Γρηγόρη Νικηφ. Κοσσυβάκη
Δικηγόρου Αθηνών – Ιστορικού Συγγραφέως
Μετά τις εξαιρετικά οργανωμένες εκδηλώσεις, τις -υψηλής συμβολικότητος- παρουσίες και τά διθυραμβικά επαινετικά μηνύματα τών ηγετών τών πλέον σημαντικών ξένων Κρατών, γνωρίζουμε πλέον όλοι οι Ελληνες και όλες οι Ελληνίδες, ότι εφέτος, όντως συμπληρώθηκαν διακόσια (200) χρόνια από την Επανάσταση τού 1821.
Όταν, δηλαδή, το Ελληνικό Εθνος, οργανωτικά προετοιμασμένο από την «Φιλική Εταιρεία», αλλά και πνευματικά, ιδεολογικά και ιστορικά εφοδιασμένο από τούς πρωτοπόρους ταγούς του -τον μάρτυρα βάρδο Ρήγα Φεραίο και τον σοφό διδάσκαλο Αδαμάντιο Κοραή, αλλά και τον -ανεξιχνίαστης μέχρι σήμερα ταυτότητος «Ανώνυμο τον Ελληνα», ρηξικέλευθο προεπαναστατικό συμπατριώτη μας συγγραφέα- επαναστάτησε γιά πολλοστή φορά, διεκδικώντας την Ελευθερία του από τον αφόρητο ζυγό τών Οθωμανών Τούρκων, πού είχε ήδη διάρκεια τεσσάρων (4) μαρτυρικών αιώνων.
Στον διάρκεια τού πολυαίμακτου εκείνου αγώνα, πού διήρκεσε μέχρι το έτος 1827 και επισφραγίστηκε με την δημιουργία τού πρώτου ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, με πρώτο Κυβερνήτη του τον σπουδαίο Ιωάννη Καποδίστρια, αναδείχθηκαν σέ πρωταγωνιστικούς ήρωες, γιά τίς εξαιρετικές ικανότητές τους, την ιδιαίτερη προσωπικότητά τους, αλλά και τις θυσίες τους, αγωνιστές ονομαστοί και θαυμαστοί.
Γι’ αυτούς και τά κατορθώματά τους, καμαρώνει η παμψηφία τών σύγχρονων Ελλήνων και Ελληνίδων, η δε ιστορική μνημόνευσή τους αποτελεί μία διαρκή επιβεβαίωση εθνικής αυτογνωσίας και ένα πειστικό κάλεσμα καθήκοντος γιά όλες και όλους μας.
Γιά όλους και γιά όλες;;; Δυστυχώς όχι, βεβαίως…
Διότι το μοναδικής αξιακής ιδιαιτερότητος Ελληνικό έθνος, το έθνος πολιτισμικός τροφοδότης τής Παγκοσμίου κοινότητος, το θαυμαζόμενο -όπως απεδείχθη αναντίρρητα μόλις πρό ημερών- απ’ όλα τά έθνη τής Υφηλίου, πού ευγνωμόνως παραδέχονται τά γνωσσικά, πνευματικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά, αθλητικά, εικαστικά -και παντοειδή άλλα- οφέλη, πού διαχρονικώς αφειδώλευτα και -βεβαίως- α τ ό κ ω ς (όχι σαν κάποια άλλα «uhber alles» τοκοβόρα και τοκοφάγα έθνη…), αυτό τους προσέφερε, ατυχώς πάσχει και δή ανιάτως…
Πάσχει δε, εφ’ όσον, πέραν τών χιλιάδων (αληθώς χιλιάδων…) ηρώων, διανοουμένων, φιλοσόφων, αστρονόμων, ωκεανοπλόων, τραγωδών, εφευρετών, ιατρών, ολυμπιονικών, ποιητών, μαθηματικών, γεωγράφων, αρχιτεκτόνων, γλυπτών, στρατηγών, ιστορικών και λοιπών αρίστων «ογκολίθων» τού πνεύματος, τής διανοίας, τού σθένους και τής ψυχικής και σωματικής αλκής, παραλλήλως και διαχρονικώς κατατρύχεται και υπό «μυστηριώδους» ασθενείας, η οποία προσέβαλε και συνεχίζει να προσβάλει «μερίδα» συμπατριωτών μας…
Και έχει αυτή η -προφανώς λοιμώδης- ασθένεια, «χαρακτηριστικά» τά οποία -πέραν πάσης λογικής- αντιστρατεύονται «μετωπικά» τά ως άνω παγκοσμίως αναγνωριζόμενα ως θαυμαστά, επαινετά και υμνούμενα αγαθά έργα τών προ-γόνων μας, οπότε:
O μέν επεξηγηματικός χαρακτηρισμός τους, ήταν και πρέπει να είναι αντικείμενοn, αφ’ ενός ιατρικής έρευνας και, αφ’ ετέρου -λόγω τών αντεθνικών συνεπειών πού και στο παρελθόν προκάλεσε, αλλά και νύν επικινδύνως διακυβεύει ύψιστα εθνικά αγαθά- χρήζει και αμέσου και ριζικής αντιμετωπίσεώς της, αφού πρωτίστως καταδειχθεί με σαφείς χαρακτηρισμούς η αντιπατριωτική τοξικότητα τών εκφραστών αυτής.
