Βρυξέλλες 01.01.2011
Πιστεύω ότι κάθε σύγχρονος Ελληνας ή Ελληνίδα ασφαλώς θά εκπλήσσονταν εάν, ξαφνικά, άκουγε μιά Βελγίδα αμαξηλάτισσα, νά κατευθύνει τό άλογό της μέ τό ελληνικότατο παράγγελμα : «Ε λ α»…
Και -βεβαίως- η περιέργεια και η έκπληξή του θα αυξάνονταν εάν μάθαινε ότι, τό συγκεκριμένο Βελγικό άλογο «ακούει» στό όνομα «Κόρη» και επί πλέον είναι φοράδα, οπότε τό Ελληνικό του όνομα και τό φύλο τού αλόγου είναι αντίστοιχα.
Ο υποφαινόμενος είχα την ευκαιρία να εντοπίσω τά παραπάνω, στήν πόλη Μπρύζ τού Βελγίου. Όμως τά «ευρήματα» δ έ ν τελειώνουν εδώ…
Η παιδιόθεν Ηπειρωτική τακτική θερινή «θητεία» μου στό χωριό τού πατέρα μου (τήν Μεγαλόχαρη τής ορεινής Άρτας), μέ είχε «εκπαιδεύσει» μεταξύ άλλων σέ ένα ιδιότυπο σφύριγμα, τό οποίο χρησιμοποιούν οι συμπατριώτες μου χωρικοί και, στό άκουσμα τού οποίου, τά άλογα αντιλαμβάνονται ότι ήλθε η ώρα νά πιούν άφοβα νερό.
Τήν «δυναμική» τού εν λόγω σφυρίγματος τήν είχα επιβεβαιώσει έκτοτε αρκετές φορές, όποτε είχα τήν ευκαιρία νά …«συναναστραφώ» μέ άλογα και αποτελούσε ένα στοιχείο πού πάντοτε βοηθούσε στήν ανάπτυξη οικειότητος μέ εκείνα τά ευφυέστατα και τόσο όμορφα ζώα.
Σήμερα στήν Μπρύζ και αφού είχαν προηγηθεί τά παραπάνω, είχα την έμπνευση νά κάνω «επίδειξη» τού εν λόγω σφυρίγματος στήν Βαλεντίνα, τήν Βελγίδα αμαξηλάτισσα (από πατέρα Φλαμανδό και μητέρα Βαλλόνα), η οποία -έκπληκτη και η ίδια- μέ διαβεβαίωσε ότι, τό ίδιο ακριβώς σφύριγμα χρησιμοποιούν και εκεί, προκειμένου νά ποτίσουν τ’ άλογά τους.
Θά ήταν παράλειψή μου νά μήν αναφερθώ στό εντυπωσιακό γεγονός ότι, η «ομόσταυλη» αμαξηλάτισσα και φίλη τής Βαλεντίνας, φορούσε έναν ιδιότυπο πλεκτό μάλλινο σκούφο (κατά δήλωσή της «εργόχειρο» τής γιαγιάς της…), ο οποίος είχε έναν επιμήκη θύσανο πού άρχιζε πάνω από τό «μέτωπο» και κατέληγε στό πίσω μέρος του, όπως ακριβώς μιά αρχαία Ελληνική περικεφαλαία όντας -προφανώς- «απόηχος» παμπάλαιας προγονικής χειροτεχνικής παραδόσεως.
Οι συνειρμοί αυτονόητοι… Καλή χρονιά!!!
———————————————————-
Η ανωτέρω «έρευνα» θά είχε τελειώσει στό σημείο αυτό αλλά, επιστρέφοντας στήν Ελλάδα, είχα τήν έμπνευση νά φυλλομετρήσω κάποια βιβλία σχετικά μέ τήν παγκόσμια «εξακτίνωση» τών αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας και… ιδού οι «συνέπειες»:
1. Ο J.Deniker στό βιβλίο του «ΟΙ ΦΥΛΕΣ και ΟΙ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ» μάς πληρο φορεί ότι : «Οι Βαλλώνοι τού Βελγίου θεωρούνται ως αρχαίος Μεσογειακός λαός και είναι ίσως η μόνη επιβιώσασα μέχρι σήμερον συμπαγής πληθυσμιακή ομάδα εις τήν Ευρώπην…».
(Και ακόμη ότι) : «Σημειωτέον ότι, εις τήν Πιερίαν τής Μακεδονίας υπήρχε πόλις ονομαζομένη Βαλλαί οι δέ κάτοικοί της απεκαλούντο Βαλλαναίοι…».
2. «Βαλλώνοι τού Βελγίου, εκ τών Βαλλαναίων τής Μακεδονίας». (Βλ. Βαρθ. Λάζαρη : «Η Ελλάδα εις όλον τόν κόσμον», Εκδόσεις «Γεωργιάδη».)
3. «Βάλλω = εξακοντίζω, εκσφενδονίζω, ρίπτω. Ο βάλλων εξ αποστάσεως. Αλλά και : «βάλλομαι άστυ = Ιδρύω πόλιν». (Βλ. Ιωάν. Σταματάκου, Λεξικόν αρχαίας Ελληνικής γλώσσης).
4. «Βαλλισμός = ο χορός» (Ησύχιος, Bλ. Ι.Θωμόπουλου «ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ», σελ.815).
Επομένως : Βαλλώνοι = οι «ακοντιστές» πού είναι και «χορευτές» (…)
5. Κατά τόν Γάλλο ανθρωπολόγο Η.VALLOIS (!!!), περί τό 4.5004.000 π.Χ. στήν Γαλλία και τίς Κάτω Χώρες (σημερινά Βέλγιο και Ολλανδία), εμφανίζονται και εγκαθίστανται Μεσογειακά φύλα πού μεταφέρουν στοιχεία τού Νεολιθικού πολιτισμού τής λεγόμενης «γραμμωτής κεραμικής».
6. Προφανώς, «απόηχος» εκείνης τής προϊστορικής εγκαταστάσεως πρέπει νά είναι τά πολλά σκελετικά κατάλοιπα μελών Μεσογειακής φυλής πού βρέθηκαν σέ αρχαίο νεκροταφείο στήν περιοχή τού Μάαστριχ (Ολλανδία) και χρονολογήθηκαν σέ εκείνους τούς «Νεολιθικούς» αιώνες. (Βλ. Βαρθ. Λάζαρη: «Η Ελλάδα εις όλον τόν κόσμον», Εκδόσεις «Γεωργιάδη»).
7. Η Ελληνική παράδοση«μυθολογία», αναφερόμενη στούς λαούς εκείνων τών περιοχών, θεωρεί γενάρχες τους τόν Γαλάτη, γυιό τού Ηρακλή και τής εγχώριας πριγκίπισσας Γαλάτειας, θυγατέρας τού Κέλτη, τοπικού ήρωος επίσης Ελληνικής καταγωγής, ως απόδειξη παραδοχής τής υποκρυπτόμενης μακρινής συγγένειας πρός εκείνους τούς απώτατους (ή μήπως υπήρξαν και προγενέστεροι;;;) Μεσογειακούς αποίκους…
Ας προβληματισθούμε και άς ερευνούμε. Ασφαλώς υπάρχουν κι άλλα!!!
Γρηγόρης Νικηφ. Κοσσυβάκης
