), στά Βαλκάνια και τήν Ευρώπη, όπου όμως επιφύλαξε -παντού όπου πέρασε…- ατελείωτους ποταμούς αιμάτων και δακρύων, φρικτές μνήμες σφαγών, λεηλασιών, βασανιστηρίων και προσφυγιάς.
Παράλληλα, δ έ ν διστάζει νά αποκρύπτει (ναί, η Τουρκία…), τήν «πατρότητα» τών αρχαιολογικών ευρημάτων και τών ερειπίων αναρίθμητων αρχαιοελληνικών πόλεων πού βρίσκονται -δυστυχώς- στήν σημερινή επικράτειά της, ονομάζοντάς τα συλλήβδην …«προΟθωμα-νικά» (!!!), νά οικειοποιείται θρασύτατα τήν εθνότητα σπουδαίων προσωπικοτήτων αρχαιοελληνικών «μυθολογικών»-ιστορικών δράσεων και πολιτισμικής δημιουργίας όπως λ.χ. ο Ομηρος (…) και νά αρνείται πεισματικά τήν αναγνώριση και παραδοχή γενοκτονιών και άλλων διαχρονικών εγκλημάτων εις βάρος πλήθους λαών, μέ τά οποία -όμως- βαρύνεται κ.ο.κ.
5. Επομένως, η επιδιωκόμενη «συμψηφιστική» παρουσίαση και η επιλεκτική παρασιώπηση τής ιστορικής αλήθειας, γιά τήν άσπονδη σχέση Ελλήνων και Τούρκων, τήν οποία -όπως ήδη προείπαμε- σχεδιάζουν και προωθούν τά διεθνή εξουσιαστικά κέντρα γιά τούς δικούς τους γεωπολιτικούς, οικονομικούς και (εν γένει) εξουσιαστικούς λόγους αλλά και αναλαμβάνουν νά (μάς) επιβάλλουν «εργολαβικά» οι πάτρωνες ημεδαπών πολιτικών, τραπεζικών, εφοπλιστικών, εμπορικών και λοιπών οικονομικών συμφερόντων, μόνον υπέρ τού πραγματικού συμφέροντος τού Ελληνικού Λαού δ έ ν είναι.
Πολύ περισσότερο μάλιστα (δέν είναι…), διότι, εάν οι στόχοι τους αυτοί «ευοδωθούν», παράλληλα μέ τίς νεογραικυλικές μεθοδεύσεις πού υλοποιεί αδιάντροπα τό ημέτερο «Υπουργείο Μή Εθνικής Παιδείας» σέ δύο-τρείς δεκαετίες (τό πολύ…), Ελληνική Νεολαία, μέ γνώση τής παναρχαίας καταγωγής και ιστορικής συνέχειας τού έθνους μας αλλά και συνείδηση τών προγονικών μας κλεών, αρχών και αξιών δ έ ν θά υπάρχει πλέον.
6. Γιά όλους αυτούς τούς λόγους και αιτίες, εμείς θεωρούμε απαραίτητο ότι πρέπει νά προβούμε άμεσα σέ μία επίκαιρη και θεμελιωμένη ιστορικά, «αντεπίθεση» μαθησιακής υπενθύμισης, πληροφόρησης και γνώσης τών συνΕλλήνων και τών συνΕλληνίδων επί τών ιστορικών γεγονότων τής κρίσιμης περιόδου τής Τουρκοκρατίας.
Διότι, μόνον έτσι θά αντικρούσουμε αποτελεσματικά τήν δόλια και εθνομειοδοτική προσπάθεια νά παρουσιαστεί αυτή η σχέση (μεταξύ τών αιματοβαμμένων Τούρκων κατακτητών και τών πολυπροδομένων από τά συμφεροντολόγα -και τότε και σήμερα- κράτη τής Ευρωπαϊκής Δύσης, σκλαβωμένων Ελλήνων), περίπου ως …«ανθόσπαρτη», «επικοδομητική» και «ελκυστική» πρός αναβίωσή της (…)
7. Αποδεικτική βάση/«δεξαμενή» τής αντεπιθέσεώς μας είναι (κυρίως) :
α. Η -μοναδικής ιστορικής αξίας- επιτομή τού Κωνσταντίνου Σάθα μέ τίτλο «ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΛΛΑΣ» (Εκδοση έτους 1869 και σύγχρονη -πολύτιμη- επανέκδοση από τό Βιβλιοπωλείο τού Νότη Καραβία.
β. Tό σπουδαίο «έργο καρδιάς και νού» τού Τάκη Κανδηλώρου μέ τίτλο «Ο ΑΡΜΑΤΩΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» (Περίοδος 1500-1821) πού εκδόθηκε τό 1924 και έχει επανεκδοθεί -επίσης- από τό Βιβλιοπωλείο τού Νότη Καραβία.
γ. Τό -συλλεκτικό πλέον- βιβλίο τού Τάκη Λάππα «ΚΛΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΩΛΟΙ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ», από τίς εκδόσεις «ΑΤΛΑΝΤΙΣ» (και τέλος)
δ. Τά βιβλία τού -υπογράφοντος τήν παρούσα έρευνα- συγγραφέως Γρηγόρη Κοσσυβάκη μέ τίτλο :
(1) «ΙΔΟΥ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» (Εκδόσεις «ΑΓΚΥΡΑ» έτος 2007 – Επανεκδ. «ΖΗΤΡΟΣ», έτος 2010) κ α ι
(2) «ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ» (Εκδόσεις «ΚΑΔΜΟΣ», έτος 2009).
=====================================================================

Ι Δ Ο Υ Λ Ο Ι Π Ο Ν
(άκρως περιληπτικώς)
Τό χρονικό τής επάρατης Τουρκοκρατίας εν Ελλάδι…

===============================================================================

1. Ετος 1453 : Κατάληψη τής Κωνσταντινουπόλεως τήν 29η Μαϊου 1453 από τούς Οθωμανούς Τούρκους τού Σουλτάνου Μωάμεθ Β’ και ηρωϊκός θάνατος τού τελευταίου Ελληνοβυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ΙΑ’.
Πλήρης υποταγή και υποτέλεια τής Ορθόδοξης Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας στήν Οθωμανική «νέα τάξη πραγμάτων», μέ τήν άμεση επιλογή από τόν Σουλτάνο ως Πατριάρχη, τού περιβόητου -γιά τίς ανθελληνικές του θέσεις και συμπεριφορές- Γεωργίου «Σχολάριου». (Ηταν ο ίδιος σκοταδιστής ιερωμένος πού είχε ρίξει στήν πυρά τά πολύτιμα συγγράμματα τού μεγάλου νεοπλατωνικού φιλοσόφου Γεωργίου Πλήθωνος…)
Ετσι, αποκαλύφθηκε «ποιοί» ήσαν εκείνοι πού προπαγάνδιζαν σέ όλη τήν διάρκεια τής δραματικής πολιορκίας τίς προδοτικές διαδόσεις περί τής …«εμφανίσεως στήν Αγιά Σοφιά αρχαγγέλου», ο οποίος δήθεν μετέφερε «μήνυμα εξ ουρανού, πώς είναι θέλημα Θεού, η Πόλη νά Τουρκέψει…»
Όμως παρά τήν πτώση τής Πόλης (και παρ’ όλη τήν δόλια προδοσία τού Εκκλησιαστικού Ιερατείου…), κάποιοι Ελληνες μαχητές συνεχίζουν νά πολεμούν και δ έ ν παραδίδουν τά όπλα τους!!! Οι Τούρκοι, παρά τίς συνεχείς επιθέσεις τους, δέν κατορθώνουν νά καταλάβουν μέρος τού θαλάσσιου τείχους τής Πόλης, τό οποίο υπερασπίζουν ηρωϊκά 300 Κρήτες τοξότες. Ετσι, συνθηκολογούν μαζί τους και οι τελευταίοι γενναίοι υπερασπιστές τής Πόλης αποχωρούν ένοπλοι γιά τήν Βενετοκρατούμενη Κρήτη μέ δύο πλοία.

Τό ανωτέρω -μέγιστης συμβολικής σημασίας γεγονός- είναι ελάχιστα γνωστό, αφού ποτέ δέν περιελήφθη στά διδακτικά μας βιβλία, προφανώς γιατί συμβόλιζε τό «εξοβελιστέο» πνεύμα τής προτροπής σέ αντίσταση τών Ελλήνων κατά τών βαρβάρων Τούρκων κατακτητών, τό οποίο -κατά τό παράδειγμα τών Κρητικών παλληκαριών- δ έ ν έπαυσε ούτε μέ τήν πτώση τής Πόλης, αλλά διατηρήθηκε αδιάκοπα μέχρι τήν μεγάλη επανάσταση τού 1821, όπως θά διαπιστώσουμε μέσα από τίς επόμενες σελίδες τού χρονικού μας.
Αντίθετα, ο «προβοκάτορας αρχάγγελος» είναι πασίγνωστος -και διδακτέος στά Ελληνόπουλα- ακριβώς διότι, μέ τήν «παρουσία» του και τήν ηττοπάθεια πού εξέπεμπε τό -δήθεν- θεϊκό μήνυμά του, αφ’ ενός «δικαιολογούσε» τό τρισάθλιο προσκύνημα τού Εκκλησιαστικού Ιερατείου (και τότε και επί 400 χρόνια στήν συνέχεια) και αφ’ ετέρου επέβαλλε επιτακτικά τήν υποταγή τών «Ρωμιών» στούς Οθωμανούς κατακτητές, αφού η αφόρητη σκλαβιά, ήταν -δήθεν- «θέλημα Θεού»… και -βεβαίως- «έπρεπε νά τήν υπομείνουμε χωρίς αντίσταση»!!!
(Και μετά απ’ όλα αυτά, καμώνονται ότι πασχίζουν γιά τό Εθνος και τήν Πατρίδα, οι υποκριτές…)
2. Ετη 1457-1463. (Ωστόσο, υπήρξαν και οι φωτεινές εξαιρέσεις…)
Ο Ελληνας επίσκοπος Βησσαρίων, διαφεύγει από τήν αιχμαλωσία και διατρέχει τήν Ευρώπη προτρέποντας τούς δυτικούς ηγεμόνες σέ σταυροφορία κατά τών Τούρκων. Ο βασιλιάς τής Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΑ’ προσπαθεί δολίως νά τήν αποτρέψει. Ωστόσο, χιλιάδες Ευρωπαίοι σταυροφόροι συγκεντρώνονται στό λιμάνι τού Αγκώνα αλλά -δυστυχώς- ο θάνατος τού Πάπα Πίου ΙΒ’ ματαιώνει τήν σταυροφορία.
3. ΕΤΟΣ 1463. Απόβαση τών Βενετών στό Αργος και στό Ναύπλιο ενώ ο Βενετικός στόλος διατρέχει τό Αιγαίο και οι Ελληνες τών νησιών ξεσηκώνονται. Εξέγερση στήν Πελοπόννησο. Οι Πελοποννήσιοι παίρνουν τά όπλα μέ ηγέτες τούς : «Σγουρομάλλη» Παλαιολόγο (άρχοντα τής Καρύταινας), Μιχαήλ Ράλλη (αρχηγό τών Σπαρτιατών-Μανιατών) και Πέτρο Μπούα (αρχηγό τών Αρβανιτών-Βορειοηπειρωτών).
Πολιορκία τής τουρκοκρατούμενης Κορίνθου και ανέγερση τείχους στόν Ισθμό. Ηττες τών Βενετών και αποχώρησή τους ενώ οι Ελληνες επαναστάτες συνεχίζουν νά μάχονται μόνοι μέ τούς Τούρκους. Μάχες έξω από τήν Πάτρα, αιχμαλωσία και μαρτυρικός θάνατος τού Μιχαήλ Ράλλη από τούς Τούρκους μέ ανασκολοπισμό.
Αδυναμία τών Τούρκων νά καταλάβουν τό κάστρο τού Αιγίου πού υπε-ρασπίζεται γενναία ο Γρέζας Παλαιολόγος. Αποχώρηση τών πολιορκη-μένων Ελλήνων με τά όπλα τους και μετοικεσία τους στήν Ιταλία μέ Βενετικά πλοία.
4. ΕΤΟΣ 1465. Ο Ελληνας πολέμαρχος Γεώργιος Καστριώτης ή «Σκεντέρμπεης», πού αντιμετωπίζει νικηφόρα τούς Τούρκους συνεχώς από τό 1443 και επί 23 ολόκληρα χρόνια (!!!), επί κεφαλής Ηπειρωτών και Αλβανών οπλαρχηγών, έρχεται στήν Ρώμη και ζητά στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τόν Πάπα και τούς Ιταλούς ηγεμόνες, γιά νά συνεχίσει τόν αγώνα του, πλήν ματαίως.
Την 17η Ιανουαρίου 1468, ο «Σκεντέρμπεης» πεθαίνει από ελονοσία, ωστόσο η αντίσταση Ηπειρωτών και Αλβανών συμμαχητών του συνεχί-ζεται γιά δέκα χρόνια ακόμη, οπότε ένα μεγάλο μέρος αυτών, μέ επικεφαλής τόν γυιό του Ιωάννη Καστριώτη και τόν γυναικαδελφό του Κων/νο Αριανίτη-Κομνηνό, εγκαθίστανται στήν Απουλία τής Κ.Ιταλίας ενώ άλλοι «διαχέονται» στόν ορεινό Ηπειρωτικό χώρο, τά Ιόνια νησιά και τήν Πελοπόννησο. Οι Τούρκοι εξαπολύουν μεγάλης εκτάσεως υποχρεωτικό εξισλαμισμό σέ βάρος τών πληθυσμών τής ευρύτερης περιοχής πού αποτελεί τήν σημερινή Αλβανία και καθιερώνουν έντονο «παιδομάζωμα».