Διότι, πώς να χαρακτηρίσει ο αντικειμενικός ιστορικός τον …Εφιάλτη πού απεκάλυψε στους Πέρσες το κρυφό μονοπάτι τής «Ανωπαίας» και τους οδήγησε στα νώτα των ηρωϊκώς μαχομένων υπέρ Πατρίδος, Σπαρτιατών και Θεσπιέων, καταδικάζοντάς τους σε βέβαιο θάνατο;;;
Πώς να χαρακτηρίσει ο αντικειμενικός κριτής, εκείνους τους Βυζαντινούς πού άφησαν ανοιχτή την «Κερκόπορτα», αλλά και τους -δήθεν θεοσεβούμενους- προβοκάτορες, πού έψελναν μέσα στην Αγιά Σοφιά, δήθεν ότι: «είναι θέλημα θεού, η Πόλη να Τουρκέψει»!!!…
Επιτρέποντας στον -έτοιμο να εγκαταλείψει την πολιορκία- Οθωμανό Σουλτάνο να την καταλάβει ανέλπιστα, αλλά και οδηγώντας -ως πρόβατα επί σφαγή- το Ελληνικό έθνος, σε σκλαβιά 400 ετών.
Πώς να χαρακτηρίσει ο αντικειμενικός ιστορικός, εκείνους τους μίσθαρνους συνεργάτες τών Γερμανών, οι οποίοι φορώντας μαύρες κουκούλες, κατέδιδαν χωρίς τύψεις τους πατριώτες, στην διάρκεια τής Κατοχής, γνωρίζοντας ότι τους περίμεναν τά μαρτύρια, η κρεμάλα ή το εκτελεστικό απόσπασμα, είτε εκείνους οι οποίοι, ενσυνείδητα οδήγησαν τον Ελληνικό λαό στη διχόνοια και στην ένοπλη αλληλοσφαγή, χάριν τής «ιδεολογικής» τους τυφλότητος…
Παρ’ όλο τον αστείρευτο πλούτο της, η Μάνα γλώσσα όλων τών γλωσσών τής Γής, η Ελληνική μας γλώσσα, «στερεύει» εμπρός στο απύθμενο έγκλημα τών εν λόγω -ενδεικτικώς υπενθυμιζόμενων- εγκληματιών «συμπατριωτών» μας και δικαίως η περιεκτική τής πλήρους νοήματος απαξίας και ύβρεως ιδιότητα πού τους απονεμήθηκε ιστορικώς, ήταν αυτή τού προδότη ή τών προδοτών.
Όμως, αρκεί μόνον η εν λόγω -κοσμίως- απαξιωτική «ρετσινιά»;;;
Καθ’ όσον αφορά τον γράφοντα, η απάντηση είναι -κατηγορηματικώς- όχι !!!
Δεν ικανοποιείται το περί δικαίου κοινό αίσθημα, τών πατριωτών και μάλιστα εκείνων οι οποίοι ενδεχομένως (ο γράφων μεταξύ αυτών) έχουν υποστεί προ-σωπικώς, οικογενειακώς ή προγονικώς, τά αιματηρά και καταστροφικά επίχειρα τών δολίων ενεργειών και παραλείψεων τών εν λόγω προδοτών τού παρελθόντος.
Αλλά βεβαίως και νύν, βλέποντας, ακούγοντας, διαβάζοντας και αντιλαμβανόμενοι ότι, εκείνοι οι προδότες δυστυχώς «σπόριασαν», δηλαδή άφησαν «αντάξιους» απογόνους, οπότε η ιστορική προδοσία εμφανώς «δείχνει» να επαναλαμβάνεται, με απροσμέτρητες καταστροφικές συνέπειες γιά το Εθνος μας, δικαίως -όπως ο γράφων- προβληματίζονται, ανησυχούν και ευλόγως αγανακτούν.
Και, βεβαίως, επειδή το Κράτος έχει σύνταγμα, νόμους και δικαιοσύνη, δεν δια-νοούμαστε όλοι εμείς να αυτοδικήσουμε (παρ’ ότι το κοχλάζον θυμικό μας δυσχερώς συγκρατείται…), μάς απομένει -εν αναμονή τών νομίμων δράσεων τής Πολιτείας- τουλάχιστον η δημόσια κατάδειξη τών προδοτικών πράξεων εκείνων πού ευθύνονται γι’ αυτές, αλλά και η επιλογή τού οφειλομένου -έστω και μη κοσμίου- ανεξίτηλου χαρακτηρισμού πού πρέπει να τους αποδοθεί, να τούς στιγματίσει και να τους ακολουθεί εσαεί.
