ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΠΑΙΝΟΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ, ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ 2003

===========================================================================================

«ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΠΑΙΝΟΣ»

ΚΑΙ Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΛΛΕΙΠΟΝΤΑ» ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

Κυρίες και Κύριοι, καλησπέρα σας.

Οταν έλαβα τήν πρόσκληση τών αγαπητών φίλων διοργανωτών προκειμένου νά μιλήσω γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο -εδώ επάνω στόν Ολυμπο, τό ιερό βουνό τών 12 προγονικών Θεών μας- εξομολογούμαι  ότι αισθάνθηκα πανικό.
Εχουν γραφεί και ειπωθεί τόσα πολλά γι’ αυτόν τόν «θεοποιημένο» και ανίκητο στρατηλάτη, ώστε ο καθένας νά αισθάνεται δέος και μόνο στήν σκέψη ότι θά παρακολουθήσει τά τεράστια βήματα τής …«υπερηχητικής» ιστορικής πορείας του ή -ακόμη περισσότερο- ότι θά επιχειρήσει τήν «αποκρυπτογράφησή» του.
Αντικειμενικοί (όχι μόνο εκ τού γεγονότος ότι δέν ήσαν Ελληνες), συγγραφείς, ιστορικοί και διανοούμενοι συμφωνούν ότι, εκείνος ο αξεπέραστος αρχαίος πανέλληνας (από πατέρα Μακεδόνα και μητέρα Ηπειρώτισσα), υπήρξε η πλέον ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ανά τούς αιώνες, μέ τεράστια επιρροή και συμβολή στήν ιστορική και πολιτισμική πορεία τής ανθρωπότητος αλλά και «κλέος» διαχρονικό γιά τούς μεταγενέστερους Ελληνες κάθε εποχής.
Παρ’ όλα αυτά (αλλά και γιά όλα αυτά…), τελικά είναι χρέος μας νά «γευτούμε» τήν -σχεδόν- μυθική γοητεία του και, εκτός τών άλλων,  νά «εμπλουτισθούμε» από αυτήν μέ πολιτισμικά «αντισώματα» πού θά μάς χρησιμεύσουν ως προστατευτικές «ασπίδες και θώρακες» ενάντια στήν επιδρομή τής διαστρεβλωτικής αμνησίας και τής ισοπεδωτικής αποεθνοποίησης πού μεθοδεύει εις βάρος τού Ελληνικού έθνους ο παγκοσμιοποιημένος εξουσιασμός τών υπερατλαντικών «Κίσσινγκερ» και οι εγχώριες …«θεραπαινίδες» του.
Διότι μόνο μέ τήν διατήρηση τής ιστορικής μας μνήμης θεμελιώνεται η εθνική μας αυτογνωσία και επιβίωση, όταν μάλιστα, ιστορική μνήμη και Μέγας Αλέξανδρος είναι γιά εμάς τούς Έλληνες έννοιες ταυτόσημες.
Κατ’ αρχήν -λοιπόν- ουδείς μπορεί νά αρνηθεί τό γεγονός ότι, αλλεπάλληλες «γονιδιακές ενώσεις», μυθικών πρωτοΕλλήνων ηρώων, προετοίμασαν τό μοναδικό γενετικό υπόβαθρο από τό οποίο προήλθε  εκείνος ο ασύγκριτος Αλέξανδρος, ο «πλασμένος» από γονείς μακραίωνης γενεαλογίας (πού ήσαν και οι ίδιοι χαρισματικές προσωπικότητες…), γιά νά «σφραγισθεί» -τί ευτυχής συγκυρία- μέ τήν δωρεά τής διδασκαλίας ενός Αριστοτέλη.
Επομένως, βάσιμα μπορούμε νά ισχυριστούμε ότι, ο Αλέξανδρος αποτελεί τήν κορυφαία «συμπυκνωμένη ενανθρώπιση» τής διαχρονικής συνέχειας τού Ελληνισμού, από τίς «μυθικές» εποχές τού Προμηθέα, τού Διονύσου και τού Ηρακλή, μέχρι τά κλασσικά χρόνια τών φιλοσοφικών σχολών, τών Ολυμπιακών Αγώνων, τής ακμής τών τεχνών και τού ενσυνείδητου φρονήματος αυτογνωσίας, εντεύθεν δέ τής δικαιολογημένης υπερηφανείας και τής αισθήσεως πολιτισμικής υπεροχής  τών αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας.
Τό ότι ο ίδιος είχε πλήρη συνείδηση τής δικής του «συμμετοχής» σ’ αυτή τήν συνέχεια και διαχρονικότητα, είναι γεγονός καταγεγραμμένο, τόσο από τήν πληροφορία ότι συνήθιζε νά έχει κάτω από τό προσκεφάλι του τήν Ιλιάδα τού Ομήρου, όσο και από τό ότι, αποβιβαζόμενος μέ τήν πανελλήνια στρατιά του στήν Μικρά Ασία, έσπευσε -πρίν από κάθε τί άλλο- στό Ιλιον, γιά νά υποκλιθεί στό ταφικό μνημείο τού (εκ μητρός) «μυθικού» προγόνου του Αχιλλέα και ν’ ανταλλάξει τά όπλα του μέ κάποια από εκείνα τών Ομηρικών ηρώων πού φυλάσσονταν ακόμη εκεί. (Πρόκειται γιά συμβολισμούς πού προκαλούν «ανατριχίλες»…)
Ωστόσο, πρέπει εξ αρχής νά επισημάνουμε ότι, παρ’ όλο πού η κατά τών Περσών πανελλήνια εκστρατεία, τής οποίας ηγείτο ο Αλέξανδρος, είχε -πρωτίστως- χαρακτήρα τιμωρίας τους γιά όσα φοβερά διέπραξαν στίς δικές τους εκστρατείες εναντίον τών Ελλήνων κατά τόν προηγούμενο αιώνα, αλλά και η προηγηθείσα δολοφονία τού πατέρα του είναι βέβαιο ότι χρηματοδοτήθηκε μέ Περσικό χρυσό, εκείνος κάθε άλλο παρά τούς ανταπέδωσε «τά ίσα» σέ αντίποινα.
Αντίθετα, απ’ όλους τούς αρχαίους ιστορικούς συγγραφείς (Αρριανός, Στράβων, Πλούταρχος κ.λπ.), περιγράφεται ότι ο Αλέξανδρος «δίδαξε» ήθος, φερόμενος μέ πρωτοφανή σεβασμό και αποδίδοντας εξαιρετικές τιμές στήν οικογένεια τού νικημένου αντιπάλου του Δαρείου, γιά νά «εισπράξει» -μετά θάνατον- ύψιστο έπαινο εκτιμήσεως όταν, η μητέρα τού Δαρείου, η βασιλομήτωρ Συσίγαμβρις (πού είχε αντέξει τήν συντριβή από τήν δολοφονία τού γυιού της), μαθαίνοντας τόν θάνατο τού Αλεξάνδρου, έπαυσε οικειοθελώς νά παίρνει τροφή και αφέθηκε νά πεθάνει από ασιτία…
[ Και γιά νά γίνονται οι αναγκαίοι συνειρμοί και οι «συγκρίσεις» : Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά, τόν 13^ο αιώνα μ.Χ., ο Μογγόλος κατακτητής Τσεγκίς Χάν (τόν οποίο πολλοί σύγχρονοι «ερευνητές» εκθειάζουν γιά «ακαθόριστους» λόγους σκοπιμότητος…), πέρα από τίς καταστροφές και εκθεμελιώσεις δεκάδων πόλεων και τίς ανείπωτες σφαγές και λεηλασίες πού επέβαλε στούς πληθυσμούς τών ιδίων περιοχών τής Κεντρικής Ασίας, συνήθιζε νά …τρώει ωμές τίς καρδιές τών αιχμαλώτων παιδιών και εγγονών τών ηττημένων αντιπάλων του…]
Αλλά, ο Αλέξανδρος δίδαξε και συντροφικότητα, όταν λ.χ. αρνήθηκε νά πιεί και έχυσε στήν άμμο τό ελάχιστο νερό πού τού προσφέρθηκε, κατά τήν μαρτυρική πορεία τής Ελληνικής στρατιάς στήν έρημο τής Γεδρωσίας, διότι : «δέν έφθανε γιά όλο τόν στρατό του»!!!
Επίσης δίδαξε στρατιωτική εντιμότητα όταν (παραμονή τής κρίσιμης μάχης στά Γαυγάμηλα), σέ υπόδειξη τού έμπειρου στρατηγού του Παρμενίωνα, νά επιτεθούν αιφνιδιαστικά κατά τήν διάρκεια τής νύχτας, δεδομένου ότι ο περσικός στρατός ήταν αναρίθμητος, δήλωσε υπερήφανα: «Δέν κλέβω τήν νίκη»!!!
Κάποιοι «εν στρατεύσει τελούντες» ημεδαποί «ιστοριομύωπες», παραγνωρίζοντας εκ προθέσεως τίς συνθήκες υπό τίς οποίες διεξάγονταν τότε οι εκστρατείες και οι πόλεμοι, προσπάθησαν μέ «όζοντα ζήλο» νά μειώσουν τόν Αλέξανδρο, εμφανίζοντάς τον ως …«σφαγέα   τών λαών», «ιμπεριαλιστή κατακτητή» κ.λπ.
Πολλοί δέ εξ αυτών (ακόμη και πανεπιστημιακοί…), έχουν κατορθώσει -δυστυχώς- αυτές τίς ανιστόρητες και υποβολιμαίες απόψεις τους νά τίς «περάσουν» ακόμη και σέ διδακτικά εγχειρίδια, δηλητηριάζοντας τόν νού και τίς ψυχές τών διδασκομένων Ελληνοπαίδων.
Πώς όμως νά «εξηγήσουν», αυτοί οι θλιβεροί «ασπάλακες γραικύλοι», τό αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, η μνήμη εκείνου τού, δήθεν, σφαγέα τών λαών, τιμάται -ακόμη και σήμερα- μέ εξαιρετικό σεβασμό, ακριβώς από εκείνους τούς λαούς πού οι πρόγονοί τους είχαν νικηθεί συντριπτικά στό απίστευτο «διάβα» τού Ελληνα στρατηλάτη;;;
Πώς νά εξηγήσουν ότι, ακόμη και τό ιερό βιβλίο τών Μουσουλμάνων, τό «Κοράνιο», περιλαμβάνει τόν Αλέξανδρο μεταξύ τών τιμωμένων «Αγίων» τού Μωαμεθανισμού;;;
Πώς νά δικαιολογήσουν τό γεγονός ότι, σέ όλους σχεδόν τούς λαούς τής Κεντρικής Ασίας, αναπαράγονται δοξαστικά «τά έργα και οι ημέρες του», μέσα από κάθε είδους καλλιτεχνικές δημιουργίες, μέ γραπτά ή προφορικά έπη και ανιστορικές μυθοπλασίες, μέ αποκορύφωση νά υπάρχουν -ακόμη και σήμερα- αρχέγονες φυλές πού υπερηφανεύονται πώς είναι μακρινοί απόγονοι τών πολεμιστών του και πώς τά …άλογά τους είναι γόνοι τού περίφημου Βουκεφάλα!!!
H εξήγηση -βεβαίως- είναι απλή… Ο Μέγας Αλέξανδρος δέν ήταν μόνον ανυπέρβλητος ηγέτης αλλά υπήρξε και μοναδικός εκπολιτιστής και οι απόγονοι τών λαών εκείνων αντιλαμβάνονται τίς ζωογόνες πολιτισμικές συνέπειες πού είχε γιά αυτούς η επακόλουθη ένταξή τους στό -αρχαιοελληνικής θεσμικής δομής- οικουμενικό κράτος του και εν συνεχεία στά -επί μέρους- κράτη τών διαδόχων του.
Τί νά επισημάνουμε πρώτο… Ισως θά αρκούσε γιά τήν «αθανασία» του η κορυφαία έμπνευσή του γιά τήν ίδρυση δεκάδων πόλεων μέ τό όνομά του (στρατηγική αλλά και σημειολογική επιλογή…), ώστε νά «υπενθυμίζεται» σέ όλους τό ενιαίο τής οικουμενικότητος τού κράτους του. (Οπως ακριβώς και οι «προϊστορικοί» Κρήτες ονόμαζαν «Μινώες» τά λιμάνια-εμπορικούς σταθμούς τους, σέ αναφορά μέ τόν «μυθικό» βασιλέα τους, τόν Μίνωα…)
Επρόκειτο δέ περί πόλεων -μέ πρώτη τήν εν Αιγύπτω Αλεξάνδρεια- πού αποτέλεσαν πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά υποδείγματα πολιτισμένης διαβιώσεως τών ανθρώπινων κοινωνιών, μέ «Ιπποδάμειο» σχέδιο και ρυμοτομία, μέ θέατρα και στάδια, μέ βουλευτήρια και βιβλιοθήκες, μέ περικαλλείς ναούς, ξενώνες κ.λπ.
Παράλληλα, ο Αλέξανδρος επέβαλλε και τήν κατασκευή οδικών, υδρευτικών και αρδευτικών έργων μακραίωνης ωφελιμότητος, τά ερείπια τών οποίων και τά -αποκαλυπτόμενα μέ τίς ανασκαφές- ευρήματά τους, προκαλούν και σήμερα τόν παγκόσμιο θαυμασμό.
Ο ίδιος, υλοποιώντας τίς προτροπές τού σπουδαίου διδασκάλου του Αριστοτέλη, σχεδίασε και προώθησε πρωτόφαντες επιστημονικές χαρτογραφήσεις, έρευνες και γεωγραφικές εξερευνήσεις, διευρύνοντας σημαντικά τίς αντίστοιχες γνώσεις τών συγχρόνων αλλά και τών επιγόνων του.
Και όλα αυτά τά θαυμαστά και ανεπανάληπτα, εντός τής μιάς και μόνης δεκαετίας τής βασιλείας του (έτη 334 έως 323 π.Χ.), έτσι ώστε νά διαπιστώνεται ως μέγιστο ιστορικό ατύχημα ο πρόωρος και αδόκητος θάνατός του.
Ας αναλογιστούμε συνΕλληνες μιά ανάλογη πορεία τού Μεγάλου Αλεξάνδρου πρός τήν  Ευρωπαϊκή Δύση και θά αντιληφθούμε πόσο διαφορετικός θά ήταν ο κόσμος μας σήμερα, εάν επιζούσε -έστω γιά μιά 10ετία ακόμη- ο ανεπανάληπτος γυιός τού Φιλίππου, πού πέθανε -κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες «ασθενείας»- μόλις στά τριάντα τρία (33) χρόνια του.
Όμως, έστω και αυτή η ολιγόχρονη «λάμψη» του, ήταν αρκετή γιά νά τού προσδώσει η ιστορία τήν (πρωτόφαντη μέχρι τότε), επωνυμία «Μέγας» και νά καταγράψει ως ανεξίτηλα τά «ίχνη» του στήν οικουμενική μνήμη και, πρωτίστως, στήν μνήμη τών Ελλήνων, γιά τούς οποίους ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί διαχρονικά, θεμελιακό στοιχείο τής εθνικής μας μνήμης, τής συνέχειας και τής υπερηφανείας μας.
Δέν θά μπορούσαν βεβαίως νά λείψουν -ακόμη και σήμερα- οι «κρωγμοί τών κοράκων» (…) εφ’ όσον υπάρχουν διεθνή και εγχώρια κέντρα συμφερόντων τά οποία, γιά δικούς τους -διαφανείς ή αδιαφανείς- λόγους και σκοπιμότητες, προσπαθούν είτε μικρόψυχα νά τόν «αμαυρώσουν» είτε ανόητα νά προσπαθούν νά τόν «οικειοποιηθούν» !!!
Ομως, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο στρατός του, εκείνοι οι φοβεροί Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Θράκες, Θεσσαλοί, Αγριάνες (έστω και «πλήν Λακεδαιμονίων»…), πολεμιστές του, οι οποίοι μαζί του πορεύτηκαν «στήν άκρη τού κόσμου», έχουν περάσει πλέον στήν «στρατόσφαιρα»  τού θρύλου και η ιστορία τους  δ έ ν  μπορεί νά «ξεγραφτεί»…
Γι’ αυτό -χίλια οκτακόσια χρόνια αργότερα από τόν θάνατό του- σέ καιρούς «χαλεπούς» γιά τό έθνος μας, στήν εποχή τής αρχής τής επάρατης Τουρκοκρατίας- Ελληνες πολεμιστές, αγωνιζόμενοι γιά τήν ελευθερία τους, διακήρυξαν μέ δικαιολογημένη υπερηφάνεια τήν εκτίμηση και τήν σημασία πού απέδιδαν στήν Ελληνική -από τόν Μέγα Αλέξανδρο και τούς συμμαχητές του- καταγωγή τους, θεωρώντας, εύλογα ότι (η «κατά πνεύμα και αίμα» συνέχειά τους από αυτήν), ήταν υποχρεωτικό στοιχείο συνομολογήσεως σεβασμού «εκ μέρους τών πολεμίων» αλλά και αυτονόητου καθήκοντος ανάλογης πολεμικής  αλκής και αξιοσύνης, εκ μέρους τών ιδίων, ως αδιαμφισβήτητων απογόνων τους.
Ετσι, ο περίφημος Τουρκομάχος ήρωας τού 15^ου αιώνα, ο Γεώργιος Καστριώτης ή «Σκεντέρμπεης» (δηλαδή, σέ ελεύθερη μετάφραση : ο «Αλέξανδρος άρχων»), σέ επιστολή του πρός τόν Ιταλό πρίγκηπα τού Τάραντα, περί τής καταγωγής τών πολεμιστών του (άρα και τής προγονικής τους αξίας), έγραφε :
«…Οι πρόγονοί μας ήσαν Ηπειρώτες, δηλαδή Ελληνες, από τούς οποίους βγήκε αυτός ο Πύρρος, στήν ορμή τού οποίου μόλις μπόρεσαν νά αντέξουν οι Ρωμαίοι…»
«…Εάν δε λάβεις υπ’ όψιν σου ότι, η Ηπειρος και η Αλβανία απετέλεσαν μέρος τής αρχαίας Μακεδονίας, τότε θά πρέπει νά ομολογήσεις ότι ακόμη πιό ευγενείς υπήρξαν οι πρόγονοί μας πού, μέ επικεφαλής   τόν Μέγα Αλέξανδρο, έφθασαν νικώντας μέχρι τίς Ινδίες…»
Αυτόν τόν -υπερήφανο γιά τήν Ελληνική καταγωγή του- ανίκητο ηγέτη-πολεμιστή, η κοντόφθαλμη πολιτική σκοπιμότητα τών εθελόδουλων Κυβερνήσεων τού νεοελληνικού κράτους τόν «χάρισε» ασύνετα στήν σημερινή Αλβανία, τής οποίας αποτελεί τόν επίσημο «εθνικό» ήρωα…
Θά μπορούσαμε νά μιλάμε ατελείωτα γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο, όμως δέν νομίζετε ότι ο ίδιος έκανε «αρκετά» γιά εμάς, τούς απογόνους του;;;
Μήπως εμείς, οι σύγχρονοι Ελληνες, έχουμε παραλείψει νά κάνουμε  γι’ αυτόν μερικά -στοιχειωδώς αυτονόητα- πράγματα;;;
Ο ομιλών, θά ήθελε νά σάς ενημερώσει ότι, συνέταξε και απηύθυνε  τήν ακόλουθη επιστολή :

Αθήνα 30η Αυγούστου 2000

Πρός

Τόν Κο Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, Πρόεδρο τής Δημοκρατίας.

Τόν Κο Κωνσταντίνο Σημίτη, Πρωθυπουργό.

Τόν Κο Απόστολο Κακλαμάνη, Πρόεδρο Βουλής.

Τόν Κο Κωνσταντίνο Καραμανλή, Πρόεδρο ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Τήν Κα Αλέκα Παπαρήγα, Γεν. Γραμματέα Κ.Κ.Ε.

Τόν Κο Νίκο Κωνσταντόπουλο, Πρόεδρο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.

Τόν Κο Δημήτρη Τσοβόλα, Πρόεδρο ΔΗΚΚΙ.

Τήν Κα Γιάννα Αγγελοπούλου, Πρόεδρο Οργαν.”ΑΘΗΝΑ 2004″.

Τόν Κο Δημήτρη Αβραμόπουλο, Δήμαρχο Αθήνας.

Τόν Κο Θεόδωρο Δημητρακόπουλο, Δήμαρχο Περιστερίου

Τόν Κο Κων/νο Ασκούνη, Δήμαρχο Καλλιθέας

Τόν Κο Ιωάννη Καζάκο, Δήμαρχο Ζωγράφου

Τόν Κο Ιωάννη Μυστακόπουλο, Δήμαρχο Αιγάλεω

Τόν Κο Βασίλειο Κουκοβίνο, Δήμαρχο Ιλίου

Τόν Κο Θεόδωρο Γεωργάκη, Δήμαρχο Ηλιούπολης

Τόν Κο Γεώργιο Κουτελάκη, Δήμαρχο Ν.Σμύρνης

Τόν Κο Κων/νο Παττακό, Δήμαρχο Χαλανδρίου

Τόν Κο Παναγιώτη Τζανίκο, Δήμαρχο Αμαρουσίου

Τόν Κο Στυλιανό Λανδράκη, Δήμαρχο Γλυφάδας

—————————-

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε,

Αξιότιμε Κε Πρωθυπουργέ,

Αξιότιμε Κε Πρόεδρε τής Βουλής,

Αξιότιμες Κυρίες και Κύριοι.

Γνωρίζοντας ότι ο χρόνος όλων Σας είναι πολύτιμος θά προσπαθήσω   νά είμαι όσο τό δυνατόν πιό σύντομος και σαφής γιά ένα ζήτημα            τό οποίο θεωρώ σημαντικό γιά τήν Πατρίδα μας, γι’ αυτό και τό θέτω  άμεσα υπ’ όψη Σας.
Ασφαλώς γνωρίζετε ότι η πόλη τής Αθήνας στερείται μεταξύ άλλων -απαράδεκτα, θεωρώ- οιουδήποτε μνημείου αναφοράς στόν σπουδαιότερο -ανά τούς αιώνες- Ελληνα, τόν Μέγα Αλέξανδρο.
Η παράλειψη αυτή, πιστεύω ότι μπορεί και πρέπει νά εξαλειφθεί στίς ημέρες τής Αρχής Σας, εν όψει και τού ιστορικού γεγονότος τής διεξαγωγής τών Ολυμπιακών Αγώνων στήν Αθήνα, κατά τό έτος 2004.
Αιτιολογώντας τήν θέση/πρόταση αυτή επισημαίνω ότι :
1. H προσωπικότητα τού Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γνωστή και σεβαστή όχι μόνο στό σύνολο τών νεωτέρων Ελλήνων γιά τούς οποίους αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας και ιστορικής μνήμης αλλά έχει και οικουμενική διάσταση, αφού είναι γνωστό ότι εκτιμάται και θαυμάζεται ή ιστορική του διαδρομή, ακόμη και σήμερα, σέ όλο τόν Κόσμο. (λ.χ. Μεταξύ άλλων, άς μή λησμονούμε ότι θεωρείται «Αγιος» κατά τό Κοράνιο…).
2. Η γνωστή «Διακήρυξή» του θά πρέπει νά θεωρείται ως τό πρώτο κείμενο μέ διαστάσεις ευρύτατης οικουμενικής κοινωνικής και πολιτισμικής προοπτικής, ασφαλώς δέ, συνδέεται άρρηκτα μέ τήν αντίστοιχη οικουμενική διάσταση πού -πρέπει νά- έχουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες  τής εποχής μας ως γεγονός ειρηνικής άμιλλας και αδελφοσύνης τών Λαών.
Πολύ περισσότερο μάλιστα πού, τόσο ο ίδιος ο Αλέξανδρος όσο και οι (παν)Ελληνες συμπολεμιστές του, έμειναν στήν Ιστορία ως πρότυπα μαχομένων αθλητών, αφού είναι γνωστή, όχι μόνο η εν γένει αθλητική παιδεία τών αρχαίων προγόνων μας (προέκταση τής οποίας υπήρξαν, άλλωστε, οι Ολυμπιακοί Αγώνες…) αλλά και η επιμέλεια μέ τήν οποία  αθλείτο ο ίδιος ο Αλέξανδρος.
3. Η δημιουργία ενός μνημείου (πιό συγκεκριμένα προτείνω τήν δημιουργία ενός “έφιππου” ανδριάντα), γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο στήν Αθήνα, μιά πόλη πού ο ίδιος σεβάστηκε όσο καμμία άλλη λόγω τής ιστορικής και πολιτισμικής της σημασίας (παρά τό ότι αντιμετώπισε  τούς Αθηναίους στό πεδίο τής μάχης…), εκτός από τό ότι θά αποκαταστήσει μία παράλειψη ιστορικά άδικη, θά προσδώσει σημαντική  αίγλη στήν πρωτεύουσα πόλη μας και όχι μόνο.
Εάν μάλιστα καταβληθεί φροντίδα, ώστε νά συμπέσουν τά αποκαλυπτήρια τού μνημείου μέ τίς τελετές έναρξης τών Ολυμπιακών Αγώνων τού 2004, όταν οι προβολείς τών μέσων μαζικής ενημέρωσης όλης τής Υφηλίου θά είναι στραμμένοι στή Χώρα μας, γίνονται άμεσα αντιληπτές οι επωφελείς διαστάσεις ενός τέτοιου γεγονότος.
4. Σέ μιά εποχή έντονης αμφισβήτησης τής ιστορικής αλήθειας τό (επ’ ευκαιρία τής κατασκευής τού μνημείου του), γεγονός τής σύνδεσης τής οικουμενικής προσωπικότητος τού Μεγάλου Αλεξάνδρου μέ τήν σημερινή Ελλάδα και τούς Ελληνες τού 21ου αιώνα, πιστεύω ότι μόνο οφέλη (πολιτικά, διπλωματικά, πολιτιστικά κλπ), μπορεί νά προσφέρει στήν Πατρίδα μας και ιδιαίτερα στήν Ελληνική νεολαία, η οποία ασφαλώς και έχει ανάγκη προτύπων τέτοιου μεγέθους και σημασίας.
5. Τό κόστος κατασκευής ενός αξιόλογου μνημείου γιά τόν Μέγα Αλέξανδρο, ασφαλώς και θά είναι μηδαμινό είτε εν σχέσει πρός τόν προϋπολογισμό, έστω και ενός εκ τών προγραμματισμένων Ολυμπια-κών έργων (στόν προϋπολογισμό τών οποίων προτείνω νά ενταχθεί)  είτε (σέ κάθε περίπτωση), εν σχέσει πρός τίς επωφελείς συνέπειες τής δημιουργίας του.
6. Εάν ήθελε κριθεί ότι, ο εν λόγω, προϋπολογισμός έργων είναι υπέρμετρα “φορτωμένος” και δέν θά είναι δυνατόν νά διατεθεί από εκεί τό απαιτούμενο χρηματικό ποσό, τότε προτείνω νά αναλάβουν τό  κόστος κατασκευής είτε οι (κατά τεκμήριο) δέκα μεγαλύτεροι Δήμοι   τής λεγομένης “τέως Διοικήσεως Πρωτευούσης”, κατά τήν οικονομική ευχέρειά του έκαστος είτε νά συσταθεί επιτροπή συγκεντρώσεως ενός αντίστοιχου χρηματικού ποσού και στίς δύο περιπτώσεις αποτελούμενη από τούς Δημάρχους Περιστερίου, Καλλιθέας, Ζωγράφου, Αιγάλεω, Ιλίου, Ηλιούπολης, Νέας Σμύρνης, Χαλανδρίου, Αμαρουσίου και Γλυφάδας. (Χωρίς νά αποκλείεται, βέβαια, η συμμετοχή καί άλλων Δήμων/ /Δημάρχων).
7.  Στόν Δήμαρχο τής Αθήνας, ήδη επιφορτισμένο -ως εκ τού αξιώματός του- μέ υψηλά καθήκοντα σχετικά μέ τούς Ολυμπιακούς Αγώνες, ανήκει η τιμή νά διαθέσει τόν κατάλληλο χώρο γιά τήν τοποθέτηση τού μνημείου, προτείνω δέ, ως ενδεδειγμένο γιά τήν περίπτωση αυτή, τόν χώρο πού βρίσκεται αριστερά τής εισόδου τού Καλλιμάρμαρου Παναθηναϊκού Σταδίου.
Στόν χώρο αυτόν, όχι μόνο δέν υπάρχει κάτι άλλο ασύμβατο πρός τό προτεινόμενο μνημείο (αντίθετα θεωρώ ότι ο χώρος συνάδει απόλυτα…) αλλά και μέ ευχέρεια μπορούν νά συνδυασθούν οι τελετές πού θά γίνουν στό Παναθηναϊκό Στάδιο, επ’ ευκαιρία τών Ολυμπιακών Αγώνων, μέ τά αποκαλυπτήρια τού μνημείου τού Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Περαιτέρω, ο συγκεκριμένος χώρος τού «Καλλιμάρμαρου», είναι διαρκώς επίκαιρος και επισκέψιμος, σχεδόν καθημερινά από πλήθος μαθητών, τουριστών κλπ, έτσι ώστε νά υπάρχει διαρκής “αναπαραγωγή” τών ανωτέρω επιδιωκομένων ευμενών συνεπειών τής δημιουργίας τού μνημείου.
Μέ τήν ελπίδα ότι δέν έκανα κατάχρηση τού πολύτιμου χρόνου Σας, ζητώ νά στηρίξετε (κατά τήν κρίση και πρωτοβουλία Σας αλλά και μέ τίς δυνατότητες πού Σάς παρέχει τό αξίωμά Σας), τήν πρότασή μου αυτή ώστε νά πραγματοποιηθεί επ’ ωφελεία τής Πατρίδος μας, χωρίς νά τελματωθούν οι ενέργειες πού απαιτούνται γιά τήν πραγματοποίησή της.

Μέ πατριωτικούς χαιρετισμούς

Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης

Δικηγόρος Αθηνών

Κυρίες και Κύριοι,

Οπως βασίμως υποψιάζεστε (…) οι «απαιτούμενες ενέργειες» τίς οποίες ζητούσα νά γίνουν εκ μέρους τών ανωτέρω «ταγών» μας, όντως τελματώθηκαν και ο ομιλών απλώς έγινε αποδέκτης μόνο τριών-τεσσά-ρων (!!!) εγγράφων ή προφορικών δηλώσεων ειλικρινούς ενδιαφέροντος.
Οι περισσότεροι εκ τών ανωτέρω αποδεκτών τής επιστολής- προτά-σεώς μου, είτε «παγερά» αδιαφόρησαν, είτε μού ευχήθηκαν «καλή επι-τυχία στήν προσπάθειά μου» (…), είτε μέ παρέπεμψαν «από τόν Αννα στόν Καϊάφα».
Ετσι, τό μέν μνημείο -εθνικό χρέος- τών σύγχρονων Ελλήνων πρός   τόν μέγιστο πρόγονό μας, όπως όλοι και όλες γνωρίζετε δέν έχει -μέχρι σήμερα- κατασκευασθεί, η δέ Πατρίδα μας μάλλον έχει απωλέσει τήν μοναδική ευκαιρία -εν όψει τών Ολυμπιακών Αγώνων 2004 στήν Αθήνα- τής παγκόσμιας προβολής τής ιστορικής αλήθειας περί τήν Ελληνικότητα τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και τήν -δολίως διεκδικούμενη- ονομασία τής Μακεδονίας μας από τούς -πέριξ τών βορείων συνόρων μας- άσπονδους «γείτονες» μας.
Ωστόσο συνΕλληνες και συνΕλληνίδες, εμείς δέν πρέπει νά απογοη-τευόμαστε από αυτή τήν έλλειψη διορατικότητος ή πολιτικής αβελτηρίας τών «ταγών» μας.
Και δέν πρέπει διότι, αφ’ ενός μέν -κατ’ αποτέλεσμα- θά εμφανισθούμε ότι τούς μιμούμαστε και αυτό «δέν μάς πρέπει» (…), αφ’ ετέρου δέ,  διότι ποτέ δέν είναι αργά και τό χρέος μας πρός τόν ανεπανάληπτο   πρόγονό μας, τόν Μέγα Αλέξανδρο, παραμένει και μάς καλεί νά τό  «εξοφλήσουμε».

Σάς ευχαριστώ θερμά γιά τήν προσοχή και τήν υπομονή σας.