Ετσι προέκυψαν οι -μετέπειτα- πολυπληθείς Μουσουλμάνοι Αλβανοί, πού μέ τόν φανατισμό τών προσήλυτων («εξωμοτών»), μεταβλήθηκαν από Τουρκομάχοι υπό τον «Σκεντέρμπεη, σέ μισθοφόρους τών Οθωμανών δυναστών και σφαγείς τών πρώην συμμαχητών και συμπατριωτών τους.
5. ΕΤΟΣ 1474. Οι Τούρκοι πολιορκούν τήν Λήμνο αλλά η τελική απόβασή τους στό φρούριο τού «Κότσινου» αποτυγχάνει όταν, η νεαρή Ελληνίδα Μαρούλα, παίρνοντας τό σπαθί και τήν ασπίδα τού τραυματισμένου πατέρα της μπαίνει επικεφαλής στρατού και λαού και ρίχνουν τούς Τούρκους εισβολείς στήν θάλασσα.
6. ΕΤΟΣ 1481. Επανάσταση τών Ελλήνων στήν Μάνη υπό τήν ηγεσία τού Ηπειρώτη Κορκόνδυλου Κλαδά, ο οποίος μάχεται υπό γαλανόλευκη σημαία μέ σταυρό. Εκστρατεία και απόβαση τών : Ιωάννη Καστριώτη και Κορκόνδυλου Κλαδά στήν περιοχή τής Β.Ηπείρου. Καταλαμβάνουν τήν Χιμάρα και εξήντα (60) ΒορειοΗπειρωτικά χωριά ξεσηκώνονται.
Όμως, οι Βενετοί (πού έχουν συνάψει ανακωχή μέ τούς Τούρκους), παρακωλύουν τόν εφοδιασμό τους και η επανάσταση δέν εξαπλώνεται.
7. ΕΤΗ 1492-1495. Πέντε χιλιάδες Ελληνες επαναστάτες υπό τούς Ανδρέα Παλαιολόγο και Κων/νο Αριανίτη-Κομνηνό (ο οποίος επικαλείται αρχαιοελληνική καταγωγή από τούς Μακεδόνες τού Μεγάλου Αλεξάνδρου…), κυριεύουν τήν Βορειοηπειρωτική πόλη Σκόδρα και προελαύνουν πρός Ν.Ηπειρο και Θεσσαλία, ενώ οι Τούρκοι υποχωρούν τρομοκρατημένοι.
Όμως και πάλι οι Βενετοί, σέ συνεννόηση πρός τούς Τούρκους, αποκόπτουν τόν εφοδιασμό τών Ελλήνων επαναστατών και πράκτορές τους δολοφονούν μέ δηλητήριο τόν ανυπότακτο ηγέτη τους Κων/νο Αριανίτη-Κομνηνό. Οι επαναστάτες ηττώνται και οι Ελληνικοί πληθυσμοί, οι οποίοι τούς συνέδραμαν, κατασφάζονται από τούς Τούρκους.
8. ΕΤΟΣ 1500. Ο Σουλτάνος Βαγιαζίτ εκστρατεύει κατά τής Πελοποννήσου και καταλαμβάνει Πύλο, Μεθώνη και Κορώνη, σφάζοντας αλύπητα τούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Οι Ελληνες καταφεύγουν στά όρη τού Μωριά και αντιστέκονται. Η προφορική παράδοση διασώζει γιά τήν εποχή εκείνη τήν ύπαρξη κάποιου οπλαρχηγού Τριαντάφυλλου Τσεργίνη, ο οποίος έμελλε νά γίνει ο γενάρχης τών Κολοκοτρωναίων.
9. ΕΤΟΣ 1522. Πολιορκία και άλωση τής Ρόδου πού τήν υπερασπίσθηκαν μέ γενναιότητα οι Ιππότες τού Τάγματος Αγίου Ιωάννου και οι Ελληνες τής νήσου. Μετοίκηση τών Ιπποτών και χιλιάδων Ροδίων σέ Πελοπόννησο και Κρήτη.
Κατάληψη από τούς Τούρκους και τών νήσων Κώ, Καλύμνου, Νισύρου, Σύμης, Κάσου και Καρπάθου. Σφαγές και προσφυγικές μετοικεσίες μέρους τών Ελληνικών πληθυσμών.
10. ΕΤΟΣ 1525. Επανάσταση τών Ελλήνων σέ Μεθώνη και Κορώνη μέ τήν βοήθεια τών Ιωαννιτών ιπποτών. Εγκατάλειψή τους από τούς Δυτικούς και δεινή πολιορκία τής Κορώνης από τούς Οθωμανούς, μέ σκληρές μάχες, νίκες και ήττες αλλά και σφαγές τών Ελλήνων τής Μεσσηνίας. Μετοικεσία τών λιμοκτονούντων κατοίκων τής Κορώνης στήν Μεσσήνη τής Σικελίας, όπου αποδεκατίζονται και από τήν πανώλη.
11. ΕΤΟΣ 1537. Ο Τουρκικός στόλος μέ νέο Ναύαρχο τόν εξωμότη πειρατή Χαϊρεντίν «Μπαρμπαρόσσα» («Κοκκινογένη»), καταναυμαχεί τόν Βενετικό στόλο έξω από τούς Παξούς, αποβιβάζει τά Τουρκικά στίφη στήν Κέρκυρα και πολιορκεί τά ισχυρά φρούρια τής πόλεως πού υπερασπίζουν Βενετικά στρατεύματα και Ελληνες εθελοντές.
Γιά τήν πολύμηνη πολιορκία και τίς μεγάλες καταστροφές τής ευημερούσας μέχρι τότε Κέρκυρας, έχει καταγραφεί λεπτομερές χρονικό από τόν αυτόπτη Κερκυραίο Νίκανδρο Νούκιο, πού περιέχεται στό βιβλίο τού Κων. Σάθα «Τουρκοκρατούμενη Ελλάς» και είναι συγκλονιστικό :
«…Ω! πώς αδακρυτί την μνήμην ενέγκω τη ενσκηψάση τοι συμφορά γλυκεία μοι Πατρίς!… Δέδοκτο τοίνυν υπό του Σουλεϊμάνου, την μέν νήσον πυρί και σιδήρω καταναλώσαι, την δε πόλιν …..πολιορκείν. Οι δε της πόλεως ουδέν αυτώ ανταπεκρίναντο, ελόμενοι πασσυδεί μάλλον απολέσθαι ή τώ βαρβάρω εαυτούς εγχειρείν… Ο δε Χαϊρεντίν …. τάς λοιπάς (Τουρκικάς) δυνάμεις περαιώσας ες τά πέριξ χωρία και επί πάσαν την νήσον… ωμότατα τοίς εντυγχάνουσι διετίθεντο, κτείνοντες, ζωγρούντες, λεηλατούντες, σκυλεύοντες, εμπιμπρώντες, διαφθείροντες προς ύβρεις παρθένων και γυναικών υπάνδρων εμπαροινούντες, παίδων και μειρακίων ού φειδόμενοι, πρεσβύτας ανηλεώς κατασφάττοντες, ευκτηρίους οίκους καταμιαίνοντες, κτήνη και ζώα ες τάς εκκλησίαις εμβιβάζοντες…, τού ανθρωπείου αίματος τών κτηνών συμφύροντες και τ’ άλλα οπόσα η βάρβαρος χείρ ποιείν είωθεν…»
(Και ακόμη) «…Ορών ούν ο βασιλεύς των Τούρκων μη προχωρήσαντα αυτώ κατά γνώμην τά πράγματα και τον χειμώνα αρχόμενον ήδη…., έγνω την μέν πολιορκίαν εκ του άστεως αφαιρείν, λεηλατήσαι δε και σκυλεύσαι την νήσον όσον εξήν τώ στρατώ επέτρεψε… και εμπρήσαι πάν οτιούν δεινόν επαγαγόντας… Ηρξαντο δε τά λάφυρα ες τάς ναύς εμβιβάζειν οι βάρβαροι, τους δ’ αιχμαλώτους ες το αντιπέραν Ηπείρου διαπεράν. Ην δε οράν γηραιών πλήθος, αγομένων μεθ’ ύβρεων και σκυλμών ως προς τάς ναύς, και τους μέν ορθοποδούντες και εμβαίνοντας ταίς κώπαις παρακαθίζοντες, απεκλήρουν. Τούς δε γήρα πιεζομένους ή νόσω τετρυχωμένους και νωθρώς εκ τούτου βαδίζοντας, ξίφεσι κατέκοπτον, ομοίως δε και τά γυναίκας ετίθουν, ού γήρας αιδούμενοι ούχ ηλικίαν οικτείροντες, ού νεότητος φειδόμενοι, ού νηπιότητα ελεούντες αλλ’ απαξαπλώς άπαντας ταίς τριήρεσιν ενεβίβαζον, ες δουλείαν αποτα-μιεύοντες ή έργον μαχαίρας ανηλεώς κατεργάζοντες… Ηνίκα δ’ οι ανά την νήσον διασκεδασθέντες ες το λεηλατείν επανέστρεψαν βάρβαροι, απάσας τάς εν τώ εμπορείω οικήσεις πυρί κατηνάλωσαν. Οσα δε ανθρωπίνης χειρός ετύγχανον έργα, ταύτα κατεδαπάνουν και έφθειραν, όσα δε γής φυτά, ήτοι δένδρα, αμπελώνες και καρποί… καταλιμπάνειν…
Ωχοντο δε απιόντες, έχοντες μέν εκ τών τής νήσου ανδραπόδων (αιχμαλώτων) δισχιλίους… Διελθόντες δέ εκ Παξών διέπραξαν και ενταύθα ομοίας στυγεράς κακουργίας…»
Και ενώ η Κέρκυρα πολιορκείται, οι αδάμαστοι Χιμαριώτες επαναστα-τούν και υπό τόν οπλαρχηγό Δαμιανό, οργανώνουν καταδρομική επιχείρηση εναντίον τού στρατοπέδου τών Τούρκων, φθάνοντας σχεδόν μέχρι τήν σκηνή τού Σουλτάνου!!! Εν τέλει, μετά από σκληρές μάχες και μέ πολλές θυσίες, αποκρούουν τήν απόβαση τών Τούρκων στήν περιοχή τους και διατηρούν τήν ανεξαρτησία τους.
Ο Χαϊρεντίν, μετά τήν αποτυχία του νά καταλάβει τήν Κέρκυρα, λεηλατεί Κεφαλληνία, Ζάκυνθο και Κύθηρα, σφάζοντας και αιχμαλωτίζοντας τούς Ελληνικούς πληθυσμούς. Εν συνεχεία κατευθύνεται στό Αιγαίο και κυριεύει Σύρο, Γυάρο, Ιο, Αστυπάλαια, Αίγινα, Πάρο, Αντίπαρο, Τήνο και Νάξο, επίσης τρομοκρατώντας και αποδεκατίζοντας τούς κατοίκους τους.
12. ΕΤΟΣ 1538. Οι Τούρκοι πολιορκούν επί τρία χρόνια τό Ναύπλιο και τήν Μονεμβασιά αλλά αποτυγχάνουν πρό τής ηρωϊκής αντιστάσεως τών Ελλήνων κατοίκων και τών Βενετικών φρουρών. Ηρωϊκή δράση και δόλιος θάνατος τού Ελληνα πολεμάρχου Βρετού Μποζίκη.
Ο επίσκοπος Μονεμβασίας Δωρόθεος περιγράφει σέ χρονικό του τίς ατελείωτες συμφορές τών πολιορκημένων στό Ναύπλιο Ελλήνων :
«…Απέθανον γούν εις το Ναύπλιον επτά χιλιάδες άνθρωποι από τήν πείναν και τήν δίψαν και οι πόλεμοι δέν έπαυσαν. Και εσκοτώθη ο θαυμαστός άνθρωπος και ανδρειωμένος κύρ Βρετός ο Μποζίκης, ότι τόν εκτύπησαν εις τήν πλάτην μέ τό τουφέκι. Και λέγουν ότι, από τάς πολλάς νίκας οπού έκανεν, εφθόνησέν τον ο γοβερναδόρος Αυγουστής Κλουζός, Φράγκος και έβαλλεν άνθρωπον και εσκότωσέ τον, τήν μεγάλη Πέμπτη. Και έγινε μέγας θρήνος εις τό Ναύπλιον και οι Τούρκοι εχάρησαν και έδωκαν λουμπάρδαις…» (κανονιοβολούσαν χαρμόσυνα).
Παράλληλα, ο Τουρκικός στόλος υπό τόν Χαϊρεντίν κυριεύει τήν Σκιάθο και τήν Κάρπαθο, λεηλατεί Μυλοπόταμο και Σητεία, επιβάλλει σκληρή φορολογία σέ Ανδρο και Σέριφο και εξοντώνει τούς μοναχούς τών Στροφάδων νήσων.
13. ΕΤΟΣ 1543. Ο Κερκυραίος λόγιος Αντώνιος Επαρχος απευθύνει επιστολές πρός τούς Ευρωπαίους ηγεμόνες εξορκίζοντάς τους νά σπεύ-σουν πρός απελευθέρωση τής σκλαβωμένης Ελλάδος και δημοσιεύει στήν Βενετία μία σημαντική ελεγεία μέ τόν τίτλο «Θρήνος εις την Ελλά-δος καταστροφήν». Ευτυχώς γιά τούς υπόδουλους Ελληνες, εν έτει 1546 ο Χαϊρεδίν αποθνήσκει και οι Τούρκοι στερούνται τών υπηρεσιών του.
14. ΕΤΟΣ 1565. Επανάσταση σέ Ηπειρο και Ρούμελη μέ αιτία τό «παιδομάζωμα». Οι ατρόμητοι Χιμαριώτες αντιμετωπίζουν απόβαση 8.000 Τούρκων και τούς κατανικούν. Επιβάλλουν έντιμη συνθήκη ειρήνης μέ τήν οποία εξασφαλίζουν αυτοδιοίκηση, απαλλαγή από τόν κεφαλικό φόρο («χαράτσι»), ελεύθερη οπλοφορία και αποτρέπουν τό παιδομάζωμα στίς περιοχές τους.
15. ΕΤΟΣ 1570. Ο νέος Σουλτάνος Σελήμ Β’, μέ τήν προτροπή τού Εβραίου ηγεμόνα τής Νάξου Ιωσήφ Νάζη (τοποτηρητή και φοροεισπρά-κτορα τών Τούρκων), αποφασίζει και σχεδιάζει τήν κατάκτηση τής Κύπρου. (Εν συνεχεία), κατά τό ίδιο έτος, περί τίς 200.000 Οθωμανικού στρατού αποβιβάζονται στήν Κύπρο και μετά από μακρά πολιορκία καταλαμβάνουν κατ’ αρχάς τήν Λευκωσία, όπου προβαίνουν σέ φοβερές σφαγές τού πληθυσμού και, εν συνεχεία, τήν Αμμόχωστο όπου τούς αντιμετωπίζουν μέ γενναιότητα οι Ελληνες κάτοικοι και οκτώ χιλιάδες Βενετοί στρατιώτες υπό τόν «προβλεπτή» Μαρκαντώνιο Μπραγκαντίνο, τόν πολέμαρχο Εκτορα Μπαλιόνε και άλλους γενναίους οπλαρχηγούς, προκαλώντας τους τεράστιες απώλειες.
Εν τέλει, οι Τούρκοι προτείνουν στούς πολιορκημένους συνθηκολόγη-ση αλλά, γιά μιά ακόμη φορά, παραβαίνουν τίς συμφωνίες παράδοσης και τούς μέν αιχμαλώτους οπλαρχηγούς, στρατιώτες και πολίτες κατέσφαξαν, τόν δέ γενναίο Μπραγκαντίνο, αφού τόν βασάνισαν και τόν διαπόμπευσαν μέ αισχρούς τρόπους, εν τέλει τόν έγδαραν ζωντανό.
Οι Ελληνίδες τής Κύπρου πού αιχμαλωτίσθηκαν, συγκεντρώθηκαν σέ ένα μεγάλο πλοίο τό οποίο ήταν φορτωμένο μέ λάφυρα, προκειμένου νά σταλούν στήν Πόλη, γιά τά χαρέμια και τά σκλαβοπάζαρα.
Η ωραιότατη Αρνάλδα, θυγατέρα τού Ελληνα άρχοντα Ρουχιά (πού είχε πέσει μαχόμενος στήν Λευκωσία), βρήκε τρόπο νά βάλει φωτιά στήν πυριτιδαποθήκη τού μεγάλου πλοίου, ανατινάζοντάς το μαζί μέ δύο άλλα ελλιμενισμένα τουρκικά πλοία και προκαλώντας μεγάλη καταστροφή και τρόμο στούς Τούρκους.
16. ΕΤΟΣ 1571. Ο Τουρκικός στόλος υπό τόν περιώνυμο πειρατή Ουλούτζ Αλή πλέει και πάλι πρός κατάληψη τής Κέρκυρας. Τουρκικό σώμα στρατού πού αποβιβάστηκε στό Μαδράκι γιά λαφυραγώγηση, πέφτει σέ ενέδρα Ελλήνων ιππέων υπό τόν οπλαρχηγό Γεώργιο Μόρμορη και εξοντώνεται.
Οι Τούρκοι αποτυγχάνουν στήν Κέρκυρα αλλά ενισχυμένοι μέ πειρατικά πλοία τού Αλγερίου και τής Τύνιδας, καταπλέουν στά παράλια τής Κρήτης και κάνοντας αιφνιδιαστικές αποβάσεις λεηλατούν και πυρπολούν περί τά πενήντα χωριά στήν επαρχία Αποκορώνου, αποχωρούν δέ μέ χίλιους αιχμαλώτους τούς οποίους «προωθούν» στά σκλαβοπάζαρα.
Στήν συνέχεια, ο Τουρκοπειρατικός στόλος πραγματοποιεί αποβάσεις και λεηλατεί τά Κύθηρα, τήν Ζάκυνθο και τήν Κεφαλληνία, σφάζοντας, αιχμαλωτίζοντας και σκλαβώνοντας περί τίς έξη χιλιάδες Ελληνες και Ελληνίδες.
Οι Ευρωπαίοι ηγεμόνες, μετά τήν κατάληψη τής Κύπρου και τήν απάνθρωπη πειρατική δράση τού Τουρκικού στόλου, επί τέλους ομονοούν και ο ενωμένος Ευρωπαϊκός στόλος υπό τόν Δόν Ζουάν τής Αυστρίας (και διάδοχο τού Ισπανικού θρόνου), αντιμετωπίζει τούς Οθωμανούς στήν θάλασσα τής Ναυπάκτου και τούς καταναυμαχεί.
Στόν Ευρωπαϊκό στόλο περιλαμβάνονταν και περί τά 12 πλοία μέ Ελληνες πλοιάρχους και πληρώματα από τήν Κρήτη, τήν Κεφαλληνία και τήν Ζάκυνθο αλλά και ένα πλοίο επανδρωμένο μέ δαπάνες τού διάσημου Ελληνα ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου («Ελ Γκρέκο»), μέ κυβερνήτη τόν αδελφό του.
Στήν μεγάλη νίκη τών Ευρωπαίων στήν ναυμαχία τής Ναυπάκτου, συνέβαλαν τά μέγιστα οι -περίπου 15.000- Ελληνες «επίτακτοι» ναύτες ή σκλάβοι κωπηλάτες τών Τουρκικών πλοίων, οι οποίοι εξεγέρθηκαν στήν διάρκεια τής ναυμαχίας και μάλιστα, εκείνοι τής Τουρκικής ναυαρχίδας, συνέλαβαν τόν ναύαρχο Μπέη-Ζαντέ και τόν κρέμασαν στό πρωραίο κατάρτι, παραλύοντας τό ηθικό τών Τούρκων.
Μετά τήν νίκη τού Ευρωπαϊκού στόλου, οι Ελληνες επαναστατούν τό ίδιο έτος 1571, σέ πολλά σημεία τού Ελλαδικού χώρου.
Στό περίφημο «Χρονικό τού Γαλαξιδίου» περιγράφεται η εξέγερση στήν περιοχή τής Παρνασσίδας, η οποία όμως -αβοήθητη από τούς Δυτικούς- εξελίχθηκε σέ διώξεις και σφαγές τών Ελλήνων.
Αλλά και στήν Πελοπόννησο, οι Ελληνες εξεγείρονται υπό τούς αδελφούς Μελισσηνούς αλλά η επανάσταση χωρίς βοήθεια από τούς Ευρωπαίους αποτυγχάνει και οι Μελισσηνοί μέ πολλούς συμπολεμιστές τους και γυναικόπαιδα καταφεύγουν στήν Νεάπολη τής Ιταλίας.
Εν τώ μεταξύ οι Τούρκοι, πνέοντες μένεα γιά τήν πανωλεθρία τού στόλου τους, ναυπηγούν ταχύτατα νέα «αρμάδα» και επιδίδονται σέ επιδρομές και σφαγές τών Ελλήνων στήν Θεσσαλονίκη, τόν Αθω και τά νησιά τού Αιγαίου. Μεταξύ τών τραγικών θυμάτων οι Μητροπολίτες Θεσσαλονίκης και Πατρών, οι οποίοι καίγονται στήν πυρά πρός παραδειγματισμό.
17. ΕΤΟΣ 1585. Οι Ελληνες απελπισμένοι από τήν αδιαφορία και τήν διγλωσσία τών Δυτικών στρέφονται γιά βοήθεια πρός τήν Ρωσία.
Επανάσταση σέ Ακαρνανία και Ηπειρο μέ αρχηγούς τούς : Χρήστο Μπούα-Γρίβα, Πούλιο Δράκο και Μαλάμο. Κατάληψη τής Αρτας και παρ’ ολίγον απελευθέρωση τών Ιωαννίνων. Αλλά η βοήθεια πού είχαν υποσχεθεί οι Βενετοί και πάλι δέν ήλθε και οι επαναστάτες καταφεύγουν στά απάτητα -γιά τούς Τούρκους- βουνά τής Πίνδου, τών Αγράφων και τού Βάλτου. Ο Πάπας Σίξτος Ε’ εκφράζει ελπίδες και ευχές γιά τήν απελευθέρωση τής Ελλάδος αλλά μέ ευχές τό ποθούμενο δέν έρχεται. (…)
18. ΕΤΟΣ 1601. Τουρκικό φιρμάνι μέ ημερομηνία 29η Μαρτίου 1601, γιά επιβολή παιδομαζώματος επ’ απειλή καρατομήσεως τών γονέων πού αρνούνται τήν παράδοση τών παιδιών τους, προκαλεί και πάλι εξεγέρσεις τών υποδούλων Ελλήνων σέ Ρούμελη, Μακεδονία και Ηπειρο.
Εξ αιτίας τών φοβερών διώξεων τών Τούρκων κατά τήν εποχή εκείνη, παραδίδεται ότι, πολλοί Ηπειρώτες γιά νά σώσουν τά παιδιά τους καταφεύγουν στά όρη Σουλίου, όπου ήδη κατοικούν Ελληνικές οικογένειες, απόγονοι φυγάδων προηγούμενων διωγμών και συναθροίζο-νται. Ετσι δημιουργούνται εκεί οι πρώτοι «πυρήνες» παρουσίας τών -μετέπειτα- ξακουστών Σουλιωτών.
19. ΕΤΟΣ 1603-1606. Επιδρομές Τοσκανών, Ναπολιτάνων και Ιπποτών τής Μάλτας στό Αιγαίο. Απόπειρα καταλήψεως τής Πύλου και κατάληψη τής Κώ. Επαναστατικός οργασμός σέ όλη τήν Ελλάδα.
20. ΕΤΟΣ 1609. Ανταρσία τών Μανιατών. Ενέργειες τού Δούκα τής Νεβέρ (ο οποίος ήταν απόγονος τού τελευταίου δεσπότη τού Μυστρά Θωμά Παλαιολόγου), πρός ενίσχυση τής επαναστάσεως τών Ελλήνων.
21. ΕΤΟΣ 1616. Επανάσταση σέ Θεσσαλία και Ηπειρο υπό τόν Επίσκοπο Τρίκκης Διονύσιο, τόν επιλεγόμενο «Φιλόσοφο». Πρός στιγμήν καταλαμβάνει τά Ιωάννινα. Ηττα, σύλληψη και φρικτό μαρτύριο αυτού. Οι Τούρκοι τόν γδέρνουν ζωντανό καθώς και τόν επίσκοπο Σεραφείμ από τά Αγραφα, ο οποίος υπομένει τά μαρτύρια κατά τρόπο πού προκαλεί τόν θαυμασμό τών βασανιστών του.
22. ΕΤΗ 1645-1669. Τούρκο-Βενετικός πόλεμος στήν Κρήτη. Οι Ελληνες -όπως παντού- συμπαρατάσσονται μέ τούς Βενετούς, παρά τήν μακρόχρονη κατοχή τής μεγαλονήσου από αυτούς και τίς δόλιες συμπεριφορές τους, γιατί η σκλαβιά υπό τούς Τούρκους είναι ανυπόφορη.
Ο φοβερός σέ πολεμικά γεγονότα αλλά και ιδιαιτέρως πολύνεκρος πόλεμος στήν Κρήτη (απαριθμούνται ως νεκροί εκατέρωθεν, τριάντα χιλιάδες Κρητικοί και Βενετοί αλλά και εκατό χιλιάδες Τούρκοι…), περιγράφεται μέ ενάργεια σέ μακροσκελές επικό στιχούργημα τού Ρεθυμνιώτη Μαρίνου Τζάνε Μπουνιαλή, μέ ιδιαίτερη αναφορά στίς πολιορκίες και καταλήψεις από τούς Τούρκους τών Χανίων, τού Ρεθύμνου και -τέλος- τού Χάνδακα (Ηράκλειο), η οποία διήρκεσε επί 25 ολόκληρα χρόνια και θεωρείται η πλέον μακροχρόνια πολιορκία στήν παγκόσμια ιστορία τών πολέμων. (…)
(«Τό δέ τού Μπουνιαλή στιχούργημα, μνημείον πολύτιμον διά τήν νεοελληνικήν ιστορίαν και φιλολογίαν, εί και δίς τυπωθέν εν Ενετία επί τοσούτον κατέστη σπάνιον, ώστε ο φιλόβιβλος δύναται νά θεωρήση σπουδαίον αληθώς εύρημα τήν απόκτησιν αντιτύπου…»)
Παράλληλα, κατά τήν διάρκεια τού ΤουρκοΒενετικού πολέμου γιά τήν κατοχή τής Κρήτης, στόν υπόλοιπο Ελλαδικό χώρο συμβαίνουν έντονες επαναστατικές κινήσεις σέ συνεργασία μέ τούς Βενετούς πού τίς ενισχύουν κυρίως ως αντιπερισπασμό στήν πολιορκία τού Χάνδακα.
Ετσι έχουμε πολιορκία τού Ναυπλίου τόν Ιούνιο 1647 αλλά και επιδρομές τού Βενετικού στόλου με την συνδρομή καταδρομικών Ελληνικών πλοίων -ιδίως Μανιατικών- σέ Εύβοια, Βόλο, Χίο, Μυτιλήνη και Τσεσμέ.
Περιγράφεται ακόμη μιά μεγάλη ναυμαχία παρά τήν Νάξο όπου, ο Βενετικός στόλος και καταδρομικά Ελληνικών πλοία από τήν Ζάκυνθο, τήν Κεφαλληνία, τήν Μάνη και τήν Κρήτη, καταναυμαχεί τόν Τουρκικό στόλο και απαλλάσσει γιά μερικούς χρόνους τά νησιά του Αιγαίου από τίς φοβερές επιδρομές του.
(Τότε περιγράφεται και μία τρομερή έκρηξη τού ηφαιστείου τής Θήρας ή «Σαντορίνης», η οποία συνέβη τήν 29η Σεπτεμβρίου 1650).
Ακόμη, οι Μανιάτες, πού διακρίνονται γιά τίς παράτολμες πειρατικές τους καταδρομές, δέν διστάζουν νά επιτεθούν στόν Τουρκικό στόλο πού πολιορκεί τόν Χάνδακα και τό έτος 1661, «αναπετάσαντες τήν σημαίαν τής επαναστάσεως επολιόρκησαν και κατέλαβαν τάς Καλάμας…».
Οι Τούρκοι προκειμένου νά «συνετίσουν» τούς Μανιάτες, μέ ισχυρή μοίρα τού στόλου τους (στήν οποία ναύαρχος ορίζεται ο Τούρκος αρχιπειρατής Χασάν Μπαμπάς), επιχειρούν απόβαση στίς Κιτριές αλλά οι Μανιάτες ενισχυμένοι μέ ανέλπιστη επικουρία Μανιατισσών τούς αποκρούουν στήν παραλία και «κατά την νύκτα δέκα Μανιάτες ριφθέντες εις τήν θάλασσαν έκοψαν τάς κάλους τών αγκυρών τού στολίσκου, εξ ού δύο πλοία ριφθέντα επί τών βράχων συνετρίβησαν και διηρπάγησαν υπό τών Μανιατών, οίτινες και πολλούς Τούρκους ηχμαλώτισαν», μόλις δέ ο Χασάν Μπαμπάς, αισχρώς φεύγων, ηδυνήθη ίνα σωθή επί ενός και μόνου πλοίου…».
Αλλά και οι Χιμαριώτες, κατά τήν διάρκεια τού μεγάλου Κρητικού πολέμου, επαναστατούν γιά μία ακόμη φορά κατά τών Τούρκων, πού -μή μπορώντας νά τούς καταβάλλουν- ανανεώνουν τά προνόμιά τους.
Στίς αρχές τού έτους 1669, οι Τούρκοι απελπισθέντες ότι θά μπορέσουν νά καταλάβουν τόν Χάνδακα, προτείνουν συνθηκολόγηση μέ βασικό όρο τήν παγίωση τών κεκτημένων, επομένως και διατήρηση τής κατακτήσεως τών Χανίων και τού Ρεθύμνου. Όμως Βενετοί και Ελληνες, παρά τήν τραγική κατάσταση στήν οποία βρίσκονται και τήν -κατ’ εκείνες τίς ημέρες- απώλεια τού Κρητικού πολέμαρχου Κορνάρου από έκρηξη πυρίτιδος, αρνούνται ελπίζοντας σέ απελευθέρωση όλης τής μεγαλονήσου.
Εν τέλει όμως, κατά τό έτος 1669, ο Βενετός αρχιστράτηγος Φραντζέσκο Μοροζίνι, αναγκάζεται νά συνθηκολογήσει μέ τούς Τούρκους και παραδίδει τόν Χάνδακα. Αρχίζει δουλεία διαρκείας 250 ετών γιά τήν υπερήφανη Κρήτη, η οποία επί πλέον έχει υποστεί τεράστιες καταστροφές και πρωτοφανή πληθυσμιακή ερήμωση.
Ο ποιητής Τζάνε Μπουνιαλής θρηνεί : «…Ένα νησί περίφημον πώς εκαταπατήθη και σκοτωθήκαν άμετροι και πόσον αίμα ‘χύθη. Οπού ‘χεν όλον τό νησί χιλιάδες εξακόσιες, ανθρώπους κ’ εστολίσαν το με χάρες άξιες τόσες… Αν μαζωχτούν οι Κρητικοί, όλοι δεν είνε, κρίνω, δέκα χιλιάδες ζωντανοί ‘πού τόν καιρόν εκείνον, διατί εσκοτωθήκανεν, διατί εσκλαβωθήκαν, σταίς χώραις οι κακότυχοι εδιαμοιρασθήκαν…».
(Και βέβαια οι Τούρκοι δέν αργούν…) Μετά τήν κατάληψη τού Χάνδακα, οι Τούρκοι επανέρχονται εναντίον τών Μανιατών και μέ άφθονο χρυσό προκαλούν -δυστυχώς- διχόνοια και «βεντέττες» (αλληλοσκοτωμούς), μεταξύ ισχυρών οικογενειών τής Μάνης. Μία από τίς συνέπειες αυτής τής αστόχαστης Ελληνικής διχόνοιας είναι η εγκατάλειψη τής πατρώας γής από τήν μεγάλη οικογένεια τών Στεφανόπουλων, πού εγκαταστάθηκε τότε σύσσωμη στήν Γαλλική νήσο Κορσική, από αυτήν δέ τήν ονομαστή οικογένεια τής Μάνης, είναι γνωστό ότι καταγόταν και η μητέρα τού Μεγάλου Ναπολέοντος, η περίφημη Λετίτσια. Μέ αυτές τίς ενέργειες οι Τούρκοι αποκαθιστούν τήν κυριαρχία τους στήν Πελοπόννησο.
24. ΕΤΗ 1684-1686. Η συντριβή τών Οθωμανών πρό τών τειχών τής Βιέννης, προκαλεί ενθουσιασμό στούς υπόδουλους λαούς τών Βαλκανίων και οι Βενετοί σπεύδουν νά στείλουν στό Ιόνιο πέλαγος τόν στόλο τους, μέ ναύαρχο τόν γενναίο υπερασπιστή τής Κρήτης, τόν Φραντζέσκο Μοροζίνι, προκειμένου νά συνεγείρει τούς Ελληνες τής Επτανήσου και τής Ακαρνανίας. Πράγματι, οι πάντοτε «αρειμάνιες» επαρχίες Βάλτου και Ξηρομέρου εξεγείρονται πρώτες.
Μέ τόν στόλο τών Βενετών συνεκστρατεύουν και τρείς ξακουστοί Ελληνες αρματωλοί, ο Αγγελής Σουμίλας ή «Βλάχος» από τά Γιάννενα, ο Πάνος Μεϊντάνης από τήν Κατούνα τής Ακαρνανίας και τό «Μικρό» Χορμόπουλο από τήν ορεινή περιοχή τών Αγράφων.
Αυτοί είχαν αιχμαλωτισθεί αρχικά από τούς Βενετούς μέ δόλο ως ανυπότακτοι και «φοροφυγάδες» αλλά, ενώ μεταφέρονταν σιδηροδέ-σμιοι στήν Βενετία γιά δίκη και (βέβαιη) εκτέλεση, τό Βενετσιάνικο πλοίο δέχθηκε επίθεση από Αλγερινούς πειρατές και κινδύνευε νά κυριευθεί.
Τότε, οι αιχμάλωτοι αρματωλοί ζήτησαν από τόν Βενετό πλοίαρχο νά τούς ελευθερώσει προκειμένου νά πάρουν μέρος στήν μάχη και εκείνος δέχθηκε. Ακράτητοι οι Ελληνες οπλαρχηγοί όρμησαν στούς πειρατές και οι Βενετοί αναθαρρήσαντες αντεπετέθησαν και όχι μόνο τούς απέ-κρουσαν αλλά κατέλαβαν και τό πειρατικό πλοίο.
Οι Βενετοί, εκτιμώντας τήν παλληκαριά τών Ελλήνων οπλαρχηγών, τούς προσέλκυσαν στήν υπηρεσία τους και στήν νέα αυτή ναυτική εκστρατεία κατά τών Τούρκων (η οποία έγινε μέ τριάντα οκτώ γαλέρες, έξη γαλεάτσες και πολλά φορτηγά πλοία), τούς αποβίβασαν στίς Ηπειρωτικές ακτές, προκειμένου νά επιστρατεύσουν τούς οπαδούς τους και νά προετοιμάσουν τήν πολιορκία τής Λευκάδας.
Στήν νέα αυτή επαναστατική κίνηση μέ άμεσο στόχο τήν απελευθέ-ρωση τής Λευκάδας, συμμετείχαν συνολικά 2.000 Ελληνες μεταξύ δε αυτών, οι Κεφαλλήνες και Ιθακήσιοι μέ αρχηγούς τούς : Μεταξά, Δελλαδέτσιμο και Αννινο, οι Ζακύνθιοι μέ τούς ευγενείς Ιωάννη Κουτούβαλη και Νικόλαο Κομούτο και οι Κερκυραίοι μέ τούς ιππότες Βαρβάτη και Μιδάνο. Συμμετείχε επίσης ο ευγενής Ζακύνθιος Σταματέλος Καπνίσης, ο οποίος είχε εξοπλίσει, μέ δικά του χρήματα, πολεμική «γαλιότα» μέ πλήρωμα ογδόντα ανδρών.
Oι συνδυασμένες ενέργειες Βενετών και επαναστατών Ελλήνων έχουν σάν αποτέλεσμα τήν κατάληψη τής Λευκάδας (16η Αυγούστου 1684) και τών πέριξ νήσων Μεγανήσι, Κάλαμο, Καστό κ.λπ., αμέσως δέ κατόπιν (τήν 8η Νοεμβρίου), τήν κατάληψη τής Πρέβεζας, ενώ απελευθερώνονται -μετά από σκληρές μάχες μέ τούς Τούρκους- τό Μεσολόγγι, τό Αιτωλικό, ο Αστακός, το Αγγελόκαστρο, η Αμφιλοχία και η Βόνιτσα.
Σ’ αυτές τίς πολεμικές επιχειρήσεις -μεταξύ άλλων- διακρίνεται ιδιαίτερα ο Ελληνας «καταδρομεύς» Μανέτας, από τά Ιόνια νησιά.
Παραλλήλως στό Αιγαίο, καταδρομικά πλοία τών Βενετών αποτρέπουν κατάληψη τής νήσου Τήνου, κατά τής οποίας επιχειρεί γιά αντιπερισπασμό ο Τουρκικός στόλος και τόν καταδιώκουν μέχρι τά στενά τού Ελλησπόντου.
Κατά τόν χειμώνα 1684-1685, ο Βενετικός στόλος αποσύρεται στήν Κέρκυρα γιά επισκευές και ανεφοδιασμό, ο δέ ναύαρχος Μοροζίνι δέχεται επιτροπές και απεσταλμένους από όλο τόν Ελλαδικό χώρο γιά τόν συντονισμό τών επαναστατικών κινήσεων πού προετοιμάζονταν γιά τήν άνοιξη τού 1685.
Οι μέχρι τότε επιτυχίες τού Βενετικού στόλου και τών Ελλήνων οπλαρχηγών Ρούμελης και Πελοποννήσου, συνεγείρουν και τόν απόδημο Ελληνισμό.
Στήν Βενετία : «…Μετά μεγάλης χαράς ήκουσαν και πάλιν οι Ελληνες ταύτην πρός απολύτρωσιν αυτών σταυροφορίαν. Γενικός ηλεκτρισμός κατέλαβε τό τουρκοκρατούμενον γένος και, αρχιερείς, αρματωλοί, πρού-χοντες και εν γένει πάν τό Ελληνικόν ηύχετο ίνα επί τέλους ίδη εκπληρουμένους τούς προαιωνίους αυτού πόθους…»
Ο μετέπειτα ονομαστός ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης -νεαρός σπουδαστής τότε- εκφώνησε «τήν περίφημον πρός τήν Παναγίαν δέησιν» υπέρ τής Ελληνικής επαναστάσεως : «…Εως πότε Πανακήρατε Κόρη, τό τρισάθλιον γένος τών Ελλήνων θά ευρίσκεται εις τά δεσμά μιάς ανυποφέρτου δουλείας ; Eως πότε θά τού πατεί τόν ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος ; Τό ελληνικόν γένος εστάθη τό πρώτον όπου… αντεστάθη τών τυράννων…Τούτο έδωσεν εις τόν κόσμον τούς διδασκάλους, οι οποίοι μέ τό φώς τής διδασκαλίας των εφώτισαν τούς ανθρώπους…»
«Δώσε μας τόσην δύναμιν εναντίον τών ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων,… ώστε νά λάμψη τού μυστικού ήλίου η ζωοποιός ακτίνα…».
Από τήν αδούλωτη Μάνη φθάνει στόν Μοροζίνι δεκαμελής πρεσβεία και τού παραδίδει την ακόλουθη αναφορά :
«…Εκλαμπρότατε καπιτάν γενεράλη…., τά υπογεγραμμένα χωριά τής Μάνης, επίσκοποι, προεστοί, γέροντες και νέοι, άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι, προσκυνούμεν τήν εξοχότητά σου. ….Από τούς απερασμένους χρόνους οπού εκυρίευσε ο Οθωμανός τό βασίλειον τής Κρήτης… απεφάσισε νά χαλάση και ημάς. Μήν ημπορώντας όμως νά τό κάμη… και διά νά μάς έχει εις τήν υποταγήν του ηθέλησε και έφτιαξε ένα κάστρον εις τόν λιμένα τού Οιτύλου και άλλο ένα εις τήν Ζαρνάτα, οπού είναι τό τέλος τού τόπου μας και τώρα θέλη νά μάς καταχαλάση όλως διόλου… Διά τούτο σέ παρακαλούμεν νά έλθης και εις ημάς ….και τότε όλοι ημείς είμεθα έτοιμοι νά σέ δεχθούμε… διατί μέ τό μέσον τό εδικόν σου και τήν μεγάλην σου αξίαν, ελπίζομεν νά απολαύσωμεν τήν ποθουμένην ελευθερίαν μας…».
Ο Μοροζίνι δέχθηκε μέ ευμένεια τήν αίτηση τών Μανιατών και τούς προμήθευσε μέ βαρέλια πυρίτιδας και ικανή ποσότητα μολύβι ώστε προετοιμαστούν κατάλληλα γιά τήν επερχόμενη πολεμική σύγκρουση μέ τούς Τούρκους.
Ταυτόχρονα απευθύνθηκε στούς -πάντοτε πρόθυμους γιά απελευθε-ρωτικούς αγώνες- Χιμαριώτες πού άρχισαν και αυτοί νά προετοιμάζονται. (Ο Κων.Σάθας περιγράφει) : «Εκτός τών Μανιατών, ο Μοροζίνης εφρόντισενίνα διαγείρη και τούς φιλοπολέμους κατοίκους τής Χιμάρας.
Τούτο ιδεασθείς ο Πασάς τού Δελβίνου συνήθροισε 1.500 πεζούς και 500 ιππείς και επί τή προφάσει εισπράξεως τών καθυστερουμένων φόρων, επέπεσε κατά τής (Χιμαριώτικης) κωμοπόλεως Νιβίτσας. Αλλ’ οι Χιμαριώται εξασφαλίσαντες τάς οικογενείας και τά βοσκήματα αυτών εφώρμησαν και, φονεύσαντες ικανούς, έτρεψαν αυτόν εις φυγήν…»
«Αποστείλαντες δέ εις τόν εν Κερκύρα διατρίβοντα αρχιστράτηγον τάς κεφαλάς τών εχθρών, παρεκάλεσαν αυτόν ίνα τοίς στείλη δύο γαλέρας μεθ’ όπλων και πολεμοφοδίων. Οι δε Τούρκοι συνετισθέντες εκ τής ήττης δέν ετόλμησαν πλέον νά προσβάλωσι τήν ανεξαρτησίαν τών εμπειρο-πολέμων τούτων Ηπειρωτών». (Σ.Σ. «Ούτω πώς» διατηρείται η εθνική ανεξαρτησία πατριώτες…)
Εν τέλει, τήν άνοιξη τού 1685, ο Μοροζίνι μέ Βενετούς και Ελληνες τών Ιονίων νήσων προσβάλλουν τήν Κορώνη και -μετά από πολύμηνη πολιορκία- τήν κυριεύουν, ενώ οι Μανιάτες πολιορκούν και κυριεύουν τό ισχυρό φρούριο τής Ζαρνάτας. Ο Τούρκος φρούραρχος Χασάν-Αγάς, φοβούμενος τήν οργή τού Σουλτάνου, ζητά άσυλο από τούς Βενετούς.
Ο «Καπιτάν-Πασάς» (ναύαρχος) τού Τουρκικού στόλου αποβιβάζει στήν Καλαμάτα ισχυρό στράτευμα από οκτώ χιλιάδες πεζούς και χιλίους πεντακοσίους ιππείς τό οποίο, βαδίζοντας γιά νά επανακαταλάβει τήν Ζαρνάτα συγκρούεται μέ στρατεύματα τού Μοροζίνι πού αποτελούνται από Βενετούς, Ιππότες τής Μάλτας, «Σκλαβούνους» (δηλ. Μαυροβούνιους), Ελληνες τών Ιονίων νήσων και Μανιάτες πού αποτελούν τήν εμπροσθοφυλακή.
Συνάπτεται σκληρότατη μάχη και οι Τούρκοι συντρίβονται, μέ άμεση συνέπεια τήν παράδοση τής Καλαμάτας. Στήν συνέχεια, οι Μανιάτες μέ επικεφαλής τόν οπλαρχηγό Πέτρο Ιατράκο πολιορκούν και κυριεύουν τά οχυρά Οιτύλου, Κελεφά και Πασαβά.
Κατά τόν ίδιο χρόνο σημειώνεται εξέγερση τών Ελλήνων στήν Ευρυτανία υπό τόν αρματωλό τού Καρπενησίου καπετάν-Λιβίνη ο οποίος νικά τούς Τούρκους σέ μάχη παρά τό χωριό Γόλιανη. Όμως σέ δεύτερη μάχη, μέ ισχυρότερες Τουρκικές δυνάμεις, παρά τήν Αράχωβα, φονεύεται μαχόμενος και οι Τούρκοι πυρπολούν τά χωριά τής περιοχής.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις συνεχίζονται και κατά τό επόμενο έτος 1686 και -αφού μετά από σκληρή μάχη- τά νεοαφιχθέντα υπό τόν νέο «σερασκέρη» Ισμαήλ-πασά- Τουρκικά στρατεύματα (τά οποία μετέφεραν στήν Πελοπόννησο τά μισθωμένα από τόν Σουλτάνο, Αγγλικά και Γαλλικά πλοία !!!…), συντρίβονται μπροστά στό φρούριο τού Κελεφά, εν συνεχεία δέ, οι Βενετοί υπό τόν Σουηδό στρατηγό Καίνιξμαρκ και οι Μανιάτες συνεπικουρούμενοι από Ζακυνθίους υπό τόν οπλαρχηγό Παύλο Μακρή, πολιορκούν και κυριεύουν τά ισχυρότατα φρούρια τού νέου και τού παλαιού Ναυαρίνου (Πύλος).
Κατά τήν ίδια χρονιά, τά Βενετικά στρατεύματα και οι Ελληνες επανα-στάτες πολιορκούν τό ισχυρότατο φρούριο τής Μεθώνης και τό κυριεύουν τήν 7η Ιουλίου 1686 ενώ οι Τούρκοι ξεσπούν τήν οργή τους κατακαίγοντας κωμοπόλεις και χωριά σέ όλη τήν υπόλοιπη Πελοπόννησο πού κατέχουν και αιχμαλωτίζουν μεγάλο αριθμό γυναικοπαίδων, τά οποία και πωλούν ως δούλους στά σκλαβοπάζαρα.
Εν συνεχεία, στό πολεμικό συμβούλιο τών συμμαχικών δυνάμεων αποφασίζεται η πολιορκία τού Ναυπλίου και ο στόλος υπό τόν Καίνιξ-μαρκ αποπλέει τήν 15η Ιουλίου 1686 πρός κατάληψή του.
Μέ τήν αποβίβαση τών στρατευμάτων αυτών στήν παραλία τού Αργους, συνάπτεται ισχυρή μάχη και οι Τούρκοι ηττώνται, οπότε τήν επομένη ημέρα παραδίδεται αμαχητί τό Αργος και -μετά από ολιγοήμερη πολιορκία- τό Ναύπλιο.
25. ΕΤΗ 1687-1688 : «Η πανώλης καταμαστίζει πάσαν τήν Ελλάδα…».
Οι Βενετοί μέ τήν ομόθυμη συμμετοχή Ελλήνων οπλαρχηγών, πολιορκούν και κυριεύουν τήν Πάτρα, τό ισχυρό φρούριο τού «Χλουμουτσίου» (Κυλλήνη), τά φρούρια Ρίου, Αντιρρίου, Ναυπάκτου και Κορίνθου. Οι Τούρκοι εκκενώνουν τήν Πελοπόννησο.
Η Επανάσταση όμως ξεσπά και στήν Στερεά Ελλάδα. (Kων.Σάθας) :
«…Ενώ δέ οι Τούρκοι εξεκένουν την Πελοπόννησον, σπουδαίως εξηπλούτο διά τών αρματωλών και τινών επισκόπων η επανάστασις εν Στερεά Ελλάδι. Εν μέν τή Ηπείρω και τή Ακαρνανία εκτός τού Σουμίλα και τού Μεϊντάνη έλαβον τά όπλα κατά τών Τούρκων και οι αρματωλοί Χρήστος Βαλαωρίτης και Σπαθόγιαννος, εν δέ τή Ανατολική Ελλάδι εκτός τού Χορμόπουλου και Λιβίνη επανεστάτησαν και οι αρματωλοί τής Παρνασσίδος και Υπάτης, Κούρμας και Σπανός, συνεργούς έχοντες τούς επισκόπους Φιλόθεον Σαλώνων, Ιερόθεον Θηβών, Μακάριον Λαρίσσης και Αμβρόσιον Ευβοίας. Και ο μέν Κούρμας επιπεσών κατά τού Λιδωρικίου και τών περιχώρων εξωλόθρευσε τούς Τούρκους και βοηθήσας τούς Ενετούς εις τήν κατάληψιν τού Αντιρρίου και τής Ναυπάκτου, έδραμε κατά τού εις Θήβας καταφυγόντος σερασκέρου, τόν οποίον κατενίκησε φονεύσας δύο χιλιάδας Τούρκους και αιχμαλωτίσας διπλασίους».
Παράλληλα, οι Μανιάτες κυριεύουν τήν οχυρή Καρύταινα ενώ οι Τούρκοι τού Μυστρά και τής «Μπαρδούνιας» (Τουρκοχώρια έξω από τήν Σπάρτη), έντρομοι παραδίδονται. Οι επαναστάτες πολιορκούν τήν Μονεμβασιά, τό μόνο φρούριο πού απέμεινε στά χέρια τών Τούρκων.
Ο Μοροζίνι πολιορκεί τήν Αθήνα. Δυστυχώς, από βολή κανονιού τών Βενετών ανατινάζεται ο Παρθενώνας, διότι οι πολιορκημένοι στήν Ακρόπολη Τούρκοι είχαν σωρεύσει εκεί τά πυρομαχικά τους. (Αποφράδα ημέρα γιά τόν Παρθενώνα η 13η Σεπτεμβρίου 1686).
Εν τέλει οι Τούρκοι συνθηκολογούν και αποχωρούν από τήν Αθήνα αλλά οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι αποδεικνύονται «λαμπροί πρόγονοι» τού Λόρδου Ελγιν!!!… Ιδού η λεηλασία τών Ελληνικών αρχαιοτήτων από αυτούς όπως τήν περιγράφει ο Κων.Σάθας : «…Ο Μοροζίνης πρίν εγκαταλίπη τάς Αθήνας ηθέλησε νά επιβάλλη ιερόσυλον χείρα επί τών περικοσμούντων αυτάς αριστουργημάτων. Ο Ποσειδών και η συνωρίς τού δυτικού αετώματος μετά τής απτέρου Νίκης εθεωρήθησαν υπ’ αυτού ως τά μάλιστα άξια τής δόξης τού κατακτητού και τής λαμπρότητος τής (Βενετικής) δημοκρατίας. Ενεκεν όμως τής αδεξιότητος τών εργατών, τά θαυμάσια ταύτα μνημεία τής ελληνικής τέχνης καταπεσόντα συνετρίβησαν. Ο δέ (Μοροζίνης) εις αποζημίωσιν ηρκέσθη παραλαβών ένα λέοντα κατακείμενον πλησίον τού ναού τού Θησέως και μίαν λέαιναν, άτινα επιβιβασθέντα εν Πειραιεί μετά τού εν μυχώ τού λιμένος (τού Πειραιώς) καθημένου λέοντος, τού φέροντος επί τών δύο πλευρών επιγραφάς τών κατακτησάντων τάς Αθήνας Βαράγγων («Ρουννικής» γραφής), μετεφέρθησαν εις Ενετίαν και διαταγή τής Γερουσίας ετέθησαν μετ’ επιγραφής έμπροσθεν τής κατά τήν είσοδον τού ναυστάθμου εγερθείσης θριαμβικής πύλης… Εκτός δε τούτων, ο μέν πιστός γραμματεύς τού Μοροζίνη, Σαγγάλος παρέλαβε τήν λαμπράν κεφαλήν τής απτέρου Νίκης, έτερος δέ Ενετός αξιωματικός τήν άνω δεξιάν γωνίαν μιάς τών λιθίνων πλακών εφ’ ών ο Φειδίας έγλυψε τήν αμίμητον τού Παρθενώνος ζωοφόρον και Δανός τις λοχαγός ονόματι Αρτμάνδος δύο κεφαλάς τών μεσημβρινών μετοπών καταπεσούσας εκ τής εκρήξεως…».