Η Επανάσταση τού 1821 και οι ήρωες πρωταγωνιστές της, μάς καθοδηγούν και και σ’ αυτή την δυσχερή επιλογή ευλόγου, δικαίου και «καταπελτικού» χαρακτηρισμού τών εν λόγω σύγχρονων προδοτών…
Δύο από τους πλέον προβεβλημένους -και δικαίως- ήρωές μας, ο και αρχιστράτηγος Γιώργης Καραϊσκάκης και ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης, προφανώς έχοντας αντιμετωπίσει τον ίδιο προβληματισμό, είχαν επιλέξει και από έναν απίστευτα ιδιώνυμο χαρακτηρισμό γιά όλους εκείνους πού οι συμπεριφορές και οι παραλείψεις τους δεν «καλύπτονταν» από τον απλό χαρακτηρισμό τού «προ-δότη»…
Και ο μέν Ανδρέας Μιαούλης αποκαλούσε το «είδος» αυτό τών συγχρόνων του, με την ονομασία «σ κ ύ β α λ α», δηλαδή «σκουπίδια», αλλά σκουπίδια όζουσας και αποσυνθετικής καταστάσεως. (…)
Ο δε πασίγνωστος γιά την αθυροστομία του, αλλά και πολυπαθών από τέτοιους -βρώμιας ψυχής- συγχρόνους του, Γιώργης Καραϊσκάκης, είχε χρησιμοποιήσει «κατά κόρον», έναν ακόμη πιό αιχμηρό -έως θανατηφόρο- χαρακτηρισμό, αποκαλώντας τους -συλλήβδην- «σ α π ι ο κ ο ι λ ι έ ς»!!!
Μάλιστα, κατά μία ιστορική πληροφορία, τον ίδιο -ισοπεδωτικό- χαρακτηρισμό «σαπιοκοιλιές», είχε προσάψει περιφρονητικά και ο ήρωας-μάρτυς Οδυσσέας Ανδρούτσος, σε εκείνους τους ανεκδιήγητους πρώην συναγωνιστές του, αλλά μετ’ ολίγον και βασανιστές, και άνανδρους δολοφόνους του (…)
Ομως ναί, όταν στις ημέρες μας, διαβάζουμε και ακούμε συγχρόνους μας πολιτικούς, δημοσιογράφους, «σιτιζομένους» αρθρογραφούντες, «κηφηνοειδείς» συνδικαλιστές, κομματικούς ή άναρχους νεολαίους, αλλά και λοιπών «ποικίλων» πολύχρωμων ιδιοτήτων «συμπατριώτες» μας, οι οποίοι:
Aμφισβητούν την ηθική αξία τής εθνικής μας παλιγγενεσίας τού 1821, υποτιμώντας, λοιδωρώντας και απαξιώνοντας τους πρωταγωνιστές της και πολύτιμους ήρωές μας, αλλά και κάθε άλλης εποχής, ενδόξους προγόνους μας.
Περιφρονούν και προσβάλουν την Ελληνική σημαία και τους πατριωτικούς συμβολισμούς της, ενώ αδίστακτα καταστρέφουν ή βρωμίζουν, ανεκτίμητα καλλιτεχνήματα, αρχιτεκτονήματα και λοιπά πολιτισμικά μνημεία μας.
Μεμψιμοιρούν γιά τις παρελάσεις και λοιπές πατριωτικές εκδηλώσεις τής άλκιμης -στρατευμένης και σπουδάζουσας- νεολαίας μας.
«Ξυνίζουν τά μούτρα τους» στην κάθε συγγραφική, αρθρογραφική, εορταστική, καλλιτεχνική κ.λπ. αναφορά εθνικής ιστορικής αναδρομής.
Είναι «από χέρι» ενάντιοι σέ κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού τών ενόπλων δυνάμεων τής Χώρας και τής ουσιαστικής στελεχώσεως αυτών.
Συνιστούν -άσκεφτα ή και αργυρώνητα- «συνομιλίες», «ειρηνικές διαπραγματεύσεις», «συνδιαχειρήσεις τού Αιγαίου πελάγους» και «να τά βρούμε»…, με τούς άσπονδους, αδιόρθωτους, δόλιους και διαχρονικά βαρβάρους εχθρούς τού Ελληνικού Εθνους.
Ναί, σε όλες και όλους αυτούς, απευθυνόμαστε αυστηρά και τους λέμε ότι, δεν είναι μόνον -συνειδητοί ή ασυνείδητοι- προδότες τής Πατρίδος, αλλά είναι και -κατά τον Μιαούλη, τον Καραϊσκάκη και τον Ανδρούτσο- «σκύβαλα» και «σαπιοκοιλιές», άξιοι μόνον γιά λοιμώδεις εμπτυσμούς…
Αθήνα, 31η Μαρτίου 2021
Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης
