«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…»

Ω ρίμασε μέσα μας η ώρα της απόφασης.

Μ ετρώ, όμως, τις αποστάσεις και διστάζω.

Ι σως κι αργήσαμε να τό αποφασίσουμε…

Π ρίν εννέα μήνες, θυμάσαι, στην ταράτσα.

Α πό την έπαρση της Σημαίας το χάραμα,

Ι σαμε την έξοδο, πού τους επιβάλλαμε.

Δ εν έπαψα να μετράω τις αποστάσεις.

Ε ίχαμε απώλειες και οι «άλλοι» ρυάζονται.

Α ν δεν σφίξουμε, τώρα, γροθιά το χέρι,

Ε ίμαστε χαμένοι σαν πρίν από τη μάχη.

Λ οιπόν κινάμε, λίγοι-λίγοι, όπως πάντα.

Υ πνος στα βλέφαρα δεν πιάνει, άκουσε.

Θ α αντέξουμε όσο χρειαστεί, για πάντα.

Ε ίμαστε όσοι πάλεψαν από εκατό γενιές.

Ι κανάτοι και Ακρίτες από τη Μικρά Ασία.

Α πόγονοι Μυρίων και Αγριάνων ακοντιστών.

Ε ξκουβιτών τάγματα και αρχαίοι Πλαταιείς.

Θ ρυαλλίδες ψυχής των αποφασισμένων.

Ν ικημένοι και νικητές αλλά αποφασισμένοι.

Ι σαμε την επόμενη γενιά πού θα ‘ρθεί

Κ αι θα σταθεί πάνω στα κόκκαλα τά ιερά.

Η ταν το λάθος το μεγάλο των «άλλων»…

Α γνόησαν τις αποστάσεις, δεν μέτρησαν.

Ν ήμα ατελείωτης σχέσης και επίγνωσης.

Ε ίχαν τις ενδείξεις, μά δεν τους ωφέλησε.

Α πό τη Λιμνοθάλασσα μέχρι τη Μαύρη Ράχη.

Ρ οδανθοί και κυκλάμινα πού αντριεύονται,

Τ ά λιγνά και μαυροντυμένα αδέλφια μας.

Η αυλή γέμισε από ιαχές ανυποχώρητες,

Σ ημαίες γαλάζιες και καρδιές ερωτευμένων

Ι ερολοχιτών πού ονειρεύονται τη Θεά.

Α λλά δεν είναι καιρός για όνειρα τώρα.

Λ αχταρούν οι γενιές Σοφών και Ηρώων,

Α πό μας θα σφυρηλατηθεί το μήνυμα.

Ι σως το λάβουν και οι «άλλοι», κάποτε…

Κ ρατάμε στα χέρια το βάρος της ευθύνης.

Η ρθαμε κουβαλώντας το στις πλάτες μας

Κ αι το θελήσαμε χωρίς να δειλιάσουμε.

Υ πομείναμε το χλευασμό και την υποψία.

Ρ ιψάσπιδες μας επιθύμησαν πάρα πολλοί.

Ι σως γιατί αυτοί δεν τόλμησαν ποτέ τους.

Α κούστε λοιπόν τον παιάνα μας, μανάδες.

Ρ ίχνουν δακρυγόνα και τους αναγελάμε.

Χ τυπούν με ξύλα και σίδερα τις ηλιαχτίδες.

Ι σιώνουν τη σκόπευση στα στήθη μας και

Α γριεύουν οι παλμοί της απόγνωσής τους.

Π ροχωρούν καταλαβαίνοντας ότι νικήθηκαν.

Α πό τά αίματα των νεκρών συντρόφων μας.

Τ ων τρομαγμένων κοριτσιών μας τά δάκρυα.

Ρ ιπές αυτογνωσίας σαρώνουν τά μέσα τους.

Ι λαρό φώς πού θα φέγγει στό μέλλον μας.

Δ έσαμε σφιχτά αρχαίες και νέες πληγές.

Α ύριο κι άλλοι θά φυλάξουν Θερμοπύλες.