======================================================
Θα επακολουθήσει σύντομα η συνέχεια μέχρι τά γεγονότα του 1821.
=======================================================

Π ρ ό ς

—————

Τόν Πρόεδρο τής Ελληνικής Δημοκρατίας Κο Κάρολο Παπούλια

Τόν Πρωθυπουργό τής Ελλάδος Κο Γιώργο Ανδρ. Παπανδρέου

Τόν Πρόεδρο Βουλής τών Ελλήνων Κο Φίλιππο Πετσάλνικο

Τόν Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κο Ιερώνυμο

Τόν Πρόεδρο τής «ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» Κο Αντώνη Σαμαρά

Τήν Γεν. Γραμματέα τού Π.Γ. τής Κ.Ε. τού Κ.Κ.Ε. Κα Αλέκα Παπαρήγα

Τόν Πρόεδρο τού «ΛΑΟΣ» Κο Γιώργο Καρατζαφέρη

Τόν Πρόεδρο τού «ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τής ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» Κο Αλέξη Τσίπρα

Τόν Πρόεδρο τής «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» Κο Φώτη Κουβέλη

Τόν Πρόεδρο τού Αρείου Πάγου Κο Γεώργιο Καλαμίδα

Τόν Πρόεδρο τού Συμβουλίου Επικρατείας Κο Παναγιώτη Πικραμένο

Τόν Αρχηγό τών Ενόπλων Δυνάμεων, Πτέραρχο Κο Ιωάννη Γιάγκο

Τόν Αρχηγό τής Ελλην. Αστυνομίας, Αντιστράτηγο Κο Ελευθέριο Οικονόμου

Τόν Περιφερειάρχη τής Αττικής Κο Γιάννη Σγουρό

Τόν Δήμαρχο τής Αθήνας Κο Γιώργο Καμίνη

—————————————————————————————————————————————————————-

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε,

Αξιότιμε Κε Πρωθυπουργέ,

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε τής Βουλής,

Σεβασμιώτατε,

Αξιότιμη Κυρία και Αξιότιμοι Κύριοι :

Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος όλων Σας είναι πολύτιμος θά προσπαθήσουμε νά είμαστε όσο τό δυνατόν πιό σύντομοι και σαφείς γιά ένα ζήτημα τό οποίο θεωρούμε σημαντικό γιά τήν Πατρίδα μας, γι’ αυτό και τό θέτουμε υπ’ όψη Σας, ως τούς αρμοδίους θεσμικούς παράγοντες τής προστασίας και τής υπερασπίσεως τής Χώρας μας και τού Εθνους μας.

Γνωρίζετε ότι κατά τήν τελευταία 15ετία, μέ αποκλειστική ευθύνη τών παγκοσμίων υπερδυνάμεων και τών υποκρυπτόμενων σ’ αυτές εξουσιαστικών συμφερόντων, συνέβησαν σέ βάρος ορισμένων κρατών τής Ασίας και τής Αφρικής (όπως λ .χ. τό Ιράκ, τό Αφγανιστάν, τό Πακιστάν, η Νιγηρία κ.λπ.), αυθαίρετες παρεμβάσεις πολεμικής και οικονομικής μορφής, μέ καταστροφικές συνέπειες γιά τούς λαούς των, μεγάλο μέρος τών οποίων μεταβλήθηκαν σέ ανέστιους πρόσφυγες πού προσπαθούν αγωνιωδώς και μέ κάθε τρόπο νά εισχωρήσουν στίς χώρες τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Η Ελλάδα, λόγω τής γεωγραφικής της θέσεως (αλλά και επειδή τυχαίνει -«κακή τή μοίρα»- νά έχει ως γείτονα τήν άσπονδη «φίλη» της Τουρκία, από τήν οποία διέρχονται -μεθοδευμένα και λίαν επωφελώς γι’ αυτήν- τά «καραβάνια» τών εν λόγω δυστυχών προσφύγων…), έγινε αποδέκτης μεγάλων ομάδων λαθρομεταναστών (μέ προέλευση τίς ανωτέρω αλλά και άλλες χώρες), εντελώς δυσαναλόγων πρός τήν έκτασή της, τό πληθυσμιακό δυναμικό της αλλά και τίς οικονομικές δυνατότητές της, πρός αντιμετώ- πιση αυτού τού πρωτόγνωρου φαινομένου.

Γνωρίζετε επίσης ότι, οι συνθήκες διαβιώσεως τών ανθρώπων αυτών είναι δραματικές εφ’ όσον όλοι τους συνωστίζονται οπουδήποτε, σέ μεγάλους αριθμούς και σέ ακατάλληλους χώρους, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες κατοικήσεως, διατροφής, υγιεινής, ενδύσεως, καθαριότητος, θερμάνσεως, περιθάλψεως κ.λπ. ενώ τά Νοσοκομεία τής Χώρας μας, μέ τό ήδη μειωμένο προσωπικό τους (σχεδόν σέ όλα είναι ακάλυπτο τό ήμισυ τών οργανικών θέσεων τού προσωπικού τους), «αγκομαχούν» από τό δυσβάστακτο βάρος νοσηλείας και θεραπείας τών χιλιάδων -ποικίλως νοσούντων- εξ αυτών, μάλιστα και φορέων σπάνιων λοιμωδών ασθενειών, κρούσματα των οποίων ουδέποτε είχαν εμφανι-σθεί εν Ελλάδι (λ.χ. πνευμονιόκοκκος κ.λπ.)

Και βεβαίως, οι Ελληνίδες και οι Ελληνες, όντες φιλόξενοι από τίς εποχές τών αρχαίων προγόνων μας και τού «Ξενίου Δία», αντιμετωπίσαμε εξ αρχής μέ κατανόηση και φιλανθρωπία τούς δυστυχείς αυτούς ανθρώπους, είναι δέ χιλιάδες τά περιστατικά πού αποδεικνύουν τήν έμφυτη διάθεση προσφοράς, φιλοξενίας και πολιτισμού πού ο Λαός μας διαθέτει και επέδειξε στίς εν λόγω περιπτώσεις.

Ωστόσο, καλώς γνωρίζετε ότι -μέ τήν πάροδο τών ετών- τό «φαινόμενο» αυτό έχει διογκωθεί σέ μεγέθη και αριθμούς πρωτοφανείς και δυσβάστακτους γιά τήν Χώρα μας, μέ συνέπεια -επί τών ημερών μας/σας- οι λαθρομετανάστες στήν Ελλάδα νά συναριθμού-νται πλέον σέ εκατομμύρια.

Όμως, άν τά προβλήματα τών (λαθρο)μεταναστών είναι τα περιγραφόμενα ή και άλλα πού δέν είμαστε σέ θέση -λόγω χώρου- νά εκθέσουμε μέ τίς πραγματικές διαστάσεις και λεπτομέρειες, θεωρούμε ότι ήρθε ο καιρός νά ασχοληθούμε σοβαρά (και πρώτοι, βεβαίως, Υμείς ως αρμόδιοι πολιτειακοί παράγοντες τής Ελλάδος), μέ τίς καταστροφικές συνέπειες τής παρουσίας τών εκατομμυρίων αλλοεθνών/αλλοδαπών στήν Χώρα μας και «ΤΙ» συνιστά και συνεπάγεται βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα, η παραμονή και εγκατάστασή τους στήν Πατρίδα μας.

Τό σχήμα προσεγγίσεως εις τό όλο ζήτημα έχει ως εξής :

Mάς (Σάς) ενδιαφέρει η συνέχεια τής υπάρξεως τής Ελλάδος, ως χώρας μέ γηγενή πληθυσμό ο οποίος διαθέτει εθνική μνήμη και γνώση τής υπερτρισχιλιετούς ιστορίας της και τής πολιτισμικής κληρονομιάς μας;;;

Δηλαδή, εθνική ιστορία και πολιτισμική κληρονομιά ως βασικούς πυλώνες ύπάρξεως τού έθνους τών Ελλήνων ανά τούς αιώνες, τό οποίο (τουλάχιστον μέχρι και τήν προηγούμενη γενιά μας), έμαθε νά τίς εγκολπώνεται, νά υπερηφανεύεται γι’ αυτές, νά οιστρηλατείται και νά εμψυχώνεται στίς δύσκολες στιγμές του αλλά και νά τίς αναπαράγει πνευματικά, ψυχικά και (γιατί όχι;) γονιδιακά.

Μάς (Σάς) ενδιαφέρει η υπεράσπιση και η διατήρηση τής εδαφικής ακεραιότητος τής Χώρας μας, η προάσπιση τών κυριαρχικών της δικαιωμάτων, η προστασία τών πλουτο-παραγωγικών πηγών της, η εθνική μας συνοχή και η ομοψυχία τών Ελλήνων πολιτών απέναντι σέ προφανείς -παλαιόθεν- εχθρούς αλλά και υποβολιμαίους «συμμάχους» και «φίλους»;;;

Μάς (Σάς) ενδιαφέρει η αντιμετώπιση τού προβλήματος τής υπογεννητικότητος και τής κατευθυνόμενης αστυφιλίας πού έχει απορφανίσει τά νησιά μας και τά ορεινά χωριά μας, υποδαυλιζόμενη από τήν έλλειψη στοιχειώδους προνοητικού προγραμματισμού και κινήτρων αποτροπής τού κινδύνου ερημοποιήσεώς τους;;;

Μάς (Σάς) ενοχλεί τό πρόβλημα τής τραγικής ημιμάθειας τών μαθητών μας και η εν γένει μαθησιακή απαξίωση τής παρεχόμενης Παιδείας, τήν οποία κάποιοι και κάποιες ημιμαθείς μέ παρωπίδες δ έ ν τήν επιθυμούν -πλέον- «Εθνική»;;;

Μάς (Σάς) αφήνουν ξάγρυπνους τά προβλήματα : τής εξουθενωτικής ανεργίας τών νέων μας, πού τούς μαραζώνει και τούς αποδιώχνει από τόν τόπο μας αλλά και τού βιοτικού -μέχρι δυστυχίας- ευτελισμού τών απομάχων γενεών μας;;;

Μάς (Σάς) ανησυχεί τό μείζον κοινωνικό πρόβλημα τής διαλυτικής «χουλιγκανοποίησης» τών αρρένων μας και τής εκμαυλιστικής «οδαλισκοποίησης» τών θηλέων μας, από μιά άκριτη, ανέλεγκτη και εγκληματική στίς πρακτικές της, τηλεοπτική βιομηχανία υποκουλ-τούρας, θρασύτητος και αναισχυντίας;;;

Μάς (Σάς) εξεγείρει η ασύδοτη εξάπλωση τής μάστιγας τών ναρκωτικών, η εξουθένωση τής εργαζόμενης γυναίκας-μητέρας, η συνολική κοινωνική κατάθλιψή μας πού οδηγεί εύλογα στήν τεράστια διαμαρτυρία/αποχή από τά κοινά τών Ελλήνων πολιτών, όπως τήν «εισπράξαμε» όλοι στίς πρόσφατες εκλογές;;;

Αλλά τά φαινόμενα αυτά ήσαν αναμενόμενα, εφ’ όσον τά συνεπάγονταν απολύτως η χρόνια και συστηματική απαξίωση τών πατριωτικών ιδανικών, η περιφρόνηση τών εθνικών συμβόλων και η αποσιώπηση τής ιστορικής και πολιτισμικής μας παραδόσεως, μέ τά οποία -όμως- ως εφόδια, τό μικρό αλλά πρωτοπόρο σέ διδακτικά επιτεύγματα και ηρωϊκά κατορθώματα Εθνος μας, πορεύθηκε ανά τούς αιώνες, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα -κάθε είδους και κάθε εποχής- «Λαιστρυγόνες» και «Κύκλωπες».

Οι Ελληνες πολίτες θέλουν νά βλέπουν ξεκάθαρα τό ενδιαφέρον και τήν αγωνία τών ταγών τους γιά όλα αυτά. Οι προθέσεις και οι ενέργειές τους δέν μπορεί παρά νά έχουν ως προτεραιότητα τήν προστασία και τήν υπεράσπιση τής Πατρίδος, τού Εθνους και τού Λαού μας, διότι γιά όλα αυτά και εξ αιτίας αυτών κατέχουν τά υψηλά αξιώματά τους.

Οι Ελληνες πολίτες ασφαλώς δέν επιθυμούν τήν αλλοίωση τής ομοιογένειας τού έθνους των, τήν οποία -όμως- τήν συνεπάγεται η αθρόα χορήγηση τής Ελληνικής ιθαγένειας ή τής αδείας παραμονής σέ χιλιάδες αλλογενείς και αλλόδοξους (λαθρο)μετανάστες, πού ανέλεγκτα εγκαθίστανται στίς γειτονιές τής Αθήνας και άλλων πόλεων τής Χώρας μας, δημιουργώντας «ζέουσες» εστίες αιματηρής εγκληματικότητος, ρυπάνσεως, υποβαθμί-σεως, αλλοτριώσεως, «μαύρης εργασίας» και πορνείας αλλά και κατατρομοκρατήσεως τών συμπατριωτών μας.

Ο Ελληνικός λαός ανησυχεί, αγανακτεί και εξαγριώνεται ολοένα και περισσότερο, διότι ουδείς τόν ερώτησε εάν επιθυμεί ώστε η -επί αιώνες ομοιογενής, ομόδοξη και ομόγλωσση- κοινωνία του, νά μεταβληθεί σέ μία «πολυπολιτισμική» («συνοθυλευματική» θά ήταν ορθότερος όρος…) και νά υποστεί τόν εξαναγκαστικό «εμπλουτισμό» τών ηθών και τών εθίμων του μέ τούς ολότελα ξένους σ’ αυτόν (αλλόδοξους και αλλόγλωσσους), «πολιτισμούς» τής «μπούρκας», τών χαρεμιών, τής κελεμπίας, τής περιτομής, τής κλειτοριδοεκτομής αλλά και τής (επερχόμενης) επιλύσεως τών θρησκειολογικών διενέξεων τών ισλαμιστών, μέ βίαιες συγκρούσεις μεταξύ τους, μέ επιθέσεις και ανατινάξεις «τζαμιών», όπως συνέβη -καλώς τό γνωρίζετε- όχι μόνον στίς χώρες τους αλλά και όπου στήν Ευρώπη (από τήν Βοσνία έως τήν Σουηδία), εγκαταστάθηκαν πληθυσμοί τέτοιας οπισθοδρομικής νοοτροπίας και τυφλού θρησκευτικού φανατισμού.

Γιά τούς ίδιους λόγους, οι Ελληνες πολίτες (κατ’ εξοχήν ανεξίθρησκοι ως λαός), ασφαλώς και προβληματίζονται σφόδρα περί τήν εκφραζόμενη κυβερνητική πρόθεση γιά δημιουργία «τζαμιών» στό κέντρο τών Αθηνών και τής Θεσσαλονίκης, γιατί αυτό θά συντελέ- σει άμεσα στήν δημιουργία μουσουλμανικών συνοικιών-«γκέττο» όπου (ποιός δέν τό «βλέπει»;;;), είναι βέβαιο ότι η Ελληνική Αστυνομία δ έ ν θά μπορεί κάν νά τηρεί τήν τάξη, διότι -προφανέστατα- θά παρεμβαίνουν άμεσα, ασκώντας εκβιαστικές πιέσεις τά ακραίων αντιλήψεων Ισλαμικά κράτη και ιδίως η Τουρκία πού καραδοκεί προκειμένου νά βρεί αφορμές γιά νά «ανακατεύεται» στά εσωτερικά μας, ενώ είναι πασίδηλο ότι -ήδη- μπορεί νά υποκινεί μεγάλο μέρος εκ τών ισλαμιστών λαθρομεταναστών.

Οι Ελληνες πολίτες θέλουν νά κυκλοφορούν ελεύθερα και άφοβα στούς δρόμους και τίς πλατείες τής πρωτεύουσάς μας και τών άλλων πόλεών μας, χωρίς τόν κίνδυνο νά μα-χαιρωθούν, νά ληστευθούν ή νά προπηλακιστούν -ακόμη και λίγα μέτρα από τήν πλατεία Ομονοίας- όπως συμβαίνει καθημερινά σέ βάρος δεκάδων άτυχων συμπολιτών μας.

Οι Ελληνες πολίτες στην παμψηφία τους, ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξεως, πολιτικής ιδεολογίας και μορφωτικού επιπέδου (και όχι βεβαίως κάποιοι δήθεν μεμονωμένοι ή ακραίων αντιλήψεων, όπως υποκριτικά ισχυρίζονται όσοι «κρύβουν τό πρόβλημα κάτω από τό χαλί»…), είναι εξαγριωμένοι και ήδη άρχισαν νά αντιδρούν βιαίως βλέποντας νά καταλαμβάνονται (μέ αναίδεια και μεθοδεύσεις πού αποκαλύπτουν προσχεδιασμένες συνεννοήσεις, οργανωμένη τακτική και υποκρυπτόμενους αντεθνικούς σχεδιασμούς και συμφέροντα…), τά κτιριακά «κοσμήματα» τού κέντρου τών Αθηνών, δηλαδή οι κλασσικοί χώροι τού Εθνικού-Καποδιστριακού Πανεπιστημίου μας, τής Ακαδημίας μας και τής Εθνικής Βιβλιοθήκης μας γιά τά «προσκυνήματα» και τά Αφρι-κανικά παζάρια κλεψίτυπων προϊόντων και εμπορίας ναρκωτικών εκ μέρους χιλιάδων ισλαμιστών λαθρομεταναστών, πού έχουν αποθρασυνθεί από τήν ολιγωρία τών υπευθύνων.

(Τό χθεσινό -απίστευτης θρασύτητος- γεγονός τής καταλήψεως κτιρίου τής Νομικής Σχολής Αθηνών από εκατοντάδες παράνομους αλλοδαπούς -μέ τήν συνέργεια ημεδαπών ανεγκεφάλων καθοδηγητών- επιβεβαιώνει τίς ανησυχίες μας περί οργανωμένου σχεδια-σμού γιά τόν εξευτελισμό και τήν εκ τών ένδον κατάλυση τής Ελληνικής Πολιτείας…)

Αρκετά λοιπόν μέ τό υποκριτικό πρόσχημα τής δήθεν «προστασίας τών ανθρωπίνων δικαιωμάτων» τών λαθρομεταναστών, πού η άκριτη και αστόχαστη υπερβολή στήν πρόταξή τους, οδηγεί αναπόφευκτα στήν ολική καταστρατήγηση τών αντιστοίχων δικαιωμάτων τών Ελλήνων πολιτών, τά οποία -όμως- Υμείς έχετε ταχθεί και ορκισθεί νά υπηρετείτε και νά υπερασπίζεστε κατά τό Σύνταγμα, προφανώς κατά προτεραιότητα έναντι παντός άλλου.

Επομένως, έχετε τήν ιερή υποχρέωση νά βρείτε άμεσα τούς «δαμόκλειους» νομικούς και πρακτικούς τρόπους προκειμένου, αφ’ ενός νά παύσει η ανέλεγκτη και ασύδοτη είσοδος κάθε λαθραίου μετανάστη πρός τήν Χώρα μας και αφ’ ετέρου νά αρχίσει -σοβαρά πλέον- η άμεση διαδικασία επαναπροωθήσεώς τους στίς χώρες προελεύσεώς τους, μέτρο τό οποίο από ετών εφαρμόζουν οι Η.Π.Α και η Ισπανία, πρόσφατα δέ αντελήφθησαν τήν αναγκαιότητά του, τόσο η Γαλλία όσο και η Ιταλία.

Η εξαγγελία κατασκευής «τείχους» κατά μήκος (μέρους) τού ποταμού Εβρου ενδεχομένως νά είναι πρόσφορο μέτρο (άν και απαραδέκτως καθυστερημένο) και σέ ορθή κατεύθυνση αλλά μόνον εάν συνδυασθεί και με την αναγκαία αναβάθμιση τών συνθηκών διαβιώσεως, εκπαιδεύσεως και αναλόγου επανδρώσεως τών εκεί στρατιωτικών μας μονάδων.

Ασφαλώς δέν είναι δυνατό νά αγνοείτε τήν ανησυχία και τήν αγωνία τών Ελλήνων πολιτών γιά όλα τά παραπάνω συσσωρευμένα προβλήματα αλλά εμείς θεωρούμε ότι πρέπει νά αφουγκραστείτε -κυρίως και πρωτίστως- τήν ογκούμενη οργή και αγανάκτησή τους γι’ αυτήν τήν βίαιη εθνολογική και κοινωνική αλλοίωση τού πληθυσμού τής Χώρας μας και γιά τό εάν τά παιδιά μας θά μπορέσουν νά ζήσουν σέ μιά Ελλάδα πού θά ανήκει και στό μέλλον στούς Ελληνες.

Η Ιστορία θά καταγράψει αμείλικτα τήν ευθύνη οποιουδήποτε ολιγωρεί από τό θεσμικό καθήκον του γιά τήν προστασία τής Ελληνικής Πατρίδος μας και κριθεί συνυπεύθυνος γιά τήν επαπειλούμενη διάλυση τής εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής μας συνοχής.

Ολοι οι Ελληνες πολίτες είμαστε πρόθυμοι νά σάς συνδράμουμε σέ κάθε εθνική, κοινωνική και οικονομική αντιξοότητα και να συμβάλλουμε στην αντιμετώπισή της χάριν τής Πατρίδος αλλά και δέν απεμπολούμε τό δικαίωμά μας γιά τήν υπεράσπισή της, όπως αυτό προβλέπεται, καθορίζεται και επιβάλλεται από τό ισχύον Σύνταγμα τής Χώρας μας.

Γ ρ η γ ο ρ ε ί τ ε !!!

————————————————————————————————————————————

Προσυπογράφουμε τήν ως άνω επιστολή πρός τούς εν αρχή θεσμικούς παράγοντες τής Χώρας και ζητούμε ως Ελληνες πολίτες τήν άμεση ενεργοποίησή τους στήν κατεύθυνση τής προστασίας και υπερασπίσεώς της.

α/α ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΠΟΛΗ

————————————————————————————————————————————

28. ΚΟΡΔΑΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ Ι.Κ.Α. ΑΘΗΝΑ

29. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΑΘΗΝΑ

30. ΒΟΥΔΟΥΡΟΓΛΟΥ ΧΑΡΑ ΠΤΥΧ. ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ Ν.ΦΑΛΗΡΟ

31. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΛΙΤΣΑ ΙΑΤΡΟΣ-ΜΙΚΡΟΒΙΟΛΟΓΟΣ ΑΘΗΝΑ

32. ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

33. MΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΙΑΤΡΟΣ – ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

34. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ-τ.Δ/ΝΤΗΣ ΟΤΕ Ν.ΕΡΥΘΡΑΙΑ

35. ΚΥΡΙΜΗ ΕΛΠΙΝΙΚΗ ΣΥΝΤΑΞ/ΧΟΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ Ν.ΦΑΛΗΡΟ

36. ΚΙΟΥΠΚΙΟΛΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ-τ.ΝΟΜΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑ

37. ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ ΑΡΓΥΡΗΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

38. ΤΣΙΡΟΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΜΜΩΤΡΙΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ

39. ΚΑΡΑΔΟΝΤΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΕΛΕΧ. ΓΡΑΦ.ΤΑΞΙΔΙΩΝ ΚΥΨΕΛΗ

40. ΒΑΡΑΚΛΙΩΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΘΗΝΑ

41. ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΝΙΚΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

42. ΓΙΑΝΝΙΣΗΣ ΣΠΥΡΟΣ ΔΗΜΟΤ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΗΦΙΣΙΑ

43. ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΙΑΤΡΟΣ – ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΣ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ

44. ΕΓΓΛΕΖΑΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΡΙΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ

45. ΖΑΦΕΙΡΑΚΗ ΛΟΥΪΖΑ ΝΟΣΟΚΟΜ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

46. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ Ν.ΗΜΑΘΙΑΣ

47. ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ Ν.ΗΜΑΘΙΑΣ

48. ΚΑΡΑΜΕΤΟΥ ΜΑΡΙΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΡΙΚΑΛΑ

49. ΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΤΡΙΚΑΛΑ

50. ΚΑΡΒΑΪΝΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ Ο.Τ.Α. ΚΗΦΙΣΙΑ

51. ΤΣΙΓΚΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΗΛΕΟΠΤ. ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ Ν.ΙΩΝΙΑ

52. ΚΟΚΚΙΝΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΠΑΠΑΓΟΥ

53. ΚΟΚΚΙΝΑΚΗ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙ

54. ΜΑΡΑΤΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΗΦΙΣΙΑ

55. ΚΡΟΝΤΗΡΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ – ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ Ν.ΨΥΧΙΚΟ

56. ΔΟΥΡΑΤΣΟΥ ΣΠΕΡΑΝΤΣΑ ΔΗΜΟΤ. ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Ο.Τ.Α. ΣΥΡΟΣ

57. ΤΣΙΩΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

58. ΚΥΠΡΑΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΕΚΠΑΙΔ/ΚΟΣ-τ.Δ/ΝΤΗΣ«ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟΥ»ΑΘΗΝΑ

59. ΜΗΝΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΚΠΑΙΔ/ΚΟΣ-τ.Δ/ΝΤΗΣ«ΣΙΒΙΤΑΝΙΔΕΙΟΥ»ΑΘΗΝΑ

60. ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΝΟΣΟΚΟΜ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΑΘΗΝΑ

61. ΜΕΛΙΣΣΗΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΜΠΟΡΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

62. ΜΟΥΣΤΑΚΑΣ ΜΑΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΑΘΗΝΑ

63. ΤΣΙΓΓΕΛΗ ΑΓΓΕΛΑ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΘΗΝΑ

64. XAΛΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΧΕΔ/ΤΗΣ ΙΣΤΟΤΟΠ. ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ ΑΘΗΝΑ

65. ΧΑΡΙΤΑΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ-ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΑΡΩΝΙΔΑ

66. ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΙΔ. ΥΠΑΛ/ΛΟΣ Ν.ΠΕΝΤΕΛΗ

67. ΤΣΑΟΥΣΗ ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΗΜ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΠΑΠΑΓΟΥ

68. ΚΑΣΙΜΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ τ.ΓΕΝ.Δ/ΝΤΗΣ ΥΠ.ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΘΗΝΑ

69. ΓΚΟΤΣΗ ΑΚΡΙΒΗ – ΕΛΕΝΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

70. ΣΑΜΠΡΑΚΟΣ ΠΕΤΡΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΡΙΠΟΛΗ

71. ΒΕΡΥΚΑΚΗ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΙΑΤΡΟΣ-ΠΝΕΥΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙ

72. ΒΕΡΡΟΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

73. ΒΕΡΡΟΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ του Στεφ. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

74. ΠΑΠΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΙΑΤΡΟΣ Ω.Ρ.Λ. ΦΙΛΟΘΕΗ

75. ΓΚΟΤΣΗ ΑΚΡΙΒΗ – ΕΛΕΝΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

———————————————————————————————————————————–

Προσυπογράφουμε τήν ως άνω επιστολή πρός τούς εν αρχή θεσμικούς παράγοντες τής Χώρας και ζητούμε ως Ελληνες πολίτες τήν άμεση ενεργοποίησή τους στήν κατεύθυνση τής προστασίας και υπερασπίσεώς της.

α/α ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΠΟΛΗ

————————————————————————————————————————————

76. ΧΟΡΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

77. ΑΥΓΕΡΗ ΑΝΝΑ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΝΙΚΑΙΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

78. ΧΑΙΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ

79. ΘΑΝΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Ν.ΨΥΧΙΚΟ

80. ΣΠΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ ΓΛΥΦΑΔΑ

81. ΠΙΣΠΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΒΟΛΟΣ

82. XΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ ΝΙΚΟΣ ΒΙΟΛΟΓΟΣ-ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΣ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

83. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗ ΜΑΡΩ τ. ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

84. ΛΑΜΠΡΟΥ ΝΙΚΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤH

85. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ ΔΗΜΟΤ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΚΙΑΤΟ

86. ΜΠΛΑΤΣΟΣ ΝΙΚΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΣΥΡΟΣ

87. ΜΠΟΥΓΑΤΣΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

88. ΚΟΚΛΑ ΙΩΑΝΝΑ ΚΟΙΝ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ-ΕΚΠΑΙΔ/ΚΟΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑ

89. ΚΑΖΑΖΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΥΣ/ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΣ-ΕΚΠΑΙΔ/ΚΟΣ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΣ

90. ΚΑΤΡΙΒΕΣΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΙΑΤΡΟΣ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ

91. ΛΥΡΙΔΟΥ ΜΑΡΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ

92. ΦΩΤΙΑΔΟΥ ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΜΑΡΟΥΣΙ

93. KΡΟΝΤΗΡΗ-ΒΑΓΙΑΤΗ ΕΦΗ ΣΧΕΔΙΑΣΤΡΙΑ ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ

94. ΠΑΤΟΥΧΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΞΙ ΑΘΗΝΑ

95. ΓΑΤΕΑΣ ΗΛΙΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΞΙ ΑΘΗΝΑ

96. ΣΤΑΘΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

97. ΨΑΡΡΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

98. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΑΘΗΝΑ

99. ΜΠΟΥΡΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΧΑΡΑΚΤΡΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΑΘΗΝΑ

100. ΚΑΨΙΩΧΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΛΑΡΙΣΑ

101. ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΚΩΝ/ΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

102. ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΑ Ν.ΗΜΑΘΙΑΣ

103. ΤΣΙΟΔΡΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΝΑΥΠΛΙΟ

104. ΚΡΑΨΙΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΝΟΣΟΚΟΜ. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΤΡΙΚΑΛΑ

105. ΑΡΚΟΥΜΑΝΗΣ ΘΕΜΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΛΑΜΙΑ

106. ΧΟΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΟΣ συντ. ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΙΛΙΟΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

107. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

108. ΒΟΥΚΟΥΤΟΥ ΕΛΕΝΗ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ Ν.ΣΜΥΡΝΗ

109. ΧΑΤΖΗΠΑΥΛΙΔΟΥ ΣΟΦΙΑ ΜΗΧ/ΓΟΣ ΜΗΧ/ΚΟΣ-ΕΚΠΑΙΔ/ΚΟΣ ΚΑΜΑΤΕΡΟ

110. ΛΙΔΩΡΙΚΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΕΧΝΙΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΧΟΡΔΩΝ ΝΕΑ ΠΕΡΑΜΟΣ

111. ΠΕΡΙΣΤΕΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

112. ΡΙΖΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑ

113. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΘΕΣΣ/ΝΙΚΗ

————————————————————————————————————————————————-

Προσυπογράφουμε τήν ως άνω επιστολή προς τούς αναφερομένους εν αρχή θεσμικούς παράγοντες τής Χώρας μας και ζητούμε ως Ελληνες πολίτες τήν ενεργοποίησή τους στήν κατεύθυνση τής προστασίας και υπερασπίσεώς της.

————————————————————————————————————————————————-

Αθήνα, 26η Ιανουαρίου 2011

Κατά ρητή εξουσιοδότηση τών ανωτέρω

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Λεωφ. Κηφισίας αριθ. 12 – Αθήνα // Τηλ. 210-7782801

ΕΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ
ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΥ
——————————————
ΕΞΩΔΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ – ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ – ΔΗΛΩΣΙΣ
——————————————————————————

1. Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, τού επιλεγομένου και «Γέρου τού Μωρηά.

2. Γεωργίου Καραϊσκάκη, τού επιλεγομένου και «Γυιού τής Καλογριάς».

3. Μάρκου Μπότσαρη, τού επιλεγομένου και «Αητού τού Σουλίου».

4. Νικήτα Σταματελόπουλου, τού επιλεγομένου και «Νικηταρά Τουρκοφάγου».

5. Κωνσταντίνου Κανάρη, τού επιλεγομένου και «Μπουρλοτιέρη».

6. Γρηγορίου Δικαίου, τού επιλεγομένου και «Παπαφλέσσα».

7. Οδυσσέως Ανδρούτσου, τού επιλεγομένου και «Λιονταριού τής Ρούμελης».

8. Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας, τής επιλεγομένης και «Καπετάνισσας».

9. Ανδρέα Βώκου, τού επιλεγομένου και «Μιαούλη».

10. Πέτρου Μαυρομιχάλη, τού επιλεγομένου και «Πετρόμπεη».

Εν ζωή ενοικούντων εις τά όρη και τά πελάγη τής επαναστατημένης Ελλάδος, νύν δέ παρεπιδημούντων εις τό υπερπέραν.

Κ Α Τ Α

——————–

Θεοδώρου Πάγκαλου, κατοίκου Αττικής και Αντιπροέδρου τής νύν Κυβερνήσεως τής Ελλάδος, δηλούντος ενίοτε και κατ’ επάγγελμα οινοποιός.

————————————————————————————————–

Ολοι ημείς, ησυχάζοντες μέν ως ψυχές άϋλες αλλά και ενδιαφερόμενοι εσαεί διά τήν κοινήν Πατρίδαν, πού αλυσσοδεμένη από τούς προαιωνίους εχθρούς μας Τούρκους τήν επαραλάβαμε και λεύτερη τήν επαραδώσαμε εις τούς απογόνους μας, εμάθαμε έκπληκτοι πώς σύ «απόγονε» Θόδωρε Πάγκαλε, βαρυθύμως εδήλωσες πώς κακώς επράξαμε πού επαναστατήσαμε και τούτο έγινε διότι είμαστε, λέει, «αγράμματοι»…

Εξ αρχής νά σού δηλώσουμε ότι, ημείς αλλά και χιλιάδες άλλοι ομοθυμαδόν θυσιασθέντες υπέρ πατρίδος συναγωνιστές και συναγωνίστριες, ασφαλώς και υπήρξαμε αγράμματοι, αφού σχολειά τότες δέν είχαμε.

Αγκαλά όμως, είχαμε τό ολίγον μυαλό οπού εχρειάζονταν διά νά ξεδιαλέξουμε «μιάς ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», όπως μέ τόν Θούριό του μάς ορμήνεψε και ο -πρό ημών σφαγιασθείς υπέρ Πατρίδος- Αντώνιος Κυριαζής, ο επονομαζόμενος και Ρήγας Φεραίος ή Βελεστινλής.

Κι όσον και νά μήν εμάθαμε γράμματα, όμως εγνωρίζαμε ωρέ τήν φυλλάδα τού Μεγαλέξαντρου, τού πιό ένδοξου Ελληνα προγόνου μας, γνωρίζαμε και στοματικώς γιά τόν Ηρακλή μας και γιά τόν Αχιλλέα μας, γιά τούς σοφούς μας, γιά τόν Μαραθώνα και γιά τίς Θερμοπύλες, διά τούτο και μετά από τήν μάχην εις τά Δερβενάκια, οπού ρεζιλέψαμε τήν Τουρκιά και τόν σερασκέρη Δράμαλη, οι συντρόφοι μας τραγουδάγανε ότι, «τού Λεωνίδα τό σπαθί Κολοκοτρώνης τό φορεί»…

(Εννόησες εσύ Θόδωρε, ως μορφωμένος οπού είσαι, τί εννοούμε;;;)

Ημείς τότες, εκειούς πού δέν ήθελαν νά συνδράμουν εις τήν επανάστασιν και κάνανε «καπάκια» μέ τούς Τούρκους, τούς ελέγαμε «προσκυνημένους» και «σαπιοκοιλιές» και πολλούς από αυτούς, ο εξ ημών Κολοκοτρώνης δικαίως τούς πέρασε από «φωτιά και τσεκούρι» αλλά, ως φαίνεται, αρκετοί εγλύτωσαν και -τό χειρότερον- «σπόριασαν»…

(Θά τό εννόησες κι αυτό έτσι παραμορφωμένος όπου είσαι…)

Συνάμα -όμως- ξοδεύτηκαν και οι περισσότεροι από μάς αφού, έσφαζε αλύπητα τετρακόσια χρόνια ο Τούρκος, σφαχτήκαμε και μεταξύ μας και αυτό τό κακό γινάτι πρέπει νά τό μνημονεύουμε μπάς και δέν ματαγίνει.

(Πλήν ματαίως, ως φαίνεται και από τά εδικά σας καζάντια…)

Ωστόσο εδώ, σήμερα, μαθαίνουμε ότι σείς ελησμονήσατε τούς αγώνες και τά παθήματά μας, ότι δέν θέλετε νά διδάσκονται τά παιδιά σας εις τά σχολειά τήν Ιστορίαν τού Γένους, ότι μουρμουράτε πώς τάχατες δέν έπρεπε νά κάμωμε τήν Επανάστασιν και ότι, ακόμη και τόν Τούρκον θέλετε νά τόν κάμετε φίλον, διά νά βάλετε σέ μοιρασιά, λέει, μ’ αυτόν τό Αιγαίο!!!

Ωρέ ζουρλαθήκατε εντελώς;;; Πιάνεται ωρέ φίλος ο Τούρκος;;; Αυτός άν τού δώσεις τό χέρι γιά καλημέρα, θά στό δαγκώσει γιά προσφάϊ…

Και τί είναι ωρέ τό Αιγαίο τών αρχαίων μας προγόνων γιά νά τό μοιράσετε;;; Κολοκυθόπιττα τής γιαγιάς σας;;;

Διά όλα τούτα διαμαρτυρόμαστε εντόνως και σάς καλούμε νά στοχαστείτε καλά και «μέ τό μέσα μυαλό», όσα άσκεφτα σπεύδετε νά πράξετε, άλλως τά ποτάμια αίματα και τά ποτάμια δάκρυα, όπου έχουν χυθεί γιά τήν λευτεριά τής Πατρίδος από μιλιούνια γενηές Ελλήνων, θά γυρίσουν νά σάς πνίξουν.

Σάς δηλώνουμε δέ πώς, όποτε μέ τό καλό κοπιάσετε μέ τήν σειρά σας εδώ πάνω, «μά τόν πούτζον» τού εξ ημών Καραϊσκάκη, εις τόν οποίον από εκείνα τά χρόνια εσυνηθίσαμε νά ομνύουμε εις κρισίμους ώρας, θά σάς καρτερήσουμε διά νά λογαριαστούμε και νά πάρουμε «χάκι».

Επειδή τήν σύνταξιν τής παρούσης αναθέσαμε εις τόν υπογράφοντα αυτήν, ως γραμματιζούμενον απόγονον ενός -αγράμματου μέν αλλά και πολλά παθόντος- συναγωνιστού μας εκ Ραδοβυζίου Αρτης τού δίδουμε και τήν ρητήν εντολήν νά αναθέσει εις αρμόδιον δικαστικόν επιμελητήν όπως τήν επιδώσει εις αυτόν οπού απευθύνεται, πρός γνώσιν του και διά τίς ηθικές συνέπειες οπού τού αρμόζουν.

Αθήνα, 15η Ιανουαρίου 2011

Ο Πληρεξούσιος Δικηγόρος

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΙΚΗΦ. ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΑΘΗΝΩΝ